Ik weet niet zo goed wat ik voor titel moet bedenken voor mijn topic. Maar dit komt het meest in de buurt. Ik ben al 17 jaar samen met mijn man. Mijn omgeving ziet hem als de perfecte partner. En heel eerlijk.. ik begin inmiddels te denken dat het aan mij ligt. Gisteren waren we op een verjaardag en dan hoor ik weer; wat een geweldige kerel is hij toch! Maar… ik voel me door hem genegeerd. Als ik praat hoort hij vaak niet wat ik zeg, laat staan dat hij het onthoud. Ik zal een paar voorbeelden noemen.. Ik heb iets met mijn werk/studie, als ik met hem daarover wil praten (omdat het ons privé ook raakt) zegt hij; Owh Maartt kan dit even morgen? Of dit weekend? En je raadt het al om er vervolgens nooit op terug te komen. Of als ik erover begin weer hetzelfde antwoord, kan het even dan en dan.. Als ik dan uiteindelijk zo gefrustreerd ben dan draait hij het om en zegt hij; ik zeg al weken zullen we er even een moment voor pakken. Om vervolgens het weer niet inhoudelijk te bespreken. Gisteren in de Ikea… ik sta ergens, hij staat naast me, ik sta tegen hem te praten, ik kijk naar links, is hij gewoon weg en staat al bij de lift. Als ik dan bij hem kom en zeg; huh gast ik stond tegen je te praten en je bent weg. Reageert hij heel nors, we gaan geen kast kopen. Eh oké. Maar dan hoor je dus niet eens wat ik zeg, het ging niet eens over een kast… maar wat te doen met ons badkamermeubel wat wat te klein is. Maar dat zeg ik al niet meer. Ik reageer vaak met; oké! Ik heb een vrij zware jeugd gehad. Dit heb ik allemaal onder controle. Mijn omgeving heeft er weinig tot geen last van iig. Dus hij ook niet. Soms komt er iets uit of zijn hierin ontwikkelingen die mij een beetje van slag brengen. Als in een traan of even wat stiller. Als ik dan aangeef wat er is komt er weinig reactie. Om vervolgens er gewoon helemaal niet meer naar te vragen. Dit zijn maar een paar voorbeelden. En natuurlijk hebben we hier over gepraat en heb ik het tot in den treuren geprobeerd aan te geven wat ik nodig heb. Gevraagd wat hij wil bla bla. Relatietherapie voorgesteld noem maar op. Maar ik loop vast. Als ik hierover wil praten met mijn omgeving begrijpen mensen het niet. Vriendinnen lachen me nog net niet uit. Ohw ja lieverd wat heb jij het zwaar met zo’n leuke kerel!! Maar ik voel me echt eenzaam in onze relatie (en ja ook dat heb ik aangegeven al heel erg vaak). En nu begin ik dus oprecht te denken dat er iets mis met me is. En maar weer zelf in therapie moet. Ik vind dat ik anders verdien. Ik breng en geef heel veel liefde.. Maar voel me vaak niet serieus genomen. Zaken die gaan over ons gezin, of over hem kunnen we wel heel goed bespreken. Als ik echt op mijn strepen ga staan keert hij het alleen vaak wel om. Dat hij zich niet begrepen voelt.. en dan klap ik helemaal dicht. Ik vraag heel vaak wat hij nodig heeft. Stel me in mijn ogen belangstellend op etc. Als ik hem vraag wat ik anders had kunnen doen loopt het gesprek dood en hij zegt dan; niks. Voor jullie beeld.. ik heb niet vaak wat. Tenminste dat vind ik dan. Los veel zelf op. Emoties handel ik zelf af. Maar kan me ook echt openstellen. Ben duidelijk in wat er speelt en wat ik van de ander nodig heb. En dat is niet veel eigenlijk. Ik heb alles. Maar voel me toch heel alleen. En weet even niet zo goed hoe dit op te lossen. Accepteren heb ik ook voor het grootste gedeelte al gedaan. Maar dit blijft toch terugkeren.
Hoi Maartt, wat naar dat je je zo voelt. Gezien wat je verteld denk ik niet dat je gek bent hoor. Natuurlijk boel je je eenzaam als dit gebeurd. Ik lees dat je meerdere malen hebt aangegeven wat je niet fijn vindt in de relatie. Misschien is het nog een tip om te bedenken wat je wel zou willen en dat aan te geven. Bv: ik heb af en toe behoefte aan je onverdeelde aandacht. Zelf als jij het misschien niet een heel interessant onderwerp vindt. Kunnen we op dinsdagavond samen praten over mijn werk en zo niet, welke avond wel? En in de agenda zetten beiden. Wat ook nog kan, is dat het je man echt niet interesseert. Je kunt dan de onderwerpen die niet over het gezin gaan met een vriendin delen. Het blijft dan eet eenzaam dat je dat niet met je man kunt delen. Dus is het ook zoeken of je daar mee kunt leven. Soms als ik de topic hier lees, en ook in series en films lijkt het wel of liefdesrelaties en huwelijken voorgesteld worden als zaligmakend en perfect, maar ik denk dat het vrij normaal is om niet in alles en niet altijd bij elkaar terecht te kunnen. Het is alleen wel belangrijk dat jullie je beiden genoeg gehoord voelen om er voldoende voldoening uit te halen. Nou, ik hoop dat je je een beetje gesteund voelt en dat je er wat mee kunt. Of dat er betere tips komen. Sterkte!
Misschien is het niet eens zo'n gek idee om zelf in therapie te gaan, als je daar voor open staat. Niet omdat ik denk dat jij gek bent of omdat het aan jou ligt maar om er met een objectief iemand over te praten en zo voor jezelf te bedenken wat je ermee wilt. Natuurlijk is geen enkel huwelijk perfect zoals hierboven gezegd wordt maar je eenzaam voelen in je relatie is niet de bedoeling. En voor mij is luisteren naar elkaar gewoon respect. Dus op basis van jouw verhaal ben ik van mening dat hij jou niet respecteert.
Helaas herken ik wel wat dingen. Voor mij ook wel een reden om steeds vaker te gaan twijfelen aan ons huwelijk. Ik voel me ook vaak genegeerd en totaal niet serieus genomen. Natuurlijk zijn er wel goede dingen maar ik vind dit gevoel ook heel vervelend dus herken het heel erg. Wat ermee te doen? Ik vind het lastig. Meestal begin ik er geeneens meer over.
Hier gaat het imo fout. Hij reageert nors en jij zegt ‘oké’. Je accepteert het. Dat hij wegloopt, wat zijn houding is naar jou toe, en dat zijn wil wet is geworden. Ik gok dat dit al jaren zo gaat, steeds een stapje verder tot jullie op dit punt zijn aangekomen. Hij die (om wat voor reden) ongevoelig is geworden voor jou, en jij die het heeft opgegeven wanneer je dat aankaart. Want als jij op dat moment bij de lift nog heel veel meer wil zeggen dan moet je dat doen. Hij is een lul en dat mag hij heus weten. Ik snap dat je geen herrie wil schoppen in de Ikea, en ik snap dat je ondertussen geen zin meer hebt in een discussie over een kast want het gaat niet om de kast, het gaat om zijn houding naar jou doe. Toch denk ik dat ‘oké’ zeggen terwijl het niet oké is niet bijdraagt aan verandering. Ga de confrontatie maar gewoon aan. Wat heb je te verliezen? Volgens mij niets
Ik begrijp je volkomen. Het is hier precies zo, ik ben de haalbaai en veel te hard volgens de buitenwerelden mijn man de zachte lieve kerel. Ik heb wel eens gezegd jullie weten niet hoe het achter de voordeur is. Ik kan hier soms net zo goed tegen de muur praten daar weet ik zeker van dat die niks terug zegt. Voor de rest is het ook een lieve man, maar bepaalde gesprekken kun je niet met hem voeren. Hij kan zich moeilijk inleven of dingen voorstellen. Ik kan het naast mij neerleggen maar soms trek ik wel van leer vooral als het ons als gezin aan gaat. Ik moet leren dat hij gesprekken voeren moeilijk vind, maar hij moet leren dat je soms dingen wel moet bespreken en dat ik niet alles hoef te doen. Hoe is hij met gesprekken over jullie kinderen, kun je met hem wel over dat soort zaken praten?
Ik wou het net zeggen! Wat je ervaart @Maartt heeft zelfs een naam! Dus hoe gek zal je zijn? Ik heb soortgelijk meegemaakt. En door de overtuigingskracht waarmee het hij zijn boodschappen en opmerkingen bracht, twijfelde ik op een moment zelfs aan of ik überhaupt wel bestond of ik niet in een parallel universum leefde, terwijl ik over het algemeen vrij zeker van mijn zaken ben. Wolven in schaapskleren. En niemand die het verder zag. Iedereen zag mijn inmiddels ex als lieve man en ze waren stom verbaasd dat ik ons huwelijk verbrak. Ik heb toen ook weleens gezegd tegen anderen dat het eigenlijk haast jammer was dat er geen fysiek maar emotioneel geweld werd toegepast, want dan is er wél echt zichtbaar wat het probleem is en begrijpen mensen je sneller
Heel herkenbaar. Ik voelde mij achteraf ook veel alleen en onbegrepen in mijn huwelijk. Voor de buitenwereld leken wij perfect en dat geloofde ik zelf ook heel lang. Ik miste achteraf echt dat stukje belangstelling, interesse, luisterend oor en een schouder om soms op te leunen juist omdat ik zoveel al alleen deed. Wij zijn inmiddels gescheiden, niet door deze reden (hij ging vreemd). Maar dit is wel wat ik voelde en zie als ik terug kijken. Ik verdien echt zoveel meer als dat hij mij biede.
Ik herken het, helaas, ook gedeeltelijk. Ik denk echter dat mijn man het niet expres doet, hij is er niet op uit om me te kwetsen of te manipuleren of wat dan ook, hij leeft gewoon vaak (te erg) in zijn eigen gedachten en sluit zich (te veel) af van de wereld om zich heen. En hij wil geen ruzie maken en denkt dat hij daarom soms beter niet kan reageren…dat hij daarmee iets anders (veel naarders voor mij) teweeg brengt, dat gaat er niet in. In jouw situatie zou ik niet stoppen met ‘oké’, want het ís níet oké! Als hij iets op een ander moment wil bespreken, direct vastleggen (echt schriftelijk op de kalender ofzo ook) wanneer dan wel. En als je echt in therapie wil samen, dan zou ik het ook als statement brengen.
Als iemand aan gashlighting doet is de confrontatie aangaan juist wat je niet moet doen. ‘Zie je wel jij word weer boos, daar gaan we weer, zit je nou weer te zeuren om niks? Hou toch eens je mond en stel je niet aan’ de confrontatie aangaan is precies wat de ander -onbewust- wilt er moet namelijk een escalatie plaatsvinden zodat het niet meer over het geen gaat wat er daadwerkelijk is gebeurd. En dit wat TS schetst is echt precies het klassieke patroon van gaslighten. TS moet zich eerst heel bewust gaan worden dat dit gebeurd dus het beste is hier professionele hulp voor zoeken. Ze moet zichzelf weer vinden zodat ze sterker in haar schoenen staat, zodat ze weet wie ze is. Ze moet weer beseffen dat ze niet gek is, dat ze er mag zijn, dat de dingen die ze voelt niet weg gezet mogen worden als zeuren en als ze sterker in haar schoenen staat kan ze het onderscheid beter maken waardoor ze dus de waarheid weer ‘leert’ kennen. Want op dit moment is ze zo onzeker ze weet niet meer wat de waarheid is op dit soort momenten. Dat is ook precies wat TS zegt. Jezelf verdedigen (de confrontatie aangaan) heeft helemaal geen zin bij dit soort situaties. Dus jouw tactiek werkt in dit geval absoluut niet. Ze zegt ook dat hij gewoon wegloopt of -doet- alsof hij het niet hoort en hij schuift bepaalde gesprekken vooruit zodat het in de vergetelheid raakt. En daarbij komt dat ze ook vaak zeggen ‘ wat stel jij je aan’ en op het moment dat hij op de zere knopjes heeft gedrukt en TS boos word kan hij achterover leunen, want het doel is bereikt het hoeft dan niet meer te gaan over het geen waar het in eerste instantie over zou gaan. Nee het gaat dan opeens over haar ‘overtrokken’ reactie en niet meer over het feit dat Pietje haar gekwetst heeft of whatsoever. Het aller belangrijkste is om juist niet in conflict te raken en je eigen waarheid te kennen. TS kan bijvoorbeeld situaties uit gaan schrijven zodat ze het patroon leert herkennen. De gene die dit veroorzaakt doet het 9 van de 10 keer ook niet expres. Dus relatie therapie en zelf in therapie gaan zou in deze situatie juist een hele goede stap zijn om dit patroon te doorbreken.
Ik ben het met je eens dat luisteren naar elkaar respectvol is. Ondanks dat, zijn er onderwerpen waar bv mijn man zoveel over praat dat ik er regelmatig geen zin in heb om naar te luisteren. Dat is niet omdat ik hem niet respecteer, maar omdat het me serieus geen hol interesseert en daar ben ik eerlijk over. Wel doe ik hem het plezier dat als zich iets voordoet dat maar enigzins over één van zijn favoriete onderwerpen gaat, hem te consulteren en aandachtig te luisteren. Echter negeer ik hem nooit. Ik zeg dan alleen: sorry schat, daar hebben we het van de week al een paar uur over gehad, ik zit nog vol informatie. En dat doet hij bij mij ook weleens als het over kinderkleren gaat bv. Interesseert hem totaaaaaal niet. Soms luistert hij, soms geeft hij aan dat hij daar geen zin in heeft. En je eenzaam voelen, ook in een relatie is helemaal niet zo abnormaal. Ik heb afgelopen jaren een aantal geliefden verloren. Ik was in rouw. Mijn man kende hen wel, maar had niet dezelfde band met hen. Ik heb me vreselijk eenzaam gevoeld. Ondanks dat mijn man echt wel probeerde mij te ontzien en er voor me te zijn. Of in de zwangerschap dat ik echt totaal op was van de moeheid en misselijkheid. Hij kwam moe uit zijn werk en klaagde over het nog moeten koken. Voelde me super eenzaam. Maar dat maakt onze relatie niet slecht. Gewoon menselijk.
Nee hier ben ik het totaal niet mee eens. Ik vind het ook niet perse gaslighten wat de man van TS doet. We doen allemaal wel aan (onbewust) gaslighten, maar gaslighten vanuit een ‘abusive’ positie lees ik hier niet. Ik denk dat het gewoon patronen zijn geworden. Om die te doorbreken moet je je uitspreken. En dan niet 1x in de zoveel tijd een gesprek maar direct wanneer het gebeurd voor jezelf opkomen. Je moet voor jezelf opkomen want niemand anders doet het voor je. Je mond houden om escalatie te voorkomen is het slechtste wat je kan doen. Wachten en hopen dat hij tot inzicht komt? Zo maak je jezelf afhankelijk en gaan relaties scheefgroeien. Weet wie jij bent als persoon, dat wat jij te zeggen hebt is belangrijk, als iemand je onbeschoft behandelt dan zeg je daar wat van. Zéker wanneer het je partner is. Dat is namelijk je gelijke.. dus behandel me niet als een mindere.
Ik reageer later even uitgebreid hoor! Lees heel veel nieuwe inzichten.. dat is al heel fijn! Dank jullie wel. Ook een paar dingen waar ik eens over na wil denken. Ben blij dat ik het hier toch even heb gepost.
Wie zegt dat ze haar mond moet dichthouden? Blèren en de confrontatie aangaan heeft 9 van de 10 keer in welke situatie dan ook alleen maar een destructief effect. Een gelijkwaardig gesprek is veel effectiever. We zijn het niet met elkaar eens en dat hoeft ook niet.
Mooi dat je dit post en naar jezelf eerlijk bent dat je hierin niet tevreden bent. Ik denk dat het voor mij heel erg uit zou maken of mijn man dit doelbewust doet, het vermogen niet heeft of zich er niet bewust van is. Die inschatting kan jij het beste maken denk ik. Hoe dan ook: iedereen mens wil gehoord en gezien worden en zeker door je levenspartner. Dat je dat niet ervaart lijkt me inderdaad eenzaam. Denk dat je hier al veel inzichten/tips hebt gekregen. Wens je succes en wijsheid (en weet dat het verlangen van interesse geen rare behoefte is ofzo. Dus met andere woorden in mijn beleving verlang je niks geks...)
Ik denk dat het handig is om eerst uit te zoeken of hij dit expres doet. Mijn vriend heeft bijvoorbeeld ADHD en is soms ook weinig geconcentreerd of praat door me heen of heeft niet gehoord wat ik gezegd heb. Dus daar hebben we nu trucjes voor zodat hij wel even geconcentreerd luistert wanneer het belangrijk is. Het kan gaslighting zijn, maar dat hoeft dus niet. En misschien heeft hij van thuis uit niet geleerd om over emoties te praten. Dat is ook echt iets wat je kan oefenen. Maar dan moet je man dat wel willen oefenen.
Je weet geloof ik heel goed wat ik bedoel. Overigens ga ik hier niet verder met je in discussie. Excuses ts.
Mee eens. En blijf ook je eigen dingen doen. Je man is ooit op je gevallen om wie je bent. Doe gerust eens iets wat jij wilt, ook als hij het niet wil. Je bent hem niet hè.