Mijn bevalling startte rond 3 uur 's nachts. Rond 6 uur 's ochtends naar het ziekenhuis. Het vorderde allemaal heel rap. Binnen no time zat ik op 10 cm maar ik moest even wachten want er was geen VK beschikbaar. Dus ik zat mijn baby in te houden en mijn man ging Harrie Jekkers zitten kijken... met het volume heel hard en hij zat ook nog stom te lachen... Toen kon ik hem wel vermoorden maar inmiddels kan ik er hard om lachen
Mijn vriend was echt mijn held met de bevalling. Voelde precies aan wat wel en niet kon. Hij heeft ADHD wat toen nog niet officieel was maar we wisten het wel eigenlijk. Hij stond naast mijn hoofd terwijl ik in bed lag. Pure rust van boven en mij te helpen tijdens persweeën. Zijn voeten deden alleen niet mee met de rust. Hij heeft echt staan trappelen en de verpleegkundige heeft hem heel gek aangekeken hierdoor 4 weken na de bevalling kreeg ik een galsteen aanval die niet wegging. (In de zwangerschap kreeg ik steeds aanvallen die niet herkent waren als galstenen) We zaten op de spoedeisende hulp en meneer zegt ineens: pff ik heb wel echt last van mijn rug door dit stoeltje. Ik had net medicatie gekregen en kon eindelijk weer stil zitten na die aanval die ondertussen al 8 uur bezig was. Kon zelfs mijn dochter niet eens voeden. Ik had boos kunnen worden maar ik moest zo hard lachen
Net na de bevalling van mijn zoontje, lag ik daar op bed, moest naar de ok ivm een totaal ruptuur, na een zware bevalling. Hoor ik opeens, hou vol, ik snap dat het pijn doet, ik heb het ook meegemaakt toen mijn galblaas werd verwijderd.
Superleuk topic! Toen ik mijn man wakker maakte en zei dat (met 34+3)mijn weeën waren begonnen is het eerste wat hij zei: oke ik ga scheren en hij sprong zo uit bed en rende naar de badkamer Oke ik ga wel weer op de bank liggen ofzo, roep maar als je klaar bent, geen haast!
Een vriendengroepje van ons kwam de baby samen voor het eerst bewonderen. Ze vroegen aan mij: en hoe was de bevalling? Mijn man antwoordt 'ja, heel vermoeiend. Heb echt slecht kunnen slapen terwijl we aan het wachten waren op meer ontsluiting.' Onze vrienden keken elkaar snel even aan en zijn toen beginnen schaterlachen. Manlief had niet door dat de vraag niet echt voor hem bedoeld was...
Ik zat vanmorgen om 10.00 uur uitgeblust op de bank. Zegt mijn man: "Hoe kan je nu zo moe zijn? Je hebt vanmorgen uitgeslapen." Ja, tot 8.00 uur En voor t eerst sinds de kraamtijd en daarvoor kan ik me t niet herinneren. Tel dan maar op: zieke kinderen, thuisles, corona, zieke kinderen, bevalling, zieke kinderen, borstontsteking, zieke kinderen. Ik snap wel waarom ik moe ben. Wat ik niet snap: waarom ben jij zo fit? Zou je niet eens wat meer bijspringen?