@ts succes vandaag en ik ben benieuwd wat er uit het gesprek komt. Zou daar nu niets zinnigs uitkomen, dus je manager blijft zo star dan zou ik toch uitkijken naar een andere baan. Je gezin komt in mijn ogen ook op #1. Wij hebben de mening dat je kunt jarenlang je ziel en zaligheid storten in je baan maar je vind maar zelden een werkplek waar je ook net zoveel gewaardeerd wordt. Ze steken je zo een mes in je rug als je niet nuttig genoeg meer bent. Daarom geven wij dus geen 100%. Ik zeker niet. Nu heb ik makkelijk praten als zzp'er en besef ik mij ook dat ik in mijn handjes mag knijpen dat het mogelijk is dat ik als zzper aan de slag kan terwijl mijn man wel fulltime werkt voor een baas. In de ideale wereld krijgen we alle geld gratis en kan iedereen een hobby hebben die ze geweldig vinden ipv werken en zijn we altijd bij de kinderen maar die wereld bestaat nu eenmaal niet en ik besef mij heel goed dat werken soms ook moet. Wij hebben er toen wel voor gekomen dat ik fulltime thuis was maar we hebben er, vooral op financieel vlak, behoorlijk was voor moeten inleveren en de broekriem zeer strak moeten aantrekken. Dat het zo kon is in deze tijd al een luxe. Maargoed, mijn mening blijft wel dat je gezin op de eerste plaats komt en wanneer je een werkgever hebt die zo stug is als de jouwe zou ik echt wel op zoek gaan naar een plek waar je betere compromissen kunt sluiten.
Dat is normale ontwikkeling, net als school. En alleen als een kind dat zelf leuk vindt. Niet bedoeld om te dumpen maar als plek om met hun interesses bezig te zijn, net als een buitenschoolse sport of andere activiteit masr danin de zomer. En daar leren ze enorm veel van!
Mijn kinderen kunnen op de Bso juist heerlijk vrij zichzelf zijn en spelen met vriendjes, wat bij ons in de straat vaak niet kan. Fijn toch die heerlijke speelgeluiden? Als heel Nederland jouw voorbeeld zou nemen en thuisblijfmoeder zou worden, zouden de personeelstekorten helemaal niet meer te overzien zijn! Dan mag je ook meteen je eigen kind les gaan geven en je bejaarde ouders en huis nemen en ooit nog op vakantie kun je ook schudden. We hebben iedereen die kan en wil werken heel hard nodig op het moment. Ook mensen met zieke kinderen.
@Malbec draaft door... Nee malbec draaft niet door. Jij draaft door. Weet je ook nog een prima antwoord te geven op mijn vraag of gaan we selectief lopen doen ?
Dan moet je straks op je oude dag ook niet op deze kinderen rekenen. Dus geen verzorging, geen ziekenhuiszorg o.i.d. Dat regel je dan natuurlijk allemaal zelf. Misschien mag je als opoe bij je kinderen en kleinkinderen wonen. Kunnen zij je luier verschonen. Daar heb je wel recht op na je perfecte opvoeding
En de hardwerkende papa snijdt het vlees op zondag... Want vaders mogen schijnbaar wel minder aanwezig zijn in het leven van hun kinderen. Jaren 50 ten top zeg.
Of het noodlot jullie treft en hij plotseling overlijdt en jij ernstig ziek wordt? Kan hè. Sommige mensen overkomt dat.
@GoldenClown Ik vind het vooral sneu (en dat bedoel ik oprecht) dat je zo overtuigd bent van het idee dat jouw kinderen of kinderen in het algemeen als last worden gezien. Dat zijn ze niet hoor, ook niet als ze ziek zijn. Kinderen zijn deel van onze maatschappij net als jij en ik, en de werkende ouder, en diens baas. We zorgen met elkaar voor elkaar. Dat is soms passen en meten maar dat is het leven. Imo is dat niet iets verkeerd of iets wat voorkomen moet worden.
Helemaal mee eens! Gezin is nr 1 en je doet wat je kan. Werk blijft wel liggen, of fiets je er doorheen wanneer het kan. Per saldo is elke werknemer vervangbaar, maar een ouder is dat niet. Eindklant zal t geen bal uitmaken wie de factuur afhandelt maar voor een kind maakt dat wel uit. Hier worden we juist teruggefloten als we een spagaat werk/zieke kinderen proberen te draaien. Je neemt gewoon verlof op, kan je werken omdat de kleine slaapt en je je handen vrij hebt boek je dat weer tegen. Maar het is geen verwachting, maar "als t kan is t mooi meegenomen". Ik kies overigens ook bewust voor geen leidinggevende/management rol, want dat is geen doen als je met een ukkie zit die om de haverklap wat heeft en mensen van je afhankelijk zijn. Die spagaat pas ik voor, werkt je alleen maar de burnout in.
Wat denk je als ze zelf overlijd. Man haalt t geld binnen.... Moet je dan eens zien hoe snel er hulp bij gehaald zal worden.
Dagopvang is ook niet bedoeld om te dumpen hoor. Het is een plek waar kinderen leren samen spelen en samen leren met leeftijdsgenootjes. Leren dat het niet overal zo gaat zoals thuis en dat er verschillende soorten mensen en kinderen zijn met verschillende karakters.
Ik heb 30 jaar lang vrijwilligerswerk met kinderen gedaan, fysiek lukt dat niet meer. Dus heb genoeg bijgedragen an de maatschappij in dat opzicht
Joh, het is lullen in de ruimte tegen haar. Ik vind dat iedereen moet doen wat ie wil. Werken, niet werken. Maar zo'n mening erop na houden, hoe kwetsend en onrespectvol kun je voor sommigen zijn zeg? Daar kan ik echt niks mee en verdient 0 respect van mijn kant.
30 jaar? Dan ben je er óf in je jeugd al mee begonnen of je bent een stuk ouder dan de meesten hier, en dan denk ik dat je ook geen enkel idee hebt van de kwaliteit en de gang van zaken van opvang van deze tijd.
Nou, eigenlijk is het een vervormd beeld van de jaren 50 (en daarvoor). Denk je echt dat moeders toen hun aandacht vol aan de kinderen richtte? Oudere kinderen voedden de jongere kinderen op, moeder was 24/7 bezig met huishouden, helpen in het bedrijf of bedrijf van ouders/familie,enz. Kinderen speelden zoveel mogelijk buiten, vaak al vanaf een jaar of 2, zonder direct toezicht van volwassenen, maar onder toezicht van oudere kinderen. Als er iemand langskwam die iets ongeoorloofd zag, sprak die persoon de kinderen aan, onafhankelijk van wie die kinderen waren. Als ouders een eigen bedrijf hadden, hielpen kinderen daarin mee. De illusie dat kinderen in een eilandje van het gezin opgroeien is een visie van na de jaren 50. Pas wanneer ouders bewust kiezen voor 1,2 of 3 kinderen komt het idee echt omhoog dat je als ouders actief moet investeren in hun ontwikkeling. Voorheen was die ontwikkeling gewoon een gegeven en kwam de een beter mee dan de ander, dat was nu eenmaal gewoon zo. De uitzondering daarop zijn echt rijke, kleine gezinnen waar zoons het werk van hun vader moesten gaan overnemen. Daar werd door ouders wel in geïnvesteerd, namelijk door gouvernantes en leraren aan te nemen, niet door zelf gezellig boeken voor te lezen.
Ja, heb je gelijk in. Meer iets van de jaren 80 dan, haha. Mn moeder werd knettergek van dat thuiszitten en zat toen zus en ik eenmaal op school zaten om de haverklap bij de huisarts met dr hypochonderklachten. Die zei dat ze weer eens wat moest gaan doen Die is toen nog een opleiding gestart toen wij 7 en 9 waren.
Dan is de keuze aan je baas. Of je doet je werk zoals je het nu deed, totdat er duidelijkheid is mbt gezondheid van je kind. Je gaat daarbij wel goede afspraken met school maken wanneer wel en wanneer niet te bellen. Nu oogt het alsof ze wel heel snel bellen, vermoeidheid is vervelend maar mss toch overbrugbaar. Echt ziek is echter wel echt ziek en dan sta je natuurlijk voor je kind klaar. Of je neemt zorgverlof of vakantie om voor je kind te zorgen en je baas moet iemand inhuren om jouw werk te laten doen.