Heel erg herkenbaar wat jij zegt Lisa. Ik heb precies deze gedachten (gehad). Nu nog soort van cold feet nu het 'echt' wordt. Hier heb je het allemaal voor gedaan, dus nu moet je het waarmaken ook. Maar ik ben helemaal overtuigd van het feit dat een kind zwaar is, niet zaligmakend etc etc. Soms denk ik: waarom al die moeite hiervoor gedaan? Het ergste moet waarschijnlijk nog komen: bevalling en je leven lang zorgen (maken). Het leven met ons tweetjes is zo heerlijk. Straks misschien niet meer. Het is lastig. De keuze voor een kindje kan je denk ik nooit écht weloverwogen maken. Waar trek je de grens als het niet lukt? Hoe ver wil je gaan voor een oergevoel, een oerwens, waarvan je eigenlijk niet weet wat het precies inhoudt? Ik snap jouw grens die je nu stelt goed. Ik weet ook niet hoe ver wij waren gegaan. Kleine nb: ik besef me héél goed dat onze weg echt peanuts is geweest in vergelijking met anderen. 'Maar' 7 IUI en 'maar' 1 IVF. Wij hebben geluk gehad met 'veel' cryo’s denk ik.
Overigens, misschien niet leuk om te zeggen. Stel je voor, even van mijn situatie uitgaande, ben je straks na 9 ellendige jaren zwanger, prachtig kind. Want ja je steld je verwachtingen bij en hebt al besloten met je partner dat 1 genoeg is. En je raakt ineens zwanger van je 2de, want je lijf weet nu eindelijk hoe het moet, maar je wilt liever geen 2de.. Is dat dan een "geschenk" en moet je het maar houden. Ik bedoel, uiteraard, zal het welkom zijn maar hoop dat je/jullie begrijpen wat ik bedoel.
Nou echt he, al die akelige gewetensvragen. Ik bedoel je hebt kinderen groot zien worden. Ik heb diep respect voor mijn broer en gezin, ze zijn in mijn ogen fantatische ouders en de kinderen zijn zo netjes opgevoed. Maar daar ga ik weer, kleine stad andere normen en waarden. Als ik hier, in omgeving rotterdam (en dan wonen wij nog in een stad er naast) zie wat voor een ongemanierde kinderen er lopen. Vanaf al 4 jaar, krijsend in de super, of zelfs al schelden en slaan naar vader of moeder en voor geen meter luisterend... OMG. Hangt uiteraard van meer factoren af. Maar ik zie het verschil tussen mezelf en mijn vriend ook. Hij is veel harder, ik ben veel meer begaan, hij is van het niet wijken voor een ander en ik loop slalommend door een winkel omdat mensen kennenlijk ook door een grote meid van 1.80 heen moeten... Ach ach, dit is precies waarom ik dus zo een moeite heb met "weer" beginnen. Deze gedachten heb ik niet in rust maanden. Kan wel janken.
Ik begrijp dit als geen ander. Ik wil geen tweede (zeg ik nu). Man wel. Ook al lastige discussie. Ik zou abortus echt overwegen als we er beiden achter zouden staan, hoe cru dat ook moge klinken! En op het moment dat de situatie echt aan de hand is denk je er waarschijnlijk anders over, maar toch. Ook hier; waar trek je de grens?
Nou wilde het niet echt in mijn mond halen, maar stel je voor. Ik word over 2 maanden 40.. En ik raak op mijn 42-43 opeens zwanger... Pffff. Is een zorg voor later maar wat een contrast. Zo lang bezig en een kindje (hoop ik), naar overwegen om je 2de weg te laten halen bijv. Het zijn taboe's en je hoort er niet veel over maar het bestaat wel. Zie mezelf al een collum schrijven in de "vriendin".
Ik wou zeggen, even een lekker frisse neus halen, maar het regent hier nogal... dan maar een netflix advies!
Aan het werk maar na vandaag wel 12 dagen vrij in het vooruitzicht. Kan je wel vertellen dat vrij deze gedachten niet goed doen.. Mezelf ontrekken van ZP wel. Dus denk dat ik minimaal reageer en even ga coconnen. Heb sowieso morgen een slaaponderzoek op de planning.
Ik ken wel iemand die na 12 IUI en 2 puncties 2 xICSI en 7 terugplaatsingen zwanger was van cryo tp en tot haar verbazing 3 maanden na bevalling in verwachting is van tweede. Dat je je echt afvraagt.. is dat hele traject wel nodig geweest?
@Asil bij nanny jo frost keek ik laatst en was er een stel die op oudere leeftijd na >10 jaar proberen en trajecten een tweeling kregen. Beide kids adhd + extreem overbezorgde ouders want na zoveel jaar en trauma's om de kinderwens én totaal onrealistisch geidealiseerd beeld van hoe het zou zijn als moeder (want al die jaren dromen, met elk jaar werd t mooier in hun hoofd)... t was een ramp. En ik dacht: ik snap dat. En dat stuk wordt compleet genegeerd bij fertiliteit bij klinieken. Geen arts die zegt: joh, we gaan je helpen met je kinderwens maar je moet ook snappen dat ouderschap ook gewoon hel kan zijn (bij wijze van he ). Ik denk echt dat de begeleiding daar beter in kan. Je wordt nu na 1 of 2 goede echo's gewoon hop naar de vk gestuurd. Uit je veilige haven van t ziekenhuis, ineens ben je net als de zwangere die van 1x wippen zwanger raakt. Terwijl je wel kampt met een enorme bagage. Ik mis hulp in de overgang van fertiliteit naar daadwerkelijk moeder zijn. Mijn tante raakte na ruim 20 jaar zwanger, was 45. En een echte smother daardoor. Te bang dat haar kostbare vracht ook maar iets overkomt: ook al is hij zelf ook al ruim 30 jaar.
Nou echt, zo zijn er wel meer die na het traject natuurlijk zwanger raken of anders om. Natuurlijk zwanger geraakt zijn en een 2de gewoon niet lukt. Het is echt...
Ook dit snap ik helemaal, al zie je in mijn posts dat het juist de andere kant op gaat en romantiseer ik het juist niet. Dat wij een kind krijgen met een "stoornis" (zo zie ik het niet) is bijna 100%. Dus ik weet dat er uitdagingen gaan komen en ook veel herkenning. Maar het contrast daarin met hoe mijn ouders waren: (ADHD) Zit stil, doe rustig, haal adem, jeetje wat ben je vermoeiend, o ze kan wel goed leren dus die red zich wel. Tegen over mijn vriend uit de grote stad: (ADHD)Neem de tijd lieverd, wat wil je vertellen, Ik heb heel even geen aandacht, parkeer heel even wat je wilt vertellen ik komt zo bij je, wil je 100x van de glijbaan dan ga je lekker 100x van de glijbaan, ben je boos dan laat ik je even met rust. Heb je moeite met leren dan gaan we op zoek naar iets wat wel lukt. Ik vind dat zo mooi, hoe mijn schoonmoeder nog met zoveel geduld en interesse met mijn vriend om gaat, hij krijgt altijd de ruimte. Ze heeft hem niet persee met fluwelen handschoenen behandeld maar zoveel meer begrip. Mijn ouders zijn schatten hoor, echt, maar ik was gewoon een "druk" kind..
Wij hebben overigens de volgende 2 situaties in de famile, even om 2 kanten te zien. Nichtje van mijn vriend, 19 jaar kind 1, nu aan der 4de... ongelukje.. Kan totaal niet voor de kinderen zorgen. Oom van mijn vriend, 1 huwelijk 2 inmiddels volwassen dochters (20 voorbij). Kijkt niet meer naar ze om. Nieuwe (jongere) vrouw, ook moeizaam zwanger IVF. 1 dochter, wilde misschien nog een 2de, weer IVF pats 2-ling. Nu is zij 50 en hij 60 en hebben 3 jonge kinderen. Je ziet wel hoe de opvoeding veranderd, ben je jong doe je jonge dingen. Deze kinderen worden van musea naar musea gesleept (wat ik ok vind hoor) maar ze zijn ook kinderen.
Oh wat een herkenbare verhalen.. ik ben zelf ook spontaan zwanger geraakt toen m’n zoontje 8 maanden oud was en ik was zo van de kaart, dat ik meteen de fertiliteitskliniek heb gebeld met de vraag wat ik nou moest doen. Ze hebben me gelukkig enorm goed opgevangen en helaas eindigde dit in een OK zoals jullie weten maar het is zo bizar om dat mee te maken na jarenlang MMM. Daarna nog 2 keer spontaan zwanger en ook dat liep telkens niet goed af. We hebben toen het zaad ook opnieuw laten onderzoeken omdat we dachten dat het waarschijnlijk veel beter moest zijn maar dit was niet het geval. Hoe kan het dan dat het toch ineens wel lukte?! Met maar 1 eileider? Geen idee. Het is ook niet dat we er niet mee bezig waren (echt KOTSneigingen van deze uitspraak), want dat waren we na de eerste keer wel weer, want blijkbaar ‘konden we het toch zelf’. De enige opluchting die ik heb nu ik geen eileiders meer heb, is dat ik sowieso nooit meer spontaan zwanger kan worden. @GroeneBomen heeft het ook wel eens gedeeld maar ik heb echt bijna elke maand getest, net voor, tijdens of na een menstruatie omdat de angst voor weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap er zo in zat. En inderdaad, na 2 goede echo’s word je dan, met al je angsten en verleden, overgedragen naar een gewone verloskundige. Ik vond het zo eng om de kliniek te verlaten die als een tweede thuis aanvoelde. Er zou best wel een stap tussen mogen zitten, ik kan me nog goed herinneren dat ik las dat de vk had opgeschreven dat het een zeer gewenste zwangerschap betrof. Ja natuurlijk!!!! Na zo’n traject. Maar ja, de vragen zijn vrij standaard en ze krijgen natuurlijk iedereen over de vloer dus ik snap dat je wil achterhalen of de ouders achter de zwangerschap staan maar gek is het wel. En ook ik heb me tijdens mijn zwangerschap regelmatig afgevraagd of ik het wel kon, moeder zijn. De focus ligt zo op zwanger worden, jarenlang. Je kan je inderdaad niet voorstellen dat er dan echt een baby, en later een kind, puber, volwassene bij komt. En ik vond de zwangerschap ook nog eens heel zwaar, alle klachten die je maar kan bedenken kwamen voorbij. En nog steeds kamp ik met bekkeninstabiliteit. En oh, wat had ik mezelf voorgenomen om alleen onze 2 cryo’s op te maken voor een tweede en anders was het goed. En kijk nu, alweer 2 puncties, operaties en jaren verder. De grens wordt toch elke keer verlegd. Want wat als de volgende keer nou wel de juiste beslissing blijkt te zijn? En ik voel dat ik mezelf weer aan het verliezen ben, net zoals toen we voor de eerste bezig waren. Ik mijd babyshowers, wil niks horen over mensen die klagen over het ouderschap en hoe zwaar het is. Kut fertiliteitsproblemen. Als je maar wist wat de uitkomst zou zijn, zodat je wist of je wel of niet ‘nog 1 laatste punctie/terugplaatsing/welke behandeling dan ook’ zou moeten doen. Ik heb zoveel respect voor jullie allemaal. Wat de uitkomst van ons verhaal ook mag zijn, we hebben het allemaal zo goed gedaan. Maar we mogen ook aan onszelf denken en onze gevoelens en verdriet mogen er zijn. Dikke knuffel voor jullie.
@Krv bedankt voor je openheid en ik herken zo het verhaal van telkens je grenzen verleggen. Wij doen dat steeds omdat de fertiliteitsartsen ons vertellen dat wij nog kans maken. Vaak genoeg heb ik gedacht : als t met 12 embryo’s niet lukt.. hoeveel dan wel? 20? Soms denk ik ook dat mensen die gestopt zijn na punctie 1 en zich zijn gaan focussen op iets anders dan hun kinderwens, veel meer rust en acceptatie hebben gevonden dan wij.. wij moeten dat hele proces nog in..
helemaal met je eens (alweer ), ik vind het zo sterk als iemand zegt tot hier en niet verder. En ik besef me dondersgoed dat ik al ontzettend gezegend ben, want voor mij is het niet meer het verschil tussen wel of geen ouders worden en die angst vond ik nog een tikkeltje heftiger (zachtjes uitgedrukt). Ik blijf waarschijnlijk net zo lang doorgaan totdat de artsen het onverantwoord vinden. Terwijl ik nu zo kan genieten van geen medische behandelingen, geen ziekenhuis in of uit. Wij hadden trouwens ook een plan B, ik had dat echt nodig om met de angst om ongewenst kinderloos te blijven om te gaan. We zouden een camper kopen en gaan rondreizen als het ons niet zou lukken. We waren daar ook al voor aan het sparen en ons aan het voorbereiden op het digital nomads leven. Nu hebben we ook een plan B, en dat is als onze zoon oud genoeg is (ongeveer 10-12) aanmelden voor pleegouderschap. Wellicht dat we dat sowieso gaan doen, maar ik wil hem daar wel een stem in geven en als hij het niet wil dan zal het waarschijnlijk niet doorgaan. Maar we hebben de tijd, ruimte en financiële middelen om een kindje die het nodig heeft een (al dan niet tijdelijk) veilige omgeving te bieden. Ja, hoeveel embryo’s zijn er nodig.. voor m’n zoon waren dat er 3. En nu al 9 embryo’s en 3 spontane zwangerschappen die het niet zijn geworden. Hoe kan het nou toch hè.. lukt nummer 10 wel? Nummer 25? Niet…?
@Krv wat een mooie gedachte om je aan te melden voor pleegouderschap. Ik weet niet of mijn man daar voor openstaat.. wel goed om over na te denken en erover te hebben, we hebben ruimte genoeg.. misschien eens een informatie avond bijwonen..
Vind het zo mooi te lezen hoe een opmerking een gesprek word en hoe we hier alles zonder (denk ik) oordeel kunnen zeggen. Thanks @Krv van het delen van jouw verhaal, angsten en visie.
Oh lieve meiden wat is het helaas veel herkenning, bij ieder in haar eigen eerlijke en open verhaal hier. De grenzen die je blijft verleggen en de extra dingen die je allemaal (maar echt ALLEMAAL) geprobeerd moet hebben voor je gevoel…de teleurstellingen en dan toch weer opstaan en doorgaan. Ik zou ook niet weten hoe anders maar man wat een gebed zonder einde is dit soms… Ook ik heb een enorme angst weer te starten, weet dat de gel/schuim echo straks weer een start is van een nieuwe episode en zie er als een berg tegenop. Menig struisvogel zal jaloers zijn op mijn techniek dit te negeren en blokkeren. Maar alle onredelijke gedachten en angsten en dromen en hoop, alles is er boem weer vol aanwezig in mijn hoofd. Als ik dat dan hier lees bij jullie is het fijn te weten dat ik ook hier zeker niet alleen in ben, maar ik wens ons allemaal zo toe dat dit helemaal niet nodig zou hoeven zijn!! Voor allemaal ❤️