.. Dit is zo herkenbaar.... wij hebben ook een assistent zitten die denkt het beter te weten als de artsen in het sophia. Naar een hoop gezeik bel ik dus die laatste tegenwoordig gewoon ook met hun afgesproken naar dat we het antwoord kregen van de assistent om maar naar een week koorts terug te bellen.... als ze gewoon in hun dossiers zou kijken zou ze zien dat je daar dus niet op kan/mag wachten in hun geval.
Mijn grootste ergernis is de koelkast. De mensen van een ander bedrijf in ons pand gebruiken de koelkast ook, maar laten gerust dingen over de datum gaan/wegrotten. Echt zo ranzig! Al een paar keer aangegeven en dan gaat het zowaar een paar weken goed, maar uiteindelijk zijn we altijd weer terug bij af. Wat meer werkgerelateerd: eigenwijze collega's en collega's die hun werk niet helemaal goed doen, terwijl we duidelijke instructies hebben waar je alles terug kan vinden.
Hebben jullie ook al patiënten gehad die bellen met spierpijn, hoofdpijn, keelpijn en een paar dagen koorts en het is geen corona wat ze dan wel hebben... Griep of verkoudheid kennen we niet meer.
Ik vind dit wel een interessante. Ik weet niet wat je functie is, meestal zijn er sowieso ook aparte mensen die langsgaan met eten en drinken toch? Maar toch is mijn ervaring in ziekenhuizen dat je (kind) geregeld uitgehongerd wordt. En op zich is eten en drinken natuurlijk ook best belangrijk. Maar goed, ik durf er dan ook niet om te vragen hoor, maar als je bijvoorbeeld bij je kind op de ic zit dat net van de beademing gehaald is, loop je gewoon niet zo makkelijk even naar de wachtkamer voor drinken, laat staan dat je tijd vindt om wat te eten. Idem op de verpleegafdeling trouwens, dan kun je vaak ook niet weg (maar heb je vaak wel een kraan waardoor je water kan pakken). Ik heb geen werkergernissen, geloof ik. Ik vind het wel vaak fascinerend hoe dingen gaan. Dat je bijvoorbeeld een probleem aankaart bij de leverancier, keer op keer de urgentie benadrukt, en dat er eerst een reactie komt die nergens op slaat en dan leg je het nog eens uit en dan komen ze met de reactie dat ze ontdekt hebben wat het probleem is. Wat je dus zelf al een halfjaar geleden beschreven hebt
Mensen die niet op komen dagen bij een bezichtiging en dan ook niet hun telefoon opnemen en niet terugbellen. Heb wel wat beters te doen dan in een (leeg) huis te moeten wachten.
Ik werk niet meer maar waar ik een bloedhekel aan had: de kinderen meenemen want er was geen oppas. En dan bij bv de receptioniste dumpen en zelfs ik heb met een kleinkind van iemand moeten sjouwen want ze moest de vergading leiden. Ik werkte in de zorg, dat werkt dus niet he een baby op de arm Dieptepunt? 1 collega die een gehele herfstvakantie haar dochter mee nam. Dat heeft ervoor gezorgd dat niemand meer de kids mee mocht nemen goddank want het was geen leuk kind en we vonden t ronduit asociaal van die collega. Meisje heeft gewoon een week bij de receptioniste gezeten, die er spuugzat van was.
Collega's die net doen alsof ze het oh zo druk hebben maar eigenlijk geen reet doen. Collega's die iets vragen maar dan half luisteren naar het antwoord waardoor je hetzelfde tig keer kan blijven uitleggen. Managers en projectleiders die compleet onzichtbaar zijn. Gebrek aan langetermijnvisie bij diezelfde managers. En trage besluitvorming.
De catering van begeleiders/bezoek is niet het werk van de verpleegkundige of de voedingsassistente van de afdeling. Als het zo uitkomt zal er veelal wel een kop thee af kunnen, maar het is niet zo dat je als familie mee kan eten met het ziekenhuiseten (tenzij er toevallig over is natuurlijk). Dus voorbereid komen, even langs het restaurantje (takeaway kan bijna altijd) of wat laten meenemen of bezorgen. Ik zie de kannen koffie en thee voor familie eigenlijk alleen verschijnen als iemand slecht ligt. Lijkt me ook niet de bedoeling dat je op een volle IC nou eens uitgebreid gaat zitten eten trouwens. Het is voor de patiënten en voor de familie ook veelal beter als de patiënt even kan rusten en de familie even de benen strekt en een frisse neus haalt. En de patiënten krijgen in mijn ervaring in t algemeen meer dan genoeg aangeboden.
Ja dat kan op een ic vaak niet hè Ik snap dat het niet tot hun taken behoort, maar feit is wel dat je vaak weinig opties hebt. Je kan niet én voortdurend bij je kind zijn, én zorgen dat je voldoende eet. Op een gegeven moment kunnen mensen je wel dingen brengen inderdaad of je even aflossen maar dat is niet altijd (meteen) haalbaar. Ik vond het voor m'n kind zelf ook vaak best weinig. Een boterham voor de lunch bijvoorbeeld. Maar de laatste keer niet, dan kreeg ze weer poffertjes, dan friet, dan tosti. Gezond was het allemaal niet maar honger heeft ze niet geleden haha. [edit] Eten op ic lijkt me inderdaad geen goed idee, dat bedoelde ik juist, dan moet je al echt even weg kunnen. Dat is natuurlijk ook niet iets wat makkelijk op te lossen is en zeker niet door verpleegkundig personeel maar misschien vind ik het dan vooral frustrerend dat ze je wel zeggen dat je goed voor jezelf moet zorgen. Ja hoe dan
Voorbereid komen kan vaak prima hoor. Tuurlijk kan er een acuut moment zijn. Maar de rest vsn de opname, vaak dagen of weken, kom je gewoon van thuis of je logeeradres heen en weer. En bij een acute ic opname is er vaak een tijd lang waar je er toch niet bij kan omdat ze bezig zijn met alle buizen, lijnen en slangen. Dan kan je makkelijk een half uurtje gaan eten. Verder heeft je kind ook gewoon rust nodig, hoef je dus niet van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat aan dat bed geplakt te zitten. (En krijgt juist op de ic een kind vaak toch niet mee dat je er bent, of zijn ze zo ziek dat ze veel (moeten) slapen). Kans genoeg om even voor jezelf te gaan zorgen en gelijk wat mee te nemen voor later.
Ik vind dit wel heel makkelijk gedacht hoor, best zakelijk. Een paar jaar terug is een naast familielid met de ambulance opgehaald thuis en opgenomen op de ic. Er was idd een tijdje dat we er niet bij konden omdat ze levensreddende handelingen aan het doen waren. Komt echt niet in je hoofd op om dan een half uurtje lekker te gaan eten. Een kind krijgt er ws niks van mee dat je er bent, maar als ouder wil je er gewoon zijn (de meesten dan toch) en zit je dus wel "aan dat bed geplakt".
Hmm met voorbereid komen heb ik geen ervaring. De laatste keer lag ze al aan alle slangetjes en dingen toen we arriveerden, toen zijn we eerst even gaan slapen maar werden we even later wakker gebeld omdat ze van de beademing gehaald werd. En tsja, dan moet je erbij zijn anders klom ze zo het bed uit... Slapen deed ze niet meer. Maar wellicht is mijn ervaring niet zoals het meestal gaat, dat kan natuurlijk. Afgezien van dit punt ben ik heel positief en vol bewondering over hoe dat allemaal gaat in een ziekenhuis.
Nou indd zeg. Alsof als ze met je kind bezig zijn met alle slangetjes en alles aan te sluiten je dan even lekker een half uurtje gaat zitten eten, echt niet dat ik daar weg ga.
Doktersassistent: * Mensen die bellen ivm pijn en/of koorts maar geen paracetamol nemen want daar " geloven ze niet in ".. * Mensen die bellen voor hun zoontje... ZoonTJE blijkt 17 jaar te zijn) dus moet volgens de wetgeving zelf bellen'. Hij heeft hoge koorts! (de jongen had 38.3 en had geen enkel alarmsymptoom). * Mensen die na een dag bellen voor een onschuldige keelpijn oid en meteen antibiotica willen. * Patiënten die maandelijks komen omdat ze bang zijn een soa te hebben (en ondertussen lekker onbeschermd verder seksen) en kuur na kuur krijgen ivm chlamydia of andere soa's.
Nou ja als je geen trek hebt doe je het niet maar als je wel trek hebt, is dar natuurlijk hét moment. Alleen is een ambulance gewoonlijk sneller dan de ouders in het ziekenhuis dus dan heb je alsnog niet altijd de kans.
Nog een pareltje die ik ben vergeten te benoemen. Collega’s die jouw eten/drinken uit de koelkast pakken en jij vervolgens zonder lunch staat
En toch heb ik precies dat gedaan toen mijn man bewusteloos met de traumaheli erbij van straat geplukt was. Tegen de tijd dat ik gevonden was op mn werk en vanuit vrij ver weg bij het ziekenhuis kwam, was hij net onderweg van de seh naar de ic. Wij moesten wachten op de SEH, en hebben ondertussen wat gegeten, zwager had onderweg wat gehaald en ik had ook m'n lunch nog bij me. Ging prima hoor. Nou voel ik me bovengemiddeld thuis in ziekenhuizen en kan ik medische zaken goed rationaliseren, maar toch. De niet-medische anderen aten ook mee. En ik heb behoorlijk wat tijd op zowel volwassen als kinder IC's en verpleegafdelingen doorgebracht, maar kinderen liggen heel vaak een poosje zonder bezoek hoor. Je houdt het als ouders anders ook niet vol.
Dat snap ik. Maar als je het al eens meegemaakt hebt en je weet dat je eten nodig hebt om het vol te houden, dan doe je het toch. Ik in elk geval wel, omdat ik wist dat mijn kind er ook niets aan zou hebben als ik in zou storten. En toch snap ik dit niet. Naar mijn ervaring moet er continu iemand bij zijn. Op de ic omdat ze anders uit bed klimmen of slangen los gaan trekken (tenzij ze nog aan de beademing liggen, dan kan het natuurlijk wel) en daarna om ze te troosten, begeleiden bij naar de wc gaan, nog steeds om te voorkomen dat ze alles lostrekken... Maar ik zag wel dat sommige kinderen niet altijd hun ouders bij zich hadden dus het zal wel wisselen per situatie haha.
Dit is een 1 april grap mag ik hopen.. Nog nooit meegemaakt in elk geval en vind het ook wel erg aso.