hé balen dat de bloeduitslagen tegen vielen en reden dat we de laatste IVF hierna ingaan, omdat dat de derde is en meer wordt er niet vergoed
heb wat bruinverlie, echt minimaal paar druppels. aan de ne kant hoop ik innesteling bloeding. andere kant had ik vanmorgen wel wat gevoelige borsten wat dan niet zou kunnen. maar ongesteldheid met terugplaatsing 8 dagen geleden lijkt me ook veel te vroeg. ohhh die onzekerheid
Breekt even in: Zorgzaam en UMCC vergoeden poging 4 Ik val nog in een oude regeling bij zorgzaam en heb ook een 5de.
Dat is dan goed om te weten dat daar een 4de poging nog vergoed wordt. Ik had trouwens helemaal niet in de gaten dat jij ook al 40 bent. Ook al een heel traject achter de rug zie ik. Lijkt me pittig. Hoop dat jij ook snel een positieve test in handen hebt.
Al 40 , ja echt.. vreselijk getal voel me totaal niet zo en ja het is wat het is . Voor zorgzaam heb je wel contact met defensie nodig tot 3de graad geloof ik, dus vader moeder, broers zussen, opa oma. Al is het opa geweest die gediend heeft in Vietnam oid dat is allemaal prima. UMCC geen toelatingseisen wat ik weet. Uiteraard veranderen alle voorwaarden per jaar maar geloof wel dat zij overblijven.
Hou op, schei uit! Hier inmiddels 41, maar voelt absoluut niet zo. Komt vast heel stom en dom over, maar denk ik daarom het proberen zwanger te worden zo lang uitgesteld. Al wist ik rationeel wel dat het naarmate ik ouder werd weleens langer zou kunnen gaan duren (als het al lukt), het voelde niet zo. Ach ja, het is wat het is. Jij al sinds 2013 in dit proces? Hoe houd je de moed als ik vragen mag?
Snap ik helemaal, dat dachten wij al met 31. Wij waren "laat" eerlijk, nog echt niet klaar voor maar door maatschappelijke druk toch begonnen. Achteraf blij om, anders waren we hier allemaal veel te laat achter gekomen. Verlangen.. denk ik. En het doel. Je doet het ergens voor. Dat maakt dat ik eht vol kan houden. Maar dit is wel de laatste keer en dat is ook prima. We willen het graag, begrijp me nier verkeerd maar ik zeg maar zo. "Eén kindje is de kers op de taart, maar de taart is ook lekker zonder kers." En zo benaderen wij het ook. Als je al zo lang een bepaald resultaat hebt en dan raak je er aan gewend. Verassing zou zijn als de uitkomst anders is. En het voeren van gesprekken samen over een leven zonder is ook belangrijk, hoe vullen we het straks in als het niet lukt.
Ja…mooi verwoordt; de taart is ook lekker zonder kers. Al zijn wij nog niet zo lang bezig, zo zie ik het ook zeker. Ons leven is nu ook al mooi en mocht het onverhoopt niet lukken, dan hebben we nog steeds een leuk leven samen. Kan begrijpen wat je zegt over dat je aan een bepaald resultaat gewend raakt. Durf je nog wel te hopen dat het een keer gaat lukken? Zou wel een mooie verrassing als het lukt. Hoop het voor je. Hebben jullie volgende maand de laatste poging?
Hoop september, en nee niet echt veel vertrouwen in maar das ook normaal denk ik. En een positieve test word ik ook niet wild van. Kloppend hartje en 12 weken worden eerder de mijlpalen denk ik + screening/nipt of vruchtwaterpunctie uitslag enz.
Na zo vaak teleurgesteld te zijn is het heel begrijpelijk dat je er zo in staat. Moeilijk wanneer het verlangen zo groot is. Toch hoop ik dat het je nog gegund is. Hopelijk straks geheel onverwachts toch een mooie verrassing. Maar snap heel goed dat je zo niet kunt/wilt denken. Wij zijn het nog niet zo heel lang aan het proberen en ik merk dat ik ergens toch wel probeer te bedenken hoe ons leven er verder uit zal zien, mocht het niet lukken. Is denk ik ook uit zelfbescherming, vooruit willen kijken, niet in een gat willen vallen als dit het onverhoopt blijkt te zijn. Zoiets..
Dat is ook bangelijk. Zijn er zat die uit elkaar gaan of in een gat terecht komen. Ondank dat ik punt 1 ergens kan begrijpen als je niet goed praat, snap ik het anderzijds niet. Want je wilt wel samen een kind en ziet je toekomst ook zo. Om na een negatief resultaat toch afscheid te nemen.. hoe kun je samen zo een proces doormaken en dan dikke doei zeggen...
Ja…mensen gaan verschillend om met tegenslagen, sommigen zoeken steun bij elkaar en anderen groeien juist uit elkaar. Dat laatste lijkt me heel verdrietig. Zelf ben ik daar gelukkig niet bang voor en uit jouw verhaal maak ik op dat het bij jullie gelukkig ook goed zit.