Dat deed ik als kind ook altijd in de tuin van mijn ouders. Super leuk! Kan jouw oudste daar al in slapen met vader oid?
Haha ja ik ook, tuinkamperen ♥️ ik denk dat ze daar wel wil slapen ja! Kunnen ze een wedstrijdje doen wie het hardst snurkt
gefeliciteerd - het eerste jaar is het meest risicovol en díé kun je maar achter de rug hebben ! Op naar een rustige zomer!
Ik snap helemaal dat je er geen label op wil plakken. Ik zou dat zelf ook willen voor mijn kinderen. Lijkt me zo lastig om te bepalen wanneer je dit wel doet. Ik krijg het zelf benauwd als ik ook maar iets lees over een gedragstoornis. Ik ben namelijk tussen mijn 11 en 13e uitvoerig getest en meerdere plakkertjes van pdd nos tot add gehad. Ook ritalin voorgeschreven gekregen, waardoor ik mij alleen maar ongelukkiger ging voelen. En ruzie met mijn ouders als ze er achter kwamen dat ik ze niet slikte. Ik spoelde ze uiteindelijk maar door de wc. Ik had het gevoel dat er iets mis was met mij en doordat het grondig onderzoekt moest worden wat, heeft zit tot veel onzekerheid geleid. Uiteindelijk was ik geen moeilijke puber, alleen af en toe boos op onrecht en zat ik niet lekker op mijn plek op school. Toen ik vanaf de derde klas meer vriendinnen kreeg en mijn draai beter kon vinden op school, was er ineens niets meer aan de hand.
Ohh begrijpelijk! En ergens in de buurt? Onze vakantie gaat ook niet meer door, beetje sipjes maar hé life goes on hahah. En jij hebt ook nog een heel leuk vooruitzicht van weer een kleintje erbij straks
Oh nee! Waarom gaat het niet door? Ik heb een beetje rond gekeken, alles wat er nog is is ZO duur oeffff.. Ja we verheugen ons erg op de baby ♥️
Wij ook niet!! Ik ben 34 wk zwanger durf het niet aan en me energie is ook echt 0,0 baal er wel van ook de kids.
Dat de jongste ziek is, baal wel want zondag gaan we op vakantie. Gelukkig in nederland dus komt ook wel weer goed, maar hoop dat hij dan weer een beetje opgeknapt is. Philou wat fijn! Dit inderdaad Wij hebben 2 kids met Ass. Oudste werd pas in groep 8 gediagnosticeerd dus dat was natuurlijk makkelijk uit te leggen. Ander werd met 4 jaar gediagnosticeerd, hij is nu 8 en weet inmiddels wat autisme inhoud. Hij weet dat hij 'anders' is en waardoor dat komt. Zelf had hij namelijk opmerkingen als "mama ik wil dat de stoute C (zijn naam) weg gaat en alleen de lieve C er nog is". "Mama ik wil andere kindjes geen pijn doen, ik probeer het écht maar het lukt mij gewoon niet, ik kán niet lief zijn". "Waarom zit ik op een andere school? Moet dat echt? Ik wil bij broertje op school ". Enz. Hij heeft brainblocks gehad via de psycholoog, thuis hebben we natuurlijk uitleg gegeven en filmpjes erover gekeken en bij zijn bso (therapeutische groep) leggen ze het ook uit doormiddel van voorbeelden, verschillen tussen iedereen e.d. Iedereen is anders en jij bent net zo goed als een ander. Jongste heeft een prikkelverwerkingsstoornis en lagere spierspanning, hij heeft op school aangepast meubilair, motoriek is slecht, erg prikkelgevoelig e.d., en dat weet hij ook gewoon waardoor dat komt. Hij is nu 7, en kan goed benoemen wanneer het druk is in zijn hoofd en wat hij nodig heeft. Hij zit op regulier onderwijs en tot nu toe gaat dat goed al kost het hem veel energie.
Ze wordt niet in een hokje geplaatst en ze krijgt ook geen stempel. Ze krijgt een diagnose die haar, en jou, en school helpt haar beter te begrijpen en begeleiden.
Als het kind er geen last van heeft zou ik ook geen onderzoek traject starten. Beetje zonde van iedereen zijn tijd lijkt me. Wij zijn ook pas gaan onderzoeken toen er problemen waren. Daarvoor was hij gewoon 'speciaal'. Overigens las ik laatst een stukje waarin ASS werd aangeduid als Autistisch Spectrum Specialiteit. Die diagnose past mijn zoon echt heel goed
Dit ^^ Eigen ervaring... toen zoon 3 was kreeg ik van de revalidatie arts en fysio in het ziekenhuis te horen.... willen jullie C niet laten screenen voor de basisschool. Nee wij wilde dit niet ' we wilde hem niet al diagnostische laten onderzoeken en geen 'label' plakken zo jong' Echter... Hadden we het maar gehad. Knul is nu 7 en eindelijk in de molen. En gaat nu pas op de juiste school starten. Had ik toen der tijd mijn eigen gevoel aan de kant gezet had hem twee basisscholen bespaard en had hij meteen op de juiste plek gezeten.
Wat bedoel je wat jij ermee moet doen? Het is de (evt) diagnose van je dochter, niet die van jou. Het is voor haar een uitleg van hoe haar brein werkt, waarom ze ervaart wat ze ervaart en denkt zoals ze denkt. Het is voor haar niet iets nieuws in die zin, het is geen probleem, het is wie ze is. Ik zou het bijna een recht willen noemen. Een diagnose zal haar juist eerder helpen in het normaliseren (‘ik heb adhd maar geen problemen’) , dan een diagnose ná problemen. Dat kan eerder zorgen voor een gevoel van dat er iets mis met je is. ‘Ik heb problemen dat komt door adhd.’ Adhd wordt daardoor iets negatiefs. Terwijl dat het helemaal niet is! Daarom ben ik van mening om zo vroeg mogelijk te diagnosticeren en juist te diagnosticeren als het kind goed in zijn/haar vel zit. Zo wordt het iets normaals (‘Pietje heeft een neurotypisch brein, jij hebt een adhd brein’) en zo kun je problemen voorkomen ipv achteraf moeten fixen. Mijn zoon is met 2 jaar gediagnosticeerd. We hadden kunnen wachten totdat hij vast zou lopen op school, gefrustreerd zou raken, verdrietig, bang, faalangstig. Niet meer naar school willen. Maar juist omdat ik wist dat dat mogelijk in de toekomst zou kunnen gaan gebeuren hebben wij hem laten diagnosticeren. Ik weet nog goed dat de kinderpsychiater bij de intake als eerste vroeg: “wat is het probleem?” -“Niet zozeer een probleem, maar mijn kind is denk ik autistisch.” Dat was even schakelen voor hem want hij was gewend aan vastgelopen kinderen (en/of ouders). (Met een diagnose kunnen kinderen ook vastlopen natuurlijk, maar dat is mijn punt in deze niet)