Luxe probleem hoor, maar wel eentje waar ik heel erg mee zit. Ik wil graag nog een derde kindje, mijn vriend niet... hij zegt dat zelfs de tweede voor hem niet perse had gehoeven. Ik kan me hier niet zo goed bij neerleggen en merk ook dat ik het hem echt kwalijk neem. Als iemand nou helemaal geen kinderwens heeft kun je nog besluiten om uit elkaar te gaan, maar nu zijn er al 2! En ik hoef het echt niet meteen hoor, de tweede is net van vorig jaar juli. Maar ik word dit jaar ook 38 dus het is ook lastig om te zeggen dat het misschien nog wel komt. Ik weet dat dit veel vaker voorkomt, maar meestal legt de vrouw zich er dan bij neer. Ik vind dat dus moeilijk, want waarom hij zijn zin? Ik denk dat dit dan tussen ons in blijft staan... Ik moest dit even van me afschrijven en ben benieuwd of er meer zijn die dit net zoals ik hebben en zich er niet bij hebben neergelegd. Of wel en of dit dan ook echt is gelukt...
Wat een vervelende situatie. Ik weet zeker dat er anderen zijn die in eenzelfde situatie zitten, of hebben gezeten. Heb er ook wel topics over voorbij zien komen hier op het forum. Zal later eens kijken of ik wat leesvoer voor je kan vinden In ieder geval deze: Wel of geen derde kindje? Wat waren jullie beweegredenen? | Zwangerschapspagina
Jeetje wat vervelend! Hier was t geen definitieve nee, maar wel een nee op t moment dat ik t zei nog 1 te willen (Na de geboorte van onze dochter) natuurlijk kon dat ook niet want keizersnede dus moest wel wachten, toen heb ik zo afentoe het erover gehad met mn vriend, en hij wilde eigelijk pas als de jongste 4 jaar was, ik wilde dat niet want ik vond dat te lang ertussen plus ik vond mezelf dan te oud (is niet zo) maar toch... Uiteindelijk toen ik me erbij neerlegde dat er voor mij geen 3e meer kwam (want dat hoefde voor mij dan ook niet meer over 4 jaar), kwam hij ineens met zullen we er weer voor gaan, ik schrok me kapot! Overigens is dit voor mij de 3e en vokr hem de 2e, mn oudste is met ex partner verwekt, dus is wel ietsje anders dan jou situatie... Hij was ineens toch bij gedraaid, nu weet ik dat dit niet altijd gebeurt, maar ikzelf had me er hoe moeilijk ik t ook vind wel bij neergelegd uit eindelijk Je moet er samen voor willen gaan, anders gaat t zowiezo niet lukken. Ik hoop echt voor je dat je man bijdraaid en dat jij je wens niet hoeft te begraven!
Lastige situatie, zeker omdat je zelf nog zo graag wil! Heeft hij argumenten waarom hij niet meer wil? Misschien kun je plus en minpunten op een rij zetten en dit met elkaar afwegen. Hier zou ik ook ooit nog wel eens een 3e willen, maar mijn man wil dat niet. Tenzij het financieel allemaal wat beter zou zijn. Voor mij is dat een praktisch argument waar ik mij goed in kan vinden dus ik leg me erbij neer en hoop dat het misschien in de toekomst nog komt. Zo niet, dan ben ik blij met de 2 kinderen die we hebben.
Je kan hem ook omdraaien ... waarom jij je zin?? Ik zou op een rustig moment vragen waarom hij geen 3e wilt. Welke argumenten geeft hij? En welke argumenten heb jij om voor een 3e te gaan? En dan alles even op papier op een rijtje zetten. Ook hij mag natuurlijk eens wens hebben. Jij wilt er graag 3 Hij wou er dus eigenlijk maar 1, maar is wel voor de 2e gegaan. Dus daarin is hij "jou al tegemoet gekomen". Het zou jammer zijn als dit voor een wig zorgt tussen jullie.
Lastig maar wel herkenning hier, al gaat het bij ons om een tweede kindje. Ik heb altijd 2 kinderen gewild, man was het daar wel mee eens maar nu de eerste er is vindt hij het eigenlijk allemaal wel goed zo. Echt heel lastig, je wilt ook geen kind op de wereld zetten dat niet gewenst is door beiden ouders.
Ik had al vrij snel na de 2e dat ik nog een wens had voor een 3e. Mijn man vond 1 eigenlijk ook wel oké. Toen de oudste geboren was werd ik ziek. Hierdoor duurde het even voor nummer 2 kwam. Tussen hen zit 3,5 jaar verschil. Eerst vond ik dat jammer, wilde ze liever dichter op elkaar. Achteraf vond ik het prima. Na de 2e begon ik vrij snel over nummer 3 maar mijn man had meer tijd nodig. Toen de jongste 3 was begon hij over verbouwen (slaapkamer extra). Nadat de verbouwing klaar was ben ik gestopt met de pil en 1 jaar later een positieve test. Nu zit er 8 en 5 jaar tussen. Mijn man had dus wat meer tijd nodig en wilde eerst alles klaar hebben voor we gingen stoppen met de pil.
En als je hem "overhaalt" terwijl hij eigenlijk niet wil, blijft het net zo goed tussen jullie in staan. Alleen is er dan opeens een echt kind.. dat liefde en zorg verdient, en het ook verdient om gewenst te zijn.
En dus, blijft dit altijd tussen ons in staan. Wat er ook uitkomt. Bedankt voor alle reacties. Ik lees er een paar waarbij het tijd nodig had, dat heb ik dus niet echt... Het is hier echt een traditionele kwestie. De vrouw met het gevoel en de man met de praktische kwesties... die praktische kwesties zijn mijns inziens op te lossen en het gevoel lastig.
Waarschijnlijk is het bij hem ook een gevoel, maar omschrijft hij het met praktische bezwaren. Je zou zelfs kunnen zeggen dat hij daarmee zijn gevoel omschrijft. Ik denk dat een gevoel kan slijten. Dat je het een plekje kunt leren geven. Dat de gezinnen met meer kinderen niet altijd direct gezien worden door jou, maar de gezinnen met evenveel of minder kinderen net zo goed.
Hoi! Vervelend dat dit zo tussen jullie instaat. Wij hadden dit ook met de derde. Mijn man vond 2 genoeg en ik wilde graag nog een derde. We hebben toen uiteindelijk samen de voor en nadelen besproken en ons gevoel erbij. Waarom voelde het voor mij nog niet compleet? En wat maakte het voor hem wel compleet? en het even laten rusten. Ineens was het mijn man die er weer mee kwam, en toch een derde wilde. Nu wil ik het liefste nog een 4e maar hij vind het nu echt genoeg. En dat vind ik prima, hij is al met mijn wens mee gegaan met een 3e en het is goed zo Hopelijk komen jullie er samen uit!
Even inhakend op het laatste, met alle respect maar ik vind dat je hierin zijn redenen wat bagatelliseert. Het feit dat hij met zijn eigen redenen komt maakt niet dat dit “minder” is omdat het praktische zaken zijn. Ik snap wat je bedoelt maar ik denk dat je dat anders moet zien, praktische zaken zijn dus blijkbaar zijn gevoel en dat mag er net zo goed zijn als jouw wens. Hier was het ook lastig een 2e. In 2019 begonnen, raakte zwanger met een boel complicaties en veel ziekenhuisopnames in korte periode en uiteindelijk stopte het hartje en hebben we een vrij lange nasleep gehad. De keuze om weer voor een 2e te gaan was er bij mij eerder en bij mijn vriend niet zo. Ik heb het toen gelaten, we hebben er uiteraard over gepraat en hij kwam ook met wat jij noemt “ praktische zaken “ maar bij diepgaande gesprekken bleek er veel meer aan de hand te zijn. Angst om mij te verliezen, angst dat het weer mis ging, angst voor wederom complicaties ect. En helaas is een deel van zijn ( en mijn angst ) uitgekomen en is het nogmaals mis gegaan (ZOL, Incl zh opnames en operatie) en in deze zwangerschap heb ik zo vaak in het ziekenhuis gelegen, erg veel complicaties en een operatie. Mocht deze zwangerschap niet goed zijn gegaan ( wat ze aanvankelijk dachten ) hebben we samen besloten om het te laten, hoe moeilijk besluit ook. Wat ik daarmee wil zeggen is; kijk eens anders naar zijn beweegredenen ipv het weg te zetten als “ enkel praktische bezwaren “ wellicht kom je er toch nog samen uit.
Het klinkt alsof je het hem verwijt dat hij jou geen derde kindje gunt. Heel begrijpelijk bij zo'n grote kinderwens, maar niet eerlijk tegenover hem. Anderzijds vind ik het van hem ook echt een rotopmerking om achteraf (zo vat ik het op uit jouw berichtje dan hè, misschien zit het anders) te zeggen dat van hem de tweede al niet had gehoeven. Alsof hij met terugwerkende kracht wil beargumenteren dat hij jou al tegemoet is gekomen. Daarmee doet hij zijn eigen kind tekort, alsof die ineens eigenlijk niet gewenst was, en ik vind het ook een oneerlijk argument naar jou toe. Net als hierboven een paar keer genoemd is lijkt het me heel belangrijk hier samen echt goed over te praten. Probeer elkaar uit te leggen wat je voelt en wat je praktische overwegingen zijn. Dat hij geen kinderwens meer heeft is óók een gevoel en daar mag je niet zomaar aan voorbij gaan. Het lijkt mij het allerbelangrijkst om ervoor te zorgen dat jullie hier samen uitkomen en een fijn gezin vormen voor de kinderen er al zijn. Ik zou niet overwegen dat op te breken om eventueel ooit met een andere man voor een derde kind te gaan en ook geen manieren zoeken om bij je man een kind af te dwingen dat door hem niet gewenst is. Ik kan me wel voorstellen dat het je op dit moment zo hoog zit dat je bang bent er niet samen uit te komen, maar probeer uit de mindset te komen dat het tussen jullie in zou blijven staan.
Ik moet zeggen dat ik in dit soort kwesties soms wel snel de partij kies van de vrouw maar in dit geval schaar ik me toch bij je man. Allereerst is het wel heel snel om aan nog een kindje te denken dus ik begrijp heel goed dat je man dat nu niet wil. Ik vind het dan onlogisch ook om met een baby daar heel erg op aan te gaan dringen. Daarnaast zie ik dat jullie op dit moment meer dan 3 jaar verschil in leeftijd hebben. Realiseer je wel dat een klein leeftijdsverschil veel zwaarder is en dus een behoorlijke aanslag op jullie als gezin en jullie als koppel zal leggen. Als je man nu al aangeeft een tweede zelfs al niet meer zo nodig te hebben gevonden Dan zou ik zeggen, tel je zegeningen. Begrijp echt heel goed dat jij een wens voor een derde hebt en ik zou het zelf ook heel moeilijk vinden als mijn man dat niet meer had gewild, dus echt, dat begrijp ik! maar nu een derde er doorheen drukken gezien het bovenstaande is een 'recipe for disaster'. Koester je gezin en investeer in de relatie met je man en je kinderen zou mijn advies zijn. Sterkte!
Mijn man wou 1 kind. Ik wou er 3. Mijn man heeft altijd gezegd tegemoet te willen komen en voor 2 kinderen te gaan. Ik heb het er toch een hele tijd moeilijk mee gehad, dat het er toch geen 3 zouden worden. Heb het hem ook echt kwalijk genomen. Maar dat gevoel slijt ook wel. Ik zie nu ook in dat 2 kinderen voor ons genoeg is. Er is zoveel om naar uit te kijken. Met mijn verhaal wil ik je vooral tonen dat niet enkel de man 'zich moet laten overhalen'. Het verlangen naar een derde kind kan, als je het even de tijd geeft, ook bij jou wat berusten. Het is dus niet dat dit onoverkomelijk moet zijn in jullie relatie. Ik was er ook zo vurig voor om 3 kinderen te krijgen. Maar ik ben niet met mijn man getrouwd omdat hij mij kinderen 'moet' schenken. Ik ben met hem getrouwd en heb kinderen met hem, omdat ik uitkijk naar onze mooie toekomst. Het klinkt alsof jij jouw gezin misschien wilt opbreken omdat je jouw zin niet krijgt. Ik weet dat dit heel hard klinkt, maar dat is niet de bedoeling. Het is vooral de bedoeling dat je even naar jezelf kijkt. In jouw hoofd moet jouw partner van mening veranderen. Maar waarom? Omdat jij anders jouw zin niet krijgt? Jullie zijn samen voor een gezin gegaan, een toekomst. Als daar geen derde kindje bij zit, is dat nog steeds een zeer mooie toekomst. Geen wig tussen jullie...
Bedankt voor jullie berichtjes. Heel fijn om te lezen. Ik wil nog even zeggen dat hij wel meteen aangaf blij te zijn met de tweede. Maar dat hij in principe 1 ook al genoeg vond... Het is ook wel makkelijk van mij om te zeggen maar het voelt ook gewoon echt zo... vind dit zo lastig... maar jullie reacties helpen me wel weer wat te relativeren. Dat het snel is klopt zeker! Maar ik gaf al aan dat er in dit geval niet heel veel tijd zou zijn mocht er nog wel voor een derde worden gegaan. Ik heb zeker gedacht om dan evt alleen verder te gaan, maar het is zeker niet eerlijk naar mijn andere kindjes. Ik ben bang dat mijn wens niet uit zal gaan komen dan... ik hoop dat ik dit los kan laten en het niet blijf verwijten want dan zal het alsnog een ontwricht gezin gaan worden ben ik bang... Misschien even laten rusten en over een paar maanden nog 1 keer het balletje opgooien. Pas dan zou het ook weer mogen...
Maar ik vind het nogal heftig, erover na denken om alleen verder te gaan omdat je man geen 3e wil. Speelt er alleen dit of is er meer aan de hand vraag ik mij dan af. Want om een heel gezin te ontwrichten en dus 2 andere kids de kans om op de groeien in een niet gebroken gezin te ontnemen, omdat je man geen 3e kindje wil. Ik vind het nogal wat, dat kun je eigenlijk je andere kinderen toch niet aan doen?
Maar dan zeg je nu dus dat je over een paar maanden alsnog gaat proberen je man over te halen? Ik zou je echt willen adviseren om ondertussen bij jezelf te rade te gaan of je niet ook met je gezin zoals het nu is tevreden kan zijn. Als het verder goed zit is het toch ook heel belangrijk om een zo stabiel mogelijke toekomst te bieden aan de kinderen die er nu al zijn? En niet alles weggooien omdat jij een bepaald gevoel hebt waar dan alles en iedereen voor moet wijken..
Je jongste kindje is nog niet eens zo oud, spelen er ook hormonen mee? Het is daarbij altijd nog een beslissing waar beide partijen achter moeten staan.
Ik vind het zo gek dat je een liefdevol gezin, een liefhebbende man/vader op zou willen geven voor de wens voor een derde. Ik snap dat een kinderwens sterk kan zijn, maar heb je het hier nooit eerder met je man over gehad? Voor je ging trouwen? Weet je pas sinds kort dat hij geen derde wil?