Ik ben er achter dat dingen die voor mij heel vanzelfsprekend zijn, zoals even vragen hoe gaat het met je, dat niet voor anderen zijn. Ik snap je helemaal. Je kan je dan niet voorstellen dat iemand zo dichtbij je zoiets belangrijks vergeet. Het feit is helaas dat mensen tegenwoordig erg egoïstisch zijn en niet stilstaan bij een ander. Ook niet fijn voor je broer een (bijna) burn out, het was hem waarschijnlijk ook allemaal teveel maar ja of dat inderdaad een excuus is. Snap heel goed dat je er gekwetst en boos om was/bent. Ik heb ook geen idee of dit met schoonmoeder ooit nog goed komt. Ik heb meerdere pogingen gedaan om er met haar over te praten maar er komt ook geen reactie dus ben er wel klaar mee. Op zo'n manier hoef ik geen relatie met iemand, als je nog niet eens samen iets kan bespreken.
Je hebt gelijk, zij kan dit niet. Ik heb me erg in haar vergist. Ik had ergens gedacht en gehoopt dat ik bij haar terecht zou kunnen, dat we een goede band konden hebben. Ook omdat ik mijn moeder niet meer in mijn/ons leven heb. Maar blijkbaar is zij meer een vrouw om een oppervlakkig contact mee te hebben. Ik snap nu hoe zij in elkaar zit en dat het om haar moet draaien dan kan ze praten maar zodra het over een ander gaat dan niet. Zelfs bij haar eigen zoon, mijn vriend. Hij zegt dat geaccepteerd te hebben maar vind het zeker ook niet leuk hoe zij is. Hij kan zijn eigen gevoelens blijkbaar uitschakelen/opzij zetten en gewoon met ze om blijven gaan. Ik heb daar meer moeite mee. Ik heb zoiets van als een contact/relatie mij meer ellende opbrengt dan geluk dan stop ik daar liever mee. Ik heb mijn vriend waar ik mee kan praten en dat doen we ook regelmatig.
Ik snap je. Dat gevoel heb ik ook lang gehad. Helemaal hierna en uitgesproken oom dat je familie niet voor het kiezen hebt. Maar in mijn geval niet eerlijk omdat ik gerust weet dat ze om ons/mij geven. Maar ze wonen oom 180 km verder en zijn niet echt deelnemer in ons leven dan de gebruikelijke hoe gaat het.. Ik vind het lastig voor jouw. Ik lees het gemis van je eigen moeder en de wens om de support of belangstelling van je schoonmoeder te krijgen. Dat maakt het extra wrang. Heel veel sterkte ❤️
Ik denk dat je verwachtingen mbt je schoonmoeder te hoog zijn. Waarom en hoe ze dit aanpakt is inderdaad niet hoe/wat je zou verwachten van iemand die dicht bij je staat, maar is ook niet te veranderen. Het enige wat je kunt veranderen is hoe jij ermee omgaat. Persoonlijk zou ik het hierbij laten en geen energie meer in steken, dat heb je al gedaan en het heeft niet het resultaat gebracht dat je hoopte. Wat betreft de missen abortion wens ik je heel veel sterkte. Ik kwam er met 12 weken achter dat het met 4 weken al gestopt was met groeien, met 13 weken kwam het eruit en daarna een halve dag ontzettende naweeën gehad.
Ik denk dat schoonmoeder op haar manier ook wel om ons geeft, in ieder geval om haar zoon en kleinkinderen. Maar ik vind dat ze een bizarre manier heeft van dat te tonen. Ook naar haar zoon toe. Ze weet na al die jaren bepaalde dingen nog niet van hem. Hij vindt dat zelf ook vervelend. Ja mijn eigen ouders zijn niet in beeld en support en belangstelling van schoonmoeder hoef ik niet te verwachten. Maar ze vroeg weleens op momenten dat er niks speelde wel hoe gaat het. Maar dan juist vind ik het in dit geval erg dat ze dat totaal niet doet en dan wel op de dag van het slechte nieuws een paar foto's van iets ging delen dat je dacht oke.... Dank je. Jij ook.
Ja wat ik al zei ik vond het niet eens onder verwachtingen vallen maar iets standaards om te vragen hoe het gaat na zoiets ingrijpends. Maardaar heb ik me dus in vergist. Ik weet nu dat ik zelfs op zoiets simpels niet hoef te rekenen en dat vind ik zuur. Je kan mensen idd niet veranderen maar ik wou haar wel laten weten wat voor impact het op mij heeft en wat het met mij doet. Maar ook dat lijkt haar weinig te doen want sindsdien negeert ze me. En dat is voor mij een extra teken dat iemand haar best er niet eens voor wil doen of het wil oplossen. Als ik een schoonmoeder was zou ik zeker berichten sturen hoe het gaat en hoe het in het ziekenhuis was, wat het resultaat van de medicatie was, etc. Als een schoondochter mij zou vertellen dat ze ermee zou zitten dat ik dat niet heb gedaan dan zou ik mezelf rot voelen en denken ja inderdaad waarom heb ik dat niet gedaan. Maar dat zou niet voorkomen want ik leef wel erg mee en zou vaker berichten sturen. Ik steek er ook zeker geen energie meer in. Ik heb er van mijn kant alles aan gedaan en er kwam werkelijk niets van haar kant terug. Geen sorry, geen begrip, niet alsnog een belangstellend bericht. Zelf helemaal geen reactie dus ja dan is het klaar. Ik heb er zelf ook moeite mee dat ze gewoon berichten over zichzelf naar mijn vriend stuurt. Foto's van zichzelf etc alsof er niets aan de hand is. Terwijl wij er hier dagen over hebben gehad en het voor de nodige problemen heeft gezorgd. Jij ook heel veel sterkte met de missed abortion. Dat had ik de eerste keer ook met 12 weken erachter komen dat het al 6 weken levenloos in je zit. Het kwam toen een dag na de echo er zelf uit. Deze keer was de echo met 8 weken en 3 dagen dus ik had geen zin om weer tot mss wel 12 weken (of langer) zo te moeten rondlopen. Dus maar aan de medicatie gegaan maar ik heb geen idee of alles eruit is dus binnenkort echo in het ziekenhuis.
Veel sterkte met het verwerken van dit verlies! Ik denk ook dat je je verwachtingen richting je schoonmoeder zou moeten bijstellen. En wellicht ook de pogingen die ze doet (sterkte wensen, via je vriend vragen hoe het gaat) meer proberen te waarderen. Het lijkt me voor iemand die het zelf niet heeft meegemaakt en die waarschijnlijk anders in elkaar zit dan jij ook lastig om precies te reageren zoals jij dat graag hebt. Misschien wil je schoonmoeder dat wel doen, maar weet ze zelf ook niet zo goed hoe. Omdat zij bijv zelf actiever haar verhaal neerlegt bij iemand als ze ergens mee zit (zoals ze deed met het verhaal over die broer en schoondochter) en zij er daarom vanuit gaat dat je je hele verhaal wel bij haar neergooit als je dat kwijt wil. Als de gemoederen wat bedaard zijn zou je denk ik het best face to face kunnen uitleggen wat de missed abortion met jou heeft gedaan en wat je fijn had gevonden qua actie/vragen vanuit haar. Om hopelijk in de toekomst ervoor te zorgen dat zij beter weet hoe jij in elkaar zit en waar je behoefte aan hebt. In zijn algemeenheid sluit ik me graag aan bij degenen die het hebben over verwachtingen bijstellen. Hoe minder verwachtingen je van je omgeving hebt, hoe vaker je positief verrast zult worden
Misschien moet je niet voor een ander gaan denken, en wat ze zouden moeten vinden. Is allemaal van wat jij normaal vind en verwacht maar die andere zijn jou niet. Zelf ook een mk meegemaakt en echt zou never iemand aanspreken op hoe ze reageren. Ik ga er vanuit dat ieder dat op z'n eigen manier doet. Je hebt mensen die zich in kunnen leven maar ook mensen die er niks mee kunnen. En wat ik meemaak is niet van diegene. Het is van mij niet dat van een ander. Dus sterkte en til er niet zo zwaar aan van hoe een ander zou moeten reageren.