Ik moet even van me afschrijven en horen hoe anderen hier tegenaan kijken... Tot voor kort was ik zwanger van de 5e ongepland dat wel maar toch waren we er, toen we aan het idee gewend waren, blij mee. Ik heb 2 dochters uit een eerdere relatie en 2 dochters van mijn huidige relatie. Helaas bij de eerste echo bleek ik weer een missed abortion te hebben. Tussen 3e en 4e dochter ook meegemaakt. Ik appte schoonmoeder dat we slecht nieuws hadden en dat het kindje niet leeft. Ze reageerde met: o jee verdrietig nieuws en sterkte. Ze heeft daarna niet één keer een bericht gestuurd met hoe gaat het met je, hoe voel je je eronder, helemaal niks. Mijn vriend heeft nog gestuurd dat ik naar het ziekenhuis ging voor een echo en medicatie. Ook toen stuurde ze mij niks en ook niet nadat ik de medicatie heb genomen. In de 2 weken erna niet één keer een bericht. Ik vond dit zo kil en ongeïnteresseerd. Het zat me behoorlijk dwars. Ik heb haar geappt dat ik het jammer vind dat er geen berichtje komt met hoe gaat het, helemaal geen belangstelling. Ze kwam meteen met smoezen 'ik had de handen vol aan mezelf' en 'ik dacht ik zal je rust geven'. Het gesprek ging nog even verder en ze zei 'ik laat het hierbij'. Ik appte nog dat ik geen ruzie wou maar mijn gevoelens en teleurstelling hier eerlijk over wou delen. Ze reageerde niet meer. Dagen later krijg ik een bericht met 'sterkte' dat had ze immers al gezegd. Maar nog niks van hoe gaat het, vruchtje al verloren, etc. Mijn vriend had het er ook met haar over gehad en dan gaat ze zielig doen en huilen (dan denk ik om wat??). Ook zei ze dat ik niet had gereageerd op haar laatste bericht 'sterkte'. Het is ook geen vraag en wat moet ik daar op zeggen nadat ze me dagen had genegeerd en het gesprek ervoor had afgekapt. Laatst vroeg ze aan mijn vriend hoe gaat het met .....? Toen dacht ik ook wat erg, nog steeds kan ze het niet om mij rechtstreeks te vragen hoe het gaat. Heb haar gestuurd dat als ze wil weten hoe het met me gaat ze dit aan me kan vragen. Toen had ze iets getypt en verwijderd. Toen heb ik nog gestuurd dat ik teleurgesteld was over hoe dit allemaal ging. En daarop heeft ze gewoon niet meer gereageerd. Ik was er best boos om, hoe kan je iemand om zoiets compleet negeren? Ik heb ook gestuurd van als het zo moet dan ben ik er wel klaar mee. Wat moet je hier nog mee en hoe zouden jullie dit zien?
Allereerst: wat verdrietig dat jullie dit mee moeten maken… Veel sterkte ❤️ Wat betreft je schoonmoeder: ik herken wat je zegt wel in een aantal mensen om ons heen. Deze mensen vonden het vooral heel moeilijk om contact op te nemen. Mensen die zelf zoiets niet hebben meegemaakt kunnen niet altijd inleven in zo’n situatie. Dat is moeilijk! Wij hebben vooral heel veel gepraat. Veel uitleg gegeven, en bij wie wilde, ook vanuit onszelf updates gegeven. Mensen om ons heen hadden het soms ook ‘gewoon’ moeilijk met onze situatie. Wederzijds begrip doet hierin een heleboel… Jouw schoonmoeder heeft het misschien zelf ook moeilijk en weet oprecht niet wat ze ermee aanmoet. Bedenk je wel: zij verliest ook iets. En nee, dat praat niks goed. Maar ook zij heeft verdriet waar de misschien geen raad mee weet. Of heeft ze geen idee wat ze moet zeggen. Ze geeft zelf ook aan dat ze jullie de ruimte wil geven. Goede bedoelingen, maar komt rottig over op jou. Ik begrijp ook dat je wil dat ze het aan jouzelf vraagt maar voor haar was het waarschijnlijk al een hele stap om het aan je partner te vragen. Ze vraagt het tenminste. Daar gaat het om.
Dank je. Dat is fijn dat je er met mensen over kan praten maar zover kom ik dus niet. Ik kan er niks tegen haar over zeggen want ze reageert er niet eens op. Nou ik denk echt niet dat zij het hier zelf zo moeilijk mee heeft, ze vind het namelijk alleen erg als ze zelf iets heeft. Ik heb al een keer eerder een missed abortion gehad en toen kwam er ook niks van haar uit naar mij toe. Ook met leuk nieuws is het raar. Toen ik haar vroeg wat vindt je van het nieuws, toen ik zwanger was, ze reageerde met ooh ja ik moet het eerst nog zien. Totaal niet van hartstikke leuk meid, gefeliciteerd. Maar wat er ook achter zit je kan heus wel een keer vragen hoe gaat het. Dat kun je ook doen als je het wel moeilijk zou hebben. Dat ze het aan mijn vriend vraagt vind ik des te erger. Dat is helemaal zo'n steek onder water. Wat is er zo moeilijk om gewoon te zeggen, oke vervelend dat je je teleurgesteld voelt en dat zo ervaart, dat wil ik niet en ik zal er om denken en dan alsnog uit haarzelf een keer vragen hoe het gaat. Als je een goed contact wil dan zou dat helpen maar wat zij doet (negeren) dat komt de situatie niet bepaald ten goede.
Wat verdrietig van je missed abortion. Zoiets meerdere malen meemaken lijkt me nog verdrietiger. En wat naar dat je geen erkenning van je schoonmoeder krijgt. Hoe is jullie band verder? Ik lees dat ze ook niet echt reageert op 'leuke' dingen? Hoe is de band tussen je vriend en haar? Heeft ze nog meer schoondochters? Hoe is ze daarmee? Lastig hoor. Ik kan uit je verhaal opmaken dat je heel goed aanvoelt wat jij nodig hebt en wat emotioneel ook een fijne reactie zou zijn, maar dat zij daar niet aan kan voldoen. Soms kan je op je kop gaan staan, maar begrijpt de ander het niet. Je kan alleen jezelf 'veranderen' en niet de ander. Wel kan je je verwachtingen uitspreken en je grenzen aangeven. Leuk is het niet.. Kan je wel bij je eigen moeder terecht b.v.?
Klopt echt niet leuk. De eerste keer was ik al bijna 12 weken en zagen we op de echo dat het vruchtje al ca. 5 of 6 weken niet leefde. Al die tijd liep ik ermee rond, denkende zwanger te zijn en dan kom je achter zoiets. Ik voelde me ergens verraden, voor de gek gehouden. Toen is het een dag na de echo op natuurlijke manier losgekomen. Ik vond het fysiek en emotioneel tegenvallen. Ik had nooit gehoopt/gedacht het nog een keer te moeten meemaken. Helaas dus weer. Nu was ik 8 weken en 3 dagen met de echo en had geen zin om er misschien nog 4 weken mee rond te moeten lopen. Dus maar gekozen voor medicatie. Geen idee of die het werk helemaal gedaan hebben, ik zit nu meer in de afwachtingsfase. De band met schoonmoeder was in eerste opzicht wel goed, ik ging daar weleens op de koffie zelfs zonder mijn vriend en met onze baby (nu peuter bijna 3 jaar). De laatste jaren werd dat minder want zij praatte toen een tijd lang constant over haar ex schoondochter, van haar andere zoon. Leek wel een obsessie, ging altijd daar over. Mijn vriend werd er ook gestoord van. Haar andere zoon, broer van mijn vriend, heeft wel weer een nieuwe vriendin maar daar is ze niet heel close mee. Die ziet ze volgens mij zelden en die is heel stil dus zal ze weinig gesprekken mee hebben. Mijn vriend kan goed met zijn ouders en heeft wel dagelijks contact met ze op de app/bellen maar geeft zelf ook aan dat hun wereld heel klein is en ze sociaal nogal afgestompt zijn. Ze weten veel niet, zoals bv wat mijn vriend voor werk doet, hoe het bedrijf heet, wat we na al die jaren in de koffie hebben, enz. Mijn eigen ouders zijn al jaren uit beeld dus daar kan ik niet bij terecht. Mijn schoonmoeder hoef ik dus niets van te verwachten en dat vind ik jammer want ik had gehoopt dat een normaal leuk contact mogelijk was. Juist ook omdat ik dat met mijn eigen ouders niet heb.
Allereerst sterkte! Is ze niet gewoon van de generatie dat miskramen en overleden kinderen niet genoemd mochten worden? Ik kon ook niet met mijn moeder erover praten, toen zij haar eerste kind verloor 2 weken na de geboorte werd het doodgezwegen. Dat was toen gewoon zo. Dus ze weet niet wat ze ermee aan moet. Misschien zijn je verwachtingen te hoog. Mijn moeder felicitateerd ook eigenlijk pas zwangeren na een goede termijnecho en t liefst na 12 week. Ze kon ook weinig met mijn vroege aankondigen. Wist ze ook niet wat ze ermee moest behalve in de stress zitten voor de echo's.
Ik hoop voor jou dat het snel achter de rug is en je helemaal schoon bent. Krijg je nog wel een controle? Het klinkt alsof jouw schoonmoeder emotioneel niet in staat is om goed op jou te reageren. Als ik lees hoe de band is tussen jouw vriend en zijn ouders komt het wel in de buurt van emotionele onvolwassenheid. In haar kunnen doet ze dus ontzettend haar best, ook al betekent dat voor jou iets heel anders. Vervelend dat je ook geen contact meer hebt met jouw ouders. Je zoekt dan toch een soort moederfiguur in je leven op.. helaas ook herkenbaar. Veel sterkte, en je kan altijd je verhaal hier kwijt of in een pb.
Allereerst sterkte met de missed abortion, wat rot! Ik vind persoonlijk dat je er teveel aandacht aan geeft. Je bent teleurgesteld in haar reactie en hebt dat laten weten, laat het daar dan bij. Het komt op mij over dat ze nu niks meer goed kan doen. Op haar sterkte reageerde je niet, en gezien je eerdere feedback snap ik wel dat ze het dan vervolgens via haar zoon vraagt omdat ze niet weet hoe jij er op reageert. Sowieso beter om zulke zaken face-to-face te bespreken en niet via platte tekst. Inleven is soms lastig, en dat zie je bij miskramen veel. Een prille zwangerschap is voor de buitenwereld minder tastbaar en vrouwen die dit meemaken ervaren het ook erg verschillend. ik zou het laten gaan en je relatie niet laten verpesten door zoiets.
Ik ben het hiermee eens, ook na het lezen van je reactie op mijn vorige post. Geloof mij, soms zijn mensen zoals ze zijn. Daar kan je niks aan veranderen. Het is gebeurd en verwacht verder niks van haar. Hier ook zo’n schoonmoeder. We melden dingen en als er passende reactie komt is dat mooi meegenomen. En zo niet? Nja dan niet. Genoeg anderen waar we ons ei wel bij kwijtkunnen.
Dank je. Ik heb geen idee maar ik vind dat er ook eigenlijk niet toe doen. Zoveel moeite is het niet om even te vragen hoe het met iemand gaat helemaal niet na zoiets ingrijpends. Ik vind dat ook geen (te) hoge verwachtingen maar gewoon iets standaards. Als dit al een te hoge verwachting zou zijn dan weet ik het niet meer.
Ja de reden dat ik het niet helemaal vertrouw is omdat ik veel minder verloren ben dan bij de vorige missed abortion (op de natuurlijk manier) en ik nu een soort buikpijn blijf houden. Ik heb foto's ervan, na overleg, naar de vk gestuurd en zij zei dat het best weleens alles kon zijn maar aangezien ik nu buikpijn hou... Ik ga morgen contact opnemen met het ziekenhuis en vragen om een echo volgende week. Misschien is ze niet in staat om op mij te reageren en op mensen in het algemeen(?). Geen idee of ze vindt dat ze zelf haar best doet. Ik kan me er niets bij voorstellen als je niet reageert of wil praten op iets wat iemand aankaart. Ze loopt er gewoon keihard bij weg en dan is er geen ruimte meer om iets uit te praten/op te lossen en dat vind ik vervelend. Ik begrijp dat jij ook geen contact meer met jouw ouders hebt? Wat vervelend zeg. Bij mij is er ook veel gebeurd en ik heb mijn moeder ontiegelijk veel kansen gegeven die iedere keer weer keihard werden geschonden en dan houdt het een keer op. Lief van je, jij ook sterkte ermee.
Het ergste eraan vind ik nu dat er gewoon totaal niet meer op gereageerd wordt, dat ze me compleet negeert. Ik vind zo ga je niet met elkaar om. Ik ben teleurgesteld en gekwetst en heb dat gemeld en vervolgens komt er geen enkel begrip of reactie van die kant erop. Dan denk ik hoe ziet ze het contact dan verder als je iemand zo behandeld. Voor mij is het dan aardig klaar. Er viel op haar 2e sterkte weinig te zeggen. Ze had me toen dagen genegeerd en het gesprek daarvoor afgekapt met 'ik laat het hierbij'. Ik heb er dan verder niks op te melden, ze had me al sterkte gewenst. Het ging erom dat ze geen enkele keer kan vragen hoe gaat het met jou, iets persoonlijks naar mij toe. Ze hoeft zich niet helemaal heel diep in te leven in mijn missed abortion/miskraam met alle gevoelens erbij. Maar een simpele vraag 'hoe gaat het met je' en dat hoeft niet dagelijks maar 1x na/tijdens het hele gebeuren. Maar dat is dus ook al teveel gevraagd. Ik laat zeker niet mijn relatie hierdoor verpesten maar leuk is het natuurlijk echt niet.
Soms zijn mensen zoals ze zijn... Dat is zo maar ik vind dat niet alles daarom acceptabel hoeft te zijn. Je mag er dan best wat van zeggen en ze er bewust van maken. Sommige kunnen daardoor dingen gaan inzien maar in dit geval zie ik het niet gebeuren, gezien haar vreemde reactie (negeren). Dat is niet iemand die het wil oplossen en iemand een beter gevoel wil geven. Dat is de hakken in het zand zetten en eigenwijs zijn. Maar goed, het is nu voor eens en altijd wel duidelijk geworden hoe zij is en dat ik er niet bij terecht kan als ik iets hebt. Hoef er geen begrip, medeleven of wat dan ook van te verwachten.
Ik vind je eerlijk gezegd heel heftig reageert. Ik kan me wel voorstellen dat ze op een gegeven moment heeft aangegeven het hierbij te laten. En ze heeft wel gevraagd hoe het met je gaat, maar niet op de wijze die jij graag had gewild. Nogmaals ik heb t idee dat ze t toch niet goed kan doen in jouw ogen.
Ik snap haar reactie wel. Het is namelijk iemand die dicht bij je staat. Als je daar geen emotionele feedback van ontvangt dan kun je je afgewezen voelen. Alsof je tegen een muur botst. Als verwachtingen naar elkaar niet uitgesproken worden of waargemaakt kunnen worden kan dat best wel pijnlijk zijn. Helemaal als dit onbewust speelt.
Natuurlijk kan het pijnlijk zijn, dat is ook uitgesproken. Voor mij zou het daarna klaar zijn. Dat tegengeluid wilde ik ook even laten horen
Iemand erop wijzen is altijd goed! Dat is jouw gevoel en het is goed om daar open en eerlijk over te zijn. Maar je kan iemand helaas niet veranderen. Wat je zegt (en wat ik ook ongeveer schreef): verwacht niks. En alles wat dan wel komt is mooi meegenomen.
Wat verdrietig, hoop dat het ok met je gaat. Ik heb iets soortgelijks met mijn broer en schoonzus gehad. Had hem verteld dat ik een miskraam had gehad. 3 weken later een app van mijn schoonzus. Met de vraag hoe het met de zwangerschap ging. En of ik al kwaaltjes had. Mijn broer had haar niks verteld... Wat naar dat je schoonmoeder zich zo gedraagd. Niet iedereen heeft een goed inlevingsvermogen. Enige wat je kunt doen is je verwachtingen bijstellen, dan word je ook niet teleurgesteld. (Even naar aanleiding waarin je aan geeft dat ze alleen met zichzelf bezig is)
Wat er is er precies heftig? Ze zei het niet op een gegeven moment ze zei het vrijwel meteen. Er had ook een reactie kunnen komen met een beetje begrip voor iemand die net te horen heeft gekregen dat hun kindje niet meer leeft en die een berichtje voor belangstelling/steun fijn had gevonden. Ja ik reageer hier verder maar niet op want dit is gewoon flauw.