Ik snap het niet zo goed. De openingspost is van aug 2020. Toen was de situatie al ernstig. Nu anderhalf jaar later ben je 1x bij de ha geweest en medicatie ophogen helpt niet, psycholoog en een advertentie voor een oppas? Ik bedoel.. dat had je letterlijk in 2 weken kunnen regelen! Als de meds niet goed werken, ga je terug naar de ha, zo simpel is het. Ruzie en stress houden aan en je dochter zit hier maar tussenin. Zou je jezelf (en je moeder) niet een flinke schop onder je kont geven?
Er is in 2 jaar tijd niet veel veranderd zo te lezen. Ik denk dat het goed is dat er familie meekijkt naar jouw thuissituatie. Je hebt een jonge dochter waar goed voor gezorgd moet worden, maar jij lijkt daartoe niet helemaal alleen in staat. Als je de boel op de rit wilt krijgen zul je flink aan de bak moeten. Als je je moeder eruit zet, kun jij dan de stabiele factor zijn die je dochter nodig heeft?
*schop* En hop naar die huisarts nog een keer! Mijn voorganger hierboven zei het al, weinig vooruitgang in 1,5jaar tijd. Dit is niet iets dat je rustig 'kan gaan uitzoeken'. Iedereen in het huishouden heeft last van de situatie. Je dochter groeit op in een stressvolle en onstabiele omgeving. Je weet dat zelf ook maar trekt niet hard genoeg aan de bel. Ik zeg niet dat je niks doet, maar wel echt te weinig en te traag als er na bijna 2jaar zo weinig veranderd is en zelfs juist geëscaleerd is. Je zou liggend voor de deur van de huisarts moeten liggen tot ze je verder gaan helpen. En niet 1,5 jaar de tijd ervoor nemen(tot nu toe). Want het is er niet beter op geworden als ik dat zo lees Neem je verantwoordelijkheid als ouder en regel het welzijn van je kind en jezelf.
Jij bent zelf de oplossing, niet het slachtoffer. Klim uit de verwijtende slachtofferrol en neem zelf de regie weer in handen. Wees het voorbeeld voor je kind.
Ik ga elke maand bij de ha en heb al verschillende medicatie geprobeerd. Elke 2 weken al 1.5 naar de psychologe met inderdaad huiswerk tussendoor. Ik heb al 10tallen advertenties geplaatst maar zonder blijvend resultaat dus daarom probeer ik het nu maar zo.
Tuurlijk ben ik zelf de oplossing. Maar zoals mijn psychologe ook vaak zegt, is het zeer jammer dat er geen steun en begrip komt van de omgeving want dat zou het herstel echt wel bevorderen. Het zij zo, dan maar zonder steun
Aiii lees dus geen enkele verbetering na al die jaren! Ik hoopte zo een verhaal te lezen waarin je voor jezelf op bent gekomen. Je kindje kan ook naar de bso. Neem aan dat je overdag werkt? Voorschoolse en naschoolse opvang is perfect geregeld in België.
Je gaf in op aan dat je een 'oudere' vrouw zou zijn, je moeder lijkt mij dan dus ook al 'ouder'. Maar ik vind je kwa schrijven juist heel jong overkomen. Niet als een 'volwassen' vrouw. Ik denk dat niemand jou kan helpen want je moet zelf geholpen willen worden. Ik weet niet of er in belgie een veilig thuis bestaat, maar is het niet slim een regie coach te hebben? Iemand die met jou mee kijkt naar wat jij zelf en vooral in het belang van Je kind nodig is. @Iertje81 jij weet denk ik ook niet hoe dit in belgie zit? Wij zijn netwerk voor onze nichtjes, en zijn daar bij vaak bij netwerkbesprekingen vanuit veilig thuis... maar dat is in nl natuurlijk.
Als TS zo veel last heeft van paniek en angstaanvallen is het waarschijnlijk niet verstandig dat oma buiten beeld raakt. Wie let er dan op de kleine meid?
Als ik het zo lees, begin je kracht op te doen. En je dochter zit overdag op school, dat is bij mijn weten al vanaf 2,5jr in BE... dan kan je toch perfect rusten terwijl zij op school zit, er daarna voor haar zijn en je moeder dus het huis uitzetten? Is er een reden waarom ze er nog is? Want dit gaat verder dan "zonder steun".. ze trekt je juist naar beneden... wat is er nog meer nodig om echt voor jezelf op te komen? Wat is je plan?
Ik snap het dilemma, maar kan alleen vanuit mijn eigen perspectief praten: ik neem aan dat je als verantwoordelijke ouder een andere oplossing kan vinden, en niet in deze impasse blijft hangen. Als ts bij huisarts en psycholoog loopt, vind ik het knap dat ze nog steeds in deze situatie zit. Durf er geld op in te zetten dat zij ook echt wel alternatieven aandragen. Alleen moet je wél in de actie. Niemand anders doet het voor je.
Het is moeilijk om iemand continu te steunen als er wel afgegeven wordt op iemand maar weinig wordt gedaan wordt om het te veranderen. Als je niet happy bent met je moeder in huis, maar je moeder wel in huis houdt is dat heel lastig voor de omgeving om dan begrip te blijven tonen. Dan geef je zelf ook het signaal af dat het blijkbaar wel meevalt, want je houdt het in stand.
Laat ik het anders stellen: Je familie ziet wat je moeder doet voor je en woont nog steeds in huis. Jij verwijt haar giftig te zijn, maar houdt haar nog steeds in huis en maakt gebruik van haar hulp. Op een gegeven moment ben je als familie er ook wel klaar mee. En ja dan kunnen ze op een breekpunt komen. Uit wanhoop en frustratie omdat er niets verandert: omdat jij niet de situatie verandert maar wel in stand blijft houden. Met begrip hebben ze niets kunnen bereiken dus ze gaan zich meer distantiëren. Als iemand altijd negatieve energie meebrengt, krijg je uiteindelijk ook negatieve energie terug. Je familie wil je niet dood, ze weten het gewoon ook niet meer.
In de openingspost lees ik het verhaal van een enigzins labiele alleenstaande vrouw die een kind wilde, maar totaal heeft onderschat hoe zwaar dat kan zijn en die het niet alleen kan. Ze zet haar moeder voor het blok want ze kan het niet alleen. Als ik alles nog eens terug lees, zie ik alleen maar verliezers. Volgens mij betalen oma en dochter de hoogste rekening.
Ik wil niet je nog verder een rotgevoel geven dan je al hebt maar uit je op vallen me een paar dingen direct op. Waarom heb je na zo een lange tijd nog geen proffesionele hulp gezocht om aan je problemen te werken? Dag lijkt me stap 1. En ik kan er met mijn hoofd niet bij dat dat nog niet gebeurd is of in gang is gezet met alle isseus waar je mee dealt nu. En ik snap dat dit voor een vrouw op leeftijd een hele grote belasting is. Dat praat haar gedrag niet goed, absoluut niet, maar het komt op mij over of ze zich gedwongen voelt te blijven en niet weg durft te gaan omdat ze zich echt zorgen maakt over het welzijn van haar kleindochter. wat mij steekt is jouw stukje tekst “dat ze kan gaan omdat jij dan wel oppast op je dochter” je bedoelt het vast niet zo maar je past niet op je eigen kind, daar zorg je voor. En wat betreft betaalde opvang zoals een kdv. Oma kan dan dreigen dat dat haar dood word maar het is jouw kind en als dat jouw gezondheid ten goede komt is dat jouw keuze. Laat je daarin niet manipuleren. Misschien heb je dat juist nodig om deze cirkel te doorbreken! en mijn laatste vraag, oma? Is dat jouw moeder of jouw oma of de moeder van je dochter haar vader? Je bent bewust alleenstaande moeder, speelt de vader 0,0 rol in je dochter haar leven?? edit. Zie nu dat in op een topic van 2 jaar oud reageerde. Las de reacties ja de op en zag dat ik sommige geliked had en dacht ik heb dit toch nog niet gelezen?! Tot ik de datum zag. Ga even lezen waarom hij heropend is en of er een update is hoe het nu gaat. Voor het geval die er niet is, @ts hoe is de situatie nu met je, met je dochter en de band tussen jou, oma en je dochter? Liefs!
Er is al veel gezegd en geschreven, adviezen gegeven en ik zie in je reacties dat je daar defensief op reageert. Dat snap ik, want misschien probeer je voor je gevoel 'al heel veel' en ben je al verder dan waar je in aug 2020 was, maar zien wij als buitenstaanders dat niet zo? Daarom de volgende situatieschets om over na te denken. Misschien maakt het dan wat duidelijker hoe 'wij' (en ook je familie, vrienden, bekenden) er tegenaan kijken; Als je beste vriendin of je zus in deze situatie zou zitten. En precies dezelfde stappen tot nu toe heeft genomen als jij. En ze na 1,5 jaar hulp en proberen eigenlijk nog op hetzelfde punt zit. Hoe zou je reageren? Welke tips zou je haar geven, hoe zou je haar helpen? Wat denk jij dat ze zou moeten doen?
Ja ik snap wat je zegt. Er is een bepaalde kindsheid, iets labiels. Ik ben benieuwd naar het verhaal van de oma maar dat horen wij natuurlijk nooit.