Geen napijn gelukkig, ben alleen nog steeds snel moe en ik zit snel vol met eten. Inmiddels de familie ook ingelicht , die wisten niet eens dat we met dit traject bezig waren , maar goed als ik wel naar de spoed moet is het handig dat ze op de hoogte zijn.
Gelukkig geen napijn, wel vervelend dat je wel de kwaaltjes van de hcg hebt Ohhhh, die wisten het nog niet. Jammer dat je het alsnog hebt moeten vertellen, waarschijnlijk wilde jullie het als verrassing houden . Hopelijk hoeft het niet zo ver te komen dat je op de spoed beland …
Deels verrassing deels ook geen zin in ge-bemoei. Ooit toen we begonnen hebben we het wel verteld, maar toen kwam de ziekte van mijn vrouw er tussendoor en is de kinderwens ook wel even een discussie punt geweest. We hebben toen ook verteld dat we er even mee stopte totdat de rest weer op orde was en dat we niet wisten of we überhaupt nog kinderen wilden. Daarna besloten we dat we geen zin hadden om het te vertellen dat we het weer hadden opgepakt. En ze bedoelen het echt wel goed hoor maar een van de familieleden dan ook vandaag: "Oooh dus dan horen we in september misschien wel dat je zwanger bent." Sorry hoor maar momenteel hopen we dat ik hier ongeschonden uit kom en heb ik helemaal geen idee wanneer we het traject weer gaan oppakken, dat kan best wel eens na de zomervakantie worden gezien ik gewoon een nieuwe IVF ronde in moet en dit nog niet voorbij is ...en misschien lukt het wel helemaal niet.... Dat dus. @Azric Ben je al een beetje opgeknapt?
Wat een lastige periode is dat, al dat gewacht! Wij weten daar veel vanaf, want ook wij doen PGT omdat ik zelf een genetische aandoening heb die wij niet willen overdragen. Wij zijn inmiddels bijna drie jaar bezig... Kom gerust hier lekker klagen als je dat even nodig hebt, we zijn er voor je! Je hoeft je trouwens niet schuldig te voelen dat je zo snel van slag raakt, lijkt me niet meer dan een logisch gevoel aangezien je zelf al deze wens zo graag wilt vervullen en het liefst daar al mee bezig bent!
@Fruity90 hoe reageerden ze dat jullie in het traject zaten? Ik duim trouwens dat je er ongeschonden er vanaf komt! Dat zou natuurlijk het meest fijnst zijn!
Dag 3 herstel Het is pittig, die napijn. Ik heb vandaag voor het eerst wat meer vrijuit kunnen lachen als mijn vriend weer eens wat grapjes maakt. Wel nog veel last van de pijn, waardoor ik ook best wel heel erg moe ben. Ik ben sinds donderdag eigenlijk vooral gaan bankhangen of bedhangen. Morgen hoop ik voor het eerst even een rondje te wandelen met de hond, want soms is lopen ook nog best pijnlijk omdat je dan meer adem moet halen... Zucht.
Ik zit vandaag op precies 1 week na punctie en vandaag kan ik zeggen dat ik geen pijn heb. Lachen, hoesten(werd ook ziek), niezen, been optillen deed nog pijn. Gisteren nog een fertiliteitsarts gesproken en die gaf aan, is niet gek!! En je mag paracetamol!!
Hier slik ik inderdaad ook paracetamol. Ik heb gelukkig echt alleen aan de kant van de buikpunctie pijn. Dat lachen, niezen en been optillen is super herkenbaar. Echt zo stom... maar we weten waar we het voor doen, al is het behoorlijk pittig allemaal. Nog even herstellen en vooral aftellen naar de uitslagen!
Mijn ouders redelijk neutraal (zoals hierboven uitgelegd, komt niet helemaal uit de lucht vallen) dat was een: dan zullen we de duplo nog niet weggooien. Mijn schoonouders (moeder vooral) denkt / hoopt dat ik in september alweer zwanger voor de deur sta, die kan echt niet wachten, wat ook precies de reden is dat ik het niet wilde vertellen . Die is op verjaardagen ook niet van baby's af te slaan.
@Fruity90 buikpijn is over, maar die verkoudheid of griep wat het ook is nog niet. Ga ik de trap op en af breekt het zweet mij uit. Sinds vanochtend hoor ik aan mijn rechteroor weinig. Ook de hele dag een beetje bloedneus. Dus echt nog niet fit, het minst hou ik mij bezig met een mogelijk hoop op zwangerschap. Als ik dat embro was zou ik niet willen nestelen in zo’n lijf. We zien wel!! Wat je zegt eerst maar ven uitzieken! Trouwens ik denk dat ik bij de volgende poging ook het niet van de daken ga schreeuwen. Ten eerste heb ik een overbezorgde moeder zie nu ziek is van de stress en ten tweede beantwoord ik wel 30 appje’s per dag. Allemaal goed bedoeld maar geeft ook geen rust. Aan de andere kant heel veel berip van werk geven er collega’s die van alles op de hoogte zijn.
Ik kan ook niet lezen... Ik begrijp inderdaad heel goed dat je dat dan niet had willen vertellen. Het kost allemaal al zoveel moeite.
@Azric tijdens het hormonen spuiten wisten een paar collega's het wel omdat die er direct "last " van hadden. 1 persoon controleert bijvoorbeeld mijn werk en dat was zoveel slechter dan normaal dat het begon op te vallen . Maar bij de cryo tp heb ik het bijvoorbeeld niet verteld. @Soof1992 was niet vervelend bedoeld, maar wilde niet 2x een lang verhaal neerzetten
@Natascha33 bemoedigende woorden zoeken voor jou! Dat is lastig als je wens zo groot is en er zo veel nieuw leven om jou heen is. Misschien heb je er wat aan als ik je vertel hoe ik en wij er naar kijken. Ik heb het krijgen van kinderen altijd als een proces of reis gezien. De een is er erder aan toe dan de ander, de een krijg ze met man, ander met vrouw en weer een ander alleen. De een krijg ze makkelijk, ander moet er veel voor doen en weer een ander krijgt ze niet. Dat houdt dan ook gelijk in dat jouw of mijn reis in deze anders is dan weer van iemand anders. En dat maakt mij dan ook niet verdrietig maar juist heel blij omdat wij een eigen reis aan het maken zijn! Daarbij speelt ook een rol waarom wil je kinderen en wat betekenen ze in jouw of mijn leven. Wij denken wel goede ouders te kunnen zijn. Wij hebben het goed en zouden dat best in een kind willen investeren. Aan levensles en ervaring hebben we veel wat we kunnen overdragen. Enzovoort!! Maar ons geluk verbinden wij niet aan het hebben van kinderen. Het schijnt zelfs zo te zijn dat de meest gelukkige paren, koppels zijn die bewust kinderloos zijn. Dus probeer deze reis als die van jullie te zien, los van alle andere mensen om jou heen. Jullie reis is wat langer en uitdagender. En op jullie reis weet je nog niet of je de plaats van bestemming bereikt maar je gaat het proberen. Veel liefs en ik hoop dat je hier wat kracht uit kan putten!!
Ik heb het naaste familie en vrienden verteld toen we de mmm ingingen en ook tijdens de icsi iedereen op de hoogte gehouden. Achteraf spijt van gehad... Iedereen die maar bleef vragen hoe het ging ( wel lief natuurlijk) en wij dus iedereen moesten vertellen dat de 2 embryo's niet zijn blijven zitten deed mij teveel pijn...Moest het bij ieder persoon weer opnieuw vertellen en opnieuw die klap beleven. Nu hebben we iedereen gezegd dat er verplicht 2 rustmaanden zijn en dat we daarna op de wachtlijst komen en dat het nog zeker 3 maanden zal duren.... Geeft ons een beetje rust om het dit keer voor onszelf te houden, zelf te verwerken en hopelijk met goed nieuws te komen...
Nou dat inderdaad jezelf gek maken... En nu sinds ik het bericht heb gepost heb ik met afvegen een beetje roze maar dat is dan ook niet benoemingswaardig ofzo? Want na 2x is alles weer gewoon weg Ik snap echt niks meer van mijn lichaam
Inmiddels na het posten bij afvegen 1x daags (intotaal dus 2x geweest) roze op het wc papiertje en daar blijft het bij Zo frusterend zet maar gewoon door dan kan ik eindelijk gaan bellen voor mijn uitgangs echo
Wauw 48 dagen Werd je niet super onzeker?? Dat heb ik nu wel.. Alle symptomen zijn er maar echt bloeden ho maar
Ik vond het wel fijn heel eerlijk. Was de maand van de oorlog in Oekraïne. En wij hebben allebei een oorlogsverleden dus hadden wij daar heel veel last van. men ook niet onzeker omdat ik een regelmatige cyclus heb maar ja door die poging natuurlijk super ontregeld. Ziekenhuis zei wij kunnen het een handje helpen en ik zei nee laat mijn lichaam het maar zelf aangeven wanneer het zover is.