Nee, niet. Er zijn restaurants waar honden toegestaan zijn en restaurants waar dat niet zo is. Kies wat bij jullie past. Waarom moet alles aan jullie eisen voldoen?
Oh dat vind ik geen probleem. Dat zie je toch enkel in de iets simpelere zaken en niet in echte restaurants waar je een langere tijd zit. Al vind ik het terras aan een speeltuin ook niet de ideale plek. Al word dat ook steeds minder, doordat honden vaak niet meer toegestaan zijn bij grote speeltuinen.
Ik vind daar niet zoveel van eigenlijk. Ik ben niet bang voor honden, wel alert want ik vertrouw ze niet, maar in een restaurant of bij een supermarkt heb ik niet echt een mening. Het enige wat ik soms moeilijk vind is dat mijn kleuter (autisme) niet altijd even goed kan omgaan met dieren. 9 van de 10x toont hij geen interesse maar soms dat heeft hij opeens een obsessie met een dier en dan moet ik die hond beschermen tegen mijn kleuter .. en andersom ook wel natuurlijk want geen idee hoe zo’n hond reageert op een stuiterende autist. Maar goed, goed leermoment ook wel en in het ergste geval gaan we weg. Nooit gebeurd hoor, maar stel. hygiëne is geen punt voor mij. Die honden liggen onder de tafel, niet op mijn bord.
Ach, weet je, wij komen vooral bij pannenkoekenrestaurants waar Loebas onder tafel een dutje doet, tevreden met zijn poten op onze voeten, na een lange wandeling. Niks onhygiënisch aan, ondanks zijn dikke vacht. Als iemand daar last van heeft, moet hij het restaurant ernaast opzoeken, daar worden geen honden toegestaan. Ik begrijp helemaal dat niet iedereen honden leuk vindt. Maar je kunt ze toch vermijden? Waarom ze helemaal verbannen, terwijl de meeste honden helemaal geen overlast veroorzaken?
We hebben zelf geen hond, maar wij gaan hier regelmatig bij een restaurantje eten waar de eigenaars een hond hebben. Superlief beestje, hoort bij het interieur, komt af en toe eens langs voor een aai, waar veel gasten gehoor aan geven. Het stinkt er niet, het eten is heerlijk en onze zoon vindt het geweldig (zie onder). Ik kan me best vinden in de negatieve reacties op de 'dat doet ie anders nooit hoor' hondeneigenaren, maar ik vind het juist altijd wel iets gezelligs hebben als ik mensen met een goed opgevoede hond in een restaurant/bar/terras zie. Wij (mijn ouders) hadden vroeger een hond trouwens die na een vervelende start in het leven (was weggehaald bij een mishandelaar) echt geen seconde zonder mijn ouders kon zijn zonder de boel bij elkaar te janken. Die ging dus ook gewoon altijd overal mee naartoe, inclusief restaurants waar hij netjes onder de tafel bleef liggen (met af en toe een stukje vlees dat mijn pa hem toeschoof). Bekijk bijlage 730067
Volgens mij ging het, in ieder geval in de OP, over honden die wel of niet bij een supermarkt even aan een paaltje gebonden worden zodat de eigenaar boodschappen kan doen. Uiteindelijk is het eind van het liedje dat de discussie oplaait over wel of geen honden in een restaurant en hoe erg dat volgens sommigen wel of niet is. Even los van wat ik hier persoonlijk van vind hoor.
Maar angst is meestal niet rationeel. Het leven zou voor veel mensen een stuk eenvoudiger zijn als dit wel zo was. Wij hebben de liefste hond van de wereld, hij is klein, schattig, vriendelijk, sociaal en blaft nooit. Toch zijn er mensen die bang zijn voor hem. Ondanks dat ik die angst niet begrijp (er zijn zoveel angsten die ik gelukkig niet begrijp), heb ik er wel begrip voor. En ondanks dat ik hier wel begrip voor heb, kan ik niet voorkomen dat mijn hond anderen ooit overlast bezorgt, bv als hij mee gaat naar het terras. Maar wij doen er alles aan om die overlast zoveel mogelijk te beperken. Ook al loop je in een losloopgebied, je moet er voor zorgen dat je hond altijd onder appèl staat. Tegen andere mensen opspringen kan echt niet. Daar zou ik als mede-hondeneigenaar ook echt niet blij van worden. Ik heb dat gelukkig ook nog nooit meegemaakt (dat geldt voor de meeste verhalen die ik hier lees over honden).
Tijdens mijn eigen scheiding en het traject om kinderen te mogen krijgen heb ik zoveel aan mijn kat gehad dat hij van onschatbare waarde voor me was. Die kat wist meer van me dan welk mens op deze aardbol ook. Tuurlijk, het was een kat en geen mens maar wat heb ik een steun aan dat beest gehad en wat was zijn vacht vaak nat van alle tranen die op hem druppelden. Dat bleek ook voor mijn ex zo te zijn want we wilden hem beiden niet opgeven toen we uit elkaar gingen. Ook voor hem was die kat een halve psycholoog tijdens één van de meest rottige perioden uit ons leven.
Ik vind het ook echt heel vervelend dat er mensen zijn die irrationele angsten hebben die aangewakkerd worden door mijn hond. Maar die angsten horen bij hen, niet bij mijn hond. Als zij zo’n last hebben van mijn hond, zoeken ze toch een restaurant waar honden niet welkom zijn? Ik begrijp oprecht het issue niet. om nog maar niet te spreken over het feit dat het blijkbaar opeens nodig is om met dubbele leestekens te typen. Hoofdletters is de volgende stap, ik zet me alvast schrap.
Ik ben als 8-jarige gebeten door een herdershond. Zo’n joekel. Het was m’n eigen schuld. Het was op de camping in Zuid Frankrijk waar ik met m’n ouders kwam. Ik kon lezen en schrijven met dat beest. Bijna letterlijk want ze was dood en blind. Tot ik haar een keer vanachter benaderde en ze schrok en haar bek langs m’n slaap schampte. Dat spatte open natuurlijk. Overal bloed en ik hoor m’n moeder nog naar m’n vader roepen: ‘W! Die hond greep Iris!’ Lang verhaal kort: ik ben een poos heel bang geweest voor herders. Andere honden maakten me niet zoveel uit. Maar… als we ergens gingen eten, belde m’n moeder van tevoren op naar het restaurant waar we heen wilden en vroeg of er honden welkom waren. Zo ja; dan gingen we niet. Zo nee, dan gingen we daar eten.
<3 Dieren kunnen een grote steun zijn. Vooral onze jongste heeft heel veel aan onze hond. Sinds we hem hebben is ze zoveel beter in haar vel gaan zitten. Ik weet ook zeker dat ze wel uit logeren zou durven als de hond mee mag.
Geen idee hoe jij met je kids gaat uiteten, maar die van mij zitten op een stoel en mogen een gerecht uitkiezen. Dat is in mijn ogen volwaardig. Mijn hond ligt aangelijnd onder de tafel en krijgt geen menukaart....dus niet volwaardig. Als je niet van honden houdt is dat prima, maar oordeel niet over mensen die dat wel doen. Er zijn meer hondeneigenaren die zorgen datje geen last hebt van hun hond dan andersom. Helaas schrikken kinderen snel, en die angst gaat vaak niet zomaar over. Ouders schrikken vaak mee en dat is ook begrijpelijk, je wilt niet dat je kind iets overkomt natuurlijk. Het is echter te kort door de bocht dat je nergens meer honden wilt tegenkomen. Mijn kind is bang voor vuurwerk, banger dan menige hond denk ik. Tja...ik vind niet dat vuurwerk daarom afgeschaft moet worden.
Wat een ontzettend flauwe rottige opmerkingen maak jij in dit topic zeg. Dat je het niet snapt is wel duidelijk. Hou het daar dan ook gewoon bij.
Maar dat is omdat jij uw hond meeneemt natuurlijk. Jij vind dat normaal en anderen niet. Jij vind dat mensen dan maar verder moeten gaan en anderen vinden dat u hond daar eigenlijk niet hoort.
Waarom moet jij overal terecht kunnen? Je kunt ook verder kijken naar een plek waar geen honden welkom zijn. En dan laat je de mensen met hond met rust en zij jou. Waarom is dat geen oplossing?
Maar sommige losloopgebieden zijn nu eenmaal niet alleen maar losloopgebied. De dijk achter mijn huis is losloopgebied… maar het is ook een lange afstandswandelpad en knooppunten fietspad. En ook nog eens populair bij groepen wielrenners. De gemeente heeft een bordje neergezet dat alle recreanten rekening met elkaar moeten houden… maar dat is natuurlijk wel heel moeilijk. Op zonnige weekenden kan ik in mijn tuin de ruzies tussen de hondeneigenaren en de fietsers altijd duidelijk horen
Sorry hoor, maar wat bedoel je? De angst voor honden is irrationeel. De meeste honden bijten niet. Doen geen kwaad (afgezien van irritant zijn). Wat zie ik dan zo fout?