Hoihoi! Even filosoferen. We lezen hier allemaal de topics met symptomen, klachten e.d. Volgens mij ben ik niet de enige die niet zo goed is in zwanger zijn? Eerst tot een week of 16 misselijk, moe en beroerd. Dan vanaf 26 weken ongeveer een baby die groeit tussen bekken en ribben en veel ongemak veroorzaakt. Maaaarrrr.. komt ie... Als ik een 50+er spreek daarover krijg ik echt altijd te horen dat zij niet misselijk en miserabel waren en gewoon de dagelijkse dingen deden. Zijn wij zulke snowflakes of zijn zij het vergeten? Of zou het liggen aan voeding ofzo, net zoals er steeds meer mensen met allergiën rondlopen..
Ik denk deels gewoon de nare dingen vergeten, deels andere mentaliteit. Maar ik heb ook nu minimaal klachten gehad en geen moment niet mijn normale dingen kunnen doen dus tja het kan ook gewoon toeval zijn wie je gesproken hebt
Ik weet niet zeker wat de oorzaak is. Ik kan alleen reageren denkenden aan mijn moeder die inmiddels bijna 70 plus is. Vroeger werd er denk ik niet zo veel geklaagd. Je moest doen wat je moest doen punt. Bij haar is dat een conflict geworden waarin ze de schuld aan iemand anders gaf op het moment dat ze niet gewoon kon doorzetten. Had ze maar toe mogen geven dat niet alles altijd makkelijk was. Dat had een paar mensen een hoop ellende kunnen schelen. Zelf ben ik niet goed in zwanger zijn en vind ik het heerlijk dat erover geklaagd mag worden. Daarnaast is het fijn als de rest ook nog loopt
Dat niet klagen maar poetsen, heb je wel een punt mee. Maar dan verwacht ik dat ze nu wel zouden toegeven dat ze get moeilijk hadden.
Het niet toe mogen geven zit denk ik diep. Soms is het zoeken naar andere manieren waarop het toegegeven word dan in letterlijke woorden. 20% van de info bestaat uit woorden.
Jeetje, dat moet zwaar geweest zijn voor haar. We mogen blij zijn dat we nú leven, met veel aandacht voor mental health ook. Ook dankbaar dat mannen tegenwoordig hun steentje bijdragen in huis!
Ja ik denk wel dat het heftig is voor haar. Zij heeft daarmee een belangrijk deel van mijn jeugd gemist en een afstand ontworpen die nooit meer ongedaan gemaakt zal kunnen worden. Hoe ouder ik word, hoe meer ik haar leegte kan voorstellen daarbij. Naarmate zij ouder wordt is de rekening voor haar. Als kind heb je jouw ouder nodig, als je ouder bent heb je jouw kind meer nodig. Voor mij is het ook wel een beetje een middelvinger naar wat gezien wordt als normaal vs wat ik normaal vind. Als kind mocht ik niet echt anders zijn. Nu haal ik mijn voordeel eruit. Voor jezelf nadenken kan geen kwaad. Blijf dicht bij jezelf, maar let op aan wie je jezelf toont. Dat was iig mijn les uit het normaal van elke tijd. Wat mannen uitvoeren in huis is denk ik minder relevant. Voor de kinderen is dat denk ik zeker belangrijk. En voor de mannen ook. Maar ik vind het wel heerlijk om in een positie te zitten waarin ik mijn leven met onze kinderen kan inrichten. Als je kijkt naar de vreugde die kinderen brengen trekken mannen al heel lang aan het kortste eind. Gelukkig steeds minder. Als man kan je misschien beter in de toekomst leven.
Als ik mijn tantes spreek van in de 70 was het voor hen echt niet zonder klachten enzo. Maar in die tijd viel het onder vrouwen kwaaltjes. En dat werd gewoon niet serieus genomen, zelfs zo erg dat vrouwen zichzelf ook niet meer serieus namen. Een tante van mij had bijvoorbeeld zoveel last van haar menstruatie dat ze zelfs eens opgenomen was op verdenking van een blinde darm ontsteking, opgehaald met gillende sirenes en alles. Toen ze weeën van haar eerste had moest mijn oma haar dat vertellen. Ze voelde het als gewoon menstruatie krampen. Maar ja, ze klaagde daar dus niet over, hoorde er nou eenmaal bij, was iets wat nou eenmaal bij vrouw zijn hoorde.
Oef het gaat om een gevoelsiets wat deels bepaald word door reacties uit de omgeving. Gevoel en cultuur is geen wetenschap. Tenzij pijnbeleving echt meetbaar is zonder dat ik daar iets over voorbij heb zien komen. Ps bij mijn tweede moest ik naar het ziekenhuis geschopt worden. Ik had er geen geloof meer in dat mijn zoon die dag geboren zou worden. Terwijl ze hem nog net hebben kunnen opvangen.
Interessant.. ik denk ook dat het deels wordt vergeten? In alle snelheid zou ik nu ook zeggen dat het meeviel, maar wat heb ik me 20 weken ellendig gevoeld bij de 1e.
Dit. Sliep bij beide zwangerschappen nog tot heel laat in de zwangerschap op m’n buik en bij de zwangerschap van de oudste deed ik zelfs de weekboodschappen nog toen ik >41 weken zwanger was en liep ik te zeulen met twee zware tassen die ik vervolgens op de fiets vervoerde. Niks geen zwangerschapsmisselijkheid oid. gehad, enkel bij de zwangerschap vd jongste wat vermoeider, omdat ik al een dreumes rond had lopen.
Ik denk dat als je minder klaagt de dingen ook anders aan je voorbij gaan. En dan bedoel ik niet dat wij perse veel klagen maar veel heeft ook met mindset te maken, ik kan daar wel een verschil in merken met de 2 generaties boven ons. wel denk ik dat er ook veel verandering brengt in het drukke leven wat wij leiden ten opzichte van de zwangere dames van ‘vroeger’ ook is de voedselindustrie veranderd wat ook weer ‘complicaties’ met zich mee brengt. Sowieso is natuurlijk niet elke zwangerschap hetzelfde, ik heb mijn eerste zwangerschap zwaar ervaren + bevalling ook. Nu mijn 3e zwangerschap gaat me alles heel makkelijk af en leg ik dingen ook sneller naast me neer, maar het verschil is dan ook weer dat ik ècht wel meer kwaaltjes had dan nu…
Oude wonden die van generatie op generatie overgaan. Aan ons om die ketting te doorbreken. Ik merk daar zelf ook dingen van nu ik ouder word, dat er veel oud zeer is en het aan mij is om het niet aan mijn kinderen door te geven. Een zware taak, want soms verval je toch in oude patronen. Ik hoor mezelf dan en denk, stop, dit wil ik helemaal niet. Ik vind het wel fijn dat ik in mijn eerste trimester, en in de laatste maanden, rustiger aan kan doen thuis. Dat mijn man kookt of afwast of de kinderen in bed legt. Of allemaal. Dat hij in het weekend wasjes draait of een keer de stofzuiger pakt. Zoals vroeger, dat je dat als vrouw allemaal alleen moest doen en de man een biertje aangereikt kreeg, zou het huishouden hier nu echt op stelten staan.
@hummeltje5 bij mij is dat heel tegenstrijdig. Bij de eerste zwangerschap bijv in het begin als een zombie rondgelopen op mijn werk, thuis veel platliggen, maar tegelijkertijd vanaf de tweede helft gesport, naar bruiloften geweest, citytrips gemaakt enzo. Dus hoewel ik me heel vaak slecht voelde, heb ik ook veel leuke dingen gedaan waar ik me fit genoeg voor voelde. @piscean Ik sprak laatst de buurvrouw van rond de 50 en die gaf aan dat ze eigenlijk bij geen enkele zwangerschap misselijk was geweest. Mijn moeder en schoonmoeder net zo. En zo heb ik het wel vaker gehoord, nee hoor nergens last van. Lijkt me dat als ze dat wel waren, ze het (inmiddels) wel zouden toegeven. Of vergeten, zoals @Beausecret ook aangeeft. Niet iedereen heeft inderdaad klachten, of even erg. En per zwangerschap verschilt het inderdaad ook. Dit keer begon de misselijkheid pas met 8 weken, de andere keren al met 5 weken ongeveer. Hoe lang het gaat duren weet ik nog niet maar de vorige keren duurde het tot 16 weken. Ik heb wel een voorgevoel dat het dit keer eerder weg trekt.
Ik denk eigenlijk dat dit een grote rol speelt. Je hoort wel vaker dat onze landbouwgrond verschraalt raakt en groente minder voedingsstoffen bevat dan vroeger. Daarnaast is het steeds moeilijker om ouderwets gezond te eten omdat er overal steeds meer zooi aan toegevoegd wordt. Zelfs vlees en zuivel is niet meer wat het ooit was. Gooi erbij in de mix nog wat werkdruk, sociale druk en alle prikkels waar je mee te maken krijg. (Ik geloof tegenwoordig per dag evenveel prikkels als een eeuw geleden in een heel leven??) Allemaal hormoonverstorende factoren.
Ik denk dat sommige opvoedstromingen een protest kunnen zijn naar de manier waarop de aanhangers zelf opgevoed zijn. Maar het is ook maar net hoe de opvoeding was. Soms kan je het ook zien als halve opvoeding waarbij je zelf nog een deel toe kan voegen. Zoals bijvoorbeeld meer openheid en aandacht. En soms is de eerste reactie niet de beste. Maar daar kan je dan wel op terug komen. Het is hier ook niet zo dat vaders niks doet en alles aangereikt krijgt. Hij werkt veel uren waardoor hij door de weeks weinig aanwezig is. Hij draagt in huis ook wel zijn steentje bij. Maar ik probeer wel zo min mogelijk achter te laten voor hem. Zodat hij vooral dingen rondom de kinderen kan doen die hij veel minder ziet.
Ik heb mijn moeder wel gevraagd, of ze uberhaupt mee kreeg dat haar moeder weer zwanger was. Nee zei ze, er was gewoon opeens een kind weer bij. Je raakte zwanger, baarde en ging weer door. Werd verder geen aandacht aan geschonken.