Die is ongelofelijk GOOR maar werkt wel haha. Ik kokhals niet gauw (ik kan ook gewoon mn huig aanraken) maar die spray.. brrrr
E heeft helemaal super gehad. Ze stuiterde lekker. Ze moest vanmiddag helaas naar de bso maar ze was enige van de groep die niet moe en chagerijnig was . Is ze vandaag ook op der nieuwe groep wezen wennen, kwam ze der oude vriendje (van kdv en 1 jaartje bso) weer tegen was meteen dikke mik en die 2 waren nog niet klaar met spelen om 18uur . Gaat vast goed komen op die nieuwe groep. Ik heb vanavond even kunnen bellen maar ze was met der toetje bezig dus ze had geen tijd . Hoe gaat het met V? Al een beetje rustiger geworden. Ik zou lekker zetpil en hoestdrank geven. Volgens mij helpt een gesneden ui naast het bed ook of was dat als ze een verstopte neus hebben
Hoi dames, ik las hier soms al stil mee, maar nu kom ik dan graag ook meeschrijven (voor zover ik daar tijd voor heb met een pasgeboren baby ). Even kort: sinds 2014 kinderwens, in 2016 bbz, vanaf 2016 MMM waarin ik echt moest toe groeien naar IVF. Uiteindelijk daarmee gestart in januari 2021. Kort protocol, meer dan prima opbrengst en mooi aantal blasto cysten. Miskraam augustus en in oktober blijvend zwanger van onze zoon. Eerste weken waren onwerkelijk en vooral angstig. Pas na 13 weken en nipt ging het wat meer leven. Pas rond 27 weken werd ik ‘s ochtends blij wakker als ik als eerste aan mijn zwangerschap dacht. Eerste weken waren lichamelijk uitputtend, maar vanaf 12 weken kon ik weer normaal eten en bewegen en heb tot 36 weken in de sportschool gestaan. Op de tweede dag van mijn verlof met 36+2 werd ineens alles anders, bij liggingsecho was er een afbuigende lijn te zien, was ik direct medisch en moest ik tot en met 36+6 elke dag een CTG laten maken en tot slot nog een keer een flow meting. Totaal niet kunnen genieten van mijn verlof zoals gehoopt of gepland. Met 36+6 kregen we te horen dat ik me met 37 weken moest melden in het ziekenhuis voor een inleiding en pas naar huis zou gaan met een baby. Behoorlijke shock, maar geen tijd om echt te laten bezinken: direct in de praktische modus om uitgebreid mijn koffer te pakken. ‘ s avonds nog uit eten geweest met mijn ouders en zaterdagavond bij vrienden gegeten (ik zou mezelf thuis toch alleen maar opvreten). Zondag om 7 uur waren we in het ziekenhuis. Prikken van infuus van een drama, eerste ging door mijn ader. Maakte dat ik niet heel veel zin had in de ballon. Dat was prima te doen. Man naar KLM open gestuurd (die had kaarten van zijn werk) en ik liep wat door de gangen en las een tijdschrift. Behoudens wat krampen was het prima te doen en zelfs ‘s avonds en ‘s nachts nergens last van. Dus ik verwachtte maandagochtend niks en man ging daarom naar Utrecht om te werken. Om 8 uur eerste controle, bleek ik 2/3cm te hebben en arts prikte direct vliezen door. Man opgebeld die inmiddels op de ring Utrecht reed om te melden dat hij om kon draaien op advies van arts. Ik ben gaan douchen en koffer in gaan pakken en toen ik klaar was kwam man binnen stappen. VP bracht ons naar verloskamer en daar maakten we kennis met de vp van de verloskamer. Al snel werd ik aangesloten op het infuus, maar werd steeds verhoogd, want ik liep er nog vrolijk bij en weeën waren te onregelmatig en te weinig intens. Om 15.45 uur kwam de avondploeg en zat nog steeds op 2/3cm, dus infuus weer omhoog. Het toeval wilde dat de avond VP een eigen yogaschool heeft voor zwangeren en ondanks dat ik ergens anders een cursus had gevolgd de technieken overeen kwamen en zij mij heel fijn kon coachen. Om 17 uur volgde nog een controle en zat toen op 4cm en de bevalling was officieel begonnen aldus arts. Om 17.24 uur wilde ik een consult voor pijnstilling wetende dat ik nog uren had te gaan tot volledige ontsluiting en daarna nog persen. Ruggenprik was beste optie. Opnieuw werd ik gecheckt nog steeds 4cm, dus om 17.45 uur richting OK. De pijn werd steeds heviger, weg ademen lukte nauwelijks en zag er verschrikkelijk tegen op om op de rand van het bed te moeten gaan zitten. De VP probeerde mij steeds te coachen bij elke wee. Anesthesist was gearriveerd en was een vriendelijke en vrolijke man, maar werd on hold gezet toen de VP nog eens goed naar mij keek en naar mijn manier van ademen bij een wee. Met spoed riep ze de arts op en toen zij voelde bleek ik 10cm ontsluiting te hebben (in 30 min van 4 naar 10cm). Met een rotgang ging ik terug naar de verloskamers, om 18.35 uur begon ik met persen en om 19.01 kwam onze zoon ter wereld. Placenta kwam in zijn geheel en zonder moeite enkele minuten later. Ik ben ingeknipt omdat onze zoon vlak voor zijn geboorte nog maar een hartslag had van 65. Placenta is opgestuurd voor onderzoek want die oogde inderdaad te klein en niet meer afdoende voor onze baby. Daarna was het spannend, hij had een te lage temperatuur dus moest eerst in de couveuse en daarna toen bleek dat hij op eigen kracht zijn temperatuur kon vasthouden mochten wij om 00.00 uur richting het kraamhotel. Het lichamelijk ongemak vond ik vervelender dan de bevalling zelf (denk aan knip, aambeien) in combinatie met niet slapen, geen verlof, kraamtranen en stuwing. Na 3 volle dagen kraamhotel hebben we nog 4 dagen kraamzorg gehad thuis en daarna was ik er echt aan toe om het huis weer voor onszelf te hebben en was ik ook wel klaar met de polonaise aan mijn lijf. Nu de stuwing weg is, kraamtranen op zijn retour en mijn knip die week geen gapend gat meer is, maar toch mooi lijkt te genezen en ik weer normaal kan zitten, gaat het lichamelijk en mentaal weer beter met mij en voel ik me weer iets meer mens. Met onze zoon gaat het goed, hij drinkt goed en de momenten waarop hij oogcontact zoekt zijn goud waard. Ik merk alleen nu al dat ik een moeder ben die het nog steeds belangrijk/ fijn vind om mezelf te verzorgen (föhn mijn haar nog steeds), ben blij dat ik mijn eigen kleren weer aan kan en ben al twee keer bij hotel papa en mama geweest die het heerlijk vinden om hun kleinzoon (en mij) te vertroetelen en te verzorgen. Ik ben dan over al bij en knuffel hem plat, maar kan dan (nu al?) ook genieten van het lezen van een tijdschrift als hij slaapt. Het is de grootste verandering in mijn leven; maar gelijktijdig ook het gevoel alsof het nooit anders is geweest.
Ik lees alles mee hoor! Maar echt bizar druk deze dagen tot aan vrijdag. Morgen is de bruiloft! Heb alles in huis en geregeld. Het wordt goed weer dus gaat helemaal goed komen. En nu ga ik slapen want ik ben nog steeds aan het bijkomen van die twee dagen Parijs. (Vriendin geen last van, maar goed die is 5 jaar jonger en heeft nog geen kind )
Hij is iets anders zie ik. Heb net de afbeelding gepost. Maar inderdaad, zo ontzettend goor. Daar ga ik echt van kokhalzen. Maar het helpt wel. Ik spray hem dus gewoon bij A en J terwijl ze slapen. Dan rillen ze even en slapen ze verder en het hoesten is daarna over.
@Kruimel14 welkom! Wat heb je veel meegemaakt. Dan heb je echt de tijd nodig om dat te verwerken. Neem daar goed de tijd voor en geniet van je kleine baby'tje. Enne, met zo'n kleintje kun je inderdaad nog prima je haar föhnen, tenminste, bij mij sliepen ze ongeveer het hele etmaal op die leeftijd. Nu ze 2 en 4 zijn, schiet dat er wel bij in.
Föhnen en opmaken doe ik hier ook hoor. Ook al heb ik een zwaan aan mijn linkerbeen en een hondsbrutale peuter aan het andere been: doeiiii. Tegenwoordig ben ik daar echt heel makkelijk in geworden: het is geen hotel en mams heeft ook het recht zich op te frissen. En iedereen die daar niet tegen kan heeft gewoon pech en redt zich wel even
Net echo gehad en een prachtig kloppend hartje een een vruchtje waarvan ze al het begin van het hoofdje en de hersenen konden zien. Termijn klopt precies!