Ik schrik er trouwens wel van dat een kind van nog maar 7 zo totaal door het lint kan gaan dat hij door volwassenen niet meer te corrigeren is. Dat hij verbaal en fysiek zo agressief wordt dat hij alles om zich heen kapot maakt of anderen aanvalt. En dat hij ook in zijn "normale doen" al moeilijk in de omgang is. En onaangenaam voor zijn omgeving die op de hoede moet zijn extreem gedrag. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat jullie hele gezin zich volledig op hem en zijn gedrag moet aanpassen en zich naar hem moet richten. En dan is er dus echt wel wat anders aan de hand dan gepest worden of hoogbegaafdheid of gevoelig zijn. Dit gedrag is daar te extreem en te langdurig voor. Ik zou je wel mee willen geven om goed op je dochter te letten. Bescherm haar en onderneem individuele dingen met haar zonder je zoon. Dit gedrag is namelijk schadelijk voor haar.
Mijn dochter valt ‘daaronder’. Ze heeft ook sinds een paar jaar een diagnose ADHD. Bewust wel met H en geen ADD, omdat ze wel continu ‘wriemelt’ ed, ‘kleiner hyperactiefgedrag’, zeg maar, aldus de onderzoekers. Hier heeft medicatie een groot verschil gemaakt, toen had hulpverlening ook pas effect (we hebben wel ook drie jaar gezocht naar iets wat passend was…), toen was er pas ruimte voor in haar hoofd en kon ze er wat mee, zeg maar. Het blijft lastig, maar het gaat zoveel beter dan een paar jaar terug! Hier begon het overigens ook toen ze naar school ging. Wij hebben haar uiteindelijk wel van school laten wisselen en ik wilde dat we dat jaren eerder hadden gedaan, wat een verschil! Ik weet niet in welke regio je woont?
Wat hebben jullie al veel geprobeerd. Natuurlijk herken ik niet alles, maar een aantal dingen herken ik zeker bij M. Bij haar zorgen 2 dingen ervoor dat ze rustiger wordt / blijft. Ze sport veel. Ook gaat ze regelmatig mee een heel stuk wandelen of fietsen op een crossbaantje. Naast het vele sporten / bewegen wordt ze heel rustig van dieren. Zelf hebben we 2 honden en 8 kippen. Ook van paarden wordt ze erg rustig. Als ze bij een manege of bij paarden in de wei is lijkt het wel een ander kind. Je hebt ook kindertherapeuten die met paarden werken. Misschien is dat nog iets om naar te kijken?
Nee ik denk niet dat dat het geval is. Hij is erg sociaal en kan zich ontzettend goed aanpassen aan zijn omgeving, en wordt hierdoor vaak aardig gevonden door veel kinderen. Opzich is dat fijn maar wat ik ook merk aan hem is dat hij heel erg zijn best doet om leuk gevonden te worden en hem dat veel energie kost.
Bedankt voor je reactie, vooral het stukje over waarom ik me niet schuldig hoef te voelen over mijn gevoel is heel fijn om te lezen. Ik heb me ingelezen in ODD en herken daar wel veel van.. maar niet alles. Hij is bijvoorbeeld van nature uit niet hatelijk of wraakzuchtig, van binnen is hij juist echt een hele lieve gevoelige jongen. Ik heb vanochtend gefilmd tijdens het naar school brengen! het was heel gek om te doen en om terug te zien maar we hebben wel hele goede beelden nu om te delen met jeugdzorg.
Helaas is het voor ons wel de realiteit dat zijn humeur en houding eigenlijk de hele sfeer bepaald voor ons. We zijn net terug van een weekje vakantie en het is dan ontzettend zwaar om constant met zn alle te zijn.. er waren gelukkig ook fijne momenten maar ook daar werd eigenlijk de boel een beetje bepaald door zijn gedrag. Wat betreft mijn dochter doe ik mijn best haar zoveel mogelijk mee te geven dat dit gedrag niet oke is en probeer ik haar te beschermen voor zijn buien.
Daar heb ik inderdaad weleens van gehoord. Hij is niet direct dol op paarden ofzo dus ik weet niet of dat dan bij hem past. Ik heb op vakantie wel gemerkt dat hij de omgang met dieren heel prettig vind en zich er ontzettend aan hecht, we hebben ook overwogen een huisdier aan te schaffen maar wij werken allebei en wij zouden een huisdier niet kunnen geven wat die verdiend. (+ de zorg over nog een levend wezen klinkt me nu echt als te zwaar )
Je gevoel is heel begrijpelijk. Het komt ergens vandaan en is niet zomaar ontstaan (waarschijnlijk is er al veel gebeurd). Gevoel is zoals het is en niet zomaar te veranderen. Misschien helpt het om te bedenken dat je van hem als kind kunt en zult blijven houden. Maar niet van zijn gedrag. Zie dat als 2 verschillende dingen. Ik wens jullie veel succes.
Ergens hoop ik bijna dat dit voor ons ook zo blijkt te zijn.. en dat we met medicatie eindelijk rust gaan krijgen. Al staat het idee van medicatie aan mijn kind geven me tegen, het lijkt me zo fijn wanneer hij eindelijk wat meer rust in zijn hoofd ervaart. En wat je ook zegt lijkt me ontzettend logisch, hij heeft nu geen ruimte in zijn hoofd om de hulp aan te nemen. School is dus een heel groot onderdeel hier van alle ellende. Ik ben aan het rondkijken ook voor een andere school maar ik zou niet weten waar ik moet beginnen.. op school zeggen ze dat het niet de oplossing is en dat hij prima gedijt daar op school dus in aanmerking voor bijvoorbeeld speciaal onderwijs komt hij niet. Naar welk soort onderwijs is jou dochter gegaan?? en op welk onderwijs zat ze eerst? Wij wonen in zuid gelderland.
Volgens mij hoef je juist niet perse een paardenliefhebber te zijn voor deze therapie. Het gaat erom dat je merkt dat een dier reageert op je gedrag. Het dier verwacht in principe niks van je. Dit in tegenstelling tot ‘alle’ mensen waar je steeds mee te maken hebt en iets van je kunnen vinden of iets van je willen.
Ik vind jouw verhaal heel herkenbaar. Ook ik heb soortgelijke problemen gehad (en nog steeds voortdurend) met mijn middelste zoon. Het begon bij hem ook toen hij startte met school. Toen hij in groep 5 zat, kwamen de momenten dat ik dagelijks door de school gebeld werd over zijn gedrag. Twee jaar lang werd hij tijdens de pauzes geïsoleerd, hij moest alleen overblijven en werd met zijn tafeltje tegen het bureau van de juf geplaatst. Toen was bij mij de maat vol en heb ik via de ha een verwijzing aangevraagd voor Mentaal Beter. Ik heb hem daar laten onderzoeken, omdat ook ik het in die tijd niet meer aankon. Uit het onderzoek kwam hoogbegaafdheid en kenmerken van ADHD naar voren. Vanaf dat moment is de aanpak op school drastisch veranderd. Dat moest ook wel want ik was er zo klaar mee. Ik kon aan mijn zoon ook echt zien dat hij in de knoop zat met zichzelf en dat hij onwijs onzeker was. Uit het onderzoek kwam ook een hoge mate van faalangst naar voren. Nadat dit alles was vastgesteld, werd een een soort van schema voor hem opgesteld wat puur gebaseerd was op structuur. Ook thuis hebben we de strenge structuurregels doorgevoerd en dit gaf hem veel meer rust. Het gaat nu, na 6 jaar problemen, eindelijk stukken beter. Houd hoop en verlies het vertrouwen in je kind niet. En vraag of je een verwijzing kan krijgen voor een instantie zoals Mentaal Beter. Mij heeft het veel meer inzicht gegeven in de gemoedstoestand van mijn zoon. Ik hoop dat jij ook snel bij goede hulpverlening terecht kan. Het is mentaal echt slopend om hier doorheen te moeten. Ik wens je heel veel sterkte toe in deze moeilijke periode ❤️
Heel eerlijk? Nee. Er zijn wel wat vriendinnen en familie waar ik mee kan praten maar ik heb eigenlijk altijd het gevoel dat zij het niet echt begrijpen, zij zien immers niet hoe het er echt aan toe gaat, en hoe machteloos wij ons altijd voelen. De hulpinstanties waar we komen daar heb ik wel de ruimte om mijn verhaal te doen en dat ervaar ik als prettig. Mijn partner en ik kunnen er samen niet over praten, we willen er denk ik allebei niet over praten want het doet teveel pijn. Wat ik de laatste tijd erg merk is dat we onze frustratie uiten naar elkaar omdat we zelf niet meer weten waar we anders naartoe moeten met onze frustratie.
Hij is slim maar gewoon op niveau denk ik. Ik vermoedt geen hoogbegaafheid, al heb ik ook geen idee waar je dat aan kunt herkennen?
Bedankt, altijd fijn om dit soort herkenning te lezen en dan dus te lezen dat het ook goed kan aflopen. Ik lees hier voor herkenning rondom het ADHD stukje en het druk in het hoofd zijn.. dit bevestigd voor mij wel dat dit iets is waar ik verder mee moet.
Wat een raar verhaal dat het geen adhd kan zijn omdat hij niet extreem druk zou zijn. Mijn dochter is ook niet extreem druk, mijn man was dat als kind ook niet - wel heeft hij adhd en mijn dochter staat nu op de wachtlijst voor onderzoeken met daarbij een sterk vermoeden van adhd.
Bedankt voor alle reacties! Dat doet me ontzettend goed en ik voel me hier erg begrepen. We hebben vanochtend een film fragment gemaakt van hoe het naar school brengen gaat. Alles bij elkaar duurde het 30 minuten(school is op 2 min loopafstand). Hij blijft wegrennen als we naar school lopen en soms zijn we hem dan zelfs even echt kwijt. Mijn vriend is vaak degene die hem dan beet moet pakken en naar school toe moet trekken en sleuren op een hardhandige manier.. het lukt anders echt niet. Ik merk dat ik al bijna niet meer genoeg lichamelijke kracht heb om hem op school te krijgen. Eenmaal op school staan ze met 2 of 3 leerkrachten ons op te wachten om hem over te nemen in de hal, de deur moet dan snel op slot gedaan worden anders ontglipt hij weer. Mijn zoon blijft ondertussen schreeuwen en huilen dat hij niet naar school wilt. Als ik het hier zo schrijf dan denk ik jeetje wat erg voor hem.. maar heel eerlijk? op het moment zelf voel ik alleen maar boosheid.. en vraag ik me alleen maar af waarom hij het ons zo moeilijk maakt.. Dit is zeker niet altijd zo geweest ik heb vaak genoeg zelf in tranen hem naar school gebracht.. maar mijn verdriet lijkt te worden overschaduwd door mijn boosheid. Het is een grote martel scene iedere dag weer.. voor ons maar zeker ook voor hem daar ben ik me van bewust. Mijn gevoel zegt dit is niet normaal, een kind dat met ZOveel weerstand naar school gebracht moet worden voelt zich echt niet oke in de klas, dat geloof ik gewoon niet. School blijft aangeven dat hij eenmaal op school prima gedijt in de groep, we krijgen weleens korte film opnames dat hij bijvoorbeeld met een werkje bezig is en dan zit hij er inderdaad redelijk ontspannen uit, maar die fragmenten zijn nooit langer dan 30-60 seconden. Het is niet dat ik de leerkrachten niet wil geloven, maar ik denk ook dat zij hem niet kennen zoals wij hem kennen, en dat zij niet door zijn masker heen kunnen kijken. Ik heb vanochtend contact gehad met de assistente van de huisarts, de huisarts belt mij als het goed is vandaag terug. Ik heb ook geprobeerd contact te leggen met jeugdzorg maar de 2 aanspreekpunten die ik daar heb zijn met vakantie.
Jeugdzorg zegt aan de hand van de video opnames die zij bij ons hebben gemaakt dat het niet lijkt op ADHD omdat hij zich redelijk lang kan concentreren op een werkje. Hij wordt wel snel afgeleid door alles wat er om hem heen gebeurt, maar kan dan vervolgens de draad wel weer oppakken met waar hij mee bezig was. Dit was niet typerend voor ADHD, aldus jeugdzorg.
Dat vermoedde ik al een beetje. Weet je, als je zelf nog zoveel (begrijpelijke) frustratie voelt, ga je dat ook weer onbewust tonen aan je kind. En dan reageert hij weer op die frustratie of op het gevoel van boosheid en onzekerheid dat hem dat geeft. Dat is een vicieuze cirkel. Mijn tip zou dus zijn om ook voor jezelf te kiezen: zorg dat je ontspanning zoekt. Ga hardlopen of mediteren. Zoek een psycholoog. Lucht je hart bij een vriendin want die zien jou heus wel worstelen en willen je echt helpen. Ga naar het bos en schreeuw je frustratie eruit. Huil als de tranen hoog zitten, huil desnoods met je kind mee. Als in jou de energie beter stroomt en als jij rustiger en gelijkmatiger in je emotie zit, zal je kind daar ook iets goeds uit meekrijgen. Het gaat niet alles oplossen ofzo maar jouw gevoel en jij als mens mag er ook zijn, vergeet dat niet. Edit.. ik bedoel het niet hard of onaardig.. mn hart huilt juist met je mee dat het zo zwaar is met een kind waarvan je, ondanks zn gedrag, vreselijk veel van houdt.
En als je nou op vakantie bent, lees als hij niet naar school hoeft.. is het dan beter? Gedijt hij beter als hij thuis blijft? Of bv met thuisonderwijs in de coronatijd... was toen het totaalplaatje thuis wel fijner dan nu? Ik zou dat wel meenemen