Ik heb zelf heel weinig zin in seks, dit zou waarschijnlijk kunnen komen door de anticonceptie. Dus stoppen zou voor mij en voor ons seksleven beter zijn. Echter is mijn man nog niet ervan overtuigd geen kinderen meer te willen, samen zijn we hier wel al over uit, maar stel dat er met mij iets gebeurd of we gaan uit elkaar dan wil ik hem die kans nog wel gunnen. Condooms heb ik eigenlijk gek genoeg nog niet eerder aangedacht. Dit zou hij zeker willen, want nu is het te weinig, omdat mijn libido echt onbestaande is, dus dan liever met condoom dan niet. Ik heb nu een afspraak bij de gynaecoloog om zelf te vragen of ze mij wil steriliseren, hopelijk stijgt mijn libido dan. We praten hier vaak over. Ik snap ergens dat het vervelend is als de man het enkel niet doet omwille van de mannelijkheid of schrik, maar zoals bij mijn man kan ik hem 100% begrijpen dus ga ik hem echt niet "verplichten" of dit "verwachten". Ik weet 100% zeker dat ik geen kinderen meer wil, ook niet bij een eventuele andere partner. Ik ben heel blij met onze twee meiden, ik vond/vind het alleen heel erg pittig allemaal, ik ben zo blij dat ze nu wat groter en zelfstandiger zijn. Dus voor mij geen baby's meer, dus hopelijk krijg ik een akkoord voor een sterilisatie.
Grappig dat een man dat dan heel anders ziet zichzelf in een evt andere relatie nog kinderen ziet krijgen. Vindt hij het dan niet pittig?
Veel minder dan ikzelf, ik heb 2x een moeilijkere emotionele periode gehad na mijn bevalling, zo heftig als een pnd was het niet maar ik heb wel psychologische hulp nodig gehad, ik ga nu nog steeds naar de psycholoog. Hij is een geboren papa, al is hij nu niet meer zo zeker dat hij er nog voor open zou staan. Tot voor kort wel, vond hij het ook moeilijk dat ik geen kinderwens meer had, maar nu is hij ook wel ervan overtuigd dat in onze relatie, in ons gezin we compleet zijn. Edit: zwanger zijn en bevallen is niet het probleem, dat vond ik fijn, daarna begint het "echte" werk pas, toch bij (zonder complicaties,...)
Ik praat zo ook niet over mijn man Maar wel over mannen die niks kunnen hebben, want oeh het zou hun mannelijkheid weleens kunnen aantasten. Welke mannelijkheid, vraag ik me dan af… Maar goed, dat verandert niks aan het feit dat ik het een beetje onzinnig vind dat voor mannen andere maatstaven gelden en ze dus blijkbaar helemaal in hun recht staan als ze anticonceptie weigeren, terwijl de vrouw wordt neergezet als pittige machtswellusteling. En dan werkt die toon van die muziek natuurlijk twee kanten op…
Maar dan is de situatie toch anders? Ik ben een van de 2e leg en ben toch blij dat mijn vader niet al op zo'n jonge leeftijd zich heeft laten helpen. Je weet toch nooit wat er in de toekomst gebeurd? Mijn moeder is 7 jaar jonger en zij wilde heel graag kinderen, toch sneu als je om die reden dan niet verder kunt of wilt gaan. Als je een jaar of 50 bent vind ik het een heel ander verhaal dan een jaar of 30. Hier overigens chronische pijn door de keizersnedes, dus dat man straks aan de beurt is, staat hier buiten kijf, maar ik heb er wel alle begrip voor dat hij nu nog even zoiets heeft van nog niet. Prima, gebruiken we condooms tot hij er wel aan toe is. Zie het probleem daarin niet zo en qua veiligheid net zo veilig als de pil bijvoorbeeld, dus zie het issue niet.
Natuurlijk kun je de toekomst niet voorspellen maar ik vind het enigszins vreemd om echt actief te leven met een plan B in ons specifieke geval. Nu hebben mijn man en ik ook een groot gezin en dan gaat het ook ergens om een stukje verantwoordelijkheid. Ik denk niet dat er in ons geval veel tijd zou zijn voor eventueel nieuwe kinderen, noch de oudere kinderen. Maar dat is voor een ieder anders.
Is toch geen specifiek plan B? Ik kijk er echt totaal anders tegenaan. Het is alleen niet uitsluiten dat er ooit in de toekomst iets gebeurt, wat je niet had voorzien.
Een zwangerschap en bevalling is iets natuurlijks, en het is logisch dat de vrouw dat doet. Vindt een vrouw dat misschien spannend, of durft niet (vaginaal) te bevallen, dan praat je daarover, want de wens voor een kind is groot. Dan ga je als vrouw een aantal keer door zo'n proces. Mogelijk nog met een miskraam of vroeggeboorte of bbz, met pech ook met spuiten of pillen in een traject. Prima. De vrouw doet het meeste en dat kan niet anders. En dan zou een man zeggen: nee, ik durf niet zo'n knip, regel jij liever nog de AC. Iemand schreef dat het niet op de weegschaal hoeft, maar wat mij betreft eigenlijk wel. In een relatie stem je toch af: jij doet dit en dan doe ik dat. Volgens mij zijn er weinig relaties waarbij de een zegt: ik doe alles wat moet wel, en dan hoef jij alleen te doen waar je zin in hebt. En als je als vrouw dus al een x aantal jaar lichamelijk gedoe hebt gehad, voor iets van jullie samen, dan is mijn inziens daarna de man aan de beurt. En dat gaat dus met name over het aspect van durven. Waar het in de OP over ging. Als man of vrouw nog een kinderwens heeft is het een andere situatie.
Leuk/interessant om deze discussie te volgen. Wij zijn beide klaar met kinderen. 2 vinden wij meer dan genoeg en hebben wij onze handen vol aan. Wij zijn er samen over heen dat mijn man zich laat steriliseren, vooral omdat het voor een man een kleine ingreep is. Hij vind ook dat ik genoeg heb door staan met zwanger zijn en bevallen (hij heeft 1x van onderen gekeken toen E er uit kwam ). Hij moet alleen nog een afspraak maken er voor, maar daar is hij een beetje laks in . Wilde hij niet dan ging ik zelf opzoek naar een goeie optie. Alleen als ik hormonen gebruik gaat mijn libido ver onder het vriespunt, is ook geen leuke optie Binnenkort maar weer eens vragen bij man hoe het er voor staat met een afspraak
Weet je wat het is? Ik denk dat het gewoon zo is dat de toon de muziek maakt. De manier waarop jij het nu brengt klinkt al heel anders, los van of ik het ermee eens ben, dan iemand die loopt te roeptoeteren: ‘zijn beurt nu!, als ie niet wil dan maar geen seks, IK heb al dit en dit en dat gedaan, hoe denk je dat een zwangerschap is, kleine moeite toch?’ Enz enz enz. Ik heb oprecht weleens moeite met hoe er hier door sommigen gedacht en gesproken wordt over mannen. De mannen die wel de vaders zijn van de kinderen die gekomen zijn, waarvan je (niet persé jij nu) niet hun moeder bent. En natuurlijk mag je dingen zeggen. Maar nogmaals, voor mij maakt het een wereld van verschil hoe het gezegd wordt. En ja, daar zal ik me zelf ook weleens schuldig aan maken, maar ik hoop niet dat ik, zoals ik hier weleens lees, denigrerend en op een ongelijk niveau, over mijn C praat.
Mijn man heeft zich laten steriliseren. Was letterlijk zo 'gepiept' met een spiraaltje plaatsen zijn ze langer bezig. Gelukkig ziet mijn man het absoluut niet als iets van zijn 'mannelijkheid' alles daar onder blijft het gewoon doen.... alleen de zaadjes komen niet meer mee er uit. Sperma overigs wel gewoon. ' wat klinkt dit ranzig ' Hij wilde het overigs zelf. Vond dat dat ik de afgelopen jaren genoeg gedaan had kwa hormonen iui icsi etc. En wilde daarom graag zelf het heft nu in zijn handen nemen.
Het gaat niet generaliserend om ‘een man’. Het gaat om haar man. Hij vindt dat. Ik weet nog dat ik een keer op dezelfde kamer als C zat te werken. Zijn jongste was toen bijna een jaar en ik vroeg of er nog meer kinderen kwamen. Die blik in z’n ogen en dan zijn stellige ‘nee!’ Een half jaar later kregen wij een relatie. Een kleine 2 jaar later was Ies er en daarna Luc ook nog. Wat ik wil zeggen is hetzelfde als @suus1983 zegt; de situatie is anders geworden toen. En zijn jongste was (en is nog steeds) pittig. Het is niet te vergelijken met elkaar. Dingen kunnen veranderen.
Ik ken zelf redelijk wat mannen. Die bij een nieuwe relatie toch nog kinderen wilde. De meesten lieten een herstel operatie doen waar bij twee goed gelukt is en eentje niet. Uit eindelijk hebben zij via iui nog een kindje kunnen krijgen. Zeg ik natuurlijk niet bij dat mannen het maar moeten doen en ze niet op langertermijn moeten bedenken maar het is niet zo stellig van het ' gaat nooit meer'
Seks langdurig weigeren is m.i. echt een tijdbom onder je relatie. En als vrouw zelf heb je toch ook gewoon behoeften? Ik had na jaren eigenlijk best tevreden pilgebruik zonder bijwerkingen (bewust gestopt ivm kinderwens), na de geboorte van de jongste gewoon geen zin meer in hormonen of dagelijks pillen slikken. Ik heb een koperspiraal laten zetten. Geen omkijken meer naar. Condooms hebben we alleen na de jongste even gebruikt tot ik mijn spiraal liet zetten. We vinden het allebei maar niks. We hadden emotioneel best nog een wens voor een derde, maar door omstandigheden (die niet ten goede gaan veranderen) beginnen wij er niet meer aan. Maar mocht ik wegvallen, dan wordt dat toch een andere situatie. Man is fysiek, mentaal en praktisch niet zo geschikt voor het leven als single of alleenstaand ouderschap. Ik zou verbaasd zijn als hij niet binnen 2-3 jaar een nieuwe partner zou hebben. En dan gun ik de vrouw die mijn kinderen gaat opvoeden ook gewoon een eigen kindje met mijn/haar man. Oh en daar komt nog bij dat man een bloedziekte heeft waardoor zo'n gewoon knipje net even een heel stuk duurder en bewerkelijker is. Voor mezelf denk ik niet dat ik andersom snel in een nieuwe relatie zou stappen, laat staan voor nog een kindje gaan, ook al omwille van de jaren die op dat vlak toch gaan tellen. Het wordt even een ding om mezelf de hersteltijd te gunnen, maar sterilisatie zou in ons geval voor mij bespreekbaarder zijn dan voor man.
Ik zeg ook niet dat hij niet van mij houdt. Hij houdt heel veel van mij. Dat weet ik, dat voel ik etc etc. Maar toch steekt het. Daarom ook de beslissing om het dan maar zelf te doen, dan is het afgestreept ofzo. Maar ja nu komt die operatie er aan en ik vind het doodeng en vervelend. Dus nu leeft het even op.
Ik was in een Jan Jans en de kinderen aan het lezen en moest gelijk aan dit topic denken Kwaliteit word een stuk slechter. Hopelijk is het te lezen.