Wij hebben onze oudste laten testen op ASS omdat de psycholoog dat aangaf. Maar wij vonden het eerste onderzoek voor hem veel waardevoller, de kloof van 30 punten tussen verbaal en performaal. Dat gaf ons veel meer inzicht in wat we nou van hem konden verwachten, waarom het vaak leek dat ie het begreep, maar het toch niet binnenkwam. Verder hebben wij geen meerwaarde van de diagnose. Sterker nog, ik denk dat hij er meer last van gaat ervaren dan profijt (Rijbewijs, emigratie) maar ik weet niet of dat geldt omdat ie op z’n 10e die diagnose heeft gekregen, dat moet ik nog uitzoeken. Wij laten onze andere kinderen dan ook niet onderzoeken (want wel kenmerken, maar geen last), tot het moment dat we er zelf niet meer uitkomen. Onze zoon en andere kinderen doen het prima op de structuur die wij als gezin hebben (want hè, het valt hier waarschijnlijk ook niet ver van de boom )
Bij ons kregen we daarvoor een consult bij de psychiater. Die heeft dat heel netjes en in kindertaal uitgelegd. Onze zoon had het zelf ook wel door. Ooooh daarom is het zo druk in mijn hoofd en dat was het voor hem.
Exact dit. Dat niet willen testen of weten wat er speelt is dat het nog niet echt nodig is zeg ik altijd. Als je tegen vanalles aanloopt, wil je uw kind helpen en wil je zoveel mogelijk weten en uw kind kunnen uitleggen. Bij ons kom je ook niet aan medicatie of extra hulp en aanpassingen op school,zonder diagnose (begrijpelijk ook, want adhd en add is niet zomaar wat drukker of minder geconcentreerd).
ja dit heb ik dus ook ja .. zolang hij er nog geen last van heeft en zo jong is wil ik er geen label aan plakken en dat word heel snel gedaan .. tuurlijk zou ik willen weten hoe ik hem het beste kan benaderen en helpen maar dit kan ook als ik mij zelf daar in probeer te verdiepen maar iedereen zijn eigen dingen en meningen natuurlijk!
Ik sluit me hier ook bij aan, en dus bij @tuc. Ik had heel graag eerder willen weten op welke manier ik anders was dan de meesten. Had me echt geholpen om me minder vreemd te voelen.
De term ' een label plakken' vind ik altijd zo negatief klinken. En een aantal dingen kun je zeker zelf aanpakken, maar professionals hebben wel hele andere en meer ideeën is mijn ervaring. En zij weten ook heel goed hoe ze dat aan de kinderen moeten uitleggen
Wat mij betreft is het hetzelfde als bij slechthorend zijn of een been missen, het helpt als zaken worden aangepast en mogelijk verklaard kunnen worden. Dat betekent niet dat het gepast is om te zeggen: jij kunt het toch niet horen, dus leggen we het gewoon niet uit, maar wel: jij kunt minder goed horen, dus zorgen we voor de juiste hulpmiddelen Dat is voor ADHD of autisme ook, het betekent niet dat een kind dus maar heibel mag maken, want hij/zij kan zich niet beheersen. Maar wel,hij/zij vindt dat moeilijker dus we passen de prikkels erop aan.
Ik neig er naar om toch psycho educatie in te schakelen. Niet zozeer dat ik wil dat dochter in een hokje wordt geplaatst e een stempel krijgt. Ze weet dat er iets speelt, ze heeft tenslotte die onderzoeken gehad. Ook geeft ze vaak aan dat ze verdrietig of boos is, maar niet weet waarom. Ze is dus pienter genoeg om door te hebben dat er iets niet helemaal lekker zit bij haar. Ook zal ze straks in groep 4 wat vaker apart genomen worden, mag ze wat langer over taken doen etc. Daar zullen wij straks ook vragen over krijgen van haar. We willen haar absoluut geen labeltje op plakken en haar gewoon haar ding laten doen. Maar soms zijn handvaten wel handig. Ze krijgt na de zomervakantie in groep 4 nieuwe juffen. Ik neig er na om met deze juffen in gesprek te gaan over hoe zei de (extra) begeleiding zien en hoe ze dat gaan aanpakken en wat zij van ons verwachten zodat onze dochter wel plezier blijft houden op school. Hoe hebben jullie dat gedaan?
Mijn dochter heeft EED. En juist de educatie over wat het is, is voor haar heel waardevol. Daardoor begrijpt ze zichzelf beter, en kan dan ook betere keuzes maken (met de docenten om haar heen en wij ouders) wat wel zal werken en wat niet. Ze wil ook haar spreekbeurt erover houden. Om andere kinderen te laten weten dat ze niet dom is. Dat ze intelligent is en haar hoofd iets anders werkt . Op die manier maakt ze het ook bespreekbaar, voor haar fijn en kinderen om haar heen leren zo ook wat dyslexie wel is, en wat niet. Dus ja ik zeg, psycho educatie, doen!
Ja zoals ik zei ieder moet het natuurlijk zelf weten kijk wij beiden ouders hebben het zelf en hebben er beiden hulp voor gehad . Dus zolang hij nog jong is (4) en er niet zo veel last van heeft tot het niveau daar waar wij hem zelf nog kunnen ondersteunen blijven we Dit graag doen . Maar kan me voorstellen dat je graag zou willen weten hoe je het beste je kind iets kunt uitleggen en hoe je je kind het beste kunt begrijpen.
Van dochter (en vriendinnetje) vanaf dat ze uit school is Dochter heeft (weer) brood niet op/ aangeraakt en water niet aangeraakt op school, bij vraag of de fles gevuld is geweest jokt mw eerst dat dat zo is... Later erkend ze dat ze hem niet gevuld heeft maar gewoon niet heeft gedronken, gebeurd helaas vaker dus als 'straf' krijgt ze de rest van de dag niks lekkers meer. Vriendinnetje is nog niet binnen en vraagt om snoep, heeft snoepje nog niet op en vraagt wanneer ze chips krijgen Vervolgens hebben we een potje in de tuin staan, is vriendinnetje daar op aan het plassen Moest van dochter, schijnbaar kunnen 2 zesjarige niet bedenken dat we dat gewoon op de wc doen... 15 minuten later weer de vraag van vriendinnetje of ze al chips mogen... En oja, het was ook niet eerlijk dat dochter niks lekkers mocht hebben Pfff ben nu al klaar met deze speeldate Oké, ik heb gewerkt en daardoor een ietsje korter lontje, maar serieus....
Zeker in gesprek gaan met school! Juist door hen er direct bij te betrekken kunnen jullie goede afspraken maken. Wij hebben dat inderdaad ook gedaan. Bij de psycho educatie hoorde hier ook dat de orthopedagoog op school kwam observeren bijvoorbeeld.
Vandaag wederom een goede uitslag gekregen en daarmee sluiten we het eerste jaar van de controles van vriend af!! We hebben nog wat jaren te gaan, en de kanker kan natuurlijk nog steeds terugkomen, maar het moeilijkste en meest spannende jaar zijn we goed doorgekomen❤️. Toch elke maand weer de angst dat ze iets afwijkends vinden. Komend jaar eens per twee maanden. Scheelt toch weer.
Ohhh wij gaan niet op vakantie deze zomer en daar heb ik zo'n spijt van alhoewel ik niet langer dan 30 minuten in de auto kan zitten laat staan nog op een luchtbedje kan slapen maar dat terzijde haha. Ik snakkkkk naar een tentje opzetten ergens, word er sip van.