Ja nou bij mij was het dan vaak heel vroeg in de ochtend want als ik weet dat ik ga testen ben ik om 5 uur al wakker ofzo en kan dan daarna ook niet meer slapen dus vind het nu wel even prima zo.
Ja snap je twee strijd dan wel..maar ja uiteindelijk, althans ben ik van overtuigd, moet je je hart volgen. Ook al lijkt het zo ver weg of op dat moment zo lastig..uiteindelijk komt het wel goed denk ik dan als je het wil....8 jaar geleden gekozen om me vaste contract toen op te zeggen en via een uitzendbureau te gaan werken waar ik nu nog werk...toen dacht wat ben ik aan het doen..maar nu achteraf geen dag spijt van gehad. Voor degene die willen de instagram is beautyandmake_upfan
Helemaal niks. Ik deed het niet om onze eigen kansen te verhogen (want ik heb altijd geweten dat het ons natuurlijk niet zou lukken), maar op basis van een onderzoek dat dit (sperma) een positief effect heeft op het immuunsysteem. https://www.vakbladkraamzorg.nl/slagingskans-ivf-stijgt-seks/ Ik zeg: het is vast toeval, maar van de zes terugplaatsingen heb ik 4x niet gedaan en 2x wel en die twee keer was ik zwanger. In het kader van baadt het niet.... Maar dit heb ik alleen gedaan bij de cryo's, want bij de punctie deden we 3 of 4 dagen van te voren niks meer (vanwege kwaliteit en ook mijn buik deed te pijn).
Oh Lisa, hoop zo dat je de stap gaat wagen. Spijt van dingen die je juist niet hebt gedaan kan zo killing zijn. Hier hebben de woorden van mijn leraar van groep 8 bij mijn afscheid blijvend indruk gemaakt: meer dan mavo zat er echt niet in. Ik herken helaas de angst om te falen, te denken dat je het niet kan, dat het zal mislukken etc. Ik heb menig keer met een hartslag van 180 van stukken ingeleverd en/of examens gedaan. Toch gaan de positieve ervaringen (iedere keer als het wel lukt) op een gegeven moment ook wat waard zijn. Ik ging van mavo, naar havo 4 en 5 in een jaar, drie verkeerde hbo studies naar een hbo diploma, post-hbo en master graad. Niet dat het daar om gaat, maar ik heb ervaren dat ik meer kan dan ik zelf dacht . Als je alles hebt afgesloten met een 8,7 wijst werkelijk waar niets er op dat je het niet kan. Mijn dwarsfluit juf zei altijd: ik wil niet ligt op het kerkhof en ik kan niet ligt er naast. Denk niet dat dat betekent dat alles in een lukt in het leven of moet lukken zelfs, uiteindelijk telt hoe je omgaat met tegenslag of uitdagingen. Daar word je mentaal sterker van. Over het financiële stuk kan ik natuurlijk niks zeggen/oordelen, dat is aan jou. Maar los daarvan is een extra diploma nooit weg, toch?
Hou op hoor jij!! Die eikel is dus ook mijn stemmetje in mijn hoofd. Wij waren met 3 meiden, 2 waren echt van die jankerts en moesten ook meer moeite doen zeg maar en ik fluitend overal doorheen. Wij onze eerste cijferlijst van de middelbare laten zien, dat was traditie op on onze school. Bij hun 2, "oh wat knap meiden en zie je nu wel dat jullie hebt kunnen" en tegen mij, ik zweer het je "hier hoef ik niet naar te kijken want jij komt tocht niet ver". Zelfs bij mijn hypnose sessie is dat omhoog gekomen en hij, de hypnotiseur, zij bij de evaluatie dat hij echt kwijt moest dat hij het met mij te doen had dat iemand in die positie zo een afdruk in mijn onderbewustzijn had achter gelaten. Hij, die hyponotiseur is degene die mij aan het denken heeft gezet, door hem ben ik aan de opleiding begonnen.
Ben toch even blij dat ik het met je heb gedeeld (toch ergens twijfel ), maar het is niet voor niks geweest, omdat je het dus herkent. Ga maar luisteren naar het vertrouwen van je hypnotiseur ipv die eikel van een leraar van je, dat is veel meer waard en gaat je ook veel verder brengen. Ik geloof in jou!!!
@Asil ik hoop echt dat je de drempel over kan stappen en je droom achterna te jagen. Ik denk ook echt dat je op je plek bent daar Ik ga de stap zetten om weer te beginnen met een cursus. Werken mag ik niet, maar ik wil zo graag meer zijn dan vrouw en moeder.
Dat snap ik heel goed, wat voor cursus heb je in gedachten? Ik ben al aan het leren . Had een proefexamen gedaan, had een 6.5 dus dat is wel fijn. Rotte is het financiele gedeelte. Wij zitten in een situatie waar mensen nogal een oordeel over kunnen hebben maar het werkt voor ons gewoon het beste. Vind het ook helemaal niet erg om te delen. Mijn vriend werkt niet, althans hij zit in een re-integratie, zoals je weet heeft hij RLS en dat gaat gewoon steeds slechter. Er lopen onderzoeken en hij stuit op veel onbegrip. Er schijnen meer studies te zijn gedaan de afgelopen jaren en ze hebben het in catagorieen opgesplitst. Wij weten welke vorm hij heeft maar dat moet door de neuroloog bevestigd worden, alleen was door corona de wachttijd 5 maanden. Hij slaapt gewoon heel erg slecht en heeft de stempel energetisch beperkt gekregen. Dit klinkt allemaal heel heftig, en voor hem is het ook ruk maar hij kan zich gewoon het beste bewegen en doen in en rondom huis. Hij heeft dan controle of hij moet bij slapen en over wat hij doet per dag. Dit geeft misschien een vertekend beeld hoor. Want hij functioneerd onder deze omstandigheden prima. Naast RLS heeft hij ADHD net als ik, maar dat betekend dat wanneer hij slecht slaapt hij gewoon door slaap gebrek en RLS concentratie verlies heeft. Dagelijkse dingen in huis hoeft hij niet overna te denken, dus heeft hij geen last. Maar bij een werkgever die zijn situatie niet kent heeft hij wel last. Het niet goed slapen breekt je op en door de ADHD moeten wij ons al extra concentreren en dat lukt dan gewoon niet. Hij is een echte man, man, zeg maar haantje, dus hij uit zichzelf dan niet op een beste manier omdat het hem gewoon te veel word. Boven op dat alles heeft hij ook een laks lijf, dwz dat zijn armen, wanneer niet onderhouden door sport, uit de kom vliegen. Jaren heeft hij geprobeerd mee te doen in alle verwachtingen en zich geprobeerd aan te passen, maar toen corona op zijn piek zat was het genoeg. En is hij in de ziektewet beland, de schat bloeit nu echt op. Omdat hij gewoon zichzelf kan zijn en die verplichtingen allemaal niet meer heeft. Hij is nu 50% afgekeurd en ik vind het prima. Hij was echt doodongelukkig. En in het begin van onze relatie zat ik hem ook op zijn huid, want ik heb ook gewoon een fulltime baan met ADHD waarom kan jij dat niet. En iedereen slaapt wel eens een nacht rot. Maar na een jaar of 2 en na dat hij meer durfde te vertellen begreep ik hem veel meer. Hij heeft het toen nog zeker 7 jaar geprobeerd maar kwam om de haverklap in een uitkering. Omdat het weer mis ging, ziek meldingen of een te grote mond of wat dan ook. Hij brokkelde steeds een stukje af en verloor heel erg zijn zelf vertrouwen. Was niet te genieten als hij moest werken, zat huilend op de bank. Dus toen hebben we besloten dat het genoeg was. Maar zelfs nu, heeft hij last, afgelopen 2 weken heeft hij enorm slecht geslapen en ze zijn al sinds November in onze buurt bezig, hij kan niet meer bijkomen vanwege de herrie en vrijdag was het weer zo ver, schiet er zelf vol van, weer zat hij huilend naast me op de bank. Hij was zo ontzettend moe. Maar het is zo ongelofelijk moeilijk uit te leggen dat een goede en gezond uitziende man met een fitness lijf, dit allemaal mee maakt want je word overal toch beoordeeld op je uiterlijk. "ja maar meneer u ziet er toch fit en gezond uit" elke keer weer die strijd aan gaan, elke keer weer moeten wij de klachten uitleggen. Terwijl het simpel is, als je niet slaapt en chronisch vermoeid bent functioneer je gewoon niet. Hij heeft ook geen rijbewijs, hij kan zich gewoon niet lang genoeg concentreren en schiet in de stress, en dan daarboven op voelt hij zichzelf een gevaar op de weg. Sorry voor het lange verhaal hoor, we zijn echt niet zielig en hij is een prima vent en meer dan capabel om voor een kindje te zorgen alleen dan kan hij er gewoon niet bij werken.
Ook op de mijne. (heel liefdevol bedoeld, maar lieverd waak je er wel voor dat je niet te veel "doorslaat" in de extraatjes zeg maar, ben bang dat je jezelf dan achteraf straft met "had ik maar", of zie je wel "ook dat werkt niet. Uit het hart van iemand die daar ook is geweest en weet hoe het voelt ♥.Jij hebt geen schuld he lieverd ♥)
Meeleesmelding! Moest een heel stuk terug, want was op vakantie en daardoor even afstand van het forum, maar @Asil wat een fantastisch nieuws, zo ontzettend blij voor je!!
Misschien toch eens iets van coaching doen voor de faalangst? Wel jammer om je daardoor tegen te laten houden. Het klinkt alsof je het zonder problemen zou moeten kunnen.
@Asil misschien heb je er al eens over gehoord, maar vanaf 1 maart bestaat er de mogelijkheid om via het STAP budget een opleiding te volgen. Zij bieden financiële steun aan. Wellicht obv een aantal voorwaarden. Misschien kun je hier wat mee om je droom waar te maken! Ik denk dat de functie van doktersassistente heel goed bij je past en zeker ook aankunt (zonder faalangst) Wat betreft je partner, tsja er zullen altijd mensen zijn die vanaf de buitenkant zullen oordelen. Jullie weten hoe het zit en maken zelf een keuze daarin. Zal me dus niet veel van aantrekken. Wij krijgen nu ook reacties.. hehe is het eindelijk zover.. (zwanger). Het beoordelen gebeurt wederom aan de buitenkant. Wat we wel allemaal hebben en nu vooral niet hebben.
@Asil trouwens prima toch als jouw man 'huisman' is en hopelijk straks vader. Als vrouw is dat een legitieme keuze (al wordt daar ook kritiek op geleverd net als wanneer je juist wél veel wilt werken met kinderen), maar als man wordt net gedaan alsof dat echt niet zou kunnen. Wat werkt voor jullie, werkt voor jullie. Als jullie allebei maar gelukkig zijn. Hier in de familie trouwens ook een stel waarbij zij de laatste 10 jaar veel meer gewerkt heeft als hij. Op dit moment werken ze allebei trouwens al jaren niet, tenminste niet 9-5 bij een baas, ze reizen Europa rond. Ze doen allebei werk vanuit huis (of vanuit waar ze zijn op reis dus ) maar dat is vrij minimaal, om alleen hun levenskosten te dekken en wat te sparen voor noodgevallen. Verder zijn ze heel veel vrij. Dit is hoe zij hun leven willen indelen en ze zijn daar supergelukkig mee. Dat lijkt mij meer dan goed genoeg, maar mensen hebben veel oordelen hoor. Gewoon omdat ze niet doen wat standaard is. Ik ken via via vrij veel 'hippies', mensen die een stukje alternatiever leven dan de norm, en dat is zo veel fijner qua cultuur joh. Allerlei vormen van bijv. in groepen wonen, veel reizen, LAT-relaties, bewust geen kinderen nemen, etc - gewoon allerlei vormen die meer passen bij de mensen zelf ipv voldoen aan de standaard. En dan geen oordelen over elkaar bij het doen van die dingen. (Nu zijn wij zelf redelijk standaard qua leventje haha (alhoewel, wij zijn dus allebei de afgelopen jaren een aantal keer gestopt met werken om een studie te doen, dat doen ook niet veel mensen) maar mijn man heeft ook wel behoefte aan meer alternatieve dingen dan ik, ik probeer hem daar ook de ruimte in te geven. En andersom hij mij ook. Zo steunen we elkaar en proberen we het leven te creëren waar we allebei het gelukkigst van worden. Is nog een zoektocht soms!)
Heerlijk lijkt mij dat, echt. Ik kan heel slecht gaan op "moeten" in de maatschappij en "verwachtingen" heb ik ook zo een hekel aan. Verwacht gewoon niks dat maakt alles zoveel makkelijker, wees gewoon blij als je verrast word in plaats van teleurgesteld omdat je niet krijgt wat je "verwacht". Ik zou ook zo me biezen pakken en naar Utopia gaan (niet van TV maar de echte). Heerlijk in een woongroep, zelf voorzienend. Ik had (als er geen geloof bij kam kijken) zo Amish willen zijn.. Heerlijk lijkt mij dat.
Ik vind het zo knap als je zo bent! Ik ben heel erg van passen in het verwachtingspatroon, iedereen in mijn omgeving en familie. Ik zou zo graag willen dat ik dat mijn kind niet zo erg mee zou geven. Maar ik vrees dat dat toch vanzelf gaat. Mooi als je anders kan leven, vind ik echt!
Geloof me, dit heb ik echt moeten leren en met name de laatste jaren. Vooral familiar gezien, toen de navelstreng los gerukt werd omdat ik besloot 180km verder op te gaan wonen gaf dat een scheve band. Met mijn ouders en met mijn broer. Mijn moeder vind het nog steeds heel moeilijk maar heeft zich de afgelopen 10 jaar aangepast. Mijn broer niet, en daar zat mijn trigger. Altijd maar doen wat verwacht werd, naar verjaardagen, bellen interesse tonen maar niks terug krijgen en dan teleurgesteld raken. Bok irritant. Heb toen de knop om gezet, heb minder interesse getoond want aan een dood paard kun je niet trekken en als er dan onverwachts wat gebeurde daar ook blij mee zijn. Hij zou door het vuur gaan voor mij echt. Maar als je uit een kleine stad komt en dat is je wereld en je weet niet hoe het randstad leven is en doet ook totaal geen moeite om dat te begrijpen is dat niet mijn schuld. Zijn leven is daar, zijn mensen zijn daar. Mij zie je niet, ben nergens bij betrokken en word nergens bij betrokken. Dat betekend niet dat we niet om elkaar geven maar het is wat het is. En als hij mij nu belt of appt 1x per 6 maanden dan is het "leuk" en een "verassing" en dat ben ik verder gaan uitbreiden. En nu is het motto "geen verwachtingen = ook geen teleurstelling". Ik vind het irritant om waar dan ook een "rol" te moeten spelen. In elke situatie moet je anders zijn want dat wordt van je "verwacht". Is toch achterlijk. Thuis mag je zo zijn maar bij je ouders weer zo, bij je schoonouders zo en bij je broer zo, op je werk weer anders enz. Ik ben gewoon overal hetzelfde, of je koningin of zwerver bent ik behandel iedereen gelijk en ga me echt niet anders gedragen omdat jij een titel hebt en een ander niet. Ik ben, lief, zorgzaam en begaan met iedereen. Kan me niet voorstellen dat dat geen mooie eigenschappen zijn voor wie dan ook in welke laag van de beschaving.