Escalatie thuissituatie

Wat knap dat je je verhaal hier zo durft te delen.
Goed dat jij en je man samen nog wel kunnen praten en dat jullie je bewust zijn dat dit niet goed gaat en er iets moet gebeuren.
Ik zou als 1e een stap naar de huisarts zetten en daar je verhaal doen. Ook zou ik voor jullie dochter het consultatiebureau erbij betrekken.
Zoek hulp, anders blijven jullie in die vicieuze cirkel zitten.

Heel veel sterkte gewenst!

 

Ik vind het heel heftig te lezen dat je man agressief is. Het is heel belangrijk dat hij daar hulp voor gaat zoeken straks slaat het over naar jullie.

één van mijn kinderen heeft 5 dagen in het ziekenhuis gelegen om hem een beter ritme aan te leren. Na die 5 dagen kon hij opeens in zijn eigen bedje slapen en is nooit meer een moeilijke slaper geweest. Ze hebben hem absoluut niet -alleen- laten huilen, hij was constant bij de verpleging maar leerde wel ritme krijgen. Ik ben ze nog steeds enorm dankbaar!

Mijn man en ik hebben destijds (bij beide kinderen) de taken heel duidelijk verdeelt. Ga eens samen om tafel zitten wie wat doet. Waar ben jij op dit moment beter in en wat kan je man beter op zich gaan nemen? Op deze manier is er duidelijkheid en daardoor meer rust in huis.

 

Ten eerste: je bent alles behalve een slechte moeder! Je doet zoveel voor haar en met zoveel liefde! Slaapgebrek en een huilende baby kan zoveel met je doen. Ik zit momenteel ook thuis door deze situatie, en deze is nog zoveel minder heftig dan die van jou! Dus echt, het is zo pittig en je bent niet alleen hierin.

Zoek hulp, jij hebt al hulp zo te zien. Zoek ook hulp voor je man! En eventueel samen.
Voor het slapen; kies een methode en oefenen, oefenen en oefenen.het duurt meestal een week of 2 voor het goed gaat. Dus doorzetten is dan wel nodig. Wij zijn ook slaaptraining gaan doen omdat we er doorheen zaten. Onze dochter is nog drama met inslapen maar het gaat verder al veel beter. Wij hebben haar uiteindelijk wel gecontroleerd laten huilen. Wij gingen er aan onderdoor (ook kort slapen, veel wakker etc). Mocht je zoiets willen toepassen, bespreek dit ook met je therapeut want elke minuut dat je kind huilt is als moeder gewoon zwaar.. Al zonder dat je een trauma hebt. Maar de situatie zo klinkt ook niet meer houdbaar. (En ik zeg niet dat jij haar moet laten huilen of iets, maar ze zal soms toch huilen. Zeker als ze leert zelf te slapen).


Probeer er ook aan te werken haar toch eens uit handen te kunnen geven. Mijn moeder kwam de eerste tijd 1 ochtend per week. Zij nam toen onze dochter over en ik ging poetsen. Was het huis schoon en had ik even mijn handen leeg. Zodra ze zelf meer ging spelen ben ik gaan oefenen met zelf spelen. En dat begon met 1 minuut in de Babygym, en zo opbouwen. Bij jammeren heel even aankijken en dan weer oppakken. Nu kan ze best een tijd zelf spelen en dan kan ik wat in huis doen.

Ik merk dat ik huilen nog steeds heel lastig vind. Ook haar uit handen geven. Maar je gaat er zelf (en je relatie) aan onderdoor en daar heeft een kindje ook niets aan. Ze komen op een gegeven moment ook op een leeftijd dat ze dingen bewuster gaan doen en ze “moeten” dan uiteindelijk ook leren even geduld te hebben of zichzelf te vermaken. Er zit natuurlijk ook een verschil tussen je kind een half uur laten krijsen of even snel naar de wc/vaatwasser uitruimen of wat dan ook en haar 5 minuten laten mopperen.

 

Jullie zijn in een vicieuze cirkel terecht gekomen. Traumatische geboorte, veel onrust en huilen, jij voelt je schuldig en probeert uit alle macht het huilen te voorkomen, dat lukt niet waardoor jij je nog vervelender voelt en jullie als stel en individueel niet meer functioneren. En je dochter huilt maar door (ondanks al die inspanningen).

Bedenk wel dat jullie samen de basis zijn. Als je relatie hierdoor fout gaat voel jij je nog vervelender en heb je alleen maar meer zorgen erbij. Je partner mag het op zijn eigen manier doen.

Slaapgebrek is Funest! voor ieder mens. En ik ben zeker voorstander van attachement maar alleen als dat bij jullie beiden past, een bewuste keuze is EN het fysiek en psychisch haalbaar is. Daar is nu gewoon geen sprake van. Daarom:

- realiseer je dat baby's huilen. Dat hoef en kan jij niet altijd oplossen. En je moet dus leren niet meer op iedere kreet te reageren omdat jij anders een slechte moeder zou zijn.
- Plaats je dochter op een veilige plek waar ze jou kan zien met een speeltje of iets te knabbelen (bijvoorbeeld de box) en doe het huishouden. Begint ze te zeuren of huilen geef dan niet toe. Er overkomt haar niets van als jij de vaatwasser inpakt of stofzuigen. Een huis dat vies is of een puinhoop geeft onrust in jullie hoofd en is ongezond.
- Bij het wassen of strijken kan je haar op een speelkleed leggen met wat speelgoed. Je kunt zingen of kletsen en gelijk wat doen.
- plaats je dochter in de rugdrager en doe wat huishoudelijke taken. Maar voorkom dat je continu moet dragen als jij daar last van hebt.
- ga aanleren dat ze in haar eigen bed slaapt. Of gebruik de co sleeper. Dit werkt voor jullie niet. Met een co sleeper is ze ook bij jullie, het is veiliger en jij kunt er makkelijk bij met voeden of troosten.
- laat je partner op een andere kamer of verdieping met oordoppen slapen. Dat heeft hij op dit moment nodig voor zijn herstel.
- zorg dat jij en je partner om en om alleen kunnen douchen. Even tijd voor jezelf om te ontspannen zonder op je dochter hoeven letten.

- vraag je omgeving om hulp!! Hou op met mooi weer spelen en de schijn ophouden. Een betrokken omgeving wil je vast wel helpen. Bijvoorbeeld door op te passen zodat jij overdag een dutje kunt doen, een wandeling maken of het huishouden doen.

Plan voor jullie beiden individuele tijd in. Jij zit nu letterlijk vast aan je dochter en komt nergens meer aan toe. Een moeder die uitgerust is of even iets voor haarzelf heeft gedaan (al is het maar een wandeling) kan de zorg weer beter aan.

 

Ben je al eens met je dochter bij een osteopaat geweest?

 

Nogmaal, schakel een slaapcoach in.
Dan hoef je niet zelf het wiel uit te vinden, krijg je begeleiding, uitleg enz.
Jullie zijn nu zelf te moe om er goed over na te kunnen denken. En alles is een druppel teveel in de overvolle emmer.
Zo'n coach begeleid je stap voor stap.

 

Dit @Billylove ! Weet niet of 'slaaptipsvoorbabys' al is genoemd. Je kunt ze volgen op fb en insta, hebben ook gratis artikelen maar je kunt ze ook inschakelen voor een consult. Wordt ook (gedeeltelijk) vergoed door de verzekering.

 

Ik sluit mij aan bij tuc.

Kijk of informeer eens bij stefanie lampe.

Doe aan de speen een doekje met jouw geur of een klein knuffeltje/doekje in bed.

Plan met je man 1 of 2 keer een moment samen in.

Is het een optie dat ze 1 of 2 dagen naar een kdv of gastouder gaat? Je kan misschien ivm jouw gezondheid een medische indicatie krijgen.

En huishoudelijke hulp plus boodschappen laten bezorgen kan echt fijn zijn. Al doe je het voor een paar maanden tot dat alles weer op de rit is.

 

Nu ik dit lees schiet mij het volgende nog binnen. Onze dochter, huilbaby heeft ook hele periode alleen kunnen slapen met huid op huid contact. Bleek achteraf gezien, toen waarschijnlijk heftige oorontstekingen te hebben! Ze hoorde ons niet dus moest mij echt voelen. Weet je zeker dat er niks met haar oortjes is? Huisarts zag het bij onze baby niet. Pas bij kno. Die zei dat veel slaap problemen ook oor problemen zij. Na buisjes en 3 kuren verder, na 12 weken geen ontsteking meer!

 

Ik herken dat ook wel; na maanden huilen was dat wat ik gewend was, dat ze continu troost nodig had van mij. Dat uit handen geven was best moeilijk, maar stapje voor stapje ging dat heel erg goed. Die me-time in het weekend heeft daarbij ook echt geholpen; ik fysiek even niet in de buurt, zo kon dochter met papa uitzoeken wat hun manieren samen waren. Met mij erbij gaf dat mijn man in het begin het gevoel dat ik ‘m op z’n vingers keek, in z’n nek zat te hijgen en toch alles beter wist en kon etc. Toen ik een keer weg was en hij haar in bed had gestopt, ontdekte ik dat dat gewoon goed ging. Ik moest echt die huilbaby-tijd leren loslaten.

 

Stap voor stap.
Veel tips die je hier leest, weet je wss zelf ook wel maar jij bent degene die in de situatie zit en de stappen moet nemen.

Ik ga dus ook geen tips geven(had zelf een huilbaby dus heb ook vanalles geprobeerd ) maar wens u gewoon veel succes en een schouderklopje.
Want het komt goed maar het vraagt tijd.

 

Je bent een mens, je man ook. Beide normale reacties als je onder stress staat én chronisch slaaptekort hebt waardoor relativeren gewoon niet lukt.

Wij zitten er ook middenin. 2,5 jaar geleden geboren na lange kinderwens en mmm, met zeer slechte start, nog steeds een zorgenkindje, nog steeds niet doorslapen, de zorgen, de stress, en ook wij staan onder hoge druk. Ook wij kennen periodes van escalaties. Ik heb erover gepraat met de jeugdverpleegkundige van t cb en wat een fijn gesprek was dat. Ik kon zo goed mijn hart luchten, ze vond de escalaties ook niet raar gezien de omstandigheden en luisterde echt. Vanuit de kinderarts krijgen we voor de jongste een orthopedagoog thuis en die helpt t hele gezin. De oudste is ook zo vreselijk dwars geworden door alle zorgen thuis. Dus dat hielp niet. Ze is er vanwege gezondheidsprobleem jongste maar ook dus om ons te helpen. Echt heel fijn. Hoe we beter voor onzelf kunnen zorgen pf hoe we de zorg beter kunnen afwisselen als t ons teveel wordt. Ik ben blij met iemand die t hele gezin ondersteunt.

 

Ik heb je verhaal gelezen en wat een heftige tijd heb je achter de rug.

Ben verder echt onder de indruk van de goede tips en lieve berichten van iedereen. Wat een hoop herkenning. Wat kan het ouderschap reeetezwaar zijn zeg. Je bent niet alleen hierin.

Heel erg heftig allemaal. Kan me echt heel goed voorstellen dat jij en je vriend in deze situatie zitten.
Hier kind wat licht prematuur is geboren na redelijk traumatische bevalling (2 x reanimatie) en daarna hele erge gezondheidszorgen. En baby die daarna zelf niet sliep, ook herkenbaar. Onze relatie werd echt heel slecht daardoor, wij sliepen ook niet meer..
wij zijn samen in relatie therapie geweest dat heeft ons enorm goed geholpen, maar dat is hopelijk bij jullie niet nodig. Jullie prio is slaap natuurlijk, voor zowel jullie dochter als jullie zelf.

Maar voor nu wil ik je vooral een hart onder de riem steken. Je bent een topmoeder en dat jullie de situatie willen verbeteren en je je verhaal al deelt vind ik zo sterk van je. Hoop echt dat je wat kan met de tips hier. Jeetje wat een goede dingen worden er gezegd.
Het enige wat ik nog wil zeggen is niet te streng zijn voor jezelf.

Liefs

 

Wat een nare dingen heb je meegemaakt. Mijn oudste was ook prematuur en mijn jongste een lastige slaper tot hij een jaar was. Op zich is hij met 1.5 's nachts nog steeds niet makkelijk vergeleken met andere kinderen van 1.5, maar het gaat een stuk makkelijker dan eerst. Ik herken eerlijk gezegd veel van zijn slaapgedrag in het verhaal van jouw kindje.

Bij ons heeft de jongste op de opvang in bed leren slapen. Onderschat nooit de kracht van "vreemde" ogen en een andere omgeving. Vanaf een jaar doet hij zijn dutje in zijn ledikant. Daarvoor alles in de wagen/bakfiets of in slaap gevallen aan de borst of in de draagzak. Ik vond dat ook vreselijk vermoeiend en bij vlagen heel frustrerend. De nachten sliepen en slapen we ook samen, maar jongste slaapt dan zonder tepel in zijn mond, anders zou ik ook zeker niet slapen.

Wat mij op de been heeft gehouden is het niet alleen doen. En eraan overgeven. Schaf een robotstofzuiger aan, zorg dat je een vaatwasser hebt die werkt, haal af en toe een doekje over het toilet en dan heb je het ergste wel gehad. Ik zou een oppas, gastouder of kinderdagverblijf voor je kindje zoeken, om zelf overdag bij te kunnen tanken.

En niet tegen huilen kunnen herken ik helemaal. Dat was namelijk ook de reden dat wij op gegeven moment niet meer probeerden om zoontje in zijn ledikant te doen. Dan was het eerst daar gefrustreerd raken van het huilen en niet slapen en daarna alsnog op een andere manier kind in slaap krijgen.

Kan je man geen ouderschapsverlof opnemen om zelf ook bij te tanken? Of de situatie met zijn werkgever bespreken? Uiteindelijk is niemand echt helemaal onmisbaar op het werk.

Ik hoop dat mijn verhaal je wat steun geeft. Niet alleen jouw kindje heeft moeite met slapen. En je zult iets vinden dat je kindje gaat helpen slapen. Of anders in ieder geval iets dat jou en je man rust biedt.

 

Denk dat het merendeel al gezegd is hier maar wilde toch nog even dit tegen je zeggen;

Probeer ook gewoon eerlijk naar mensen te zijn als ze vragen hoe het gaat.
Als ze dan vragen hey, hoe gaat het nu met je en met je dochter en je zegt gewoon waar het op staat zijn mensen ook sneller geneigd om te helpen.
Doen alsof zorgt er alleen maar voor dat je er juist alleen voor staat.

Zeg het eerlijk tegen je huisarts of een familielid die je goed vertrouwd en desnoods ook bij het consultatiebureau neerleggen waar je nu tegenaan loopt.
Wie weet kun je een heleboel helpende handjes krijgen vanuit hoeken waarvan je het niet wist.

Bijvoorbeeld tijdelijk huishoudelijke hulp via je zorgverzekering (zou je dan moeten navragen)
Maar je bent geen slechte moeder als je wél hulp vraagt en ook geen slechte moeder als je even je eigen "me time" opeist.
Je hebt het nodig en zonder eigen tijd om op adem te kunnen komen red je het ook niet en gaat iedereen er aan onder door in jullie gezin.

En wat betreft het laten huilen ik weet hoe je je voelt, ik heb mij heel lang schuldig gevoeld dat ik bij de tweeling gewoon vaker één moest laten huilen als ik met de ander bezig was.
Het liefst pakte ik ze bij elke kik bij mij, maar dat ging niet want dan had ik zelf geen tijd meer voor andere belangrijke dingen of tijd voor mezelf.
Vooral mijn dochter wist zich goed hoorbaar te maken (haar gekrijs kwam overal bovenuit) waardoor ik in het begin haar véél vaker bij mij pakte dan haar broertje omdat die zich nooit zo liet horen en snel tevreden was.
En ik mij daar schuldig om voelde dat ik hem altijd in de box legde en haar bij me droeg.

Toen heb ik de regel toegepast als ze alles heeft gehad wat ze op dat moment nodig heeft gehad (inclusief knuffelen) dan mag ze best eventjes huilen als ik haar weg leg om iets anders te gaan doen en zag toen dat ze zich steeds beter daar bij neerlegde en zichzelf ging vermaken of troosten.

Ik zie ook vaak als kindjes huilen sommige ouders gelijk alles eraan doen om het huilen te laten stoppen, maar huilen is gewoon een belangrijke communicatie om iets duidelijk te maken en hoef je niet direct een speen er in te duwen of te gaan sussen.
Ze mogen best via het huilen laten blijken dat ze het ergens niet mee eens zijn.
Mijn kraamverzorgster zei bij mijn tweeling "er is nog nooit een baby er slechter van geworden als ze even langer moeten wachten op hun mama"
Op een gegeven moment wende het dat er altijd nog eentje lag te huilen tijdens de ander verschonen of voeden en kon ik mij er bij neerleggen dat ik maar twee handen had.

 

Je bent een goede moeder, weet dat. Slaapgebrek haalt het slechtste in ieder men's naar boven. Het is gebeurd, je hebt erover gesproken samen (top!) En door. Heftige tijd allemaal. Ik lees alleen maar energie vreters. Waar Ben jij in het verhaal? Niet als moeder, niet als huisvrouw of schoonmaakster. Gewoon jij. Waar laad jij van op?
Echt, die ruimte nemen zal je goed doen!

Ga samen dansen door de woonkamer, muziekje aan. Maak er een feestje van, of probeer het.. laat de boel de boel. Samen wandelen, de kinderboerderij. Fijne energie opdoen met je meisje.
Leef in het nu zoveel mogelijk. Niet in het gister of morgen. Nu. In het moment.
Na zo'n stresstijd mag je genieten he, laat dat ook toe . Let it gooo.
Kleine stapjes vooruit en Dan komt het echt goed! In den haag ken ik een coach die juist in deze situatie hulp bied, pb maar voor interesse.

 

Hier hebben we de eerste 6 weken moeten overleven op huilpauzes van max 8 minuten...Dat ging dag en nacht door, de enige 20 minuten relatieve stilte was tijdens het drinken van dr fles. Bleek dat ze niet tegen de melk kon...teveel lactose andere melk, issue opgelost (geen kma overigens). Nouja zo "makkelijk" zal t niet overal zijn.

Na al 18 weken zwangerschap opgeteld 2,5 uur slaap per dag was blokjes van max 8 minuten ook geen verbetering.

In een andere kamer slapen hielp ook niet, ook niet met oordoppen want 3 huizen verder sliepen ze nog met oordoppen...ja letterlijk. Dat geluid gaat door merg en been en je vliegt echt op tegen de muren als je een bepaald toontje hoort. Ik krijg er nu nog de zenuwen van terwijl zoontje echt een zoeteke is en amper huilt.

Wij vroegen ook geen hulp terwijl we op waren, onze moeders stonden overigens al ingepakt met hun koffertjes. Met het idee de ene grootmoeder de ene nacht, de ander de andere nacht en dan om beurten een van ons uit huis voor een nacht. Zij stellen zich er op in dat de kleine huilt en 1 nachtje is prima te overzien voor hun. Een goede vriendin zou dat bijv. ook allicht graag willen doen maar als ze t niet weet kan ze je niet helpen.

Voor als je in t gehuil zit, oordopjes met muziek. Dat is mijn redding geweest dat ik niet compleet doordraaide. Je favoriete muziek aan en dan humpie in je armen, stukken beter te verdragen! Kleine hoor je toch wel daar doorheen en in je armen ben je dichtbij genoeg.

Iemand vragen om ff met de kleine te keoelen terwijl jij schoonmaakt.

Ik trainde dochter door dr gewoon op bed te leggen met een knisperboekje. Intussen deed ik t werk op die verdieping. Sliep ze prima, sliep ze niet dan maar weer mee näar benwse