Oke, onze oudste slaapt nog bij ons in bed (3.5): heeft nooit een eigen kamer gehad. Ik zeg bij ons maar sinds de komst van de tweede (bijna 6mnd) ben ik met baby verkast en slaapt de oudste met zijn vader. Na 2mnd amper slapen (mama weg) gaat het nu redelijk... Wel nog steeds vaak wakker. De jongste lijkt wat makkelijker; komt ook nog vaak (4x per nacht) maar zeker niet zo erg als we gewend waren. Ik heb nu het idee gevat om de jongens samen op een kamer te gaan leggen over een maandje of 2: de aanwezigheid van de jongste kan de oudste helpen om "alleen" te gaan slapen, en voor de jongste hoop ik ook dat de nabijheid van zijn broer werkt... Klinkt dit logisch? Of is dit heel erg optimistisch gedacht en kan ik beter gewoon gaan voor een familiebed? Ik heb absoluut geen zin om meerdere keren per nacht m'n bed uit te moeten, hier ben ik inmiddels echt te moe voor dus dan hou ik ze liever bij me. Hoor graag of iemand dit op deze manier heeft gedaan en hoe dat is verlopen!
Er is zeker wat voor te zeggen, maar ik zou sowieso de situatie veranderen. Hoe is jullie woonsituatie? Heb je voor beide een eigen kamer beschikbaar? Is er 1 grote kamer? Ik vind het heftig te horen dat jij al 6 maanden niet in je eigen bed slaapt. Je schrijft dat hij de eerste 2 maanden sowieso moeite had met slapen, omdat jij er niet was. Ik had die tijd gestoken in zelf slapen in zijn eigen kamer. Ik weet dat het ontzettend zwaar kan zijn, maar hij is hier nu aan gewend. Ik heb niet echt een advies voor je, ik weet dat gebroken nachten vreselijk zijn. Misschien kan je een slaapcoach inschakelen?
Mijn jongste was juist de lastigste qua slapen. Hij sliep tot ongeveer een jaar wel goed in zijn eigen bed, maar daarna wilde hij niet meer alleen slapen op zijn kamer. Hij ging huilen tot overgeven toe. Toen hem bij zus gelegd, zij was toen 3,5 jaar. Dat werkte wel goed. Ze gingen opdezelfde tijd slapen, zoon sliep ‘s middags nog natuurlijk. Hier was het de oplossing, ze gingen niet klieren maar sliepen allebei goed. Toen dochter een jaar of 9/10was wilde ze van haar broertje af op haar kamer en zijn ze apart gaan slapen. Dat was nog steeds geen succes en hele drama’s gehad met hem. Dochter heeft nooit bij ons geslapen, zij vindt haar eigen ruimte prettig. Overigens is hij nu 11,5 en wil nog steeds het liefst bij ons slapen . Als hij ‘s nachts wakker wordt dan komt hij nog steeds vaak naar ons bed ( hij doet het zo sneaky dat ik het pas ‘s morgens merk). Maar hij slaapt tegenwoordig ook regelmatig de hele nacht in zijn bed, steeds vaker. Kortom een kwestie van uitproberen! Ik vind mijn slaap belangrijker dan hele gevechten dus liet ik hem maar.
Dat was niet de vraag en dit vind ik altijd zo’n enorme dooddoener. Alsof TS er niet alles aan heeft gedaan om haar kind te laten wennen aan een eigen bed. Op een gegeven moment, na jaren (!) van gebroken nachten, kies je voor de optie die iedereen de beste kwaliteit slaap bezorgt. Hier is het ook zo gegaan. Jaren van strijd, van non-existente nachten, van tranen die bij alle partijen maar bleven vloeien, van ‘s ochtends opstaan en denken dat ik in een psychose ben beland van vermoeidheid, tot uiteindelijk toegeven aan samen slapen, wat grappig genoeg eigenlijk het meest natuurlijke is wat er bestaat. Bang voor commentaar van de omgeving, want je hebt het vast niet hard genoeg geprobeerd, vast niet voldoende tijd geïnvesteerd. Jawel, juist wel. Buitenproportioneel veel tijd geïnvesteerd zelfs (en meerdere slaapcoaches laten komen en de hulp van een orthopedagoog ingeschakeld), maar het werkte niet. Dus wij slapen ook samen en eindelijk, éíndelijk slapen we allemaal. Ik lees dus even mee in dit topic voor tips, want we krijgen er binnenkort een baby’tje bij en mijn hoop is ook heel groot dat onze dochter en haar broertje samen gaan willen slapen op één kamer zodat ze elkaar hebben en wij ons eigen bed terugkrijgen. Maar ik sta ook open voor een familiebed, dus ik ben benieuwd naar de reacties!
@nizzie86 ik bedoelde het niet naar, als dit zo overkomt, excuses. Toen ik het las, kwam het op mij over dat het 2 maanden heel moeilijk is geweest om hem bij zijn vader te laten slapen, zonder moeder. Ik bedoelde het meer als: als je toch al hele slechte nachten hebt, dan misschien maar door de zure appel heen bijten… Maar misschien was dit geen optie. En ik weet helaas ook hoe het is. Er is ook zeker niets mis met: gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Wij hebben die zure appel ook gehad. @annabel88 ik bedoelde het dus niet als commentaar, meer hoe wij het dus aangepakt hebben. Echt een lange periode heel pittig gehad qua nachtrust, maar toen ging het wel beter.
Oké, no hard feelings! Sorry ook voor mijn pittige reactie. Kinderen en slaap is gewoon zo’n ontzettend precair en intiem onderwerp. Stomme zure appels!
Hier slapen de jongens samen op 1 kamer. En wanneer ze allebei slapen is het goed. Maar zodra er eentje wakker is maakt deze dus ook de andere wakker helaas. Dus als je kindjes hebt die niet goed slapen (of gewoon nog vaak wakker worden) zou ik wanneer je de mogelijkheid hebt om ze apart te laten slapen hier eerder voor kiezen dan samen op een kamer. Maar ik zou zeggen, probeer het een weekje en als het toch niet lukt dan kan je daarna verder kijken naar wat wel werkt voor jullie.
Maar wat jij nu opsomt is uw verhaal en uw situatie, dat hoeft daarom niet hetzelfde te zij als bij de topic starter natuurlijk. Om op de vraag te antwoorden. Je kan het altijd proberen. Als je ziet dat het niet lukt, tover je weer wat anders tevoorschijn. Veel succes.
Nee hoor, ook de TS slaapt samen met haar kind omdat hij niet alleen kon slapen Haar vraag is niet: hoe leer ik mijn kind zelfstandig slapen? Die fase is ze al voorbij, ze wil nu graag tips en adviezen horen over hoe de kinderen samen kunnen slapen.
En net die: hij kon niet alleen slapen kan volledig anders zijn dan in uw situatie. Je kan gelijk hebben hoor, het kan zoals bij u zijn maar op basis van wat ze schrijft weet je het niet.
Je hebt gelijk! Ik heb het nog eens gelezen en dat staat er inderdaad niet. Ik ging er een beetje van uit omdat TS zei zo moe te zijn en een familiebed te overwegen, etc. Dat doe je meestal pas als je al het andere hebt geprobeerd. Maar je hebt gelijk! Toch benieuwd naar de verdere ervaringsverhalen
De tip: het gewoon niet vertellen behalve op een redelijk anoniem forum dat je samen slaapt met je kind C.q. Dat je kind inslaapproblemen heeft . Slaapt je kind goed: ja! En verder mondje dicht .
Toch is het jammer dat het zo wordt ervaren, want er zijn zoveel gezinnen die hier tegenaan lopen. En die ene tip kan juist dat zijn wat de ander kan helpen. Ik heb nachtenlang naast een krijsend kind gezeten, hij wilde niet eens slapen op onze kamer, bij ons in bed (want ja, dat hebben wij ook geprobeerd). Het enige wat ik kon doen is bij hem zijn, zodat hij zich wel veilig zou voelen, terwijl hij dus keihard aan het krijsen was (ik heb de geluidsopnames bewaard voor later). Mijn omgeving vond het heel erg waardeloos voor mij (mijn man mocht niet bij hem zitten, alleen ik…) maar waren wel een fijne steun bij die oververmoeidheid en moeten werken… Zo ervaart iedereen het anders. Terugkomend op de vraag. Ik denk dat samen slapen voor kinderen echt kan helpen. Het biedt veiligheid, wat heel belangrijk is. Mijn kinderen verschillen 5 jaar van leeftijd, dan is het toch wat lastiger met het tijdstip van naar bed gaan enz. Maar goed, vandaar mijn vragen over de indeling van de woning. De kamer moet daar wel geschikt voor zijn.
Wat een boel reacties! Bedankt voor het reageren en mee denken! Even ter verduidelijking; wij hebben met de oudste ècht een hel gehad, die werd ruim een jaar lang minimaal elke 45min hard krijsend wakker ongeacht wat we deden. Met minimaal bedoel ik echt minimaal, 20x per nacht was geen uitzondering. Zelfs als hij in onze armen sliep: het maakte allemaal niks uit. Dit is vanaf 2 zeker beter maar nog steeds wordt hij regelmatig wakker. Om deze reden (en omdat hij zelf duidelijk aan geeft dat hij het niet wil, èn omdat wij zelf inmiddels een flinke slaapachterstand hebben) willen we hem nog geen kamer alleen geven. De reden dat ik met de baby naar een andere kamer ben verhuisd is omdat de oudste ook van elk geluidje van de baby wakker werd.. We hebben in principe 1 extra slaapkamer.. een verdieping hoger ook nog opties maar daar willen we liever nog niet aan, moet ook veel aan gebeuren. Eigenlijk zijn de opties dus, familiebed en met 4 op 1 slaapkamer, de baby op een andere kamer en de oudste blijft bij ons, of de 2 kids samen op een kamer.. De oudste een eigen kamer klinkt het leukst maar die gaat dit ècht niet pikken zeker niet als de baby dan bij ons blijft. Doorzetten en tijd investeren om dat laatste toch voor elkaar te krijgen gaan we niet doen: ik heb er simpelweg de energie niet voor. Daarbij vind ik het belangrijk dat de kinderen zich veilig voelen, ik wil die van 3.5 niet nu ineens huilend op z'n eigen kamer leggen met alle gevolgen van dien. Dus dan zou ik erbij blijven (tijd en energie), om hem vervolgens waarschijnlijk na een paar uur of sneller alsnog in ons bed te leggen haha. Nu ik het zo allemaal op schrijf is misschien de tip van het proberen wel de beste, het lijkt me wel leuk om hun slaapkamer dan helemaal leuk en eigen te maken dus misschien is dat voor niks maar dat zien we dan wel weer. Mocht er nog iemand zijn met ervaringen van 2 jonge kids op 1 kamer of tips hoor ik het graag!
Ik zou het ook gewoon proberen, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik er wel een hard hoofd in heb, aangezien je schrijft dat hij 2 maanden moeilijk heeft geslapen met alleen papa bij hem... Ik weet niet of een babybroertje dan veel soelaas biedt Maar ik heb inmiddels ervaren dat kinderen je vaker versteld doen staan, dus ik zou het zeker proberen! Al denk ik wel dat er dan misschien weer 2 maanden voor nodig is? Als jullie geen probleem hebben met een familiebed, dan is dat uiteraard ook meer dan prima natuurlijk
Mijn ervaring met moeilijker slapende kinderen is dat je doet wat nodig is en wat op dar moment bij jouw gevoel past. Mijn oudste verhuisde rond zijn tweede daarom naar een eigen kamer, want ik wilde zijn broertje daarna als baby in ons bed hebben. We moesten er altijd bij blijven tot hij in slaap viel en mijn man of ik ging nog wel eens bij hem in de kamer slapen. De kamer was groot genoeg voor twee eenpersoonsbedden. Ik werd er best zat van om erbij te blijven met inslapen, maar ben erbij gebleven zolang het nodig was en eigenlijk vrij opeens was het niet meer nodig, na een logeerpartij bij oma. Middelste viel ook in slaap met ons erbij. We moesten zijn hand vasthouden. Zwanger van de derde en moe en niet lekker had ik daar op een dag helemaal geen zin in en toen pas zei ik dat hij maar zonder mijn hand in slaap moest vallen en kon ik zijn gemopper daarom ook hebben, want ik was vastbesloten. In de eerste periode bleef ik toen nog wel in de kamer en op gegeven moment was dat ook over. Zijn vader heeft nog lang bij hem gelogeerd in nachten dat hij vaak wakker werd. Jongste is ook weer een lastige slaper, maar daar komen we wel doorheen. Die mag en kan nog lekker de nachten in ons bed slapen. Ik heb ook overwogen de oudste twee bij elkaar te laten slapen, voor de nabijheid die jij ook beschrijft. Ik denk nu dat dat niets geworden was, vooral omdat oudste ook zo graag een plekje voor zichzelf wil. En een broertje is zeker geen papa of mama. Met oog op huilen van de één en dan mogelijk weer wakker worden van de ander lijkt het me heel irritant eigenlijk. Dus als jij je goed voelt bij het familiebed, denk ik eigenlijk dat ik eerder daarvoor zou gaan. En dan oudste misschien wel een eigen bed en kamer aanbieden voor als hij dat wel wil. Misschien er een hele happening van maken en het in zijn thema maken. Met een extra matras of bed voor zijn vader. En het slapen in eigen bed en kamer dan dus pas doorzetten als je daar zelf helemaal achter staat. Overigens ben ik 100% team slaap en veel minder team "man en vrouw zullen bij elkaar in bed liggen". Toevoeging: ik las pas je tweede reactie na het schrijven van mijn bericht. Jouw oudste in een eigen kamer is nu dus geen optie. Eerlijk gezegd zou ik het niet proberen nu op 1 kamer, zeker omdat de baby nog wel wakker zal worden en dat dus ook betekent dat jij (of je man) eruit moet. En als je oudste 2 maanden moest wennen aan alleen je man, zal echt "proberen" toch ook wel die periode aan toewijding vragen. Dat lijkt me vreselijk, maar dat zeg ik vanuit mijn ervaring, waarbij ik al in een soort paniekstand schiet als jongste niet in zijn ledikant een dutje wil doen ("als we maar niet terug zijn bij af").
Wij hebben ook altijd samen geslapen met de oudste twee. De oudste sliep nog bij ons toen de middelste werd geboren. Toen een co-sleeper aangeschaft. Oudste tussen ons in en middelste naast mij. Toen de middelste bijna twee was hebben we ze samen op een kamer gedaan, in een stapelbed. Eigenlijk kropen ze altijd samen bij elkaar in het onderste bed. En dat doen ze nu nog steeds. Ik snap wel dat je ze samen op een kamer wilt doen, omdat die nabijheid misschien kan bijdragen aan het slapen. Ik zou er zelf denk ik alleen voor kiezen om dat op een iets latere leeftijd te doen. Is het niet mogelijk om bijvoorbeeld een 1 persoonsbed tegen jullie bed aan te zetten, zodat jullie een groter bed hebben en met z’n allen bij elkaar kunnen liggen? Zodat je in elk geval niet meer gescheiden van je man ligt.
Dankjewel voor je verhaal echt heel herkenbaar allemaal. Op een gegeven moment doe je er inderdaad alles aan om allemaal maar gewoon genoeg slaap te krijgen: de hoe wat waar maakt dan eigenlijk niet meer uit haha. Nu merk ik wel dat na een half jaar ook apart slapen van mn man én alle drukte wij ook wat verder van elkaar vervreemden zeg maar. En dat is voor niemand goed Eigen kamer gewoon alleen voor de oudste maken kan in principe wel; als ik nu samen met de baby terug ga, we ondertussen een toffe kamer maken voor de oudste en zeggen, als je er wilt slapen màg dat maar het hoeft niet... wie weet! Helemaal als de baby hem gaat wakker houden snachts wil hij misschien zelf wel gewoon weg straks haha. En de optie van een bed ernaast in zijn slaapkamer is natuurlijk super slim, dan kan mijn man bij een slechtere nacht altijd in zijn kamer slapen.. Ik denk dat dit 'm wordt!
Hi! Ook dankzij jouw post de oplossing gevonden denk ik, zie vorige post! We gaan er mee aan de slag en hopelijk loopt het hetzelfde als bij jou... over een paar jaar lekker saampjes in het onderste bed: heerlijk. Dankjewel!
@Annabella88 hier eentje van 5 en een baby van bijna 4 maanden...die gaan we NIET op 1 kamer leggen. Wil t best een keertje proberen als we gaan kaarten bij oma ofzo, allicht dat ik er helemaal naast zit en ze slaapt als een roosje maar dat betwijfel ik ernstig. Dochter is een nachtuil met een slaapstoornis geschiedenis (doorslapen, niet t inslapen) en het is een confettibom die van vroeg tot laat doorstuitert. Is MESJOKKE van dr broertje, maar die kan niet zo best tegen zn stuiterbal zus, die hem ook met heeeeel veel moeite eens een keertje met rust laat. Niet om te pesten ofzo, maar een boekje, een liedje, een dansje, samen spelen (zij doet knuffie x wel even voor). Klinkt normaal en super schattig, maar voor de beeldvorminh: Het is qua intensiteit een Hema tricot basic jurkje vergelijken met Lady Gaga in full gear on stage. Die modus trekken wij met 5 jaar ervaring en twee volwassenen sterk in roulatie ook niet zo best, dat t voor een baby wat veel is begrijpen we volledig. 1 piepje, kuchje of zuchtje van dr broertje en ze staat op scherp. Terwijl 20 minuten in alle rust in slaap vallen en je kan er met een klopboormachine naast gaan staan, of een brandalarm op 1.5 meter laten afgaan (daar sliep ze afgelopen zomer, letterlijk doorheen!!!). Maar bij het in slaap komen is mn zoontje heel makkelijk, die plopt overal om en t maakt m geen bal uit, dochter bouwt een feestje bij elk geluidje, blik of aanwezigheid ookal was je niet van plan t spelletje mee te spelen want dat is irrelevant aan de party mojo.