Ja ik vind die wel duidelijk zichtbaar, maar idd niet zo duidelijk als je graag zou willen op 14 dpo en met pregnyl in je lijf weet je ook niet precies wat je ziet uiteraard. Ik duim toch even door!
ik begrijp je.. die van morgen zou ik vergelijken met die van gisteren en dan kijken of ie oploopt.. als ie maar oploopt!!!!
Pregnyl zit er bij mij ook veel langer in dan ovitrelle, dag 11 had ik nog van jouw streepjes. Ik kijk er iig niet raar van op als t nog pregnyl is ik hoop uiteraard op heel wat anders!!! Ik duim heel hard voor jullie dat je morgen wordt verrast met een goede oploop ineens ♡
Dames ik heb respect voor jullie met je hoge dosis hormonen voor stimulatie. Echt petje af! Damn hoe kunnen jullie elke keer weer bij elkaar rapen voor een nieuwe poging. Onwijs veel bewondering voor jullie.
@Asil ik snap wel dat je hier niet enthousiast van wordt. Ze zijn wel heel licht.. @GroeneBomen wat heb je veel bijwerkingen zeg! Het scheelt wel dat ‘we’ die hoge dosis natuurlijk niet elke maand spuiten, even 2 weken afzien en dan is het weer klaar, hier de eerste poging veel bijwerkingen, 2e poging ook, 3e poging niks en laatste punctie ook weer veel. Herken het huilen om niks wel, misselijkheid gelukkig niet.
Precies en ik hoef echt niet met fluwelen handschoenen aangesproken te worden hoor. heb lieverd eerlijkheid. En jullie zijn dat allemaal ❤️ Ik hoop nergens meer op, mijn vriend wellicht meer. Dus voor de vorm nog even verder met de medicatie wat ik, zolang ik niet bloed, niet erg vind anders had ik hoogstwaarschijnlijk woensdag ongesteld geworden. Heb ook nog tabletten om een heftige bloeding te stelpen. Want weet zeker dat die gaat komen.
Ik vind jou echt zo’n stoere vrouw, hopelijk heb je de tabletten niet nodig. Dikke knuffel voor jou! ❤️
Niks sterks aan. Ik onderga het verwerk het en sluit het af. Zou het alleen klote vinden, mochten we kinderloos achterblijven, niet later het gevoel te krijgen dat we 10 jaar gemist hebben. Ik bedoel, je leven tussen 30 en 40 is ook de tijd om leuke dingen te doen en wij doen dat gerust wel. Maar in een voor ons veilige omgeving en de wat als stand. Wat als ik me klote voel door de hormonen, wat als ik plots ongesteld word etc. Zal ik dat wijntje wel doen want misschien is dit de maand. Laat dat chipje maar staan want deze periode moet extra gezond.. gewoon het vergeten te genieten.. daar baal ik nu wel echt van. In tussen zijn we al tijden aan het kijken naar wat voor hond we zouden willen. Hoe dat in ons leven past en of ik met die tijd iets minder kan werken.
Ik denk vooral dat je met tijd erop terug kijkt dat jullie er alles aan gedaan hebben ♡ want dat doen jullie ook. Maar ik hoop keihard dat jullie inzet en de opofferingen vruchtbaar mogen. De beproevingen heeft jullie relatie wel doorstaan en dat is ook heel bijzonder. In al die jaren hebben jullie wel geleerd hoe sterk jullie samen zijn
Das zeker waar en neemt niemand ons af. Maar man, achteraf, had ik het wel een andere invulling willen geven ❤️
dit begrijp ik heel goed, je gaat niet 10 jaar door een hel van fertiliteitsbehandelingen om kinderloos te blijven.. dan hoop je gewoon met alles in je hart “ dat alles het waard is geweest”
Das toch ook weer zo een zinnetje altijd he wondertje vind je niet. Ik bedoel is alles het waard geweest als je de finish hebt bereikt of dat je relatie het aan heeft gekund en je samen sterk bent gebleken.. Dan nog samen door die tijd heen gaan is 1 ding. Maar wat als je elkaar verliest in het verwerken dat een kindje samen nooit gaat. Mijn grootste angst ligt daar. Je zou maar uit elkaar gaan omwille van dat. Ben je, en kinderloos, en die hel meegemaakt.. en geen kans meer om het met een ander nog te krijgen. Dat echt dat maakt mij zo ontzettend bang. Ik zou hem voor geen goud kwijt willen.
Ik kan me het moment nog als de dag van gister herinneren dat we kozen om ervoor te gaan. We hebben het toen zelfs op ons gezamenlijke verjaardagsfeestje aangekondigd aan ouders, en broers + aanhang, als of we hun toestemming en gelukwensen wilden en nodig hadden. 31 jaar waren we en bijna 2 jaar samen..
Als je kinderloos blijft en het niet lukt, dan heb je nooit bereikt wat je grootste wens was. Als ik nu mijn arm zou moeten verliezen en nooit meer een muziekinstrument kunnen bespelen, wat mij enorm dierbaar is, maar daarvoor een kind zou kunnen krijgen, dan zou het me dit waard zijn geweest. Maar je staat met lege handen, samen, maar met lege handen en die leegte moet je voor de rest van je leven bij je dragen. Dat gaat nooit meer weg. Daar maak ik mij veel meer zorgen over, niet over nu, want nu zitten we nog middenin een behandeling en is er nog enigszins perspectief..maar hoe gaan wij de rest van ons leven iets ongrijpbaars en onbegrepen fundamenteel element als kinderloosheid een plek geven en verwerken? Ik ken ook stellen die die leegte 5-10 jaar na de laatste terugplaatsing nog steeds niet hebben verwerkt.. en hun relatie lijdt daar nog steeds elke dag onder. Die mensen zullen echt nooit zeggen dat dit hele fertiliteitstraject het allemaal waard was. Dit komt ook omdat er altijd een onmiskenbare behoefte is om tegen zoveel pijn en verdriet een positief weerwoord te geven. Omdat de realiteit soms niet te accepteren is omdat het te pijnlijk is. En nog het vaakste komt dat positieve weerwoord bij vrouwen vandaan die juist zelf die leegte van een onvervulde kinderwens niet (meer) hebben. Zij zijn wel zwanger geraakt van een kind en kunnen de confrontatie van kinderloosheid van een ander niet aan.. en moeten daarom het verdriet en gemis van een ander bagatelliseren. “ Het is het toch allemaal waard geweest”
Ik zie dat vanuit hun perspectief dan niet persee als bagitaliseren. Het is eigenlijk gewoon een soort sociaal gezegde. In meerdere situaties toe te passen natuurlijk dan alleen het kader kinderwens. Hetzelfde als "hoe gaat het", "goed" terwijl het helemaal niet goed gaat maar niemand op jouw relaas zit te wachten, want het is een sociaal gestelde vraag. Ik bedoel, wanneer je zegt "niet zo goed" heeft niemand zin om te vragen waarom niet. Dan krijg je "oh wat vervelend". Wilt niet zeggen dat ik jouw gevoel niet begrijp, in tegendeel. Kijkend naar mijn eigen situatie, zit mijn gevoel voor een kind niet zo ontzettend diep dat er iets anders voor zou geven. Misschien al onbewuste acceptatie ofzo. Voor ons is het altijd iets extra's geweest, een kers op onze taart van liefde. Maar de taart smaakt ook lekker zonder die kers. Alleen het verwerken dat het toch echt niet gaat gebeuren en wat we er allemaal voor gedaan hebben is een harde pil om te slikken. Ik kan helaas niet in de toekomst kijken en kan ook niet zeggen hoe ik mij dan zou voelen. Ik hoop gewoon dat onze liefde en communicatie sterk genoeg is en blijft. En hoop dat het zoeken naar een "andere" invulling en het realiseren daarvan de leegte een klein beetje beter te verwerken maakt. Maar dat gezegd hebbende, we zijn nog niet op het eind punt. En ook wij hebben nog perspectief dus we gaan gewoon weer door
Gelijk / lichter maar voel aan mijn lijf dat het ongesteld wilt worden. Maar timing is klote, willen zo graag wat leuks doen Woensdag in plaats van weer thuis zitten bloeden. Maar denk dat de progesteron het geen eens tegen kan houden.