Mischien wil ik een avond studie tot kapster gaan volgen. Maar zie door de bomen het bos niet meer. Het is een flink bedrag wat ik hier in de buurt zie, en vind het ook lastig te bepalen welke instellingen er goed zijn.... het is meer om familie etc te knippen. En eventueel als het lichamelijk ook lukt en de jongens beiden opschool zitten kan ik het altijd nog uit breiden. Iemand advies?
Als je alleen familie gaat knippen misschien een LOI achtig iets doen eerst? Ik ben zelf een heel eind gekomen met YouTube en een haar obsessie sinds ik 12 was Ik weet niet hoe die LOI cursus eruit ziet hoor, misschien is het wel niets, maar het is denk ik wel goedkoper.
Ik knip onze zoon en man zelf. Mijn zus deed de kappersopleiding en ik was vaak het slachtoffer om mee te gaan. Dus heb daar veel gezien en ervaring op gedaan ' theorie'. Maar zelf door YouTube heel ver gekomen. Maar ik wil echt de goede basis en theorie. En dat leer je denk ik toch echt door een 'goede' opleiding. Ik heb een proefles van de thuisstudie gedaan maar dat is echt super makelijk, dingen die ik al weet.
Wat @Cobon schrijft in eerste instantie kom je een eind met YouTube als het gaat om familie. Ik vond het altijd heel interessant als ze kwamen knippen en heb altijd goed opgelet. Ik knip mijn man al minstens 10 jaar ... Jemig ik denk ondertussen al 15 jaar. Onze zoon knip ik ook. Heel veel oefenen. Blijven proberen. Ik ben geen kapper maar ze lopen er netjes bij.
Had dit bericht nog gemist. Kun je niet een kapper binnen lopen / bellen en vragen of ze tips hebben?
Productief dagje vandaag, 3 broekjes voor zoon, poncho voor dochter en dr lazy sweater bijna klaar. Sweater had klaar kunnen zijn als t niet zo'n verschrikkelijk pluizige rot stof was geweest die ze had uitgezocht... Van een reststukkie nog een poppendekentje gemaakt en de rest van die pluiszooi de kliko in, goed stofzuigen er achteraan. Alle bewijs vernietigen enkel eindresultaten bewaren.
Het valt me op dat alles en iedereen constant maar geadviseerd wordt om in therapie te gaan of een coach in te schakelen. Voor sommige dingen echt wel begrijpelijk en zeer verstandig, maar bij sommige situaties denk ik: slaan we niet een beetje door? Kunnen we dan niets meer zelf oplossen? Gunnen we onszelf, onze naasten, onze kinderen niet meer de tijd om iets zelf te verwerken? Om zelf tot inzichten te komen? Om zelf vrede te vinden? Vertrouwen we niet meer op ons eigen instinct/kunnen/mening dat we iemand anders of onszelf goed genoeg kunnen bijstaan na een tegenslag? Ik denk namelijk dat sommige gebeurtenissen gewoon tijd nodig hebben. De meeste emotionele reacties zijn niet verkeerd of zorgwekkend maar gewoon normaal. Zijn we zo bang geworden voor (negatieve) emoties dat zodra we ze zien direct externe hulp adviseren? Of is het de social media cultuur waarin het leven zo maakbaar lijkt? Geen ruimte voor moeilijke kant van het leven tenzij het gaat om een ervaring in het verleden. Of is het een gebrek aan tijd en energie? Moeten we al zoveel en hebben we geen tijd om te voelen en te verwerken? Grijpen we maar meteen in voor het geval iets misschien iets anders gaat worden? Of zijn we vergeten wat de normale tegenslagen in het leven zijn en zijn we bang dat alles zware psychische schade is of wordt? .. een gedachte die werd getriggerd door een vriendin die een andere vriendin adviseerde om eens te gaan praten met de huisarts omdat haar dochtertje soms nog verdrietig is om het verlies van haar kat een half jaar geleden.
Ik denk persoonlijk dat er EINDELIJK minder taboe op rust... En natuurlijk moeten we niet doorslaan maar dat lijkt me ook nog niet het geval.. Mijn huisarts zei ooit, als je hinder ondervindt van een lichamelijk probleem dan kom je naar mij, dat vindt iedereen normaal. Als je hinder ondervindt door je mentale gezondheid in het dagelijks leven dan zou het ook volstrikt normaal moeten zijn om hiervoor hulp te zoeken... En natuurlijk moet dit niet voor elke scheet, (kan ook niet wegens veel te duur - toch in Vlaanderen) maar vroeger was dat teveel taboe denk ik. Ik vind de evolutie nu dus niet perse slecht... Het vetgedrukte speelt denk ik ook wel een grote rol... Vroeger hadden we misschien meer tijd om zelf erbij stil te staan... én werden de mensen minder geconfronteerd met "perfect"
Mijn jongste, die alweer bijna 14 maanden is , maakt het gebaar voor drinken als hij borstvoeding wil. Wat een schatje is het ook ♡
Ik ben het wel met je eens. En als aanvulling: moet je hier eens een topic openen over problemen in je relatie. De eerste reactie op zo’n post is vaak al: ga in relatietherapie. En dat kan nuttig zijn hoor maar het is niet altijd nodig of de sleutel tot.
Eens. Het lijkt soms alsof de dingen die gebeuren in het leven niet meer als normaal worden beschouwd maar als problematisch waar je altijd hulp bij nodig hebt. En dat is gewoon niet zo. Er wordt best veel geproblematiseerd en gemedicaliseerd. Terwijl een arm om je heen van iemand uit je moeder of een luisterend oor van de buurvrouw net zo helpend kan zijn.
Ik heb soms zo'n hekel aan de ochtenden. Dat het zodra ik opstaan één en al geregel is. En man staat rustig onder de douche en eet rustig z'n boterham met een kopje koffie. Hij kan er ergens nog niet eens wat aan doen, want zodra hij aankomt met een tandenborstel bij de oudste twee, protesteren zij, idem met hun haren. En jongste blijft bij hem al helemaal niet stilliggen voor z'n luier. Je zou zeggen: Sta dan eerder op. Dat zou wel heerlijk zijn, maar zodra ik wakker ben, is jongste ook wakker (want die slaapt bij ons) en ik vind het ook wel fijn dat hij wat langer slaapt. Dus ik wil nu gewoon even mopperen
Ik word af en toe helemaal gek van de geluidsoverlast hier. Gooi die kroegen en discotheken open, want nu bouwen jongelui thuis er gewoon een feestje van. Heb al een melding gemaakt, maar tot nu zonder resultaat
En ergens snap ik het ook wel, ben zelf ook jong geweest maar ik vind het nu gewoon ff rete irritant. Grrr