Jojanneke docu

Ja ik vond het ook heel erg, vooral het meisje dat nu in een euthanasie traject zit. Wat zou ik haar graag onder mijn vleugels nemen..

 

Afschuwelijk hè, ik heb het net gekeken en ben er echt helemaal naar van.

 

Tegen beter weten in ben ik dit gaan kijken. Het is goed en lastig dat er gesproken wordt. Lastig want het is confronterend. Maar ik mag in mijn handjes wrijven dat ik nog sta, of weer opgestaan ben. Dat kan ik van een hoop niet zeggen. Kinderen waarmee je samen geleefd hebt die tijdelijk soms als een broer of zus voelde. Iets wat veel waardevoller was, want voor affectie moest je niet bij de talloze 'verzorgers/begeleiders' zijn. Dit schrijvende hoop ik dat ik niet al herkend ben door iemand. Want na zo'n verleden wil je ook dat niemand in het leven erna weet wat jouw vorig leven was. Ik denk dat dit een hoop ook tegenhoud om erover te praten, schaamte.

Ik zou Eli dat tweede leven zo erg gunnen. Want het kan, het is mogelijk om op een gegeven moment de waarde van het leven te vinden. Er is geen garantie. En vertrouwen hebben is lastig als het merendeel al ellende was. Het voelt heel dubbel.

 

@Zonnestralen , ik heb op leuk gedrukt. En ik wil je even laten weten dat ik onder de indruk was van je bericht. Zo mooi dat je na alle ellende er nu staat als een sterke vrouw

 

Wat ik vooral opvallend vond, is dat deze jongeren zo welbespraakt zijn! Ze praten zo volwassen en met zoveel kennis en brede woordenschat over hun situatie, vind dat echt indrukwekkend. Ik ben benieuwd naar deel 2.

 

@Zonnestralen knuffel voor jou, wat een contrast in levens is er toch.

 

Mijn vriendin (en collega) en ik zeiden dat we niet gingen kijken. Ik heb dat ook niet gedaan. Ik heb het afgelopen jaar 4 jongeren gesloten geplaatst en ik wist van tevoren al dat dit programma niet goed voor m’n bloeddruk zou zijn.
Mijn vriendin keek dus wel en stuurde me na afloop: ‘goed dat je niet gekeken hebt Ier’
Er werd blijkbaar zoveel verteld dat niet klopte (wettelijk gezien), dat ik dus heel blij ben niet gekeken te hebben. C (ook 15 jaar in de Jeugdzorg gewerkt waarvan 5 m’n collega) wilde ook niet kijken dus we hebben het vakkundig vermeden deze week.

 

Zij is inmiddels overleden. Afgelopen november.

Ze heeft de periode voor ze overleed geschreven op het viva forum.

https://forum.viva.nl/psyche/euthenasie-in-de-psychiatrie/list_messages/480443

 

Ik ben er ook nog niet helemaal over uit of ik ga kijken.

 

Wat dapper, en wat fijn voor haar. Maar ook erg treurig, ik schiet er vol van.

 

Ik denk dat er wel een groot verschil zit tussen de intentie- en het kijken door de bril van de hulpverlener dan ervaring vanuit het perspectief van het kind waar het om gaat.

Er valt echt nog wel winst te behalen binnen de jeugdzorg.


Edit: Ik heb het inmiddels gezien. En eerlijk, ik zou niet weten waarom dit slecht is voor je bloeddruk. Wel dat het confronterend kan zijn.

 

Ik denk juist dat zulke ervaringen heel belangrijk zijn om te delen, juist ook met de betreffende hulpinstantie zoals nu dus jeugdzorg. Het kan toch nooit de bedoeling zijn dat iemand (mede?) door de (verkeerde) hulp uiteindelijk besluit dat het leven niks meer te bieden heeft. Dat is intens verdrietig. Goed om daar als organisatie lering uit te trekken en na te denken wat er anders gedaan kan worden om dit leed te voorkomen.

 

Het valt mij op dat nagenoeg iedere post over jouzelf gaat. Wellicht is het juist goed om te kijken, zoals Huismuissie ook al aangeeft, om er lering uit te trekken. Namelijk dat het niet om jou gaat, maar om het kind. Daar zou het toch uiteindelijk om moeten gaan bij “dit soort” instanties.

 

In de eerste 5 minuten hebben ze me al. Hij viel in slaap in de buggy, en toen hij wakker werd zat hij naast een vreemde in een groep. Dan ben je zo zo klein, en dan heb je deze herinnering. Doet mij denken aan mijn eigen kindjes hoe dat zou zijn, wat verschrikkelijk onveilig moet je je dan hebben gevoeld.

 

Ohh en Eli.. Ik kan het me zo goed voorstellen, dat je verstrikt raakt in zoveel systemen en geen 1 systeem helpend, terwijl dat het vangnet zou moeten zijn. Het vangnet van veiligheid, maar je staat er alleen voor. Op zo'n jonge leeftijd het gevoel hebben dat je niks waard bent. Dan is het leven inderdaad een hel, alleen maar aan het overleven. Ze is wel heel daadkrachtig..

Ik snap ook wel waarom je dit als hulpverlener binnen jeugdzorg niet graag bekijkt. Ik geloof wel dat er alles aan gedaan wordt om op alle fronten een situatie te bekijken voordat er überhaupt een uithuisplaatsing plaatsvindt. En zoals met alle systemen kan het systeem ook tegen je werken. Zoals met (hopelijk) uitzonderlijke gevallen zoals deze gebeurd is.

Wat ik dus wel mis is de nuance, b.v. jongeren in de docu waar het wel goed bij is gegaan, en het perspectief vanuit jeugdzorg.

Wanneer je je dag in en dag uit inzet voor de veiligheid van jongeren en dat met volle overgave doet dan snap ik dat bij dit soort documentaires je vingers branden. Het schetst nooit een volledig beeld, het is juridisch te ingewikkeld om daar op basis van deze beelden een uitspraak over te doen. Los daarvan is het goed dat deze verhalen worden gedeeld, juist omdat het nodig is dat we beroep blijven doen op de menselijkheid in het systeem.

 

O, dat is het zéker! Die ervaring dan. En eens dat er heel wat winst te behalen is hoor.
Waar het hem in zit, is meer (los van de inhoud van de verhalen van jongeren), dat er flink wat dingen worden vermeld als feiten en die kloppen niet met de werkelijkheid. Maar dat staat los van de ervaringen natuurlijk.
Ik ben ook altijd blij als er weer eens bijeenkomsten worden georganiseerd binnen de gesloten jeugdzorg bij instellingen waarin jongeren zelf tegen ons kunnen zeggen wat ze ervaren en wat ze anders zouden willen. Dan kunnen wij ook aangeven waarom ze daar zitten. Niet omdat wij dit nou zo leuk vinden, maar omdat hele systemen, inclusief de rechtbank (die het laatste woord heeft) dit als laatst mogelijke optie zagen. Want je wil niet weten wat voor trajecten ervoor hebben gezeten en hoe moeilijk het tegenwoordig is om ze daar te krijgen. Werd het niet opgenomen in Cadier? Dan noem je ook wel een instelling…
Dat was vroeger een serieuze jeugdgevangenis waar je ‘U’ tegen zei.
Wat ik alleen zo jammer vind, is dat de keerzijde, namelijk de positieve verhalen, niet (nooit) echt worden belicht. Ik heb eens een meisje ergens geplaatst en die zei dat dit het beste was wat haar ooit was overkomen want anders was ze misschien wel overleden. Ook de gesloten jeugdzorg doet veel goed

 

Ik ben het heel erg eens met je laatste alinea en niet omdat dat goed in het straatje van de jeugdzorg past. Het beeld is niet volledig en juridisch gezien is het ingewikkeld om je eraan te blijven herinneren als je als ‘leek’ de docu kijkt.

 

Ik heb het nog niet gekeken, ga ik zekerder doen. Ook ik heb in de gesloten jeugdzorg gewerkt, in het onderwijs, maar wel in de gesloten setting. Ik heb vreselijk veel gezien wat niet klopte! Maar ook dat alle medewerkers het wel met een goed hart deden.
De kaders zijn slecht en de uitvoering is ook niet goed. Gedragswetenschappers die eindverantwoordelijk waren voor veel te veel jongeren, ze geen tijd hadden voor ze, maar wel harde beslissingen moesten nemen. Jongeren die in de isoleer gezet werden, alleen omdat ze niet de aandacht kregen die ze vroegen of nodig hadden en daarom primair reageerden. Jongeren die de meest vreselijke dingen meegemaakt hadden, maar niet de juiste hulp kregen. Mijn hart huilde daar. Meisjes die slachtoffer waren van loverboy-praktijken en in hetzelfde gebouw waren als loverboys (niet die van ‘hun’, maar wel een makkelijke prooi.

De gesloten jeugdzorg is in mijn ogen ook echt slecht, maar ook ik heb geen oplossing voor sommige extreme problematiek. En hier zit in Nederland een grote denkfout… We willen deze setting verbieden, maar heeft iemand dan ook een idee hoe het wel moet?

 

De gesloten jeugdzorg is wellicht niet direct slecht wanneer dit de veiligheid van een kind ten goede komt. Wat denk ik vooral belangrijk is, is dat er genoeg geld bijkomt. En wellicht een meer intensieve vorm van hulp aan huis.

Als ik dit soort documentaires zie dan denk ik soms ook… het zou toch voor sommige mensen verboden moeten zijn om kinderen te krijgen. Wat een ellende breng je ze toch in. Maar ook dat is een heel gevoelig onderwerp. Want iedereen heeft het recht zich voor te planten…