Pfff mag ik even mopperen? Ik voel me vandaag weer even de enige die overal voor verantwoordelijk is thuis. En daar baal ik soms zo van. Man is lekker gaan sporten, kinderen zwerven buiten rond en ik doe het huishouden. Gekluisterd aan huis, want de jongste is nog maar 8 dus er moet wel iemand thuis zijn voor als hij weer eens valt of zo. Dus iedereen doet wat leuks en ik zit weer uren alleen thuis me te vervelen. Dan heb ik altijd het gevoel dat ik alleen maar doen om het leuke leventje van de rest mogelijk te maken. Uiteindelijk moest ik ook nog boodschappen doen, dus briefje opgehangen dat hij papa in de sporthal 2 straten verderop kan vinden. En dan appt mijn man me doodleuk dat hij klaar is en nog ff bij vrienden gaat borrelen. En reageert niet meer op mijn appjes dat hij eerst de jongste moet zoeken om te laten weten waar hij is. Dus ik maar gauw weer naar huis, waar ik zie dat het kind thuis is geweest en weer weggegaan is. En die komt nu net huilend thuis dat hij niemand kon vinden net. Grrr….. de missie om het leuke leventje van de rest mogelijk te maken is dus ook mislukt. Er kan verder niet veel gebeuren, we wonen in een dorp, hij kan naar binnen als het moet. Maar ik baal er soms zo van dat ik alles maar moet regelen, overal aan moet denken en iedereen verder alleen voor zijn eigen leuke lol gaat. En ik dan de hele dag maar thuis moet blijven want als ik even een half uur weg ga (niet eens om iets leuks te doen) loopt het alweer fout. Mijn man is doordeweeks ook 3-4avonden weg voor hobby, sport of vrienden dus ik kan dan ook nooit eens iets voor mezelf doen. Inmiddels zou ik al niet eens meer weten wat ik dan zou kunnen doen, ik heb al jaren geen hobbies , sport en nauwelijks eigen vrienden meer omdat ik toch nooit structureel tijd daarvoor heb. Ik ben er alleen maar voor de ‘mede mogelijk gemaakt door’. nou ja, klaagModus maar weer uit, kind is veilig thuis en man komt er zo te horen ook net weer aan…. Bedankt voor het lezen en tips om dit te veranderen zijn welkom!
@Luppy pffff naar gevoel he!! Ik doe mezelf dit ook aan en vind het heel rot om te merken dat er zoveel vriendschappen gestopt zijn de afgelopen jaren. Verwaterd. En lastig idd om nieuwe vriendschappen op te bouwen. Straks wel met je man een plan maken wanneer jij eigen tijd kan krijgen om weer een hobby of sport op te pakken. Knuffel!
Beginnen met je man te praten over zijn verantwoordelijkheid. Dat het prima is dat hij wil borrelen, maar vraag eerst of het mogelijk is, dat jij ook plannen hebt die nu gedwarsboomd worden. Dat hij kinderen thuis heeft die hem nodig hebben. Zoek een hobbie of begin met wandelen, fietsen, musea bezoeken, sauna pakken, spelletjesavond bij de lokale buurtvereniging organiseren, haken op de bank in het park bij lekker weer En claim die tijd ook. Kijk naar de bezigheden van je man, loopt dat via een vereniging? Zoals voetbal, dan heeft hij wat meer verplichtingen, maar vissen niet. Ach, zo simpel gezegd, maar zo lastig uit te voeren bij iets wat zo gegroeid is...
Jou man doet zeker nooit iets wat jij niet zo leuk vind of iets waar je je aan kan ergeren Je kan zoiets dan toch bespreekbaar maken ipv roepen dat het je man dan niet is
Zelf je tijd ook claimen. Bij voorkeur in het begin een hele dag weggaan, kan je man alvast even wennen en zien hoe dat is.
Afwisselen met je man. Het zijn net zo goed zijn kinderen, en jij mag ook wat vrije tijd hebben. Zou het eerst even bespreken en bijvoorbeeld een vaste dag afspreken als dat een idee is?
Waar slaat dat nou op? Ik zou geen man willen die zoveel de hort op is en mij alles laat doen. En ze mag zeker klagen maar of dat helpt? Ze kan beter vanavond zeggen dat het zo niet meer gaat in de toekomst. Dat zij ook tijd wil voor zichzelf en wat hij daaraan gaat doen.
Waarom bespreek je dit niet met hem? Je had toch zoiets kunnen antwoorden als: zou je eerst even naar huis willen gaan omdat ik boodschappen aan het doen ben en er nu dus niemand thuis is....enz?
Haar man reageerde niet meer op appjes.... hij had de zijne verstuurd en klaar... Dit zou mij over de zeik krijgen, dat hij niet meer reageerd...
Ik had na dat appje gewoon gebeld en even uitgelegd dat het niet zo handig is om te gaan borrelen. En gewoon even samen goed voor gaan zitten en dit bespreekbaar maken. Misschien denkt hij dat je hier oké mee bent en heeft hij helemaal niet door dat het niet zo is.
Nu kun je in zo'n geval ook bellen hè. Ik lees mijn appjes ook niet ieder kwartier. Zelfs niet ieder uur. Dus als mijn man mij een appje stuurt en geen reactie krijgt, belt hij gewoon even. En andersom idem. Ik vind de reactie van @zwaaistaart echt de spijker op zijn kop "Ik doe dit mezelf ook aan." Want dat is het natuurlijk wel. Het is een patroon geworden waar je zelf in mee bent gegaan. Sorry, dit komt er misschien wat cru en hard uit. Maar als je wilt dat het verandert, zul je meer moeten doen dan hier klagen. Dus zoals de anderen al zeggen: hier moet je over in gesprek met je man. Waarschijnlijk heeft hij het niet eens echt in de gaten. En maak meteen concrete afspraken. Wanneer pak jij jouw vrije tijd? En misschien weet je (nog) niet wat je dan gaat doen. Maar dat maakt ook niet uit. Zorg eerst maar eens dat je die vrije tijd hebt. En dat je man er aan went om even met jou te checken als hij naast zijn vaste momenten iets extra's wil doen. De invulling van je tijd kan in het begin iets totaal obenulligs zijn. Gewoon eens even lekker kind-loos naar de stad of bij intratuin ronddwalen ofzo. In bad met de deur op slot. In het zonnetje zitten en een boek lezen. In het begin zou ik echt weg gaan, zodat ze wennen zich even zonder jou te redden. En als je wel thuis blijft moet de boodschap NIET STOREN, GA MAAR NAAR PAPA héél duidelijk zijn.
Dit is tijd voor een goed gesprek… is je man nu helemaal bedonderd! En 3-4 avonden van huis en ook nog in het weekend overdag. Die heeft mooi een huishoudster… Dit is echt het begin van het einde als je niet oppast. Voor je het weet heb je niks gezamenlijks meer als de kinderen groter zijn behalve een berg irritatie. wel veel sterkte, hopelijk snapt je man dat jij ook tijd nodig hebt voor jezelf. En doe dit vooral jezelf ook niet aan. Tijd voor jezelf moet je ook wel echt nemen/ claimen.
Denk dat je gewoon even goed met je man moet praten Hij weg, dan jij ook weg. Allebei even veel weg in de week!
Ik had gebeld, hij nam niet op. Daarna geappt maar daar reageerde hij ook niet op. Hij had niet meer gekeken. ik heb het wel gelijk gezegd toen hij thuiskwam, dat het niet heel handig is zo en dat ik een stomme dag heb gehad. Vond ie naar, niet over nagedacht, bla bla net als de afgelopen 15 jaar waarin dat al zo gaat. Ik heb gelijk aangekaart dat ik binnenkort een keer een avond naar een kennis op bezoek wil. Nou dat werd moeilijk moeilijk maar ik heb een avond beschikbaar hoor. Het is ook wel lastig dat de kinderen te oud zijn voor een oppas, maar nog niet oud genoeg om met z’n drieën thuis te zijn alleen s avonds. De oudste is 15, en in theorie zou hij op die van 8 kunnen passen, dat zou best goed gaan, maar daartussen zit er nog een van 12 en die combinatie werkt echt niet. Net als dat ze in principe alle drie de hele dag de hort op zijn, maar er toch iemand beschikbaar moet zijn voor noodgevallen. 8 en 12 is gewoon nog niet oud genoeg om helemaal zelf te kunnen, ook al zie ik ze soms uren niet en vermaken ze zich prima zonder mij. Dan voelt het zo zinloos om maar op achterwachtdienst te staan en nog geen uurtje te kunnen gaan wandelen of boodschappen doen.
Ach meid, soms groeit iets zo. Goed dat je dit signaleert want dan kan je er ook wat aan gaan doen. Kijk eens goed naar wat je zelf zou willen doen. Wat vond je vroeger leuk? En ga om tafel met je man om afspraken te maken zodat jullie beiden evenredig veel tijd voor jullie zelf hebben. Of dat nu buitenshuis of binnenshuis is. In principe maakt dat niks uit.