Dag meiden, Zijn er meiden die in verwachting raakten, de vader van de baby hier niet enthousiast over was, en er toch voor kozen om de baby te houden? Hoe is het gegaan en gaat het nu? Ik heb er zelf voor gekozen om de baby te laten gaan, heb al drie kinderen en zag even niet hoe ik dat moest gaan bolwerken, misschien alleen. Maar nu denk ik regelmatig... wat als.... Dus ben benieuwd naar de verhalen van de vrouwen die de andere keuze hebben gemaakt. X
Wat vervelend voor je dat jullie dit hebben moeten meemaken. Ikzelf heb het geluk dit niet meegemaakt te hebben. Heb je al eens op de site van het Fiom gekeken? zij hebben veel ervaringsverhalen op hun site staan en bieden nog meer hulp, mocht je het nodig hebben. En, ik weet niet wat je achtergrond is, ze zijn niet religieus.
Hier onverwacht zwanger van de 5e… heb er heel veel over getwijfeld, maar het laten weghalen kon ik toch niet. Man was wel enthousiaster als de jouwe… maar 5 kinderen benauwd me wel nogal
Snap ik en dat gevoel mag er ook helemaal zijn toch? Het is ook veel! Maar aan de andere kant, je weet nu precies wat werkt en wat niet werkt. Hoe je tussendoor momenten voor jezelf kunt creëren waar jij zelf een beetje van oplaad. Ik krijg er in ieder geval tranen van in mijn ogen omdat ik zo blij ben dat jij hebt gekozen om de baby te laten komen. En zo fijn dat jullie er in ieder geval samen voor gaan. Dank voor je reactie.
Dit voelt als een minder serieus opstapje Geheel tussen mijn oren dit, snap ik. Maar dit voelde nog even veiliger.
Mijn toenmalige vriend was niet enthousiast over onze ongeplande zwangerschap. Ik heb ervoor gekozen de baby te houden en om dit uiteindelijk - na veel gesprekken waarin hij uiteindelijk steeds weer over abortus begon als enige optie - alleen te doen. Het was een nare en zware periode. Nu, na bijna 6 jaar, ben ik dolblij met mijn zoontje, en zien we zijn vader heel af en toe en gaat dit op redelijk goede voet. Ik ben zelfs op mijn 40e uiteindelijk bewust alleen voor een tweede gegaan. Ik zat natuurlijk in een andere situatie omdat het mijn eerste was. Maar dat was al best zwaar om alleen te doen. Verder is het verlaten zwanger zijn ook by far het eenzaamste wat ik ooit heb gedaan; terwijl ik mijn tweede zwangerschap als bewust verkozen alleenstaande als heel fijn heb ervaren.
Ik denk dat dit “stiekem” nog vaak voorkomt. Naar mijn mening is hier een taboe op. Waarom zou een vierde kind (of tweede of vijfde) niet erbij welkom zijn? Op dat moment heb je bewust een keuze gemaakt. Je zag het op dat moment niet zitten. Een kindje erbij is nou eenmaal ook heel zwaar. Uiteindelijk heb je de keuze ook gemaakt voor je gezin. Wanneer jullie de zwangerschap door hadden laten gaan en je was er aan onder doorgegaan dan hadden je kinderen hieraan ook hinder ondervonden. Ik denk dat je altijd de wat als vraag zult houden. Je weet immers ook niet hoe het geweest zou zijn. Ik ben alleen van mening dat het je niet helpt door enkel de succesverhalen online te vragen. Sterkte gewenst!
Onze jongste is een onverwacht cadeautje en zowel ik als mijn man hebben heel erg moeten wennen aan het idee. Waar we bij de eerste twee direct een gat in de lucht sprongen, was het bij haar vooral even heel erg schrikken. Maar tegelijkertijd was er voor ons beiden diep van binnen wel een kinderwens waar we om medische redenen afscheid van hadden genomen. Dus bij ons is het afbreken van de zwangerschap nooit als optie naar boven gekomen, het was bij ons vooral veel langer wennen en het kostte even om echt blij te zijn.
Lijkt me ook inderdaad, je stelde je de eerste keer toch stiekem samen met iemand voor. Wat fijn dat je nu zo twee kindjes hebt! Held!
Dank voor je nuchtere en eerlijke antwoord. Je hebt gelijk. Ik wilde het kindje alleen wel, op dat moment heb ik een keuze gemaakt voor mijn gezin, en relatie. Maar goed, die is nu ook wankel omdat ik er nog niet oké mee ben. Dus had ...... maar inderdaad, daar heb ik nu niets aan.
Die vraag zal altijd blijven terugkomen. Het helpt niet zo erg om verhalen van de andere kant te horen dat het wel goed had kunnen gaan, vond ik. Dat maakt je vaak meer twijfelen over je keuze ook als dit op dat moment de juiste was. En het is moeilijk om er vrede mee te krijgen hoor, zeker als jij eigenlijk liever de andere keuze had gemaakt. Het heeft mij jaren gekost, maar het was dan ook wel behoorlijk onder dwang. Moet bekennen in die tijd vele verhalen gezocht te hebben. Waarschijnlijk omdat ik t niet zo goed kon verwerken dat ik t had moeten doen. Of de bevestiging zocht dat het goed was dat de keuze zo gemaakt was (bij mij speelde ook nog een medische situatie). Wat je vooral moet doen is denk accepteren dat jij met alle liefde de keuze hebt gemaakt om je kindje niet onder omstandigheden te laten komen waarin het of jij of jou gezin ongelukkig zouden kunnen worden. En jezelf niet gaan aanpraten dat je iets verkeerd hebt gedaan omdat anderen het wel kunnen/deden. Jij hebt ook met liefde een keuze gemaakt. Maak jezelf niet verdrietiger. Al mag je verdriet er wel zijn en zorg dat je dat ook goed verwerkt.
Dankjewel voor jouw ervaringsverhaal. Heb er tranen van. Doet me heel veel en jouw verhaal helpt me. Vind het lastig mezelf niet verdrietiger te maken. Liefs
Mijn 1e kwam door de pil heen, totaal onverwachts! Ik was gelijk enthousiast, maar mijn ex was dit totaal niet, we waren 19, dus nog jong en hij was niet klaar voor een kind. Ik heb haar wel gewoon laten komen, wel eens gedacht over abortus of adoptie, want kon ik het wel aan op die leeftijd (was 20 toen ze geboren werd). Maar toch ervoor gegaan, mij ex zei dat hij er ondanks alles toch ook voor wilde gaan, maar hij liet me in de zwangerschap al vaak alleen.. hij hing in de kroeg of bij vrienden, was nooit thuis, en ik begon me af te vragen of ie een ander had, dit ontkende hij ten alle tijden.. Tot na de geboorte hij helemaal niet meer thuis kwam, toen heb ik nadat ik weer mobiel was (want kreeg keizersnede), alle stappen genomen om bij hem weg te gaan en alleen verder te gaan samen met mn dochter. Toen zij net 2 jaar was kreeg ik eindelijk een eigen huisje via de woningbouw, en kort daarna ontmoette ik mn huidige vriend. Met hem zijn de 2e en 3e wel gepland en gewenst. Ik weet dus niet hoe t is met een 2e 3e of 5e, maar dus wel met een 1e Hier er dus voor gekozen alleen ervoor te gaan, maar dat is niet vergelijkbaar met een 2e 3e 4e of 5e
Mooi verwoord... Ik heb een ervaring van de andere kant, maar juist om bovenstaande woorden, vraag ik mij af of het delen daarvan wel helpend is. Je hebt op dat moment in je leven voor jou de beste keuze gemaakt. Dat het bij mij/ons anders uitgepakt heeft, is heel mooi, maar niet per se helpend misschien. Mocht je het toch willen lezen, deel ik het met liefde, maar nogmaals...ik wil geen onnodige vervelende gevoelens oproepen. Het was een goede keuze en dat is denk ik wat je jezelf voor moet blijven houden.
Hoi, ik heb in februari hetzelfde gehad als jij...positieve test ondanks spiraal...en inderdaad mijn man zag een 4de ook niet zitten. Vooral praktische redenen...in ons Hart was gewoon plek genoeg. Had de dokter al gebeld om te vragen naar een pil...op de echo bij de vk was niks te zien...dus het was nog heel pril...als er al een kloppend hartje was geweest hadden we het ook niet laten weghalen. Maar de volgende dag had de natuur het al geregeld. En nu....nu vind ik het goed zo...over 7 maanden word onze jongste 2 jaar. En langzaam ben ik haar kleertjes aan het weg doen...speeltjes waar ze niet meer mee speelt. Weer meer tijd..ik denk nu..het word alleen maar makkelijker als ze ouder word...gelukkig neemt ze overal de tijd voor dus ik kan afscheid nemen van de baby/ dreumes fase.
Ik snap dat het lastig is. Maar het gaan denken dat het best had gekund maakt het juist moeilijker. En als je relatie nu wankel is door jouw gevoelens, was dat andersom bij houden misschien ook gebeurd en had je t dan zien zitten om het in je eentje te doen? (Ik vind 2 in m'n eentje al pittig) Zorg dat je met iemand die je vertrouwd praat. Uiten naar je man toe hoe naar je je voelt kan dat misschien? Of eventueel psychische hulp. Het heeft mij erg geholpen te kunnen erkennen dat het een nare ervaring voor me was en dat mensen me ook eindelijk snapten door het (deels) te vertellen. Dat ik niet altijd op verjaardag kwam of dingen waar ik op dat moment niet tegen kon. Het hielp erg om uiteindelijk niet meer alleen dit te dragen of m'n gevoel kwijt te kunnen. Maar het is toch vooral dat je voor je eigen keuze moet gaan staan en zeggen ik heb dit uit liefde gedaan. Want ik gun m'n kind niet ongewenst te zijn. (Of je eigen gedachte erbij). En dat is lastig omdat je vaak gaat horen dat mensen de andere keuze hebben gemaakt en je altijd gaat afvragen: "hoe zou t geweest zijn?", tot het slijt...of niet veel mensen meer babies hebben van dezelfde leeftijd in je omgeving. Dit is bij mij vooral omdat m'n hele vriendenkring wel nog gelijk ook zwanger was.