Mijn ouders krijgen volgende week een gezin met twee kinderen in huis. De man werkt in NL en was hier al. Zijn vrouw en kinderen zijn gevlucht en zitten nu ergens in Polen of zo. De man wordt gehuisvest door zijn werkgever in een hostel oid, waar zijn gezin niet bij kan of mag. Hij is ze nu aan het ophalen. Ze krijgen de hele bovenverdieping met twee grote kamers en een eigen badkamer. Er is geen keuken, wel een waterkoker, koelkastje en er komt nog een klein elektrisch kooktiestelletje. Ik vind het wel heel wat voor mijn ouders, maar ze willen dit graag doen. Ik hoop dat ik ze hier of daar nog bij kan helpen.
Een bevriend stel van ons willen vluchtelingen opvangen, hebben via verschillende websites/apps zich aangemeld. maar het is niet zo makkelijk via die organisaties om ook daad werkelijk een gezin/mensen in huis te krijgen. daar gaat best veel tijd overheen, screening, matchen, checks etc. Volgens mij zijn de meeste mensen die nu iemand opvangen, mensen die naar de grensstreek zijn gegaan en mensen daad werkelijk hebben meegenomen, of die al via via iemand kennen. Ik vind het overigens mooi dat mensen bereid zijn elkaar te helpen. wij hebben er nu niet de mogelijkheid voor om andere mensen in ons huis een goed en fijn onderkomen te geven.
Wijzelf niet, maar wel familie van mijn schoonzus en die wonen vlakbij. Zij hadden een tweede woning op t terrein voor verhuur en stellen die nu beschikbaar. We hebben dus wel wat kunnen helpen met inzamelen van kleding e.d. Zo kunnen we gelukkig toch iets betekenen ondanks dat we zelf de ruimte niet hebben.
De hulporganisaties zijn inderdaad nog aan het opstarten. Maar er is een groot netwerk tussen particulieren inmiddels. Als jouw vrienden bereid zijn op korte termijn mensen op te nemen, kunnen ze mij benaderen. Ik heb heel veel mensen leren kennen de afgelopen weken. Mensen die hier opvang willen verzorgen, mensen die vooral op en neer rijden, enzovoorts. Iedere persoon die weggehaald kan worden uit Polen en Slowakije helpt. Deze landen doen ontzettend hun best maar de toestroom is gewoon te groot en te snel. De ellende daar, moeders met kinderen in grote hallen met te weinig bedden en geen privacy; het is echt vreselijk. Dus als ze willen, laat het alsjeblieft weten, dan kunnen we snel handelen.
vreselijk, zo schrijnend. ik zal vandaag nog eens vragen of ze al verder zijn gekomen. mocht het niet zo zijn, dan neem ik contact op met je.
Er zijn nog geen mensen geplaatst via organisaties (dacht ik). Die hebben alleen een databank gemaakt en alle gezinnen gesproken voor een 1e screening. Dat kost tijd. De plaatsing die daarbij hoort ook. Veel particulieren hebben dit probleem natuurlijk niet. Die kijken op Facebook of rijden zelf naar de grens. Punt bij een particulier is natuurlijk wel dat die mensen goede bedoelingen hebben (helaas zitten er natuurlijk ook andere types bij). Maar hoelang hebben ze plek? En waar kunnen ze terecht bij problemen? En wat doe je bijvoorbeeld met de vakantie?
De eerste mensen via de organisaties zijn inmiddels wel geplaatst. Screening kostte inderdaad heel veel tijd. Zelf naar de grens rijden is erg lastig en zou ik niet aanraden. Het is dan beter om eerst contact te zoeken met mensen die daar al zijn, anders wordt het een heel lange rit, gevolgd door heel lang wachten. De mensen in Slowakije en Polen spreken slecht Engels, vluchtelingen zijn bang en er is sprake geweest van mensenhandel waardoor er bijna niemand meer "zomaar" meegaat met mensen die willen helpen. Dus tenzij je een tolk mee kunt nemen is het niet aan te raden. Wat wij zelf nu tegenkomen, nu we de mensen in huis hebben, is dat de communicatie écht moeilijk gaat. Over koetjes en kalfjes praten gaat redelijk via google translate, maar als het technischer / specifieker wordt (inschrijving, registratie, medische informatie), dan voldoet dat niet meer. Wij hebben gelukkig goed contact met een tolk, die ons daarbij helpt. Het kost veel tijd om de mensen te helpen vestigen. Je moet die tijd wel kunnen maken of hebben. En het verdriet is moeilijk, vandaag hebben de mensen die bij ons zitten te horen gekregen dat hun familie is beschoten, maar het contact is verbroken voordat ze wisten of iedereen veilig was. De onzekerheid voor hen is groot. Wij proberen de kinderen een beetje af te leiden zodat de ouders de ruimte hebben om hun verdriet te uiten zonder de kinderen ermee te belasten. Maar je hebt continu het gevoel dat je te weinig kunt doen om ze echt te helpen. En...een totaal niet belangrijk punt en het maakt ook helemaal niet uit, maar wat ik zelf echt onderschat heb, is dat je op allemaal dingen moet letten, zoals de toiletdeur dicht doen, je kunt niet meer in je nakie door je huis lopen; dat soort dingen. Ik heb al een paar keer een "oeps" momentje gehad
Ik lees nu dat de koning en koningin ook vluchtelingen gaan opvangen. Het Belgisch koningspaar ook. https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/politiek/artikel/5296390/koning-opvang-oekrainers-vluchtelingen-koninklijk-huis
O ik besef me nu pas dat je dit ook kunt lezen alsof het de bedoeling is dat er mensen in dat bed komen logeren. Dat bedoelde ik dus niet. De opa en oma van het gezin dat bij ons zit hebben eindelijk Oekraïne kunnen ontvluchten. We willen ze tijdelijk opvangen maar hebben nu echt geen bedden meer. Vandaar de vraag naar een twee persoonsbed. Ook beddengoed is heel welkom!
Wat ben jij een mooi mens! Heel knap dat je zo je privacy kunt opofferen. Ik heb geen bed over, maar ik weet zeker dat als je op een Facebook groep in je regio een oproep plaatst, je zo zonder kosten een bed en beddengoed hebt. Dat zou ik dus doen.
Dat is echt totaal aan de andere kant haha. Ik woon in Gelderland, dus dan kan ik niet voor je betekenen helaas
Wij hadden ooit nieuw beddengoed gekocht dat mijn zoon niet mooi vond, ik zal eens kijken of dat nog ergens achter in de kast ligt. Ik woon op zo'n 25 minuten autorijden afstand van Schiphol, maar kan momenteel zelf niet rijden doordat ik tijdelijk met krukken loop.
Een paar dagen later...ik dacht ik geef even een update Afgelopen weekend, zaterdagnacht, zijn we teruggekomen uit Slowakije. We hadden een gezin mee, bestaande uit vader, moeder en twee kinderen. Zondag heerste er vooral een vrolijke stemming. De nieuwe huisgenoten hebben op hun gemak het huis en de tuin verkend, alle spullen gewassen, kleding uitgezocht bij de kringloopwinkel en bij familie en vrienden van ons. Eind van de middag kregen we de vraag of ze hun kamers mochten delen met een vriendin die ook onderdak zocht, maar omdat dat erg krap zou worden, hebben we met zijn allen de zolder opgeruimd, met een boekenkast even een tijdelijke afscheiding gemaakt (zolder was helemaal open). Daar logeert dus sinds zondagavond de vriendin. 's Avonds hebben zij gekookt voor ons, daarna zijn we met zijn allen om de tafel gegaan om te bespreken hoe we het allemaal gaan doen in huis en een lijst gemaakt van alle regeldingen voor de komende week. Maandagochtend kwam bij hen de grote klap binnen. Contact met hun familie kregen ze niet, in ons nieuws waren veel slechte berichten over de situatie in Oekraïne. De reis, het verdriet, alles kwam eruit. Wij zijn met de kinderen naar een park gegaan en hebben de ouders en vriendin even de ruimte gegeven om alles te verwerken en een plekje gegeven. Daarna kwam de vraag of de ouders van het de man van het gezin ook ergens een plek konden krijgen. En nog geen uur daarna zat ik met mijn nieuwe huisgenoot in de auto onderweg naar Polen om de ouders op te halen. De vreugde op het gezicht van de mensen toen ze elkaar weer zagen, de opluchting. Het was vreselijk mooi en verdrietig tegelijk. Toen we onderweg terug waren kregen we het verzoek om ook de man van de vriendin op te halen in Berlijn. Met een auto vol zijn we teruggereden. Inmiddels logeren er dus 8 mensen bij ons in huis. We grapten tegen elkaar dat het praktischer zou zijn als wij Oekraïens leren, in plaats van zij Nederlands, want zij zijn inmiddels in de meerderheid. De ruimte die wij hebben is eigenlijk te krap. Het gezin slaapt nu met 4 personen in 1 slaapkamer (stapelbed en tweepersoonsbed), het stelletje op zolder (daar gaan ze een wandje plaatsen zodat het een echte kamer wordt, geloof ik), de opa en oma samen in een kamer. Mijn kinderen samen op een kamer en mijn man en ik hebben ook een eigen kamer. We hebben maar 1 badkamer, maar gaan een extra douche maken in de bijkeuken. Het is eigenlijk te klein, maar toch voelt het niet klein. De kinderen zijn dinsdag voor het eerst naar school geweest. Ze deden het fantastisch en kwamen heel enthousiast terug, met gelijk al een groot aantal Nederlandse woorden. Mijn kinderen vinden het in huis heel druk, en heel erg gezellig. Ze zijn erg gesteld geraakt op de kinderen die bij ons verblijven en spelen de hele dag druk. Ze nemen vaak ook nog vriendjes en vriendinnetjes mee uit school, dus het is een grote gezellige rommel eind van de dag. Wij zijn verrast door het gemak waarmee alles gaat. Natuurlijk hadden we er wel over nagedacht, maar we dachten eigenlijk dat het veel meer tegen zou vallen. Maar alles verloopt soepel, ze zijn ontzettend open en vriendelijk. Volgende week kunnen er twee al beginnen met werken, de anderen zijn nog aan het rondkijken naar werk. We hebben hen wel verteld dat we geen "dank je wel" meer wilden horen. Ze zijn ontzettend dankbaar en gaven dat de hele dag aan. Nu hebben we afgesproken dat als wij ooit oorlog hebben of om een andere reden een huis nodig hebben, dat we bij hen terecht kunnen. Ik moet eerlijk zeggen..het valt mij 100% mee. Niet dat ik er tegenop zag, maar het is natuurlijk wel spannend. Er zijn heel moeilijke momenten; de vriendin die vroeg hoe lang ze kon blijven, want haar huis is door een bom opgeblazen dus het kon zijn dat ze hier wel een paar maanden moest zijn. De moeder die met tranen in haar ogen de kinderen voor het eerst gedag zegt op het schoolplein, omringd door allerlei kinderen die niet de taal van haar kinderen spreken. De opa en oma, die op hun leeftijd nog hun hele hebben en houden achter hebben moeten laten. Maar de mooie momenten overheersen; de vreugde van de kinderen die samen spelen. Het gemak waarmee alles gedeeld wordt, de hartelijkheid van deze mensen. Alle mensen in onze omgeving die allemaal op hun manier bijdragen aan het ondersteunen van deze mensen. Wij zijn blij en dankbaar dat we zo boffen en het zo kunnen redden, samen. Mocht je erover twijfelen om mensen in huis te nemen en heb je vragen of wil je er gewoon even met iemand over praten waar al mensen zijn, neem gerust contact op. Er zijn nog zoveel mensen die nu op een plaats zitten die echt maar voor een heel korte periode passend is.
@Merlino ik lees dit met tranen in mijn ogen. 8 mensen in je huis opvangen… geweldig om te lezen. Zou je af en toe een update kunnen plaatsen?
Zeker, zal ik doen! Ik vind het echt zo mooi hoe iedereen zo samen werkt en op zijn of haar manier doet wat hij kan. Of dat nou is door taalles te geven, spullen te geven, rondleidingen in de omgeving, mensen op te nemen in huis; het maakt niet uit hoe, maar hier in de omgeving doet iedereen op zijn manier iets. Ik ben wel ontzettend moe, ik heb de afgelopen 6 dagen 4500km gereden, en thuis is er veel te praten en regelen en door de taalbarrière is dat moeilijk en kost het veel energie. Vanavond vroeg naar bed, haha