Hoi dames, Dit zal een erg lang verhaal worden dus mocht je het tot het eind lezen, alvast bedankt. Onze oudste dochter (9, bijna 10) is altijd boos en gefrustreerd. Ze staat 's morgens boos op, en gaat boos naar bed. Het begint al met het uitkiezen/dragen van kleding. Ze wil alleen datgene dragen wat zij heeft uitgekozen. Dit zijn voornamelijk hoodies, buiktruitjes en broeken met wijde pijpen. Jurkjes of rokjes zijn een drama. Voor een tijd terug hebben we nieuwe kleding gekocht, samen uitgezocht en benoemd dat we alleen kopen als ze het echt draagt. Ja dat zou ze doen. Nou vervolgens, als ze dat aan 'moet' is het drama. Schreeuwen, huilen, noem maar op. Gevolg: Nieuwe kleding word amper gedragen. Door corona heeft ze smetvrees ontwikkeld. Haar handen wast ze dusdanig kapot dat ze eczeem heeft ontwikkeld. Smeren met zalf is drama. Dat voelt vies en plakkerig. Ze wil alleen zelf een druppel ten grote van een doperwt op haar bovenhand doen en met de bovenhanden uitsmeren. Als wij aangeven dat dit niet voldoende is, en wij het smeren, gaat ze compleet door het lint. Dan kan ze niet meer slapen volgens haar doen en krijgt ze echt een enorme driftbui. Ze heeft last van alle geluiden om zich heen. In bed, de geluiden van buiten, aan tafel als iemand eet of te hard praat. Voor in bed heb ik al oordopjes gehaald en aan tafel zit ze zo ver mogelijk van haar broertje weg omdat 'hij smakt' (wat overigens reuze mee valt). Haar zusje kan alles goed doen, mag en kan alles, haar broertje is vervelend en irritant en mag dus ook niets van haar. Enorm sneu, want broertje vind haar wel lief. Ze heeft altijd op alles en iedereen commentaar, maar zelf doet ze niet gauw iets verkeerd. Vandaag nieuwe topjes voor haar gekocht, die wou ze graag. Ze doet hem net aan, meteen: Nee dit zit niet lekker! Te strak, het knelt, te dicht op mijn huid. (naadloos ondergoed). Dus ik zei oke, dan haal ik een maatje groter. NEE! Oke maar wat verwacht je dan van mij? Dat kan ze dan niet benoemen. Ze is dan alleen enorm boos en betrekt ineens vanalles erbij. Zoals dat haar gymschoenen stom zijn, ze geen 'stoere' broek heeft. Als ik vraag waar dit weg komt krijg ik het standaard antwoord 'weet ik niet'. Ze is enorm lui. Zal nooit eens zelf drinken of eten pakken, of sokken van boven als ze die vergeten is. Ze wordt graag op haar wenken bediend. Kamer opruimen voor zakgeld? Nou daar gaat een enorme strijd aan vooraf. Opruimen is stom, het zakgeld is te weinig. Als ze het dan gedaan heeft, krijg ik de wind van voren hoe stom het wel niet is geweest en wat een tijdsverspilling. Gister maakte ik haar wakker voor school en kwam even bij haar in bed knuffelen, minuut of 10. Was ze heel lief en rustig. Maar toen ik wegging, hield ze me vast. Is dan weer een grapje van haar dat ik niet mag gaan. Na zo'n 5 minuten zei ik oke mama gaat nu echt naar beneden. Nou dan barst de bom alweer en is ze weer boos. Ze zegt vaak dat ze het thuis stom vind en weg wil lopen. Ik ben als kind ook vaak weggelopen (en dan ver, van overijssel naar den haag, groningen en friesland en meerdere dagen onbereikbaar). En mijn angst is dat zij dit ook zal gaan doen. Ze weet dat ik vroeger ben weggelopen 1 x (was vaker, weet ze niet). Misschien probeert ze me ook wel te manipuleren op die manier, ik weet het niet. Ze is erg slim en zit in de plusklas van school. Ik loop echt op mijn tandvlees en kan haar steeds moeilijker uitstaan. We hebben al hulp ingeschakeld. Ze heeft al eens EMDR gehad voor extreme angsten, daarna bij een kindercoach geweest vanwege onzekerheid en nu bij een andere coach vanwege bovenstaande. Huisarts is op de hoogte, mocht dit niet helpen dan wordt ze doorverwezen naar de ggz. Ik zei laatst tegen mijn vriendin, dat het me niets zal verbazen als ze wat ouder is en een einde maakt aan haar leven. Ik ben vooral benieuwd of iemand dit (deels) herkent en tips of ervaringen wil uitwisselen? Ik hou zielsveel van haar maar ik trek dit gewoon niet meer, die eeuwige strijd dag in dag uit. En het ergste is dat je ziet dat je kind zichzelf in de weg zit en ongelukkig is. Edit: Het klinkt allemaal erg negatief, zo voel ik me momenteel ook. Ze is hartstikke lief en grappig maar haar gedrag hieromheen is te overheersend waardoor ik dat niet meer snel zie. Hoe erg is dat?
Ik lees een aantal verschillende zaken - aan 1 kant een kind dat heel gevoelig voor prikkels is. Zowel van de omgeving (geluiden, gedrag van anderen) als van kleding e.d. Dit stuk herken ik zeker. Mijn beide kinderen zijn daar ook heel gevoelig voor. Zij hebben overigens ADHD, dat is een belangrijke oorzaak hier. - ik lees ook dwars (pre) puber gedrag. Alles zelf willen bepalen, zelf kleding uitzoeken in de winkel en uiteindelijk is het toch niet goed...en het " luie". Ik denk dat het met elkaar te maken heeft, het dwarse gedrag versterkt als je overprikkeld bent. Maar het dwarse is ook iets waar je als ouders grenzen in kunt aangeven. Zelf geen eten en drinken willen pakken? Prima, eet je lekker niks. Kleding die gekocht en door haar uitgezocht is wordt aangetrokken, anders wordt er niks meer aangeschaft. Ik denk wel dat het verstandig is dat ze meer hulp krijgt. Als de coach (iedereen kan zich coach noemen, is dit een gerennomeerde praktijk?) er geen vinger achter kan krijgen zou ik inderdaad naar de GGZ gaan. En zelf het idee opperen bij de HA voor SI therapie. Sensorische integratie. Daar kunnen ze precies in kaart brengen welke prikkels haar te veel worden. Je krijgt dan ook gerichte tips om te doen op het moment dat ze in "zo'n bui" is. Wij hebben daar voor de jongste echt goede bruikbare tips gehad.
Bedankt voor je reactie. Ze is idd erg gevoelig voor prikkels, daar kwamen wij voor een tijdje terug achter. Omdat de coachen waarbij ze is geweest een hele lange wachtlijst hebben en ik echt niet meer wist wat ik moest doen, heb ik gezocht naar een kindercoach en n.a.v. de positieve recensies heb ik contact opgenomen met deze vrouw. Ik moet zeggen dat ze nu nog maar 1 keer is geweest hoor vanwege corona dus heel veel kunnen we er natuurlijk nog niet van zeggen. Pre puberen is hier ook wel bezig, ze begint met lichamelijke ontwikkelingen dus dat zal ook ongetwijfeld meespelen en dat het elkaar versterkt klinkt heel erg logisch. Ik moet ook zeker duidelijker grenzen aangeven. Maar dat is zo lastig. Tenminste dat vind ik, omdat ze al hele dagen boos/verdrietig is wil ik het elke keer graag 'goed' doen voor haar. SI therapie heb ik nog nooit eerder van gehoord, maar klinkt wel hoopvol. Ik zal hier vanavond of morgen eens naar gaan kijken. Dat gaat via de huisarts dus als ik het goed begrijp? Ik heb mijzelf al wel aangemeld voor een soort opvoedcursus. Online, met diverse trainingen en masterclasses. Ik hoop op die manier ook wat te kunnen bijdragen, want ik geloof dat zij het grootste deel moet doen maar dat wij hier ook actief een rol moeten aannemen. En het gekke is ook: Ik had net m'n vriendin aan telefoon. Mijn dochter is met hun mee naar dansles, en daar laat ze vol trots haar nieuwe topje zien. Mijn vriendin had niets van haar boze/verdrietige gedrag gemerkt en er was daar niets meer aan de hand.
Dat laatste is overigens heel herkenbaar. Veel kinderen durven alleen thuis het achterste van de tong te laten zien De SI therapie hoeft niet per se via de huisarts, maar is voor jullie nu de snelste weg denk ik. Je moet er in ieder geval een verwijzing voor hebben. Onze zoon kreeg eerst een verwijzing voor speltherapie via de HA. De praktijk van de speltherapie heeft een arrangement ingediend bij de gemeente zodat het vergoed werd. Dan heb je recht op een bepaald aantal behandelingen (afhankelijk van de hulpvraag). De speltherapeut kwam met de SI therapie. Dat deed zij niet zelf, maar bij een andere praktijk. De vergoeding liep via het arrangement wat we bij de 1e praktijk hadden. Een soort onderaannemersschap.
Ik heb zelf geen ervaring met kinderen in deze leeftijd. wat ik wel lees is een kind dat erg met zichzelf in de knoop zit. Ik heb zelf een angst- en dwangstoornis wat achteraf gezien rond die leeftijd naar boven kwam. ik denk dat gericht hulp blijven zoeken voor haar maar ook voor jezelf belangrijk is. Ik zeg ook hulp voor jou (en eventueel andere gezinsleden) omdat dat veel inzicht kan geven in haar beweegredenen. En jou/jullie kan helpen er goed mee om te gaan. Is kleding niet willen dragen dwars gedrag, of zit er wat anders achter, zoals prikkelverwerking of iets angst gerelateerds. Is ze lui, of heeft dit wederom met angsten te maken. als ik naar mezelf kijk: ik heb lange tijd niet gekookt voor anderen, dat was geen luiheid maar angst dat ik iemand per ongeluk ergens mee besmet of vergiftig. Kleding wassen? Heel vermoeiend vanwege smetvrees, moet/moest steeds heen en weer lopen om tussendoor m’n handen te wassen. Een ander zou sommig gedrag van mij als dwars of passief kunnen interpreteren maar er gaat zoveel meer achter schuil. Buitenshuis merkt niemand wat aan mij, thuis is het overduidelijk. Dan hoef ik niet te verbergen en maskeren en komt zelfs hier als volwassen vrouw de rottigheid er nog uit haha. Hopelijk krijg je hier goede tips waar je mee verder kunt. Ik kan me voorstellen dat het heel vermoeiend en frustrerend is voor je. Ook gewoon niet leuk om je kind altijd zo boos te zien. Voor haar niet maar ook zeker voor jou niet!
Ze zit zo te lezen flink in de knoop. Ik zie een paar opvallende zaken: ze is erg prikkelgevoelig, ze heeft (heftige) angsten, ze gedraagt zich soms jong, ze lijkt lui (ik denk niet dat ze dit ook echt is overigens), ze is humeurig en negatief en snel boos, ze is slim (in plusklas). Dit doet mij denken aan kinderen die 'neurodivers' zijn (HB, autisme, ADHD, dyslexie, DCD etc) en het zou mij niet verbazen als ze (grote) verschillen heeft in niveau van verschillende vaardigheden (bijvoorbeeld een V/P kloof, disharmonisch IQ profiel, zwakke executieve functies). Ik zou persoonlijk gericht (neuropsychologisch) onderzoek in GGZ doen om dit (beter) in kaart te brengen, zodat je ook daarna gericht kunt kijken wat helpend kan zijn en je kind misschien ook zichzelf wat beter kan gaan begrijpen. Coach heb je in verleden al geprobeerd zonder duidelijk effect toch? Ook heb ik de reflex om naar school te kijken als kinderen ongelukkig zijn: is dat wel passend genoeg? Slim zijn betekent namelijk niet perse dat alles makkelijk is op school, vooral als je zwakke executieve functies hebt (boekentip: Slim maar van Peg Dawson en Richard Guare) (mijn middelste is uitgebreid onderzocht in GGZ in fase dat zij het moeilijk had. Er werd geen ontwikkelingsstoornis vastgesteld, maar ze bleek wel een (erg) disharmonisch IQ profiel te hebben. Ze kreeg voor bepaalde onderdelen op school te weinig hulp, omdat men dacht dat ze het wel kon omdat ze 'zo slim was'. Die verwachting had ze ook van zichzelf en was dus heel gefrustreerd en verdrietig dat ze haar eigen lat niet kon waar maken. De resultaten van IQ test en psychologisch onderzoek zijn toen op school vertaald naar een andere aanpak)
Even hierop inhakend. Volgens mij kan SI therapie ook via een kinderfysio. Misschien een optie met wat minder wachttijd en misschien geen verwijzing nodig.. Bv; https://www.kinderfysio.eu/kinderfysiotherapie/sensorische-informatieverwerking
Hulp voor ons, voornamelijk mij en mijn man is ook iets wat ik graag wil zoeken. Ik heb me aangemeld via een opvoedcursus online om daar samen mee aan de slag te gaan. Ik weet niet of dat voldoende helpt, maar het is iniedergeval een start. Je zou nog wel eens gelijk kunnen hebben dat ze niet echt lui is maar dat er ook iets achter kan zitten. Tegelijkertijd: Als ze snoep wil, of andere kleding (dus iets in haar voordeel) dan pakt ze dat altijd uit zichzelf. Ik herken ook wel wat je schrijft over jouw angst met koken, dat je angst hebt om bv iemand te vergiftigen. Zij heeft ook dat alles wat chemisch is of vies, en dat 'raakt haar aan' of althans dat denkt ze, dat ze bang is dat ze ziek word of blind. Bv als ze wasmiddel heeft aangeraakt of er komt bellenblaas in haar haren, dan denkt ze dat ze dit ingenomen heeft of in haar ogen heeft gewreven en ze dus iets ernstigs oploopt. Super sneu voor haar en vermoeiend voor ons, want hierna komt er dus weer een hele berg aan emotie er uit. Heb jij voor jezelf hier nu een beetje een weg in gevonden met hoe je hiermee om moet gaan?
Bedankt ook voor jouw reactie. Ik moest even googelen hoor, want een aantal dingen kende ik niet (voldoende). Coach heeft in het verleden wel geholpen, de angsten van toen zijn verdwenen. Het nadeel is alleen dat er telkens weer iets nieuws voor terug komt, qua angsten maar ook in prikkelbaarheid in wat ze niet kan verdragen. We sluiten het een af en het ander komt er weer voor terug. Op school lijkt ze wel op haar plek. In Januari heb ik met meester gezeten, die herkende dit gedrag op school niet. Nagevraagd of hij extra wilde opletten we hebben elkaar laatst nog even gesproken. Hij had het idee dat ze beter in haar vel zat. Wij ervaarde dit helaas niet en hebben dit teruggekoppeld. Een andere school zit hier niet echt in de buurt. Althans, daar kan ze niet zelfstandig naar toe (nu wel) en de BSO rijdt ook niet verder dan deze school. Dan zou ze ook van bso moeten wisselen of van de bso af moeten (dat lijkt het handigst ook vanwege mijn werk). Ik weet niet of al deze veranderingen dan wel goed zijn. Ze betrekt ook alles op zichzelf, denkt heel negatief. Zegt dan van ja ja ik weet het, alles ligt aan mij. Of; ik kan er niks aan doen dat ik zo irritant/vervelend of noem maar op ben. Ik heb deze coach waar ze nu loopt uit eigen zak betaald, werd niet vergoed. Er staan uit mijn hoofd nog 4 sessies open. Daar laat ik haar sowieso naar toe gaan. Maar ik denk dat de ggz inderdaad geen slecht idee is..
Ik heb geen puber maar wel ervaring met een erg dwarse boze altijd haar eigen zin door willen drijven dreumes/peuter/kleuter/groep3'er. Weet je.. natuurlijk wil je het goed doen voor haar maar je bent haar moeder en niet haar vriendin. Dus juist grenzen aangeven, juist kaderen helpt om duidelijkheid te creëren. Ik heb er ook moeite mee maar eigenlijk doet mijn kind het juist béter als ik strakke grenzen trek en niet als ik zo hard probeer om het "goed te doen" of "het leuk te houden". Sterkte, het klinkt zwaar. Goed dat je hulp zoekt.
Daar heb je ook helemaal gelijk in. Ik denk dat dat ook voortkomt uit mijn eigen relatie met mijn ouders. Met vader geen contact sinds mijn 2e en mijn moeder heeft me eruit gezet op mijn 16e. Contact nu is oppervlakkig. Ik ben dus heel erg bang dat onze band ook zo word en dat ik daarom soms zo reageer/doe. Ik stel wel grenzen en ben ook op bepaalde vlakken heel erg streng. Maar op veel vlakken dus ook erg makkelijk omdat ik bang ben dat ze zich van me af gaat zetten. Lastig hoor.
Deels herken ik je verhaal. Mijn dochter is ongeveer even oud. Zij heeft ook altijd last gehad van naadjes en labeltjes. Ze denk heel veel na. Zit echt in haar hoofd. Daardoor zit ze vrij snel 'vol' en is dan prikkelbaar, bozig en brutaal. Wij hebben haar laten testen omdat ze op school vastliep. Zelfvertrouwen is een grote factor in het probleem, maar mogelijk ook ADD. Wij hebben als advies ook een kindercoach gekregen, maar ook het werkboekje 'de baas van de piekerfabriek' en 'het volle hoofdenboek'.
Bij ons was de wachtlijst bij de kinderfysio erg kort. We konden binnen een paar weken terecht. Ik zou ze even bellen. Dat zou je kunnen overwegen om alvast op te starten terwijl je op de ggz wacht. Qua kleding. Heeft ze iets van viscose? Zo ja, hoe reageert ze daar op?
Ik moet ook denken aan een neuro-divers meisje. En mocht dat zo zijn dan kost de schijn ophouden buitenshuis (oftewel neuro typisch overkomen) haar waarschijnlijk zo veel energie dat ze thuis dood en dood op is. Ik zou dan ook bij de huisarts een verwijzing vragen naar de GGZ.
Als ik morgen de ha bel voor een verwijzing van de huisarts, en aangeef waarom ik een verwijzing wil. Benoem ik dan ook het vermoeden van neuro diversiteit? Ondanks dat hij wel weet wat er speelt. Ik vraag me af of de reden van aanvraag ook van invloed is op hoe je aanvraag in behandeling word genomen.
Ik zag 1 fysio in de buurt die dit lijkt aan te bieden, ga er morgen even achteraan. Viscose heeft ze volgens mij niet qua kledingstoffen. Is dat iets wat mensen/kinderen die hooggevoelig zijn een fijne stof vinden?
Ach je komt wel uit een beroerde thuissituatie wat verdrietig. Ben je er ok mee? Als in.. heb je geleerd dat je er mag zijn, sta je stevig in je schoenen, kan je nee zeggen? Want een kind kan ook feilloos de vinger op de zere plek leggen als er bij jou nog verdriet of boosheid zit. Dan is jezelf emotioneel sterker maken ook belangrijk
Wat vervelend dat jullie dochter ook last heeft van bepaalde prikkels. Waar zijn jullie met je dochter geweest voor onderzoek? En helpen de handvatten die jullie en zij gekregen hebben? De boeken die je benoemde ga ik eens opzoeken, dankjewel.
Lastige, je zult huisartsen hebben die denken dat je hebt zitten googlen en huisartsen die vertrouwen op je moederinstinct, en alles ertussen in. Ik zou de vraag breed stellen, je dochter zit met haarzelf in de knoop en daarom wil je een verwijzing. Ik zou met hem overleggen waar je het snelst terecht kunt. Wachtlijsten zijn momenteel enorm. En daarbij mag je de woorden angststoornis, smetvrees, jouw angst voor zelfmoord, depressie, etc. echt wel benoemen.