Pfft, ik ben nu een jaar uit mijn burnoutziekteverlof maar nog wel herstellende. Ik ben er bijna, dan gaat het weer goed!. Maar er is een hoop gebeurd. Eerste voorval met nieuwe chef. Op een vrijdag kreeg mijn zoon, destijds 1,5jr, epilepsie. Ik mocht die week thuisblijven van mijn uberchef. Die week begon mijn chef. De maandag dat ik weer teug was kennis gemaakt en ze vroeg waarom ik die qeek thuis was. Dus het hele verhaal verteld en dat uberchef mijn die week naar huis had gestuurd. Dat vond ze maar onzin en ik had prima mijn zoon naar de opvang kunnen doen.... Ik denk dat daar onze werkrelatie scheef is gaan groeien. Er is teveel gebeurd. Kwantiteit ging voor kwaliteit. Dat werkt niet bij mij. Afijn, na lang ziek thuis te zijn geweest, weer terug en werd de situatie nog erger. Ze deed aan micromanagement en sloeg de plank compleet mis bij macromanagement. Afijn, na mediation en meer heeft zij net de enorme trut aangenomen die mijn collega en ik niet wilde. Dus escaleerde alles nog verder, en weer zat ik thuis. Na 9 maand weer terug naar werk, inspecteur erbij gehad die keek of alles wel correct verliep en dat is mijn redding geweest. Ik werd geplaatst onder een locatiemanager, die de lightversie was van de chef. Hij ging mijn werkinstructies veranderen, waardoor op hoger niveau de zaken mis zouden lopen. Dit diverse malen aangegeven en hij werd steeds pissiger dat ik tegen hem in ging. Kon hij niet hebben. Afijn, de personen aan wie ik verantwoording moet geven, begonnen te klagen, en er kwam een gesprek. Met iedereen die er mee 'te maken had. Afijn weer kreeg ik gelijk en die locatiemanager gedroeg zich als een klein kind omdat hij Ijn zin niet kreeg en ik dus wel... kon hij niet tegen, dus hij wilde geen leidinggevende meer zijn van mij..... Hahahahaha, de .......... Afijn, nunonder Maurice. Met hem totaal geen problemen, hij snapt wat ik doe, hij snapt vooral dat ik prima zelfstandig kan werken (wat ook moet in mijn functie) en dat ik mijn werk prima uitvoer, dat mijn werk netjes af is aan het eind van de maand en dat er alleen maar complimenten komen over hoe ik mijn werk uitvoer. Maar ergenissen zat helaas. NOG EEN VOORBEELD: Mijn chef die vond dat ik niet de goede riem om had. (Ja, hij is bruin ipv zwart) Dus ik vraag waarom deze niet goed zou wezen. Omdat dat niet in de kledingvoorschriften staat. Ik zei daarop dat we geen kledingvoorschrift hebben. Toen werd ze boos en werd een actiepunt dat de brandpreventisten een kledingvoorschrift moeten hebben.... Het is maar waar je je druk om maakt...
Nee dat is het zeker niet. Ik werk zoveel mogelijl thuis. En ook al pesten ze mij niet, het is vreselijk om aan te zien. Afgelopen week kwam er een enorme ruzie tijdens intervisie. Afijn, ik ga met 3 maanden hier weg dus nog even tanden op elkaar! Mijn werk is trouwens wel heel leuk! Dat scheelt
Agressieve klanten die persoonlijk worden en gaan dreigen of zelfs fysiek worden. Klanten die enorm naar sigarettenrook of alcohol stinken. Zo erg dat je daarna de deuren moet openzetten om te luchten. Klanten die geïrriteerd raken omdat ik hun taal niet spreek. Wij spreken Nederlands en Engels, geen Roemeens of Bulgaars.
Ik werk als gastouder en mijn twee grootste irritatiepunten zijn: - Ouders die altijd te laat brengen (meestal 5/10 minuten, maar soms ook wel 15 tot 20 minuten) en daardoor ook altijd diezelfde 5 tot 15 minuten te laat zijn met ophalen. Maar oh wee als ik door omstandigheden net wat later ben nadat ik de andere kinderen naar school heb gebracht: dan zijn ze altijd precies op tijd en licht geïrriteerd dat ik te laat ben… - Moeilijke kleding of schoenen. Ik heb een ouder die het voor elkaar heeft gekregen om altijd schoenen te kopen die niet makkelijk aangaan. Echt altijd. Het kindje is 3,5 en kan de meeste schoenen niet zelf aandoen.
Met stipt op 1.. no shows... Soms sta je dus echt voor een dichte deur Personeelstekort waardoor je nog meer ballen hoog moet houden dan je zonder ook al moet. Samenwerkingspartners die hun werk niet doen, of nog erger de zorgen niet serieus nemen (terwijl ze concreet zijn). Vraag met spoed of er een beoordeling plaats kan vinden bij de crisisdienst, gaan er nog eens 4 weken overheen zonder duidelijkheid ja hallo zo moeilijk was m'n vraag niet. Maar over dit soort zaken kan ik een boek schrijven Dat mensen vinden dat je bereikbaar moet zijn op je vrije dagen. Nope. Daarom is er achterwacht. Verder hou ik echt van m'n werk, hoe ingewikkeld het soms ook is. Soms sta ik voor hele moeilijke dilemma's, maar al is het maar één gezin die goed op eigen benen verder kan is het alles waard. Zit in de gezinshulpverlening
Ja haha. Bij de boeking stond balkon of Frans balkon. En dan komen zeuren en als je het uitlegt alsnog boos.
Dat wordt hier leuk met 9 jaar leeftijdsverschil Mijn 15-jarige is laatst ook misgestapt in een kinderspeeltuin. Daarna per ongeluk te ver de zee in gelopen. De dag erna was haar enige paar schoenen (ze leeft op dr martens) dus mooi niet droog
Maar als je het zou boeken, zoek je wel eerst de betekenis op voordat je gaat klagen dat er geen balkon is toch?
Dat ze allergisch zijn voor hun echtgenoot/echtgenote/mooie mannen/vrouwen/ziekenhuizen. Echt "grappen" die we nog nooit eerder gehoord hebben. Daarop voortbordurend: wat ik ook zo typisch vind, zijn van die mensen die beweren dat ze een bepaald medicijn echt nooooiiiiittttt meer mogen hebben want ze zijn er zoooooo allergisch voor maar hebben geen idee hoe dat medicijn heet en ook niet wat voor allergische reactie ze er dan op hebben. Nou, dan valt het vast wel mee met je allergie hoor. Als het echt zo ernstig zou zijn, wist je vast wel hoe het medicijn heet dat je echt nooooiiitttt meer hebben mag en of je in een anafylactische shock er van raakt Oh, en nu ik toch bezig ben: patiënten die totaal geen idee hebben welke medicatie ze gebruiken. Ik bedoel, dat je de namen niet fatsoenlijk kunt uitspreken a lá maar dat je zelfs niet weet of het voor je bloeddruk/suikerziekte/prostaat of weet ik veel wat is. Echt, daar word ik zo recalcitrant van. "Ja maar Betsie maakt het altijd voor me klaar".
Geen idee. Ze deed echt aan micromanagement en bemoeide zich met zaken waar ze niks mee te maken had. Heel vermoeiend die mensen.
Het valt me op dat mensen werkzaam bij een huisarts behoorlijk klagen. Sommige zaken worden ook door jezelf veroorzaakt. Je krijgt wat je geeft. on topic: het enige wat ik vervelend vind, zijn vergaderingen waar ik voor mijzelf niets uithaal. Verder erger ik me gelukkig niet zoveel. Mijn werk vond en vind ik leuk.
je klinkt gelukkig zelf helemaal niet zuur in deze reactie. Wellicht komt het gewoon omdat de werkdruk heel hoog is,
Ik ben juist zo moeder die van alles mee geeft. In de tuin van de gastouder kan best warm worden. Beter teveel dan te weinig.