Ik herken me er zelf wel een beetje in. Ben ook snel degene die me "opoffert" en mijn man dingen gunt, en vind het moeilijk tijd voor mezelf op te eisen. Vaak vind ik het ook prima. Ik ben graag thuis en doe graag dingen met de kinderen. Maar er zijn momenten dat ik heel graag even alleen wil zijn of iets alleen wil ondernemen en dat is dan ook lastiger. Mijn man is wel inschikkelijk en zou niet zomaar gaan borrelen zonder overleg. Ik zou hem dat ook wel kwalijk nemen. Je schrijft trouwens dat alles niet goed gaat als je weg bent. Ik denk dat als je maar vaak genoeg weg bent, dat zich vanzelf oplost. Dat is voor jou loslaten en voor je man (en kinderen evt) een stapje erbij zetten.
Ik herken het mbt dat ik alles naar mij toe trek maar ik kan gaan en staan waar ik wil. En dat doe ik niet, hoe dom!! Maar toen werd het met het volgen van een opleiding en veranderingen op het werk mij te veel, lichamelijkeklachten resultaat stress…. Controlefreak die niks kan loslaten. Door gesprekken met coach/psycholoog een draai gemaakt en voor mij gekozen! Dat ging weken goed en dat gaat nu wat minder maar ik heb het nu in de gaten dat ik makkelijk in mijn eigen sleur terug schiet en heb handvaten om dit tegen te gaan. waar ik 3 maanden geleden zou zeggen ik zit goed op mijn werk….. en ik nu fris en fluitend aan het zoeken tussen vacatures, en nee niet terug naar wat ik deed maar andere dingen…. Andere uren, andere dagen, op Afstand ipv in eigen dorp. En wat dan met de kids??? Uh tja, papa kan ook helpen, meer gastouder uren dan maar! Dat brengt me energie! Zelfs in het huishouden En ja ook op die dag dat iedereen zijn plan trekt, doe ik dat ook! En mag manlief zorgen dat de kids of meegaan, onder de pannen zijn of hij gaat een uur later etc….. voelt goed!
Soms kun je het blijven aankaarten, maar zit er gewoon geen verandering in Op zich zijn de taken hier aardig verdeeld, maar ik vind alsnog dat ik het meeste doe. Nu moet ik zeggen dat ik ook een tikkeltje perfectionistisch ben Hij kookt vrijwel altijd, doet de vaatwasser regelmatig, pannen afwassen wanneer ik dat vraag.. maar ik zie bijv. ook duidelijk verschil wanneer ik ga stofzuigen of mijn man. Maar goed, dat zeg ik dan natuurlijk niet, ben al blij dat hij het doet wanneer ik het vraag.. Dat vragen is hier wel belangrijk, uit zichzelf ziet hij het gewoon niet ofzo? Dus een lijstje met wat opdrachten en dan gebeurd het wel. Momenteel kan hij vrijwel niks en komt echt Álles op mijn schouders terecht en dan merk ik toch duidelijk het verschil... Al doe ik voor mijn gevoel altijd wel het meeste, maar dat gaat ook om kleine dingen als de prullenbak legen wanneer die vol zit of het aanrecht even afruimen wanneer je brood hebt gesmeerd oid. Daar kan ik mij echt aan irriteren.
Oh zo herkenbaar! Het liefst heb ik alles zelf onder controle. Taken uit handen geven vind ik heel lastig, omdat het dan niet op mijn manier gaat. Dus ik maak het mezelf ook best lastig en momenteel ervaar ik daar de klachten van. Opgestapelde stress, te weinig ontspanning en m'n lichaam doet pijn en ik kan me tot vrij weinig verzettensoms is een boterham maken voor de kinderen al te veel. Zou vaker met een vriendin kunnen afspreken, maar die heb ik nauwelijks hier in de buurt of die hebben zo hun eigen bezigheden.. en alleen erop uit doe ik eigenlijk nooit. Het voelt raar om hiervoor aan te kloppen bij een psycholoog ofzo, want ik doe het mezelf toch aan..
Hier is de taakverdeling soortgelijk. Vriend is verantwoordelijk voor koken, inclusief plannen en boodschappen. Over schoonmaken hebben we al te vaak gedoe gehad, dus nu hebben we sinds een half jaar een schoonmaakster die 1x per week komt om de grote dingen te doen. Ik houd de rest bij en doe de was. Beide werken we 3 dagen en zijn er twee thuis voor de baby. Andere dingen die tussendoor moet gebeuren ben ik wel vaak degene die het doet. Ik moet het hem vragen en lijstjes maken. Daar erger ik mij ook wel aan. Lastige situatie waar je in zit, ts. Het klinkt alsof het een terugkerend iets is, dat hij moeilijk doet als jij tijd voor jezelf claimt. Misschien een keer eisen om hier een goed gesprek over te voeren. Niet over die ene keer dat jij naar een kennis wil, maar over structurele verandering. Schrijf vooraf eventueel je argumenten op, om er voor te zorgen dat hij niet zomaar al jouw argumenten wegwuift met 'maar jij wil in die tijd toch niets gaan doen'. Je moet echt voor jezelf kiezen. Als jij omvalt dan heeft het hele gezin daar ook last van. Ik neem aan dat hij het huwelijk niet wil zien stranden?
Zo herkenbaar dat ik er zelf niet op uit ga ik ben gelukkig door mijn manager aangemeld bij drive, organisatie voor werkgevers, zodat hun werknemers niet in de wachtrij hoeven via huisarts…. En kon een week later al terecht! Daar ben ik zo blij mee!
Mbt huishouden heb ik geen klagen, hij werkt fulltime thuis en tussendoor wordt de was gedaan, stof gezogen , vaatwasser en kookt hij meerendeels. Maar luisteren ho maar, niet snappen dat nu in 2 jaar corona hij dus thuiswerkt ik geen 1 moment voor mezelf heb gehad, ja mss es 1/2 uurtjes Maar normaal heb ik 2 dagen voor mezelf….. hij is gewoon 3 dagen ( ondanks thuiswerken) alleen in het huis. Kan zijn ding doen…. Zegt dan dat kun jij ook hoor…. Nee dat voelt toch anders….. ik voel me dan niet zo vrij
ik denk dat het achterwacht zitten als het ware wel iets is wat je af kunt gaan bouwen. Inderdaad door die telefoon thuis te leggen, zodat je bereikbaar bent. En laat ze je telefoonnummer uit hun hoofd leren - zodat ze als ze bij iemand anders zijn, ook jou kunnen bereiken (of papa) . Eventueel een sleutel op een geheime plek, zodat je gewoon weg kan thuis voor boodschappen en de deur op slot kan doen. Als je hier duidelijke afspraken over maakt, moet dat prima kunnen denk ik. Dat geeft je een beetje vrijheid terug, die je juist hun nu wel geeft, ten koste van die van jezelf. en ik snap dat je af en toe éven moet spuien.. . *knuffel*
Ahh zo ja dat is ook heel lastig inderdaad. Mijn man zit momenteel thuis in de ziektewet, dus indd, er is áltijd iemand thuis. Is er al uitzicht op weer meer naar kantoor moeten nu corona niet meer zo speelt?
Toch doen. Perfectionisme kan heel erg ver gaan en soms besef je het pas als je tegen bepaalde zaken aanloopt. Ik had bijvoorbeeld geen flauw idee dat ik zo perfectionistisch was. Het is eigenlijk door ziek te worden en niet anders te kunnen dan het rustiger aandoen, dat ik bepaalde zaken ging beseffen en ook doorhad dat het anders moest. Ik zal het wel doen, taken uit handen nemen, nog vlug eens over gaan, vlug zelf doen, geen hulp willen, neenee ik doe het wel, mijzelf voorbij lopen maar NEE het gaat echt wel, altijd maar lijstjes maken, ontspannen kende ik niet echt (doordoen en hop hop hop dan weer wel), de lat hoog leggen, kritisch richting mijzelf, ... Ondertussen is ook duidelijk waar dit allemaal vandaan komt en eigenlijk is mij dit gewoon aangeleerd thuis. Niets was goed, alles kon beter, alles moest beter en je moest vooral niet te veel jammeren en klagen.
Nou mss 1/2 dagen maar Ze hebben huur opgezegd van kantoorpanden want na iedereen kan thuis werken Maar hij maalt er niet om…. Zelfs niet dat ik vaker aangegeven heb dit niet te trekken en dan zoekt hij een weekje naar kantoorunits of jaar geleden naar hotels die werkkamers hadden ingericht en dan versloft het Grrr
Wat een reacties! Niet zo best dat er wel wat herkenbaarheid is, maar ook wel weer fijn dat ik niet de enige ben die hier wel eens tegenaan loopt. En mijn man is verder gewoon leuk hoor, het huishouden hebben we min of meer verdeeld en dat loopt meestal wel goed. Alleen ik doe echt al het regelwerk, ik ben degene die overal aan moet denken, want als ik er niet aan denk, doet hij het zeker niet. Van verjaardagscadeautjes, kinderfeestjes, aanvullen van voorraden, verschonen van de bedden, regelen van energiecontracten etc. etc. etc. Hij wil het allemaal best doen, maar zal er zelf nooit aan denken. En hij gaat dus gewoon zijn gang, hij zou het prima vinden als ik ook vaker weg ben, maar omdat ik dat niet doe houdt hij er verder geen rekening mee en gaat hij gewoon zijn eigen gangetje, zonder veel overleg. Hij zegt bv rustig: ik ga nu ff een uur hardlopen. Terwijl ik misschien ook wel een half uurtje wilde gaan hardlopen, maar dat nog niet had gezegd. En dan kan ik niet meer, want dan gaat hij al. Vaak is er dan geen tijd meer nadat hij terugkomt, zoveel vrije tijd hebben we nou ook weer niet. Dus dan is hij weer degene die kan gaan en ik moet weer thuisblijven en ga dan maar weer was opvouwen of zo. Dat is gewoon een beetje zo gegroeid in al die jaren, en nu is het een gewoonte. Vaak vind ik het ook allemaal niet zo'n probleem hoor, maar soms baal ik er enorm van dat ik zo weinig vrijheid heb. En de kinderen maar alleen laten, ook al zijn ze weg, dat vind ik lastig. Vooral mijn jongste is een enorme brokkenpiloot. Eergisteren werd hij nog hevig bloedend thuisgebracht, omdat hij een tand (of drie) door zijn lip had, hij heeft zijn been al eens gebroken op een klimrek, laatst had hij twee blauwe ogen en een dikke neus doordat hij ergens van af was gevallen. En alle geschaafde knieën en handen van skate-ongelukjes zijn al helemaal niet meer te tellen. Ik vind het zo'n naar idee dat ik lekker boodschappen loop te doen of ergens bij iemand op de koffie zit, terwijl hij huilend thuiskomt na het volgende ongelukje en ik ben er niet en papa is nergens te vinden.
Maar dan moeten de kinderen dus dingen leren omdat hun vader de hort op is. Het zijn ook zijn kinderen. Dat betekent dat je niet de hele dag je eigen gang kunt gaan. En dat doet de man van to wel. Die neemt gewoon de telefoon niet op. En dan zou to allerlei noodgrepen moeten bedenken voor haar kinderen? Als je dat doet dan zal hij niet veranderen. Hij moet zijn verantwoordelijkheid nemen op dit gebied.
Ik herken het ook. Misschien wel vrouw/moeder eigen? Tijdens de een na laatste lockdown heb ik bedacht dat ik wat voor mezelf moest gaan doen en ook wat dat dan moest zijn. Dat is nu ‘mijn ochtend’ (doordeweeks), dat weet mijn man ook. ‘s Avonds vind ik niet prettig, dan ben ik liever thuis. Binnenshuis zijn er gelukkig ook genoeg dingen die ik zou kunnen doen áls ik de rust er voor had (maar dat is wel een probleem…).
Dat van je kinderen snap ik heel goed hoor, ik kan mij niet voorstellen dat ik volgend jaar mijn nu 7 jarige alleen laat buiten spelen en er is niemand thuis. En het regelwerk ligt ook bij mij, al helpt mijn man wel mee met de uitvoering. Maar zijn: ik ga nu een uur hardlopen, zou moeten zijn: wat zijn de plannen voor vandaag, zou ik nog ergens kunnen hardlopen. Jij moet dan wel aangeven dat jij ook wilt, gaat hij 30 minuten en daarna jij. Wij stemmen voor het weekend af wanneer wie gaat sporten. En de weken stemmen we ook af, en soms gaat het alsnog niet goed. Na 2 jaar een bijna lege avond agenda is plannen echt weer even wennen.
Heel herkenbaar! Mijn man zegt dan 100 keer ja ga vrijdagavond lekker de stad in of ga donderdag lekker uit eten met vriendinnen. Maar... Ik heb geen puf om na mijn werkweek nog een hele avond op pad te zijn met vriendinnen of doordeweeks uit eten te gaan als de wekker de dag erna weer om half 7 gaat. Maar... Plan een keer iets voor jezelf. Doe het! Want het is zooo belangrijk! Ik voel me zo lekker na een etentje met een vriendin. Dan kan ik er weer weken tegenaan. Nu merk ik dat mijn man weer te veel weg is en plan ik ook gauw weer iets voor mijzelf. Want ik snap je gevoel hierin heel goed.
Over dat eerste stukje, daar is een comic over. De mentale last van het draaien van een huishouden en dat dat vaak dus niet goed verdeeld is. https://www.google.com/amp/s/english.emmaclit.com/2017/05/20/you-shouldve-asked/amp/ Overall: Ik denk dat je hier op een ander moment (zonder emoties, met daglicht) gewoon een heel duidelijk gesprek over aan moet gaan. Met als uitkomst een paar hele harde afspraken. Zelfs al heb jij minder tijd voor jezelf nodig, je moet dus tijd gaan eisen. Dat hij daarvoor iets moet laten, nogal wiedes. Dat doe jij nu toch ook? Ookal maak je er geen probleem van dat hij dan gaat hardlopen, je ervaart het wel als probleem. En waarom kan jij dan niet zeggen "hey flapdrol, je bent al 3 avonden de hort op... Ik was van plan te gaan. Dus succes met de kinderen", dat zou hier zo van de tong rollen. Wij hebben de regel 2 avonden samen, hij 2 en ik 2 (en een 'kunnen we ruilen/ik heb iets belangrijks' avond). In goed overleg is hier alles mogelijk. Maar in principe is het op dinsdag/donderdag mijn avond. Ongeacht of ik thuis ben, hij legt dochter in bed en gaat er naar toe als ze huilt (en we allebei met een boek op de bank zitten). En huishoudelijke taken/administratie doe ik echt niet op mijn avonden. Die zijn voor mij, niet voor "ons". Uiteraard, als ik gesport heb gooi ik mijn handdoek in de was en als de wasmand vol zit... Maar in principe doe ik dat dus op de avonden dat mijn man vrij is (als hij dat niet al gedaan heeft... Hij heeft minder onderbroeken dus voelt eerder druk )
Je zou een bandje met telefoonnummer kunnen geven voor om zijn pols. Dat ie kan bellen of iemand late. Bellen of een gps telefoon met nood functie om jou te bellen
Goede comic, thanks! Onderaan staat dat er nog een tweede comic is, over mental work. Heb je die toevallig ook kunnen vinden? En ook een erg goede verwerking voor de avonden. Die ga ik meenemen voor als de baby wat ouder is en er wat meer een ritme is (en ik geen borstvoeding meer geef, want daardoor ligt nu de zorg van voeden sowieso iedere avond bij mij).
Met 8 jaar al echt alleen thuis laten vind ik ook wel heel jong. Mijn jongste wordt bijna 10 en die laten we in principe ook niet alleen thuis. Daar beginnen we nu een beetje mee.