Onenigheid met partner over mijn werk

Natuurlijk hoef je jezelf niet weg te cijferen en draait niet alles om je man.

Maar... Als hij kostwinner is en dat geld verdiend met een eigen zaak met alle werkzaamheden die daarbij komen kijken en dat altijd zo heeft gedaan, snap ik ergens wel dat hij het niet tof vindt.

En misschien vindt hij zn kids verzorgen ansich niet vervelend, maar gaat het hem er vooral om dat hij zn werk niet kan doen zoals hij gewend is.

Kunnen jullie niet samen gaan zitten om daar een oplossing voor te vinden? En dan vooral in de verdeling van zijn werk. Zodat hij die 3 dagen dat jij werkt, ook echt klaar is met werk savonds? Zou sowieso misschien een goede zet zijn. Want, excuus als ik t verkeerd heb, zo te lezen is hij normaal gesproken alle dagen nog aan't werk savonds?

Bij ons is het ook wel zo dat we af en toe moeten aanpassen omdat werk van de ander dat vraagt, maar dat is altijd al zo geweest. Ook voordat er kids waren en ook na de geboorte van de kids. We weten niet beter dus.

 

Ben ik het ook mee eens hoor. Moet ik er wel bij vermelden dat ik nog best van de "ouwe stempel/rolverdeling" ben.

Als hij de kostwinnaar is, zou bij ons zijn baan voorgaan.

Ik heb een prima baan, verdien net zoveel als mijn man (als hij niet in t buitenland zit), maar omdat ik minder werk en hij dus uiteindelijk kostwinnaar is, gaat zijn baan voor en pas ik mijzelf en mijn baan daarop aan.

Vooral als eigen ondernemer kun je nu eenmaal sommige gevallen minder flexibel zijn dan een ander. Vrij vragen gaat wellicht makkelijker, als je dat aan jezelf moet doen , maar er komt dan ook geen geld in t laatje, vooral niet als je dat meerdere keren per week doet.

Dus als dat bij ons zou gebeuren, zou ik zeker een andere baan zoeken, ze liggen voor het oprapen.

 

Ik snap in zijn geval wel, zeker als hij het altijd zo heeft gedaan, dat het niet handig uit komt. Het is niet zo dat hij normaal in die uren “niets” doet maar ook echt aan het werk is.
Hebben jullie dit niet overlegd voor je ging werken? Jij hebt natuurlijk ook recht om wat voor jezelf te hebben/doen. En dan is het belangrijk dat jullie daar samen een passend ritme in vinden.
Dus of hij zoekt een andere tijd voor zijn administratie (lijkt me ook belangrijk dat hij op deze manier tijd met zijn kind besteed), of jij zoekt iets met andere werktijden. Of wellicht een oppas die het koken en naar bed brengen doet?

 

Mijn man is ook degene met het grote salaris en ik werk 3,5 dag omdat ik dat wil, niet omdat het moet. De eerste jaren hebben we daar ook heel veel strijd om gevoerd…. Als er een kind ziek was moest ik het opvangen, want zijn vrije dagen waren heel duur. Als hij savonds moest werken (wat 3x in de week het geval was) moest ik mijn afspraken maar afzeggen. Toch is het geleidelijk aan beter gegaan. Ergens zijn we allebei ons toch gaan beseffen dat je niet alles kan uitdrukken in geld. Daarnaast is mijn man ook echt supergek met de kinderen en vind hij het ook echt heel leuk om een grote rol te spelen in hun leven.

Wat ook hielp is dat onze kinderopvang de openingstijden verruimde tot half zeven. Niet dat we ze altijd tot zo laat daar lieten zitten, maar we hoefden in elk geval niet extra vroeg weg omdat we misschien in de file zouden staan. Geen stress meer in de avondspits. Zou dat iets voor je zijn ? Een kinderopvang die later open is? Want als je man je kindje om half zeven haalt en het eten staat in de koelkast om op te warmen klaar…. Dan mist hij effectief toch maar 1,5 uur ofzo. Als je kind op bed ligt kan hij toch weer door werken?

 

Ik snap je man wel. Vooral als je een eigen onderneming hebt, daar gaat nu eenmaal meer tijd in zitten dan werken bij een baas. En ook is elke dag anders dan de andere. Ik denk dat het hem niet zozeer om jullie kind gaat maar dat hij zoveel dagen vast zit en hij niet zijn bedrijf kan leiden zoals hij gewend is.

Mijn man is zzper in de bouw en is geen 1 avond op een vaste tijd thuis. Ik werk als gastouder en dat is goed te combineren want ik ben gewoon thuis. Ik wil graag weer op een kdv gaan werken maar dat lukt nu nog niet wbt mijn gezin. Dus voorlopig houden we het zo zodat het thuis gewoon op rolletjes loopt.
Mijn man houd zich door de weeks ook niet bezig met kinderen naar bed doen en koken etc. En dat is geen desinteresse naar mij of de kinderen, maar zijn werk gaat voor. (en we zijn thuis aan het verbouwen dus daar gaat ook veel tijd in zitten)

Een man met een eigen onderneming of zzper is niet te vergelijken met een man die standaard werkt en op dezelfde tijd altijd thuis is. Want dan kan je dingen plannen.

Ik zou echt om tafel gaan en persoonlijk zou ik een baan gezocht hebben die goed te combineren is met het werk van jou man. Want elke keer gezeur is het ook niet waard.

 

Mijn man is ook zelfstandige en moet nog vaak mails doen (dringend werk) en presentaties maken die niet kunnen wachten. Maar veel werk kan hij inplannen thuis op momenten dat we beide thuis zijn zodat ik de kleine kan vermaken.

Ik snap zijn punt dat het na 20u nog wel vervelend is om een aantal uur aan de administratie te moeten na een dag gewerkt te hebben, of dat hij geld verliest als hij vrij neemt, maar zijn argument over dat het niet leuk is om voor zijn kind te zorgen snap ik niet.

Ik ga na mijn 2e zwangerschap een aantal uren minder werken (kon gelukkig wel) omdat mijn man al vertrekt voor wij opstaan en thuis is rond 18u, dan moeten de kindjes ook uit de opvang zijn. Ik zou graag wat meer werken want vind het echt fijn maar dat gaat momenteel niet. En hij verdient nu eenmaal veel meer dan ik dus dat is ook belangrijk in deze tijden.

Had hij eerst geen bezwaren toen je begon aan de job?

 

Nou dit zeg! Alsof geld alleen het belangrijkste is ook. Wat een ouderwetse instelling: hij verdient het meest, dus ik moet me aanpassen. No way dat dat hier zou gebeuren hoor. En juist als zzp-er heb je meer mogelijkheden werk in te delen hoe het jou uitkomt, ipv net als ik van 8-17 achter mn balie moeten zitten.

 

Ik vind het raar dat hij het vervelend vind om samen te eten met jullie kind en jullie kind op bed te leggen,,, maar aan de andere kant zou ik minder gaan werken of mijn werktijden veranderen bijv tot 17 uur te werken.

 

Mijn man en ik zijn ook beide ondernemers (niet hetzelfde werk hoor!). Mijn man is kostwinner en werkt veel in het buitenland. Voor coronatijd zeker iedere maand. Ik verdien een klein beetje maar werk ook veel minder. Mijn man brengt elke dag de kinderen naar school, kookt meestal en brengt elke avond de jongste naar bed. Douchen, aankleden, voorlezen. Ik doe een uurtje later de oudste.

Ondernemer zijn betekent niet dat je niet voor je eigen kinderen hoeft te zorgen of persé 's avonds moet werken. Dat is een keuze! De vader van mijn man was ook ondernemer met veel personeel. Hij was altijd aan het werk en na het avondeten direct weer weg. Mijn man heeft lang geleden al de keuze gemaakt om zo niet te willen leven. Hij werkt 40 uur, en nooit 's avonds. Ik werk vaak na 21 uur als de kinderen in bed liggen.

 

Ik vind het vooral heel vervelend om te lezen dat hij voorbij gaat aan jouw gevoel van voldoening. Ik ben in ons gezin de kostwinner, mijn man hoeft niet te werken voor het geld, maar is wel actief bij bijvoorbeeld de muziekvereniging, wijkraad, politiek, enz. Al deze zaken spelen grotendeels in de avonduren af, maar soms vraagt hij wel of ik kan schuiven met werk zodat hij naar een afspraak overdag kan. Maar de avonden betekenen ook dat ik na mijn werk nog aan de slag moet met de kinderen en huishouden en daar heb ik ook niet altijd meer puf voor. Maar waar het kan, doe ik dat. Ik vind het belangrijk omdat ik weet dat hij hier voldoening uit haalt.
Ik vind 2 dagen per week je tijd zo indelen dat je je kind naar bed brengt voor een baan waar je partner heel gelukkig van wordt, belangrijker dan het financiële aspect. Het heeft namelijk 1 nadeel (minder geld), maar 2 voordelen, tijd met je kind en een blije partner. Dat laatste weegt toch zwaarder dan het eerste?!

Ik zou rustig om tafel gaan zitten en uitleggen waarom dit voor jou zoveel waarde heeft en afspraken maken over wat jullie (allebei) kunnen doen om het voor elkaar en jezelf goed te regelen. En ook benadrukken welke waarde het heeft voor een kind om deze tijd met papa door te brengen, ik verbaas me erover dat deze waarde compleet wordt genegeerd.

 

Het lijkt een beetje een ouderwetse gedachte te zijn van je partner, dat het jouw taak is om voor jullie kindje te zorgen. Nou welkom in 2022, zo werkt het natuurlijk allang niet meer en ik vind het een beetje gek dat hij daar zo moeilijk over doet. Misschien vind hij het erg zwaar en komt het daar vandaan? Ik zou toch eens goed met hem hierover om te tafel zitten want ik ga er vanuit dat jullie beide ervoor gekozen hebben samen een kind te nemen.
Succes ermee in ieder geval, hopelijk komen jullie eruit!

 

Stomme vraag misschien maar:
Als je het niet redt om om 18uur thuis te zijn, is dat dan van te voren bekend of weet je dat pas op het laatst?

Waar ik altijd pissig om werd was als ik dacht mijn vrouw al was begonnen met koken en dan kwam ik thuis en bleek ze in slaap te zijn gevallen. Dan moest ik ineens ook nog gaan koken. Inmiddels ben ik er op ingesteld dat ik diegene ben die nog moet koken, en dan heb ik ook niet de frustratie dat ik daar dan thuis pas achter kom als ik al honger heb.

 

Ik denk dat ts het wat vreemd verwoord. "Haar man vind het vervelend om voor het eten te zorgen, te eten met kind en het kind op bed te leggen". Klinkt idd heel negatief. Maar is het ook zo negatief bedoeld? Ik neem aan dat hij zijn kind echt niet vervelend vind, maar dat hij de lange onderbreking vervelend vindt.

Ik kan me goed voorstellen dat het voor man van ts erg tegenvalt om na 3 jaar (en waarschijnlijk al langer) een ritme en vrijheid te hebben om zijn werk te doen. En opeens werkt zijn vrouw en moet hij meer zorgtaken op zich nemen. Dat betekent dat hij tussen zijn werkzaamheden door opeens een pauze moet nemen om voor hun kind te zorgen. Om daarna weer verder te werken. Ik kan me heel goed voorstellen dat het hem tegenvalt om na het naar bed brengen van hun kind weer aan het werk te gaan. Hij heeft er al een werkdag op zitten, heeft daarna ook niet stil gezeten. De fut is eruit, maar het werk moet klaar.

Is het gek dat het nu ts een poosje aan het werk is hem opbreekt? Nee dat vind ik niet. Dingen kunnen in de praktijk heel anders ervaren worden dan van tevoren gedacht werd.
Hij is ondernemer, wat voor iets weten we niet. Maar daar kun je je niet zomaar altijd makkelijk je uren en werk aanpassen.
Een baan bij een werknemer kan in meerdere gevallen wel.

Is er door ts en man van te voren wel goed overlegd over de consequenties van het weer gaan werken van ts?
Blijkbaar is het voor de man moeilijk om zijn werkzaamheden erop aan te passen. En eerlijk gezegd vind ik 3 dagen dan best veel.
Dan snap ik best dat man dus vraagt aan de vrouw haar werk aan te passen. Maar goed daar ben ik denk ik wat ouderwets in.

Maar door het weer gaan werken van ts zijn de problemen ontstaan. Niet gek toch dat man vraagt aan vrouw dat aan te passen. Ze kan en mag werken, maar het is wel fijn als dat ook combineert met het werk van de ander.

 

Het ligt er aan wat je samen afgesproken hebt van tevoren.
Mijn man is ook ondernemer. Maar voor hij dat werd hebben we samen heel goed doorgesproken wat de gevolgen zouden gaan zijn van het starten van zijn bedrijf. Ik wist dat er dan thuis veel meer op mij neer zou komen de eerste jaren. En dat hebben we beiden geaccepteerd.
Nu draait zijn bedrijf al een aantal jaar, heeft hij personeel, en is hij zelf flexibeler geworden. Daardoor kon ik 1,5 jaar geleden 3 dagen gaan werken, en in de toekomst mogelijk meer, omdat hij een dag thuis kan werken en dus de kinderen op kan vangen, en veel flexibeler is geworden m.b.t. werktijden. Hij werkt vaak in de hele vroege ochtend al, of in de avond en op zaterdag, als hij wat meer voor de kinderen heeft moeten zorgen in die week.
Maar ik moet wel zeggen dat toen ik nog 1 avond in de week werkte hij daar ook niet blij van werd. Want het was voor hem echt wel zwaar, 2 kinderen van de opvang halen, met 4 kinderen eten, ze douchen, op bed leggen. En dan daarna nog werken (want dat was in de eerste jaren van zijn bedrijf dus werkte hij zo 60 uur per week).
Ik heb nu wel heel bewust voor een regelmatige baan gekozen waarbij ik de kinderen naar school en opvang kan brengen en de jongsten ook van de opvang ophaal aan het eind van de dag. Dat werkt voor ons het beste. Mijn man springt vaak zat in als het nodig is, brengt ze ook minimaal 2 avonden per week allemaal naar bed (nouja, de oudste 2 hoeven dat natuurlijk niet meer echt)

Het valt of staat met goede communicatie vooraf denk ik. En als iets niet blijkt te werken achteraf, dat je dan weer samen om tafel gaat en kijkt hoe de situatie is, aanpassingen doet, en eventueel plannen maakt voor de toekomst.
Ik zou bijvoorbeeld niet akkoord gegaan zijn met het starten van een bedrijf door mijn man waarbij hij altijd die 60 uur had moeten blijven werken, omdat mijn leven dan meer op on hold had gestaan, daar ben ik iets te ambitieus voor denk ik.
Maar 4 jaar wat meer op on hold staan, en weten dat de toekomst' beter' wordt, dat vond ik geen enkel probleem.

 

Mijn man is ook zzp maar is juist minder flexibel dan ik met mijn kantoorbaan.
Hij is de ene dag al om 16:00 uur thuis terwijl er ook dagen bij zitten dat hij 20:00 binnen komt.

@ts ik zou om tafel gaan met je man.
Vindt hij t vervelend om te koken en zijn kind naar bed te brengen of is het de verandering van het ritme wat hij al 3 jaar heeft.

Hoe lang van te voren weet je dat je tot laat moet werken of extra moet blijven.
Dit zou voor mij wel bepalend zijn in hoe ik t gesprek in zou gaan.

Hier dus ook een man die zzp is en ik ben er op ingesteld dat ik ochtends en avonds het huishouden draai en de kinderen in bed leg. Als hij avond wel op tijd is dan doet hij het/ doen we het samen.

Als ik moet overwerken doe ik het vanuit huis, dit weten ze ook op mijn werk, en doe ik het als de kinderen in bed liggen.

 

Ik vind dat dat dan ook voor hem geldt. Ook al heeft ze paar jaar niet gewerkt.

 

Ik vind dit echt een hele vreemde zin. Alsof ze toestemming nodig heeft van haar man dat ze mag werken. Daar zijn we toch al een tijd aan voorbij dacht ik.
Ze zullen gezamenlijk moeten een oplossing bedenken waarbij beiden zich zullen moeten aanpassen aan de ander zodat beiden zich goed kunnen voelen bij de oplossing. Het is toch vreemd dat de ene partner ervan uitgaat dat de ander zich volledig aanpast. Dat gaat beide richtingen op.

 

Best kans dat hij prima dingen kan aanpassen, maar dat niet wil. Daar zullen ze samen over moeten praten en samen een oplossing voor moeten zoeken.
Maar ik kan me zijn eerste reactie wel voorstellen.

 

Dat ben ik wel met je eens, maar hebben ze het van tevoren goed doorgesproken? Wisten ze de valkuilen?
Je bent als partners samen en zult samen naar een combi moeten zoeken die bij beiden past.
Maar als de onderneming van de man nu weinig ruimte heeft om aan te passen. Wat dan? Is hij die onderneming gestart tijdens hun relatie? Had hij die al toen ze elkaar leerden kennen?
Ik ben het met je eens dat zij heus geen toestemming nodig heeft van haar man om te mogen werken. Maar het moet wel in overleg gecombineerd worden. Ze kan op haar strepen gaan staan, maar worden ze daar gelukkiger van?