Mijn eerste bevalling was een traumatische ervaring. Ik had dit diep weggestopt maar na de geboorte van de 2e kwam dit allemaal bovenop. Therapie voor gehad en daarna ging het goed. Nu dus zwanger van de 3e. Ik merk dat ik weer in oude valkuilen stap. Zolang ik maar niet denk dat deze baby er ook weer uit moet is er niets aan de hand. Maar wanneer ik ook maar even denk aan de geboorte dan voel ik weer die angst op komen. De kleine wordt gehaald met een geplande keizersnede. Hier voel ik geen angst bij. Ik ben vooral bang voor wanneer de bevalling uit zichzelf start. Wat als ik weeën krijg en het ziekenhuis niet haal? Daarbij speelt mee dat ik blijvende bevallingsschade heb van de eerste. Een tweede bevalling zal bijna zeker zorgen voor nog meer schade. Ik ben zo bang dat ik misschien toch vaginaal moet bevallen. Ik durf het niet te bespreken met m'n man en VK want ik ben toch behandeld voor m'n PTSS..
Lieve jij. Ik heb ook PTSS maar door een totaal andere reden. Zo te lezen is jouwe ook chronisch.. en dan haalt therapie alleen de scherpe kanten eraf. Helemaal weg zal het nooit zijn. Trauma is als een wond wat nooit naar een litteken geneest. Wanneer getriggerd, is de pijn terug. Alsof er zout in is gekomen. Wees ajb wat milder naar jezelf hierin. En als ooit iemand durft zeggen "ja maar je hebt toch therapie gehad".. dan moeten zij ook begrijpen dat dat met trauma zo niet werkt. Ben je onder behandeling op een peripartum poli toevallig? Knuffel! Ik herken dan niet jouw specifieke angst, maar wel ptss angst. En die mag je er echt laten zijn. Take care! P.s Zeer zeker kun je dit bespreken met je VK trouwens. Ze zien meer vrouwen zoals jij. Die van mij probeerg me ook telkens aan de praat erover te houden ipv dat ik struisvogel
Die vrees zat er hier ook enorm in maar goed overleg met mn vk gehad bij M en ook weer met R. Wat er met de eerste is gebeurd (andere vk) had gewoon niet mogen gebeuren. En dat weten we, is bevestigd over meerdere lijnen en is ronduit schandalig, goddank is ze niet meer welkom in t ziekenhuis waar wij bevallen (scheelt ons weer een sprint met een honkbalknuppel) maar HET IS WEL GEBEURD. Met een permanente bekkenschade cadeau erbij. En in de regel gaat het prima, na t eerste jaar geregeld met een nachtmerrie badend in t zweet wakker te zijn worden en 10 maanden met BI doorworstelen want dr komt er geen een meer downunder zonder dat er sprake is van levensbelang. Totdat er "zwanger" in een display staat en dan begint de onrust. Logisch want het is wel ff een ding, geisoleerd tot een specifiek evenement waardoor je heeeel goed kan struisvogelen, totdat het ineens weer van toepassing lijkt te gaan worden. In t begin valt t dan nog wel mee, zeker omdat we de ervaring tussendoor hebben gehad dat t ook wel eens mis ging...maar naarmate die "due date" steeds meer op D-day begint te lijken wordt t minder gezellig, ondanks alle goed bedoelde geruststellingen "eerst zien dan geloven" En bevalling van R. ging ook niet over rozen, meneertje had dermate haast dat "rustig aan eens richting t ziekenhuis zodat we ruim op tijd zijn voor pijnbestrijding" hem mooi niet meer werd. Een van mijn grootste vrezen ten aanzien van die hele bevalling. Maar het belangrijkste was dat ik gehoord werd, wat ik hoopte mislukte allicht maar daar hadden ze goede reden voor en gaven dat ook aan en kon ik terugkoppelen als "begrepen". Dat het snel ging, shit, Dat we te laat waren...zei toch dat t snel ging Maar hun keuzes waren logisch en met een verdraaid goede reden en dan is t hier goed. (Ookal kost registratie ff wat moeite op dst moment) En gelukkig ging t aanzienlijk minder problematisch dan bij G. want nog een keer zo'n hel had geloof ik niet echt gezond geweest. Al spiegelt t wel enorm af op de keuzes die wij maakten qua pogingen tot kinderen. (Nu 36 gepasseerd dus definitief over, R. kwam nog net op de valreep maar die leeftijdsgrens roep ik al veel veel langer dan dat we voor G. begonnen). En R. ging uiteindelijk heel voorspoedig voor een rollercoaster, dat matigt de visie op "bevallen" dan wel weer. Maar ik wacht zeeeeeer geduldig op een knippie aan de kant van mn man en de nacontrole daarvan. Al kan ik me inschrijven in t klooster dat zal me een zorg wezen. Dit is zo specifiek in je leven, dat coaching eigenlijk alleen maar nut heeft wanneer het relevant is. Dwz na een bevalling of wanneer het op een bevalling lijkt aan te gaan komen (of geplande keizersnede). In de rest van je leven is dat éne moment zo irrelevant dat t op de achtergrond gedrukt wordt en overspoeld met andere dingen die je bezig houden. Bedoel het zijn 3 momenten in je leven dat t van toepassing is (bij de ene wat meer dan de ander). Dan is t toch onmogelijk om daar volledig in getrained te zijn/uitbehandeld? In de alledaagse dingen speelt t allicht (niet-zwanger) geen rol van betekenis meer, maar hier heb je gewoon een trigger te pakken. Wat een ander er van vindt, zeker opmerkingen als "je bent toch behandeld" zijn niet echt constructief. Ookal hebben ze gelijk, je hebt er nog niks aan. De enige die je kan helpen is je VK. Leg je vrees voor, kijk hoe je daar maatregelen voor kunt nemen zodat je dat zo veel mogelijk afbakent en ook "wat als het een traditionele bevalling zou gaan worden" als worst case scenario. Hoe kan dat aangepakt worden dat je er niet nachten wakker van ligt, of spontaan hartkloppingen krijgt bij t idee alleen?
Niet om "tegen je in te gaan" maar echt een goede psycholoog van een peripartum poli is ook echt heel fijn. Ik loop daar zelf ook naast de vk en zeker voor verhalen als die van jullie kunnen die heel behulpzaam zijn. Je kunt er als het moet zelfs 2x per week terecht. Ze kunnen de afdeling in het ziekenhuis op.. ik kan de mijne appen/bellen als het even teveel wordt. Ze bellen wanneer nodig met huisarts.. vk.. andere partijen. Ik weet alleen ook dat heel vaak niet eens wordt verteld dat die bestaat (pop/peripartum). Het nadeel voor Leesteken is wel dat ze een langere wachtlijst kennen.. maar toch.. wilde het wel voor anderen even extra vermelden en ook mbt evt toekomstige zwangerschappen Hier hebben ze zelfs hulp voor mijn partner geregeld. Die is zijn ex verloren (overleden) na de geboorte van hun dochtertje en dat hele trauma kwam ineens boven met mijn zwangerschap. Dus er is echt wel meer dan alleen een vk in dit geval Alleen voor Leesteken (maar navraag bij die poli kan altiid, je verloskundige maakt die verwijzing btw normaal gesproken) wellicht net te laat nu. Maar wie weet
Dank je wel voor je uitgebreide uitleg. Ik kende de POP-poli idd niet in die vorm. Ik zal toch de stap moeten zetten om het bespreekbaar te maken. Ik zal ook eens vragen naar de poli. Ik ben het er zeker mee eens dat er wel meer hulp beschikbaar is dan alleen de VK. Ik ben erg goed geholpen door een psycholoog, gespecialiseerd in bevallingstrauma's. Mijn VK is erg lief en ze kan mij tot op zekere hoogte geruststellen. Maar echt de juiste hulp bieden bij een trauma niet. Dat is gewoon niet haar vakgebied. Wat een verschrikkelijk ervaring voor je partner..
Mijn angst bespreekbaar maken bij de gyn was t beste dat ik ooit heb kunnen doen. Ze hebben zo goed geluisterd, zeer duidelijke aantekeningen gemaakt in dossier dat ik bang was en extra steun nodig had, dat op t moment dat ik ging bevallen ik in zo'n warm bad kwam van verloskundigen gynaecologen en de anesthesist dat zelfs de horror bevalling gewoon positief voelde. Ik voelde mij zo gesteund en zo veilig. Ik was ook open over de ptss rondom zwangerschap en bevallen en had ook bewust tijdens de zwangerschap paar sessies nog gehad met de psycholoog (aanrader ook!). Ik voelde mij zo krachtig. Dus maak het bespreekbaar zou ik echt aanraden.
Bedankt voor het delen van je ervaring . Wat fijn dat je zo goed bent opgevangen. Ik ben bang dat het niet meer lukt om tijdig een afspraak te maken met de psycholoog. Ivm wachtlijsten. Ik heb ongeveer een jaar geleden de therapie al afgesloten.
Hier complexe PTSS om een totaal niet zwangerschapsgerelateerde reden maar wel een thema dat in mijn zwangerschap af en toe weer naar boven komt (ik houd het even in het vage). Ook een jaar geleden therapie afgesloten en het gaat over het algemeen heel goed met me, maar dat betekent zeker niet dat ik het niet bij momenten heel moeilijk heb. Wees lief voor jezelf, een trauma blijf je met je meedragen. Wil niet zeggen dat je er actief last van blijft hebben! Maar het is niet raar als het af en toe weer de kop op steekt, zeker wanneer je weer geconfronteerd wordt met triggers zoals een nieuwe zwangerschap. Wil niet zeggen dat je zwak bent of in een oude valkuil trapt, dat is een heel normaal onderdeel van het proces. Ik zou het er zeker over hebben met je vk/gyn maar zeker met je partner moet je toch terecht kunnen met je angsten, ook al vind je ze zelf irrationeel. Als jouw partner hiermee worstelde (kan niet hè maar stel), zou je het dan ook niet een naar gevoel vinden als hij dat voor je verborgen zou houden en daar alleen mee zou proberen te dealen? Geen verstand van pop-poli e.d. en de wachtlijsten daar, maar misschien toch proberen of je terug kan voor een extra sessie bij je oude psych? Als je al in behandeling bent geweest en je hebt even iets extra's nodig kan het best zo zijn dat ze je op korte termijn nog even ergens tussen kunnen proppen.
Hier nog 1 met ptss niet zwangerschap gerelateerd, maar ook ik heb t met vlagen wel even moeilijk. Ik sluit me aan bij bovenstaande reacties. Bij mn 2e zwangerschap veel aan de pop poli gehad, en nu nog niet ingeschakeld omdat t naar omstandigheden nog wel goed gaat