Nou precies dat is bij ons het geval. Onze zoon heeft dus ook geen extra hulp nodig, dus voor ons heeft de diagnose geen meerwaarde (tot nu toe dan). We hebben een goede structuur in de dag, zeggen van te voren waar we naar toe gaan die dag en hoelaat, zijn hele ochtendroutine (van opstaan tot naar school met de juiste spullen) gaat gewoon zelfstandig, huiswerk maakt ie zelfstandig, doet leuke dingen met z’n vrienden, alles wat je van een 14jarige kan verwachten. Ja hij houdt niet van verrassingen, teamsport is ie niet echt van en een carrière op sociaal gebied zal ie niet gaan doen later, maar verder zijn er geen aanpassingen nodig. En ook onze andere kinderen zijn van die strekking. Echter als je kind er wel door gehinderd wordt, zou ik zeker laten onderzoeken.
Ik ben zelf pas op mijn 18e gediagnosticeerd met ADD. Ik was compleet vastgelopen, had (heb) al sinds de kleuterklas extreme faalangst, en de diepe overtuiging dat ik gewoon lui en dom was (en ben, want het is nog steeds een grote struggle voor mij) Mijn ouders en school zagen wel iets maar hadden niet echt het idee er iets mee te moeten doen. Ik had vriendinnetjes, was goed in sport en ach, niet iedereen is even goed in leren. Ik was een gelukkig kind ... aan de buitenkant. Ik was super goed aangepast, ook thuis, maskeerde als geen ander (humor en goed gebekt zijn helpt). ik kan haarfijn aanvoelen wat mensen van me verwachten en dat kan ik dan heel goed faken. Zo goed dat ik zelf ook geloof dat ik zus ben en niet zo. Totdat ik na een tijdje weer instort. Als kind leed ik in stilte, ook thuis. Ik leed zonder dat ik het door had, ik dacht dat het normaal was dat ik me niet normaal voelde. Zelfs na mijn diagnose op mijn 18e kreeg ik van mensen die dichtbij mij staan de vraag of het wel nodig was ‘zo’n label’. Het niet een label voor mij, het is voor mij een stuk identiteit die ik heb gevonden. Daarom gun ik elk kind zijn/haar diagnose. Het is geen sticker, label of hokje. Dat is het voor ons ouders, een egoïstische gedachte imo, want ‘wij’ vinden het moeilijk om ons kind in een hokje te plaatsen, maar voor degene met adhd/ass is het zijn/haar identiteit. Ik heb geen probleem met mijn ‘hokje’. Wel gehad, maar dat komt door wat anderen - vaak zonder ‘hokje’ - vinden van hokjes. Ik wou dat mijn ouders veel meer naar mij hadden gekeken en minder naar zichzelf. Zij vonden het voor zichzelf niet nodig, ze konden me zelf wel helpen door veel met me te praten, en op school deden ze allerlei aanpassingen. Maar ze gingen voorbij aan mij, mij van binnen; hoe machteloos ik mij voelde. Je kan de wereld aanpassen aan een kind, maar beter is om het kind zelf de tools te geven.
Hier inderdaad ook, met 3jr naar een observatiegroep gegaan en van daaruit naar het sbo. Wij hadden de vermoedens al veel eerder maar door de spraak en taal achterstand was het lastiger, alles werd op taal gegooid. Had natuurlijk gekund hoor, maar wij zagen gewoon al dat er meer aan de hand was.
Zoon speelt bijna wekelijks met een jongen uit zijn klas. Zegt die jongen net aan het einde van de speelafspraak dat hij volgende week nog zijn kinderfeestje heeft. Of mijn zoon is niet uitgenodigd of er zijn nog geen uitnodigingen uitgedeeld. Stiekem hoop ik op het laatste, maar ik vrees voor het eerste. Zoon zelf reageert er helemaal niet op, maar het houdt mij wel bezig nu...
Oh dat is wel naar ja. Het was niet toevallig een terloopse uitnodiging? Mijn dochter is net uitgenodigd voor een feestje van volgende week dus het kan nog maar ik vond dat al erg laat.
Nee, het leek geen uitnodiging te zijn. Maar volgens mij vind ik het erger voor mijn zoon dan dat hij er zelf last van schijnt te hebben.
Hier hetzelfde, kloof en ass. Verklaart een hoop Waarom denk je dat hij misschien last gaat krijgen van vetgedrukte? Hier diagnose met 11 jaar gehad.
Hmm komt niet helemaal over wat ik bedoel. Ik zie t ook niet als negatief, maar dat we er aanvullend gezien er weinig mee opschieten en ik dáárom de toegevoegde waarde ervan vooralsnog niet in zie. Het is niet dat we dr aan laten klooien en wel zien waar t schip strandt.
Vanwege extra controle die je krijgt bij het aanvragen van je rijbewijs en je kan bijv niet naar Australië emigreren (we hebben daar familie wonen). Het zijn geen onoverkoombare problemen, want ja, hij kan straks echt wel aan zijn rijbewijs komen en hij kan op genoeg andere plekken gaan wonen als ie wil. Maar tot nu toe zien wij (inclusief hijzelf) dus geen meerwaarde in de diagnose. Behalve dan die kloof die maakt dat ie soms net even wat langer nodig heeft om tot actie over te gaan. En dat zie ik bijv ook bij mijn jongste dochter. Maar we weten hoe daar mee om te gaan (en omgeving en school ook) dus daar hoeft nu ook geen extra hulp uit de kast getrokken te worden. Maar mocht er toch nog een kind zijn die vastloopt gaan we echt wel de molen in om gespecialiseerde hulp te krijgen. We weten inmiddels de weg.
In ieder geval een paar jaar geleden niet. Mijn tante had die wens met haar zoon (met ASS), ivm de familie daar, maar helaas. Wel lekker op vakantiebezoek natuurlijk, maar je mag je er niet vestigen.
Net 10 min gesprek gehad op school. Langzaam aan samen met de uitkomst van het onderzoek vallen de puzzelstukjes in elkaar. Ondanks dat ik onze dochter absoluut niet in een hokje wil stoppen ben ik wel blij dat er iets aan de hand is. We kunnen hier nu op anticiperen. We gaan in ieder geval wel psycho educatie aanvragen. Ook gaan we in het begin van het schooljaar met de nieuwe juffen rond de tafel zitten. Ze is wel super blij dat ze naar groep 4 kan met al haar vriendinnetjes.
Ik heb helemaal geen zin om op vakantie te gaan... De ellende bij Schiphol, de bosbranden. Ik blijf liever dichtbij huis. Maarja annuleren kan niet meer. Ik hoop echt dat het nog wat beter wordt op korte termijn, maar ik kan het me niet voorstellen.