Oh wauw wat bizar inderdaad, en heftig ook voor jullie en jullie dochter dat jullie in hetzelfde schuitje zitten! Die oorkleppen (wij hebben oordopjes) gebruiken we nu alleen voor het slapen gaan. Niet eens elke nacht, want momenteel valt het mee in hoeverre ze niet kan slapen door de geluiden buiten. In de klas en verder thuis heeft ze het ook niet nodig (denk ik iniedergeval). Maar dit kunnen we altijd eens testen. Op school friemelt ze wel graag, thuis ook. Idd met die pop-it dingen of op school met gummetjes e.d. Ik heb er niets concreets mee met meester overlegd maar ik kan dochter wel eens vragen of ze het gevoel heeft dat ze dat nodig is op school en dan met meester om tafel. wbt haar kamer, ik heb onlangs haar kamer 'verbouwd' (haar kamer was stom) en achter haar kledingkast een hoekje gemaakt waar ze kan ontspannen. Hier staat een grote nieuwe zitzak, een boekenplankje, lampje, een plant (wilde ze graag) en een tafeltje. Hier kan ze zich dus echt even terugtrekken. Dit doet ze afwisselend trouwens. ze wil hier vooral graag 'gamen' alleen qua schermtijd zijn wij best wel streng, dat mag dus niet zovaak. Hier krijgen ze alle 3 teveel prikkels van en als het uit moet zijn ze echt heel erg boos en gefrustreerd. Maar dochter heeft ook slechte ogen, dus van de oogarts moet de schermtijd sowieso beperkt worden. Maar soms leest ze hier ook wel eens een boekje of speelt ze met een vriendinnetje. Haar uit de situatie halen vind ik lastig. Ik moet dan vaak zelf ook even bijkomen Maar ze wil ook geen knuffel hoor. Dan drukt ze je weg. Ik kan me herinneren dat ik dit als kind ook heb gehad.. Ergens wil je het wel maar ik was te koppig/boos en zette mijn moeder compleet van me af. Maar missschien wel goed om toch wat vaker te proberen.. Je laatste over kleding moeten wij ook toepassen.. loslaten. Ze maakt hier echt vreselijke combi's, en sommige dingen kunnen echt niet maar de strijd aan gaan worden we allemaal niet gelukkig van. We hebben nu de afspraak savonds klaar leggen zodat het smorgens in ieder geval duidelijk is wat ze aan moet, maar vaak trekt ze dan alsnog iets anders aan of ze moppert. en dat kan ook als ze zelf iets uitgekozen heeft. Fijne tips van je En fijn om ervaringen te lezen, hoewel ik liever had voor je dat je niet ook in zo'n situatie had gezeten
Bedankt ook voor jouw reactie. Hoe oud is jullie zoon? Heftig dat je ook elke dag moe naar bed gaat en moe opstaat. Heb je nu meer goede dagen dan slechte dagen of wisselt het nog wel veel? De plusklas is 1 dag in de week, elke donderdag. Ik geloof (weet het niet zeker hoor) een uurtje? misschien 2? zeker geen hele dag. Ze is het nodig, dat ziet school ook. Of het voldoende is is de vraag. Ze is wel erg perfectionistisch en met faalangst, en ze leert hier ook dat fouten maken mag. Dat is wel fijn. De juf van de plusklas heb ik nog nooit gesproken, alles gaat via meester dus in hoeverre ze hier genoeg uitdaging aan heeft vind ik lastig. Maar n.a.v. het hele topic, wil ik binnenkort toch even met meester gaan zitten en dan kan ik dit ook voorleggen. Dochter heeft idd een plekje op haar kamer om zich terug te trekken, die heb ik onlangs voor haar gemaakt. Daar vroeg ze zelf om. Hier zit ze wisselend. Af en toe een boekje te lezen, soms even op de tablet. Andere dingen (speelgoed, kleuren, knutselen etc vind ze stom. Als ik vraag wat ze wil hebben zegt ze 'weet ik niet'.) Het liefst zit ze hele dagen op de tablet maar dat mag niet (ze geeft aan alleen van de tablet rustig te worden, maar ik heb het idee dat ze daar juist nog meer overprikkeld van raakt, idem voor broertje/zusje). Speltherapie ken ik inderdaad, fijn dat dat jullie geholpen heeft! evenals de HB school. kan me voorstellen dat zoiets als een enorme stap voelt, maar als je dan ziet wat het je oplevert ben je blij dat jullie dat gedaan hebben. de smakgeluiden proberen we wel serieus te nemen. Soms wuiven we het ook weg hoor, ben ik heel eerlijk in. Ze zit al mijlenver bij broertje vandaan, en hij smakt echt amper. Zusje daarin tegen heel erg en daar zegt ze niks tegen. Het lijkt ook soms alsof ze alles maar gebruikt om hem negatief te benaderen, hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel. Hij kan gewoon niks goed doen. 1 op 1 proberen we wel meer te doen, maar gebeurt in de praktijk toch wel te weinig. Geldt voor hun alle 3 hoor. Ik werk in de zorg dus heel wisselend, maakt het voor haar natuurlijk helemaal lastig. Ze heeft daarbij weinig structuur door mijn werk. al probeer ik elke maandag te vertellen hoe haar week eruit ziet met spelen/bso. Ze geniet wel erg van een dagje samen weg maar het moet dan wel weer gaan zoals zij voor ogen heeft. Gaat iets anders dan barst de bom alsnog.
Dan lijkt me de plusklas inderdaad erg weinig. Het leren leren gaat dus in dat stukje tijd zitten. Dus leert ze dat eigenlijk onvoldoende. Onze zoon is bijna 8. Duidelijke grenzen is hier wel belangrijk. Ook zijn we erg mee bezig dat als je samen wat wil doen je er samen van wat moet maken. Samen is niet ik bepaal en jij doet. Jammer voor haar maar zo werkt het niet. In welke groep zit ze nu? Als ze versneld is zal ze bijvoorbeeld nog veel harder moeten werken en investeren in het wat wil jij en ik. Ze is wel goed in haar grenzen aangeven als je hetmzo schrijft maar is dat ook zo? Of loopt de emmer vol en schreeuwt ze daarna haar grenzen? Zeker als je wisselende diensten hebt is het erg lastig om te zeggen we doen wat samen. Maar het kunnen ook gaan om kleine dingen. Samen een spelletje. Wanneer broertje en zusje op bed liggen samen een (deel van een) film kijken. Het positieve benaderen en het negatieve negeren schijnt ook goed te helpen maar daar heb ik zelf nog wel moeite mee Zal vermoeidheid ook niet aan bijdragen. Ik zeg het ook wij zijn zoekende
Even in reactie op bovenstaande. Dochter kwam zelf vorige week met dit YouTube filmpje dat ze bij de Plusklas hadden gekeken over de werking van je hersenen. Ik vraag haar nu regelmatig even hoe het met haar ‘olifant’ is en heb haar ook uitgelegd dat wij, als ouders, ook zo’n olifant hebben. Dat ik hem al wel meer geleerd heb om minder hard weg te rennen bij stress, maar dat als ik weinig geduld heb met haar wanneer ze weer een bui heeft en niets wil, dat dat voor mij ook nog steeds een lastig moment is om rustig te blijven. Onze dochter was na haar boze buien bijna altijd heel erg moe met erge huilbuien, dan kon ik haar alleen maar rustig krijgen door niets te zeggen, maar alleen maar vasthouden. Ze vroeg laatst zelf of we konden proberen of het ook zou helpen om al eerder haar zo vast te houden, zodat ze niet eerst hoefde te ontploffen, weglopen en zo extreem verdrietig zijn. Dat proberen we dus nu. Soms duwt ze me alsnog weg hoor, maar als ik haar hier dan aan herinner en laat kiezen of ze nu even uit de situatie gehaald wil worden, of eerst zo boos en verdrietig te worden, kiest ze soms zelf voor het eerste. Ik hoop dat we haar zo kunnen helpen om haar te leren haar emoties te reguleren, zodat ze dat steeds beter leert om ook zelf te doen. Maar het kost veel tijd, inzet en geduld. Ik heb wat dat betreft het voordeel dat ik vrij onafhankelijk mijn werk doe vanuit huis, dus ‘s ochtends kan ik rustig de tijd nemen met de kinderen en ‘s middags ben ik vaak wel thuis, waardoor ze niet veel naar de BSO hoeft en ik mijn werk evt kan doorschuiven naar een later moment als ze me nodig heeft. Ik lees dat je zelf in de zorg werkt met diensten, dat lijkt me dan een stuk lastiger!
Je hebt al heel veel nuttige replies over neurodiversie gekregen en ik sluit me daar bij aan. Wat ik er nog aan wil toevoegen is dat mijn dochter (11), die overigens naar mijn weten niet neurodivers is, maar wel heel emotioneel en gevoelig sinds een jaartje ofzo alle sterke emoties "channeled" als woede. Waar je normaal verdriet of angst zou voelen, reguleert zij de meeste sterke emoties richting boosheid en is ze dus ook overdreven vaak boos, soms over de kleinste dingen. (wanneer we iets eten dat ze niet zo lekker vindt, als ze iets op school heeft waar ze tegenop ziet, etc.) We proberen haar nu wat meer ruimte te geven om andere emoties te uiten, zoals verdriet of angst en helpen haar om zelf het onderscheid te leren herkennen tussen de verschillende soorten negateive emoties die er zijn en zich er niet voor af te sluiten. Bij mijn dochter denk ik dat haar gevoeligheid ertoe leidt dat ze een overdreven neiging heeft om zichzelf te beschermen tegen negatieve emoties en ironisch genoeg dit doet door alles om te zetten in woede, wat voor haar ook niet fijn is. Wij hebben dus ook vrij vaak een hele boze prepuber in huis en ik snap helemaal hoe dat de sfeer in huis voor iedereen kan beinvloeden. Heel veel sterkte!
Als ik je verhaal lees vallen mij een paar dingen op. Allereerst heb ik het idee dat jullie op sommige vlakken haar nog benaderen als een vijfjarige. Verlangen dat ze bepaalde kleding aandoet vind ik echt niet meer bij de leeftijd passen. Ik geloof best dat het frustrerend is dat ze bepaalde dingen wil kopen en vervolgens toch niet meer aantrekt maar hey, dat hebben allemaal toch wel eens? En ook verplicht crème op haar huid smeren vind ik niet passen bij haar leeftijd. Ik zou dus op sommige vlakken een stapje terug doen en denken Nou ja dan maar even niet precies zoals ik het in gedachten had. Je hebt ongetwijfeld op dat moment gelijk maar probeer dat dan toch even loslaten. Ook zal ik je eigen verwachtingen bijstellen. Het is duidelijk dat haar humeur snel kan omslaan en ik zou dat dan ook deels als een gegeven zien. Ik heb het idee dat je elke keer als ze onverwachts boos wordt, ervan baalt of teleurgesteld bent. Probeer dat wat meer van je af te laten glijden. Trek het je niet teveel aan en probeer eens luchtig je schouders erover op te halen. Als laatste de opmerking dat je haar steeds minder kan uitstaan. Dit vind ik persoonlijk best wel heftig. Ik denk dat het meer bij jou ligt dan bij haar. Zou eens proberen te kijken waar dit gevoel vandaan komt. Mijn reactie is wat eenzijdig maar ik zie dat je al heel veel andere bruikbare tips ook hebt gekregen dus wie weet heb je aan mijn bericht iets Ter aanvulling. Heel veel succes en sterkte!
mijn dochter van 6 is ook altijd boos. Om het minste en geringste springt ze al uit der vel. Wij zijn aan het kijken voor een kat voor haar. Ze vraagt er al heel lang om en altijd als er een kat in de buurt zit krijgt ze het voor elkaar om ‘m te aaien en word ze er compleet rustig van, beland ze in der eigen bubbel. Wij denken inderdaad ook dat een huisdier haar heel veel rust zal geven.
Wat goed dat jullie dat gaan doen. Een kat kan zeker ook heel rustgevend zijn. Enige verschil met een hond is dat een hond ook echt kan aanvoelen hoe iemand zich voelt en zo een boze bui kan voorkomen. Een kat geeft dan vooral troost achteraf.
Wat al eerder genoemd is behandel je haar inderdaad wel als een klein kind in sommige opzichten. Kiest zij bij het kopen wel zelf haar kleding uit? En dat ze geen jurk of rok wil, nou en. Het klinkt alsof je het lastig vind om controle kwijt te raken. Heeft ze bij jou meer boze buien dan bij haar vader? Als dat zo is zou ik echt kijken naar die controle. En ik zeg hiermee niet dat je iets verkeerd doet. Want je doet enorm je best, door hier om hulp te vragen ook. En dat maakt je een goede moeder. Ik denk echt, probeer de controle een beetje los te laten. Daarmee geef je haar een gevoel van vertrouwen. Ok was ook wel benieuwd wat haar talenten zijn. Waar is ze wel goed in?
Vinden jullie dat echt? Dat gevoel heb ik helemaal niet namelijk. Kleding die kopen we samen. Als ze over een bepaald kledingstuk al twijfelt of ze het aantrekt kopen we het niet. Alleen bij een volmondig ja, of wanneer ze me praktisch smeekt om een kledingstuk. Maar ook die kledingstukken wil ze dan dus soms ineens niet meer aan. De boze buien heeft ze bij ons allebei evenveel, dus daar zit niet echt verschil in. Alleen bij mij probeert ze (soms) op mijn gevoel in te spelen (zeggen dat ze gaat weglopen bv) omdat ze weet/voelt dat ik daar gevoelig(er) voor ben. Zulke dingen zegt ze bij mijn man niet. Ze kan heel erg mooi tekenen, ze is goed in dansen, ze is creatief. (Al vind ze zelf van niet).
Ah wat fijn dat jullie voor een kat aan het kijken zijn. Klinkt alsof ze daar straks veel baat bij heeft Onze dochter kijkt niet naar onze kat om. Wel naar de vorige kat, maar die is afgelopen jaar doodgereden.
Ik schreef het een reactie hieronder ook al maar ik zie dat zelf dus niet, dat ik haar als een klein kind behandel. Misschien heb je daar wel (deels) gelijk in hoor. Met de kleding lees ik het inderdaad vaker om het los te laten. Dat probeer ik nu ook (meer) te doen. Dit weekend heb ik me er nog niet mee bemoeid haha. Al vinden we nog wel dat ze bepaalde kleding af en toe wel aan moet, niet dagelijks hoor. Handen smeren vinden we dat dat iets is dat gewoon moet, als haar huid kapot is. Ze laat nu de zeep meer staan met handen wassen gelukkig dus de huid gaat minder gauw kapot. Maar het waren echt grote eczeemplekken, kapot met korsten en enorm droog. Deed haar ook erg veel pijn. Ondanks de pijn wilde ze alsnog niet smeren. Ja sorry maar dan heb je gewoon pech en bepalen wij voor je dat je moet smeren en hoevaak/hoeveel want zelf doet ze dat dus niet. Ik snap je reactie ook hoor dat het best heftig om te lezen is dat ik haar soms niet uit kan staan. Dat is het ook. Ik probeer wat vaker even weg te lopen uit zo'n boze bui, of even tot 10 te tellen. Het is niet in 1 keer opgelost en we hebben nog een lange weg te gaan. Ik hoop dat de hulp die we hebben gevraagd helpt voor ons allemaal. Intussen probeer ik zoveel mogelijk te doen met de tips hier en die ik van de online masterclass mee krijg en meer tijd met ze alle 3 1 op 1 te doen. Dankjewel voor je berichtje
dat is zeker waar. Alleen met een peuter die als de dood is voor honden lijkt me dat geen wijs idee Maar het zal der zeker gaan helpen en dat is voor ons en haar al een heel fijn idee
Gokje: perfectionistisch ingesteld? Hier hielp/helpt (bij mij dan): lezen (lang lopende fantasy series, engelstalig en ja die las ik toen al de rest van de bieb had ik al gehad) bulletjournal Active Noise cancelling headset (denver bt205) Theaterschool naast de middelbare (als hobby) Vechtsport (je leert meer dan meppen) In theater kon ik mn ei kwijt, in mn boeken verdwalen en met die headset de verstoringen uitbannen. Vechtsport voor focus, zelfbeeld en vertrouwen. Dat dat topje of ander kledingstuk dr niet zinde...Of iets anders lulligs wat helemaal niet relevant of betrokken lijkt/is. Ehm ja, IETS moet t ontgelden als je een reden zoekt die een ander acceptabel genoeg vindt om je bui in een vakje te zetten. Zo reageerde ik in elk geval. Dat topje had er geen zak mee te maken in mijn geval. Meer een mep van "laat me met RUST ik heb al genoeg aan mn hoofd!" vond t fijn dat ze er waren als ik ze nodig had, maar veelal was mn eigen hoofd al bezigheidstherapie genoeg. Laat mij lekker in mn bubbel totdat ik er weer uit kom en er klaar voor ben. Te weinig kunnen slapen door t gespook in je hoofd wat je wakker hield (of dat net iets te dikke boek), die takke wekker vervolgens, het getik van regen tegen t raam er dan OOK nog eens bij...nee joy! Dan kwam de lokale onweerswolk genaamd "ik" ook voorbij. En thuis schop je makkelijker dan tegen de buitenboel, betekend in elk geval dat ze zich veilig genoeg voelt. Gewoon er zijn. Hoe meer je ging vragen en bemoeien hoe nijdiger ik werd. Dat verstoorde de boel in mn hoofd nóg meer, ik was al 14 stappen verder en dan ruk je me weer terug naar stap 1...zout op ofzo. (was geen lieverdje qua humeur, deed verder niks schadelijks ofzo maar man man kon ik boos worden)
Je hebt je gevoel heel goed omschreven. Je geeft een duidelijk beeld over hoe er gedacht kan worden en hoe verstorend die vragen zijn wanneer je gedachten trein loopt of juist niet stopt. Ik lees dit met tranen in mijn ogen. Het geeft een andere inzicht en ik ga kijken of ik dit ook meer toe kan passen op onze knul. Aangezien je zo veel ervaring hebt kun je nog wat bedenken wat je liever had gewild dat je ouders deden? Misschien zit daar nog tips bij wat ik kan toepassen
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik herken er best veel in van onze zoon (hij heeft autisme met een emotieregulatiestoornis erbij). Hij is ook snel (en vaak) enorm boos, vaak om 'niks'. Gister bijv enórm drama gehad omdat zijn broertje per ongeluk op een verkeerd knopje had gedrukt met switchen. Nou je moest hem eens horen.. en roept dan dus ook 'ik wou dat je dood was!!' Naar zijn broertje. Hij heeft elke dag uitbarstingen, en is niet zomaar gekalmeerd helaas. Hier werkt structuur en voorbereiden goed. Dus bijv: nog 5 minuten en dan gaan we uit bed. We hebben elke dag dezelfde ritmes en structuren. Alle veranderingen worden voorbereid om meltdowns te voorkomen. Hij heeft 2 kanten, een enorm lieve en zachtaardige kant, dat is het ventje wie hij écht is. En dan de 'autisme kant' die dan eroverheen komt, waar hij zelf niets aan kan doen. Het 'overkomt' hem, kiest er niet voor om zo uit te vallen of boos te zijn. Vaak uit overprikkeling of dat dingen anders lopen dan hij had bedacht. Ik zou verder gaan kijken welke hulp jullie nodig hebben. Mogelijk kan de huisarts hier verder iets in betekenen.
Juist een goed idee om te zorgen dat je peuter over die angst heen komt. Maar snap dat je die stap nu niet wil zetten. Eerst maar je dochter helpen
pwoah....euh oke dit wordt lastig lezen allicht: Je kan vragen, wanneer de donderwolk er een keer niet is, waarmee je hem kan helpen of wat hij prettig vindt als die bui er WEL is. Niemand die dat bij mij deed, maar toen mn moeder de mojo "joh bekijk t ff lekker" kreeg kwam ze tot de conclusie dat DAT juist hetgeen wat ik nodig had. Toen draaide ze wel bij en was t niet haar boze reactie maar "oke, ik hoor t wel wanneer je zover bent", gewoon neutrale sfeer is t beste. (en dat is als ouder heeeeel lastig dat weet ik) Onder voorwaarde dat ik deed wat me gevraagd was was het "gezeur" daarmee ook afgelopen. Dus nee, je laat niet over je heen lopen, dat nooit, maar wees t rustpunt wat ze KEIHARD nodig hebben. Het is een beetje het ding van "Ik kom er wel uit en sorry hetgeen wat je NU aan me vraagt is niet het proces waar ik NU ook mee bezig ben, mijn hoofd heeft momenteel functie elders". Wat hier goed helpt en wat mij allicht goed had geholpen maar mijn ouders geen idee van hadden: Maak een planning en stel kaders. Bijv. 08:20 moet je helemaal klaar staan (en wat verwacht je daarbij) en geef vervolgens die verantwoording af. Wat we doen met onze dochter van 5 en voor kinderen met (nog) problemen met klokkijken gebruik je een kookwekker bijv. om 08:00 zet je die op 10 minuten en dan moeten ze aangekleed zijn (of klaar met eten). Zo niet, dan heb jij nog de tijd om die tweede deadline te halen (ook omdat ze wat jonger zijn). Hier doen we veel met een planbord en een kookwekkertje met display. Niet zo'n kookei gebruiken ze moeten de cijfers kunnen zien. (1.29/1.69 bij de action, ding is goud waard). Kondig dingen ook van te voren aan, je hebt een planbord, al is t een A4'tje en teken je symbolen op die ze herkennen dat boeit niet. In de ochtend vertel ik die dag en een half uurtje van te voren (ene kind zal meer tijd nodig hebben dan de ander) vertel ik nog een keer dat we x of y gaan doen en wat ik van haar verwacht. Bij repeterende dingen weet ze dat nu wel, dus die herhaal ik niet meer. De laatste tijd vond ze getreuzel helemaal grappig, daar ben ik maar eens voor gaan liggen. Haar bedtijd betekend "papa en mama tijd" en haar getreuzel komt aan "mijn tijd". Tijd waarin ik klusjes oplos, zorg dat t huishouden verder klaar is, mn hoofd rust krijgt en wat ruimte geeft aan spelletjes of andere leuke dingen samen doen in die week. Want papa en mama zijn ook mensen, die OOK rust nodig hebben om er voor te zorgen dat als ZIJ wat heeft we haar ook kunnen helpen. Dat snapt ze nu en ze is daar ook minder weerbarstig in. Ze heeft wel inzicht dat als zij iets doet dat dat ook ten koste kan gaan van een ander, dat wil ze niet. Het alternatief weet ze ook bijv. met naar bed gaan betekend dat we dan maar gewoon eerder gereed gaan maken en elk extra getreuzel betekend een korter verhaaltje. Dat was niet bepaald verleidelijk dus ze doet wat dr gevraagd wordt, zonder issue eigenlijk. (al probeert ze t wel natuurlijk) Met naar bed gaan vertel ik de volgende dag en benoem ik wat ze ontzettend goed heeft gedaan de afgelopen dag. Het meest funeste en waar ik en mn dochter allebei niet tegen kunnen is ruzie of een gespannen sfeer. Dat treft ons echt in onze ziel. Stem verheffen, bulderen (die fout maakt mn man nog wel eens) wordt compleet geblockt en genegeerd. Mn dochter is spontaan doof dan, die krijg ik beter weer in t gareel door dr alleen maar aan te kijken en ff rustig met dr te gaan zitten en te vragen van "hey, wat is dit nou?" en soms moet je ook maar even niet vragen en gewoon je armen uitsteken en als er niet op gereageerd wordt, gewoon je armen naar beneden en er zijn. Zo neutraal mogelijk. Net als nu met haar doorslaap issues, ik heb haar de kans gegeven om een plan te maken hoe we dat anders gingen doen. Zij wil graag naar groep 3, ze is al super jong en het wordt best zwaar voor dr. Heb verteld dat als zij dat graag wil haar slapen beter moet zijn anders redt ze t niet en wordt ze daar verdrietig om. (en wij zijn er ook wel een keer klaar mee). Haar mijn plan uitgelegd en aangegeven dat om haar groep 3 te kunnen laten doen mama dan wel streng zal gaan worde. Niet om te pesten maar om haar wens mogelijk te maken. Ik help jou zodat jij kan doen wat jij graag wilt, ookal vind je het op dat moment niet zo leuk. Dat is MIJN taak, jou helpen. Intussen opties gegeven voor "wat als ze wel wakker wordt", want plafond staren wordt m niet. Dus ze mag best een boekje "lezen" of ze doet dr ogen dicht en denkt aan de sterren in de lucht en probeert ze stilletjes in dr hoofd te tellen (dat is heeeeel gemeen dat lukt een 5 jarige met alleen heel veel moeite). Uiteraard kwam er geen plan van haar kant, dus werd t weer de bekende stickers op een blaadje met 31 vakjes. maar ze had de OPTIE om mee te bepalen in het plan voor exact hetzelfde doel. Dat maakt zoooo veel verschil!!! Wij zijn bij bepaalde dingen heeeel strikt, maar binnen die grenzen kan ze ontzettend veel. Dus of ik weg a of weg b krijg, dat boeit me niet als t doel maar hetzelfde is. Het lijkt mega veel werk en gedoe met dat geplan en aankondigen, maar het gaat hier als tweede natuur eigenlijk. Het kost mij geen tijd extra ofzo, het is alleen anders aanvliegen van de route als ware. Zolang zij weten wat je van hun verwacht, kan je extreem veel ookal komt er wat onverwachts op je pad. (hebben hier ook vraagteken picto al bouwen we t planbord nu langzaam af aangezien ze t toch wel onthoud en we echt vaste patronen hebben rondom de basis) De mantra "mij heb je er niet mee" gaat hier best vaak af. Nu vliegen wij dingen soms heel creatief aan wat pedagogisch gezien allicht niet overal in te passen is, maar ik laat haar haar eigen keuzes ervaren zolang t niet onveilig wordt. Geloof montessori hoek wel wat dingen heeft die aansluiten ook in de thuis situatie. Al zijn t de baldadige buien dat ze dr schoenen expres verkeerd om aan doet om een reactie uit te lokken. Ik reageer wel, maar dat is meer "nou liever jij dan ik, lijkt me dat je daar best zere voeten van gaat krijgen. Maar dat is dan jouw keuze, jouw probleem, mij heb je er niet mee. Mijn voetjes zijn blijer met de schoen aan de goede kant." en negeer t verder en dan hoor ik achter me klitteband losgaan. Ik kan ook reageren met "hey kom op nou, je weet welke schoen aan welke voet moet, doe niet zo raar en trek je schoenen goed aan!" die insteek kost mij energie en gaat haar echt niet overhalen, die heeft eerder zoiets van "ha ik heb je!". Zelfde als met een tantrum dat ze als een zeester op de keukenvloer ging liggen omdat een puzzelstukje niet paste. Ben er gewoon eens naast gaan liggen en vroeg me hardop af of dit zou werken met een probleem die ik op mn werk had. Dat wilde mama ook eens proberen! Leek me een goed idee! Nou dat was de verkeerde reactie geloof ik. Ze stond boos op en ramde direct t stukje in die puzzel en "probleem was over" en ze ging vrolijk weer wat anders doen. (die zeester was voorzien, ik zat er op te wachten!) (en jaaaa sarcasme en fikse pakken zout draaien hier al sinds geboorte mee! )
Ter aanvulling: De ideale kookwekker voor als een kind nog niet de cijfers machtig is: https://www.hema.nl/koken-tafelen/koken/keukengerei/kookwekker-magnetisch-80810015.html De niet verstreken minuten zijn rood gekleurd. In principe is dit een time timer, maar dan betaal je dus flink meer voor hetzelfde.