Dat van dat even niets meer voelen herken ik heel erg. Bij mij begon het zondag te rommelen. Maandag lichte weeën. Dinsdag werden ze heel erg heftig, woensdag was het niet meer te harden. En ik was zo bang. Bang dat ze zouden zeggen: nee nu moet je natuurlijk bevallen want we zijn te laat met een keizersnede (geplande). Ik geloof niet dat ik ooit zo bang ben geweest als toen. Uiteindelijk woensdagavond besloten om Lucje te halen en toen de ruggenprik… heerlijk. Alle angst vloog van me af en toen had ik ein-de-lijk het idee dat alles goed zou komen.
Ik vind dat zo gek hè? Ik had na 3 dagen weeën, 3 centimeter ontsluiting Ik wil er niet eens aan denken hoe lang het had geduurd tot ik de volledige 10 had gehaald
Bij Luc? Ik ben bij de derde in de periode van de controle thuis tot een uur na aankomst in het ziekenhuis geen cm opgeschoten en dat zal ruim 2 uur zijn geweest (ik zat op 6cm toen ik thuis werd gecontroleerd). Terwijl ik wel echt weeën had. Toen ik ging douchen en me er aan over kon geven, ging ik in minder dan een half uur naar volledige ontsluiting. Als ik jouw stuk van net lees kan ik me voorstellen dat je angst de ontsluiting niet heeft geholpen. Een beetje als dat een bevalling ook compleet stil kan komen te liggen bij acute stress. Ik zou niet zeker durven te zeggen of het ook zo moeilijk was gegaan als je niet die stress had gehad (die natuurlijk geheel begrijpelijk is, daar wil ik niets aan afdoen)
Ja bij Luc. Weet je dat ik er, totdat jij het nu zegt, geen seconde bij heb stilgestaan dat het weleens door de grote stress die ik had gekomen zou kunnen zijn? Ik ben er gewoon een beetje stil (in m’n hoofd dan want ik zit alleen in een B&B met slapende kinderen) en emotioneel van. Wat gek. Ik denk dat je gelijk hebt. Misschien heb ik het zelf wel, onbewust, een soort van tegengehouden. Een kennis van mij, was zó verschrikkelijk gespitst op de tijd die de verloskundige had aangegeven die er tussen weeën ongeveer tussen zaten, dat ze het niet wilde geloven toen haar man zei dat ze echt heel snel ging bevallen. Eenmaal in het ziekenhuis moest alles opgewekt worden en zei de arts dat dit misschien kon komen omdat ze het, ook weer onbewust, had tegengehouden. En nu besef ik me door jouw stukje dat dit bij mij ook zou kunnen zijn.
Van mijn kindjes. Ik zit in een B&B en ze slapen samen in een bedstee. Ga ik net even kijken of ze lekker liggen, zie ik dat Ies haar armen om Luc heen heeft geslagen en hij met z’n hoofd op haar borst ligt ❤️❤️❤️ Ik daarentegen, lig nog steeds wakker omdat ik niet kan slapen, wat ik ook probeer. We zijn een paar dagen weg met de hele familie. Doen we al 37 jaar, altijd op hetzelfde park en de familie werd steeds groter. Dit is alweer het 6e jaar dat m’n vader niet mee is en het lijkt wel alsof het gemis op deze plek steeds groter wordt. Hij hield zo vast aan in deze plaats samen zijn, juist toen we vriendjes, later mannen en toen kinderen kregen. En ik lig maar te malen en ik heb ze altijd bij me, maar zul je net zien nu; m’n slaappillen liggen thuis. Ik neem ze amper meer maar nu had ik er wel eentje kunnen gebruiken…
Dar had ik bij de laatste. Eerste uren na spontaan vliezen breken gebeurde er niks. Eenmaal iedereen op bed/uit de woning en hop, het schoot er ineens door en binnen 4u was C er. Ik denk nu zelf dat als matroos eerder naar eigen woning was gegaan het ook eerder had doorgezet. Nu sliep hij net een halfuur toen man belde dat hij weer naar onze woning moest omdat wij weg moesten (Hij zou de nachtopvang doen en dan zouden we smorgens kijken of er nog oma/tante moest komen)
Je hoord het wel vaker stress of tijdsdruk dat de bevalling kan tegen houden. Bij mij was het andersom bij c. Ik wilde geen ks (had ik het maar wel gedaan) omdat ik wist dat je niet zomaar nar huis werd gestuurd en vriend kon toen nog niet naar het ziekenhuis (angst).
Verdoving tandarts: ja. Ik krijg extra veel verdoving omdat ik 30 jaar een tandarts heb gehad die vond dat ik mij niet aan moest stellen en gewoon complete zenuwen uitboorde zonder verdoving en dan dat droogblazen ook van die blootliggende kiezen, allejemig de pijn!!! en dan nog zei 'zie je stelde niets voor'. Dus mijn lieve nieuwe tandarts geeft mij daardoor extra verdoving om mij weer vertrouwen in de tandarts te geven. Pijnbestrijding bevalling: ja. Ik weet nog dat ik van de tweede uren in de weeen zat en dacht: als t zo blijft, lukt het mij wel. Tot ik in 2 uur durende weeenstorm kwam en welgeteld 1cm erbij kreeg. Hel! Ik wou de verloskundige de nek omdraaien omdat ze zei: er zijn nog 2 wachten voor je voor de ruggenprik Ruggenprik werd gezet op een helemaal vol liggende pre op en uitslaapkamer eenmaal in de verdoving was ik mij bewust van de omgeving en kijk ik recht naar 3 mensen in bedden te wachten op een operatie 1 oudere man zwaaide nog even
Ik wil je een virtuele knuffel geven. Toen ik ziek werd ben ik veel mensen kwijt geraakt. Maar ook mensen in mijn cirkel gehouden die er nooit voor mij geweest zijn. Onder het mom het is 'familie'. Maar.... vrienden kun je kiezen familie niet.... maar je kunt wel kiezen welke mensen je in je leven wilt of niet al is het familie. Maar voor nu ben ik er klaar mee. Zul zien of er mensen op zijn verjaardag komen. Komen ze niet hoeven ze ook niet meer te komen.
Pijnbestrijding bij bevalling : 1e niet 2e wel. Bij de eerste wilde ik thuis bevallen. Tot ik met 8 cm toch naar het ziekenhuis moest. Vk wilde ambulance bellen. Dat rilde ik niet. Dus zij zegt wat er ook gebeurt ondeweg: NIET PERSEN. Eenmaal in ziekenhuis ging het vlot. Wel met knippen en scheuren. Maar dat was wel over toen het manneke eenmaal op m'n buik lag. Pas daarna (hechtingen zaten erin, kleine had gedronken en lag lekkercte slapen. We kregen beschuitje en een broodje.) Begon het pijn te doen. Eerst een beetje. Ik kreeg paracetamol. Maar later werd het steeds erger. Werd eerst geen aandacht aan besteed. Maar toen ik me niet zelf kon aankleden of zelf maar gaan zitten hadden ze toch de gynaecoloog er maar weer bij gehaald. Had ik een inwendige bloeding Het roesje wat ik daarna kreeg was heerlijk. Man had een paar benauwde uurtjes. Alleen in het ziekenhuis met de baby en zijn vrouw in de ok. Ik herinner me bijkomen. Eerste wat zei was de naam van onze zoon. En het besef dat ik moeder was Bij tweede wilde ik weer thuis bevallen. Maar helaas. Gebtoken vliezen en geen weeën. En toen fie na 12 uur eindelijk op gang kwamen schoot het niet op. Hele nacht weeën en 4 cm ontsluiting. Dus weer richting ziekenhuis. Ik kon de weeën prima opvangen. Maar in het ziekenhuis werd ik direct aangesloten op het infuus voor stimulatie. Daar kon ook heel makkelijk een shotje pijnstilling doorheen. Dus ja... dat leek me wel een goed plan. Vooral omdat het met dat infuus eraan toch best heftig werd. En nog uren duurde voor m'n tweede superheldje er was.
Hier 1,5 uur in een weeënstorm en geen uitzicht op verbetering. Verloskundige wilde t niet onnodig medisch maken (haar verklaring naderhand). Ter plekke terwijl ik me t varkentje van de wakker dier reclame spotje voelde die door de medewerkers in t slachthuis werd geziekt en gemept, in de hoek van de badkamer van t ziekenhuis proberende achter de tegels te kruipen, "moest ik me maar niet zo aanstellen ik was een volwassen vrouw". Ging van niks (tralalalala door de gangen met 5 cm) naar prikken van vliezen direct de weeënstorm in met rug, buik en been en een kind die woest was dat dr jaccuzi pleite was en me kapot schopte van binnenuit....Dacht serieus tussen 6 planken afgevoerd te worden omdat mn hart er mee op zou houden. Toen de medewerker van t ziekenhuis aan kwam omdat we op die knop ramde ging nog net niet t orkest t halleluja spelen en de spotlight aan. De cavalerie is er...goddank verlost van die bitch nu komt t goed. Rennende assistent met een beetje overdosed pethydine...echt my knight in shining armour. Stoned als een garnaal alles beter dan wat ervoor was. Met R. wist ik al dat we haar niet zouden treffen, dat hadden we met M al uitgevraagd. Ben niet gewelddadig ingesteld maar haar...oeeeeeeeh...
Mijn 2e is geboren na een bevalling van 52 minuten, van wakker worden en weeen hebben totdat ik mijn zoon in mijn armen had duurde het 52 minuten . De 1ste was ook snel, in totaal 4,5 uur.
Is voor je hoofd niet hij te benen nee. 2e was ook zo idioot snel, vond mn hoofd niet zo grappig. Achteraf was het wel fijn....
Ook jij een knuf. En ja we staan zo anders in het leven. En alle negatieve en gemopper kan ik goed missen.