Ach, arme man! Er gaat vast van alles in zijn hoofd om wat hij niet verwoord krijgt. Ik heb zelf laatst een hoogbegaafdheidsonderzoek gedaan. Wat wel spannend is, want je wilt dat dan ergens ook goed doen en niet voor gek staan omdat je dacht slim te zijn. Het was hier bij een bureau dat verder juist kinderen test en ook de ouders begeleid. Misschien bestaat zoiets ook bij jullie in de buurt? Ik denk inmiddels niet meer dat je een kind per se belast met zo'n onderzoek. Misschien zien ze het ook wel als leuke spelletjes/puzzels die ze moeten oplossen.
Oh dat herken ik wel van mijn eigen zoon toen hij jonger was (vermoedelijk hoogbegaafd), heel erge faalangst en school liep rond groep 5/6 hier compleet mis. Achteraf gezien verveelde hij zich stierlijk. Hij is toen ook een paar stiekem van school naar huis gelopen (en daar doe niks aan dus). Vreselijk als je kind zo slecht in zijn vel zit. Sterkte. Heb helaas geen pasklare oplossing voor je. Hier ging het langzamerhand beter toen hij ouder werd en meer uitdaging kreeg. Nu zit hij in 2 vwo en ondanks zijn puberleeffijd is het veel makkelijker met hem dan toen hij jonger was.
Is er geen optie om een schuifslot helmaal bovenaan de deur te plaatsen en de deuren op slot te doen ? Het moet natuurlijk veilig bijven ook. Alleen buiten zou ik niet doen, als hij zo over zijn toeren is. Heb je mss iemand waarmee hij een rondje kan lopen ?
Ik denk dat ik het aan hem zou vragen, op een moment dat hij rustig is: wat ben je buiten van plan? Kunnen we afspreken dat je alleen een rondje loopt? De afspraken die jij met hem kunt maken weet jij het beste. Wij wonen in een heel rustige wijk en daar zou zoiets eerder mogelijk zijn dan in een stad. Maar je kunt ook de deuren op slot doen: lieve schat, ik snap dat je dan boos bent en weg wilt, maar ik wil ook dat je veilig bent. Kunnen we binnen iets inrichten? Ik zou hem erin betrekken dus en hem hierin serieus nemen. En dan hopelijk dat hij wil meewerken in de samen bedachte oplossing.
Bij voorkeur niet laten gaan, maar ja, je houdt ze echt niet altijd tegen hoor. Is de omgeving veilig genoeg? Gaat hij wel vaker alleen ? Hij is nog wel erg jong om alleen te dwalen, maar ja, makkelijk gezegd. Kun je met hem afspraken maken over wat hij kan en mag doen als hij zich zo voelt? Dus een alternatief zoeken ?
Ik was eerst met hem gaat zitten in mijn kamer die op slot kan.... En toen begon hij dus met "dan ga ik wel door het raam" ehm.. Nee dank je... Dus ben weer met hem naar beneden gegaan. Helaas kan hij met zijn 1.37m gewoon bij de bovenste knip van de deur... Zo kwam ik er de 2e keer achter dat hij echt van plan was om nog steeds te vertrekken
Als ik het hem vraag is er niks aan de hand, hij heeft een 3tal vriendjes en heb aan 2 van die moeder gevraagd of zij iets van hun Kids gehoord hebben over pest gedrag in de klas, maar daar komt gelukkig niks naar voren.
Is hij constant aan het dreigen dan met als jullie dit, dan doe ik dat ? Ik hoop dat je snel ergens terecht kan voor wat tips en hulp en weet waar deze extreme reacties vandaan komen.
Nee, zodra hij in zo'n mood zit is het oogkleppen op en is hij volledig gefocust op wat hij wil "niet naar school" - "niet naar zwemles" - "wel naar school" - oh we hebben ook "wel naar de kringloopwinkel ver uit de buurt" gehad... Dan ging hij wel zelf 15 minuten een route fietsen die hij nog nooit gedaan had (hij is de poort niet uit geweest hoor ) "wel naar beneden" etc. Ik krijg dan geen contact... Enkel "ik wil dit... En ik ga net zolang door tot ik het krijg/mag en nee er is niks"
Nee, niet constant... Hij zegt vaak "ik ga gewoon of ik doe dit gewoon" Op een ander moment vorige week heeft hij wel met een stoel boven z'n hoofd gestaan... Die zou hij wel op mijn hoofd kapot gooien want ik was een stomme poep Chinees mama.... Als ik hem niet gaf wat hij silde.. Maar daar kon ik mee om gaan, was ook heftig... Maar dan is hij enkel boos op iets tastbaars en dan krijg ik hem nog wel rustig weer soms.
Als je van lezen bent, dan is "Het explosieve kind" van Dr Ross Greene een aanrader. Er is ook een website PARENTS & FAMILIES – LIVES IN THE BALANCE waar je in filmpjes uitleg kunt krijgen in zijn methode. Het kan helpen om gedrag in een (heel) ander perspectief te brengen en geeft tools om dat gesprek beter aan te kunnen gaan met je kind. Essentie is dat je veel meer de samenwerking met je kind zoekt en naast elkaar gaat staan, onderhandelen en kritisch kijken naar wat echt belangrijk is (en ik heb ervaren... er zijn best veel dingen die je los kunt laten, al vindt 'men' dat belachelijk of 'hoort het niet zo').
Die van mij kan dat ook niet hebben het opgesloten zitten. Zeker niet als get moet. Die time out hok (prikkel arm) werkt ook niet ze gaat nog net niet door de deur. Maar als wij het omdraaien en afleiden lukt het nog wel eens om er uit te komen. Misschien kun je proberen je 2 andere erbij te betrekken. Zoiets als: als je nu de deur uitloopt moet ik je gaan zoeken en je broertje en zusje kunnen niet alleen blijven hoe wil je dat oplossen. Als hij slim is blijft hij thuis of krijg je een heel verhaal en is hij uit de boze bui. Misschien helpt het. Vaak wil dat nog wel helpen bij c of dan kijk ik heel erg geconcentreerd naar buiten. Dan gaat ze zoeken naar waar ik na kijk. En zeg ik ik dacht dat ik ..... zag. En weg is bui.
Ik zou er zoveel mogelijk aan doen om te voorkomen dat een kind overstuur naar buiten stormt. Sloten op de deuren als het kan en de sleutel bij je houden. En als het nodig is, dan maar in de houdgreep. Maar dit zijn natuurlijk ‘noodhandelingen’, het is geen oplossing. Ik zou school niet afwachten qua hulp, maar zelf hulp zoeken. De wachttijden zijn veelal (erg) lang en zelf de controle houden is echt aan te raden.
Wat een vervelende situatie en dat als je dan hulp zoekt bij de huisarts, deze ook niet mee werkt. Bij sommige gemeentes kan het CJG ook doorverwijzen voor jeugdhulp, dus als ik jou was zou ik ook contact met het CJG opnemen. Indien de wachtlijsten in jouw gemeente erg lang zijn, dan kunnen zij in de tussentijd ook wat pedagogische hulp en tips geven. Ook kan de schoolarts aan tafel met school om te bespreken wat handig is Daarnaast is het ook verstandig om nogmaals contact op te nemen met de huisarts, vraag desnoods een dubbel consult ook (je zoon hoeft dan niet mee) zodat je rustig alles kunt vertellen inclusief voorbeelden zoals die je hier genoemd hebt. Maak desnoods een lijstje en neem dit mee naar de huisarts zodat je niets kan vergeten. Verder is het fijn dat school jullie wil helpen. Ik lees hier in het topic dat er een vermoeden is dat je zoon hb is, let er op dat als je een IQ test laat doen, dit wel gebeurd bij iemand die gespecialiseerd is in IQ testen bij hoogbegaafden. Sommige kinderen met bijvoorbeeld faalangst die hb zijn, hebben de neiging tot onderpresteren bij zo'n test. Daar moet dus goed op gelet worden. Het voorbeeld van naar huis lopen is hier bij mijn kinderen (beide hb) helaas herkenbaar, de jongste deed dit al toen ze 2 weken op school zat. De oudste kan niet tegen onrecht dus die liep in het verleden wel eens naar huis omdat hij niet boos wilde worden in de klas omdat hij bang was dat hij zou gaan huilen en dat andere kinderen hem zouden uitlachen als hij zou gaan huilen... Ik vind het trouwens ontzettend knap van je dat je zelf ook op zoek bent naar hulp. Vaak zien ouders dat als falen, erg jammer want hulp zoeken betekent in mijn ogen juist dat je het beste voor je kind wil. Dus dat maakt jou een super goede moeder!
Het lijkt erop alsof je zoon moeite heeft met zich verbaal op een gezonde manier uit te drukken en uit frustratie wegloopt, gaat bijten etc. Als tip -buiten de vele, veelal goede (!) tips die al gegeven zijn- zit ik dan meteen te denken aan "vertelkaartjes". Deze bestaan in vele soorten. En ik meen zelfs met de categorie 'gevoelens'. Je zou eens kunnen Googlen op de kaartjes van 'Openhartig'. En als dat merk het niet heeft kom je met je cookies waarschijnlijk wel uit bij een merk dat wél kaartjes heeft die aansluiten bij wat je zoekt. Een andere manier om je kind te helpen het eea. onder woorden te brengen (iemand anders zei het volgens mij ook al met net even andere bewoording): ga eens na wat je kind heeft gedaan/wilde doen of wil/gaat doen (weglopen). Probeer dan eerst eens met gesloten vragen (vragen waar je alleen met ja of nee op kunt antwoorden) het eea. uit te vogelen ('kan het zijn dat je weg liep omdat....': bijvoorbeeld: je gepest werd/ je de opdrachten te moeilijk/ makkelijk vindt/ juf je niet begrijpt/ etc.). Let op: één vraag per keer! Hierdoor hou je het overzichtelijk voor je kind. En doordat jij gerichte vragen stelt, leert je kind stapje voor stapje na te denken over zijn eigen gevoelens (en kan hij waarschijnlijk na verloop van tijd zijn gevoelens beter onder woorden brengen en kun je meer open vragen stellen, maar dat is nu nog even een brug te ver ). De 'kan het zijn dat...' is een goeie om een gesprek met een open houding, zonder eigen invulling/(voor)oordelen aan te gaan. Ik zag dat je in ieder geval al één constructief gesprek hebt gehad met je kind onlangs. Heel knap van jullie beiden en wat fijn ook!! Wie weet heb je m'n bovenstaande tips niet eens meer nodig Over het weglopen: dat is een hele makkelijke weg voor als het even te moeilijk wordt, maar uiteindelijk is dat geen oplossing natuurlijk (want met weglopen weet jij nogsteeds niet wat er aan de hand is en je kind kan niet door jou geholpen worden op die manier). Daarbuiten is het idd. niet veilig voor hemzelf (als jij thuis blijft bij de andere kinderen) of de andere kinderen (als jij hem achterna gaat de wijk in). Aan een bijna 8-jarige kun je dit prima op zijn niveau uitleggen. Het beste op een rustig moment, dus niet wanneer hij (en/of jij) hoog in z'n emotie zit. Ook hier weer: niet teveel informatie in één keer. Zin voor zin, zodat je ook zelf goed in kunt schatten of wat je hem verteld, goed aan is gekomen. ! Leg niet alleen uit wat níet mag/niet veilig is, maar vertel vooral ook wat wél mag* én wat jullie er sámen aan kunnen doen! Als je dit hebt gedaan en hij heeft later weer eens een boze bui, kun je (het beste kort) refereren aan jullie eerdere gesprek: 'weet je nog wat we laatst samen besproken hebben?' Probeer hem eerst zelf te laten nadenken. Lukt dat moeilijk (wat begrijpelijk is in z'n emotie), help hem dan. En dan ook weer herhalen wat wel mag*/wat jullie samen kunnen doen (proberen er over te praten zodat ik jou beter begrijp en beter kan helpen). *Ideeën van wat wél mag: - je boosheid uiten op/met een kussen (slaan op een kussen/gillen in een kussen) - je frustratie uiten dmv. een "tekening" (lekker krassen!) - fijne muziek opzetten waar je vrolijk van wordt (met koptelefoon) - je terugtrekken op je kamer (veilige haven) In je latere post over het gesprek met je kind lijkt er ook iets van faalangst door te schemeren. Wellicht kun je kijken of een Rots& Water training iets is wat bij hem zou passen. Ik denk dat ik nu alles heb gezegd waarvan ik dacht: daar heb je misschien (hopelijk) wat aan, maar het is al laat dus wie weet vergeet ik nog iets en kom ik van de week nog met een aanvulling. Sterkte ermee in ieder geval en ik hoop dat je uit alle tips die hier gegeven zijn het eea. eruit kan pikken wat jullie zou kunnen helpen. Edit: helemaal eens met je laatste alinea @Cin85! En zit meteen te denken @bulakgirl: dat is ook meteen een mooi voorbeeld om mee te geven aan je kind: vertellen dat ook mama's weleens foutjes maken en hulp vragen als ze dat nodig hebben (je hoeft natuurlijk niet persé tegen je kind te zeggen dat je hiervoor hulp heb gevraagd, maar het werkt vaak wel goed voor kinderen als je er een voorbeeld bij geeft (kan dus ook een ander voorbeeld geven)).
Gevoelens kaartjes zijn ook een goed idee idd, ik zal eens Googlen Dankje! Ik hoop dat hij vandaag in ieder geval wel weer gaat, tijdens het eten bedacht hij zich dat hij zin vriendenboek terug zou krijgen en een uitnodiging voor een kinderfeestje... Die hij nu gemist had door niet te gaan, dus ik heb goede hoop. Dat geeft mij ook de tijd om het eea op een rijtje te zetten en een lijstje te maken. Zodat ik het weekend nog eens rustig met hem het gesprek aan kan gaan om alternatieven te bieden mocht hij weer zo boos worden idd. Probleem ligt hem bij hem niet zozeer in het boos worden zelf denk ik, maar in de oogkleppen die hij soms kan hebben als hij zich bedenkt dat hij iets wil en wij hem dat verbieden... Dan komt er kortsluiting en gaat hij door tot hij zijn zin krijgt... Begreep van man dat 's ochtends er een akkefietje tussen broers was ontstaan en dat man had gezegd "we bespreken het later wel" dus hij bedacht zich dat dat wel kon terwijl ze voor school stonden.... Daarna ontstond de eerste bui, omdat dat dus niet mogelijk was.... Wij moeten dus ook vanaf het begin minder vaag zijn en de dingen concreter maken voor hem. Ik ga straks op aanraden van jullie ook cjg of de huisarts even bellen... Ik twijfel nog wie slimmer is In ieder geval bedankt voor jullie lieve woorden en het mee denken! Mede daardoor wist ik gisteren weer wat ik kon doen en heb ik hem eruit gekregen.... Want man en ik wisten het allebei echt niet meer!
Je hebt gisteren goed met hem kunnen praten geef je aan dus wellicht is er een kleine openingen voor afspraken. Bovengenoemde tips zijn heel goed en waardevol @hummeltje5! Ik zou het ook echt niet fijn vinden wanneer mijn kind van 7 zo overstuur op straat loopt. Is er wellicht een plek wat je met hem kunt afspreken waar hij zich veilig/rustig voelt en dat hij daar heen gaat? Het liefst natuurlijk in huis. Maar wellicht met school schakelen, een aparte ruimte daar? Het knutselhok, een leegstaand kantoor. Noem maar op?
Je geeft zelf ook al goede tips! Concreet zijn is bv. inderdaad vaak heel belangrijk. Het kost niet alles op, maar het geeft wel duidelijkheid en structuur en daarmee minder ‘voer’ voor discussie. En een kind kan het soms ook zelf (mee)bepalen, dus bv. ‘We hebben het er later over, want nu komt het niet uit. Wanneer zou een goed moment zijn?’ ofzo en dan samen een geschikt moment kiezen. Daar leren ze zelf ook weer van. Hetzelfde voor de vraag stellen als ‘wil je op de fiets of lopend naar school?’ (als dat beide een optie is natuurlijk ) of ‘brengt papa of mama je naar bed?’) (ook weer als dat beide mogelijk is). Kind ervaart autonomie, maar doet wel wat jij wil dat het doet of althans, die kans is er (want je weet het nooit ). Qua hulp zou ik naar het wijkteam/CJG gaan, maar dat komt door onze eigen ervaring.