Dames, weten jullie dit? Zwangerschapsverlof is 16 weken. Ik zie regelmatig vrouwen die 5 maanden of langer verlof hebben. Hoe doen zij dat?
Vakantie eraan vast plakken is wat de meesten doen volgens mij. Dan heb je al 3 weken extra (of als je alles in 1 keer in mag zetten van jouw werkgever 5 weken) In sommige branches bijv. zoals bij mij in de zorg heb je nog extra uren die je per jaar spaart en in kunt zetten naar wens. Daarnaast heb je ouderschapsverlof, was eerst onbetaald maar vanaf augustus dit jaar heb je als moeder zijnde 5 weken tegen 70% salaris (partners 14 weken uit mijn hoofd). Enn tot slot als je later bevalt dan je uitgerekende datum, krijg je de hoeveelheid dagen die je overtijd bent cadeau als verlofdagen.
Uitslagdatum op mijn brief was al 7/7 om 22 uur s avonds terwijl ze het op 5/7 pas ontvangen hadden. Heel snel dus, vanochtend de mail van de verloskundige. Uiteindelijk wel in VUmc bepaald terwijl overal MUMC stond.
Wow!!! Dat is mega snel. Ik weet wel dat ze bij mij zeiden dat de uitslagen druppelsgewijs binnenkomen meestal en dat ze pas bellen als het compleet is tenzij het heel erg dringend is en dan bellen ze me eerder.
Ik heb even de tijd gehad om eindelijk mijn bevallingsverhaal uit te kunnen schrijven, dus hier komt ie: Hier werd ik dus op donderdag ochtend (30 juni) om 05:38 wakker met het gevoel dat ik niet kon bewegen, omdat het anders mis zou gaan. Ik probeerde me voorzichtig om te draaien in bed. Op dat zelfde moment voelde en hoorde ik gewoon iets knappen in mijn buik en leek het net of ik in mijn broek plaste. Snel mijn bed uitgeschoven en naar de wc gelopen, ik moest ook oprecht nodig plassen dus ik dacht even dat ik gek geworden was. Goed uitgeplast, daarna boven in de badkamer op mijn hurken gaan zitten met een maatbeker er onder en even op mijn handrug geblazen. Er kwam toen een behoorlijke hoeveelheid helder vruchtwater uit, dus ik snel in bed gaan liggen en gebeld met de verloskundige. Dit moest ik doen, 2 dagen ervoor te horen gekregen dat onze kleine man uit zijn indaling was gekomen en dus weer los in mijn buik rondzwom. Vk kwam en toen bleek hij al iets ingedaald te liggen door het breken van de vliezen en navelstreng lag er gelukkig niet voor. Op dat moment 1cm ontsluiting. Dus daarna afwachten. In de uren die volgden had ik vooral indalings weeën en savonds leek er iets van weeën te komen, maar die kwamen zo weinig achter elkaar en hielden er ook ineens mee op. ‘S nachts wakker geworden van de buikkrampen, maar niks leek te vorderen. Daar ging mijn voorgenomen badbevalling Volgende ochtend (vrijdag) om half 11 moest ik mij daarom melden in het ziekenhuis ivm langdurig gebroken vliezen. Daar aan de CTG gelegd en binnen no time het hele circus in mijn kamer. Hartslag van de kleine was slecht te meten en ze waren bang voor een hartblok. Uiteindelijk doorgestuurd naar het EMC omdat ze daar beter onderzoek konden uitvoeren en meer gespecialiseerd waren en indien nodig moest ik dan daar bevallen. Dus weer de auto in, naar het EMC. Daar uitgebreid echo onderzoek gehad en godzijdank was het geen hartblok, maar een SVES. Kortgezegd in het geval van onze kleine: het hartje was nog wat onrijp waardoor het soms een extra prikkel gaf waardoor er een extra systole zichtbaar was. Dus een kleine onregelmatigheid, maar niets ernstigs daar dit schijnbaar vaker voorkomt en hij er binnen enkele dagen tot weken overheen zou groeien. De extra prikkel was ook niet constant aanwezig, soms kon er 15/30 minuten overheen gaan en dan was het weer voor een paar minuten zichtbaar. En dan verdween het weer. Enfin, we werden teruggestuurd vanuit het EMC naar het andere ziekenhuis, omdat er geen noodzaak was ons hier te houden. Nog niet vertrokken uit het EMC begonnen ineens de weeën, dus op die manier weer hup de auto in terug naar het andere zkh. Goed uiteindelijk daar een ballon geplaatst want ik bleef op 1cm ontsluiting en binnen no time kreeg ik een stortvloed aan buik en rugweeën. Onder de douche wist ik heel mooi ze weg te puffen en na 5 uur kwam die ballon er uit en wilden ze kijken hoe het er voor stond. 3cm en dat was het, maar eenmaal uit de douche was ik helemaal uitgeput van de weeën omdat ik me daar geen houding wist te geven. Uiteindelijk toen besloten een ruggenprik te nemen en elke 2 uur werd de ontsluiting gecheckt. In de uren die vorderde kreeg ik koorts en dus antibiotica (ze waren bang voor een infectie doordat ik inmiddels al 41 uur met gebroken vliezen liep) en te zien was dat de kleine man het ook steeds moeilijker kreeg. Zijn hart bleef boven de 200 pieken en na 12 uur heftige weeën (waarvan 7 uur met een ruggenprik) bleek de ontsluiting slechts te zijn gevorderd van 3 naar 3,5 cm. Alles bij elkaar maakte dat de arts toen akkoord vroeg om direct een keizersnede uit te voeren, dus zodoende is om 05:24 uur op 2 juli onze knul geboren middels die keizersnede. Dus zo’n 48 uur na het breken van de vliezen. De hele reden waarom de ontsluiting niet vorderde, was omdat onze kleine man een sterrenkijker bleek te zijn en de bocht dus niet kon maken om de baarmoedermond open te drukken en het geboortekanaal in te draaien. Dus achteraf maar goed dat hij middels een keizersnede is gekomen. Na de keizersnede heb ik heel kort de kleine gezien en mogen vasthouden waarna hij naar de kinderarts ging samen met mijn vriend. Ik ben zelf op dat moment helemaal bad gegaan door de koorts en ik heb ik de eerste 4,5/5 uur mijn vriend en baby niet gezien en kreeg ook geen updates. Andersom wist mijn vriend alleen dat het met mij slecht ging en kreeg hij ook geen updates, hij was dus eigenlijk ook heel bang en durfde tussentijds niet eens te gaan plassen omdat hij bang was de kleine man uit het oog te verliezen. De nazorg was ook niet bepaald om over naar huis te schrijven, ik kon heel weinig en hoewel ik echt gemotiveerd was om door te gaan (ik ben de eerste dag ook uit bed geweest omdat een goede vriendin ook die dat bevallen bleek), voelde ik me behoorlijk gehandicapt en een echte loedermoeder. Als James begon te huilen dan kostte het me een kwartier om overeind te komen zitten vanuit bed en zodanig te rijken dat ik hem net kon aanraken in zijn bedje. De eerste dagen redde ik het niet om op mijn benen te blijven staan, dus het bleef bij flesjes geven en toekijken hoe zijn luier werd verschoond en hoe hij werd gebadderd. En verder moest ik ook maar zelf uitzoeken hoe ik kon douchen en mezelf moest afdrogen (kostte me soms al 15 min om mijn eigen reet af te vegen na de nr 2) en mocht blij zijn als iemand op mijn aanvraag de wond wilde controleren. Dus ik voelde me zelf aan mijn lot overgelaten, gelukkig waren niet alle verpleegkundigen hopeloos, maar de communicatie en uitvoering van zorg was zeer matig. En bizar genoeg werd er op zondag door de kinderarts gezegd dat het “overoptimistisch was om te denken dat James maandag al naar huis mocht, woensdag zou eerder in de buurt komen en met heel veel geluk wellicht dinsdag.” En toen op maandag werden alle plakkertjes losgemaakt voor zijn badje en niemand die hem weer aankoppelde. Uiteindelijk te horen gekregen dat de arts nog langs kwam. En ineens tegen 4/5 uur ‘s middags meerdere verpleegkundigen: oh mogen jullie lekker naar huis straks?! Maar ik had heel die kinderarts nog niet gezien Enfin, de kinderarts kwam na een uur en zei dat ze het wel aandurfde hem van de monitor te halen en mee naar huis te geven. Ze wilde wel dat hij na zoveel weken terug kwam op controle bij de kindercardioloog. Ik ben toen noodgedwongen het geboortehotel in gegaan, ik kon nog steeds niet zonder het bed te verstellen overeind komen zitten in bed en opstaan, en ik kon net een paar meter lopen en nog steeds niet volledig rechtop staan. Het beangstigde me dus omdat ik thuis een drukke hoog actieve hond heb en de trap op en af moet om naar de wc te gaan. Ik heb dus vanaf vorige week maandag avond tot afgelopen zondag morgen in het kraamhotel gezeten, daarna nog 2 dagen (zondag middag en maandag morgen) kraamhulp thuis gekregen. En nu heb ik eindelijk het idee dat alles wat er gebeurd is ruimte krijgt om te landen. Ik vond de hele bevalling en nazorg toch behoorlijk turbulent en het heeft behoorlijk impact gemaakt. Ik merk dat ik het ene moment er heel rustig over kan vertellen omdat ik ondanks het geboorteplan welke ik geschreven had, het volledig over me heen heb laten komen ondanks het totaal niet liep zoals hoe ik het graag had gezien. En op andere momenten ben ik er gewoon heel erg verdrietig om en komt het als een bom binnen. Ik heb niet zozeer het idee dat ik heb gefaald omdat ik een keizersnede kreeg, maar wel het gevoel alsof ik de kleine tekort heb gedaan en dat ik mijzelf afvraag of ik hier iets aan had kunnen doen om te voorkomen dat de bevalling zo liep. Ik denk toch dat het vragen zijn die altijd onbeantwoord zullen blijven. Gelukkig is het verder een wolk van een kindje en nu we thuis zijn, heb ik het idee dat ik er steeds meer van kan genieten. Wat een wondermooi kind en wat ben ik gelukkig dat hij verder gezond is en bij ons mag zijn.♥️
Oh lieve meid wat een heftig verhaal! Wat een rollercoaster moet het voor je geweest zijn maar ook na de bevalling. Dit is gewoon bijna niet voor te stellen hoe je behandelt bent! Ga je daar nog een klacht over in dienen?? Zo onmenselijk ook. Hoe gaat het nu met je?? Kun je een beetje genieten van jullie kleine man??
Vandaag onze extra echo gehad en gelukkig helemaal goed gekeurd! We hoeven niet meer extra vervolgt te worden door de gynaecoloog! Super opgelucht ❤️
@Ploop Wat een heftig verhaal meid. Ik vind dat je het super hebt gedaan naar omstandigheden. Ik denk niet dat je dit hebt kunnen voorkomen. Hopelijk kan je lekker genieten nu van je zoontje.
Ben zo opgelucht dat de ergste misselijkheid weg is. Sinds een weekje denk ik. Ik word nog wel misselijk als ik niet op tijd eet en als ik hele sterke geuren ruik.
@Ploop Ik kende je verhaal natuurlijk al een beetje, maar je hebt het zo supergoed gedaan! Fijn om het even van je af te schrijven zo! @Nino12 Yeah goed nieuws! Baby helemaal goedgekeurd, super! @marijtje85 ook al goed nieuws yeah! @Finca Wat fijn zeg! Goed idd om op tijd te blijven eten en ja, die geuren.. maar ook dat wordt als het goed is straks minder. Nog geen nipt uitslag?
Nee. Vandaag precies een week geleden. Ik hoop echt vandaag wat te horen pff. Kan de spanning niet meer aan.
Vandaag gebeld door de verloskundige en toch een beetje geschrokken. In het overleg met de ziekenhuizen in de regio moet ik medisch worden en ook nog in de Radboud en niet het ziekenhuis wat we al kennen van ons fertiliteit traject. Omdat ik in het verleden een tia heb gehad op de pil, moet ook vandaag starten met ascal. Nou heb ik dat eerder gehad en dat is geen probleem. Maar had me zo verheugd op een niet medische zwangerschap/ bevalling. Net zo blij dat we na het medische traject terug geplaatst waren naar de 1e lijn. Uiteindelijk doe je het voor een gezonde baby maar baal toch een beetje dat een thuisbevalling/ badbevalling waarschijnlijk niet eens mogelijk is. Zijn geen echt problemen natuurlijk maar voel me toch een beetje mwah @Dutchgirl1991 jij bent ook aan de ascal toch? Merk je er iets van?
@Nino12 @Finca @Mena92 bedankt meiden, gelukkig kunnen we nu met de dag meer genieten van ons kleine rupsje. ♥️ Vandaag ben ik ook jarig, en op 1 of andere manier voelt het zo extra bijzonder haha. @Finca aaah die misselijkheid is echt heel vervelend, ik hoop dat het gauw minder erg wordt. Bij mij werd het met 12-14 weken ineens een heel stuk erger en daarna nam het af. Rond de 14 weken was echt de piek! @marijtje85 jeetje dat is balen zeg, maar omdat het onder supervisie van de gynaecoloog is, wil dat dan direct zeggen dat een badbevalling niet mogelijk is? Ik snap dat je bent geschrokken, maar zou wel over de mogelijkheden informeren.
misschien nog wel, maar heb erna een hoger risico op nabloeden. Geen idee hoe ze daar instaan maar zal het navragen tegen die tijd