Ik ben nu 4 weken en ongeveer 5 dagen zwanger. Dit is mijn 7e zwangerschap (zoals je in mijn handtekening kunt lezen). Hoewel er momenten zijn dat ik de liefde durf toe te laten voor het wonder dat bezig is te ontstaan, merk ik dat ik nog veel oud zeer heb, Zo gaat die keer dat ik +- 6 weken zwanger was en ineens bloed verloor, een knal positieve test had, maar er toch op de echo helemaal NIETS te zien was, steeds door mijn hoofd. Ik voelde me zó voor de gek gehouden door mijn lichaam en mijzelf. De verloskundige reageerde ook alsof ik iets verzon ofzo. Omdat de test (die ik van hun moest doen) wel positief was werd ik doorgestuurd om te kijken of het een bbz was, wat gelukkig niet zo was. Maar het voelde echt heel vreemd dat er niets te zien was.. alsof ik al die tijd in een illusie had geleefd, ondanks dat de testen wel hadden aangegeven dat ik zwanger was. Ook voel ik nog verdriet van mijn laatste miskraam. Ik voelde me toen al extra angstig dat het weer mis zou gaan, en daarom wilde ik met 6 weken een vroege echo. Er was een kloppend hartje te zien, echter klopte deze wel iéts langzamer dan normaal. Volgens de verloskundige was ik waarschijnlijk minder ver, maar ik wist eigenlijk dat dat niet kon en ik voelde al dat het niet goed zat.. 3 weken later kreeg ik weer een echo en daarop was te zien dat het hartje met 7 weken gestopt was met kloppen. Het voelde zo verdrietig dat er iets in mij geleefd had en iets in mij was dood gegaan. Hoewel ik wel heel helder voelde dat het fysiek niet meer leefde, maar het "zieltje" nog wel aanwezig was. Dat was bijzonder en mooi.. Toch voelt het zo ontzettend verdrietig om het gevoel te hebben een kindje te verliezen. Ik heb er zoveel bij stil gestaan, contact mee gemaakt, om gehuild (om alle miskramen), maar het lukt mij niet om in deze zwangerschap in het Nu te zijn en per moment te leven. Misschien is dat ook wel logisch als je herhaalde miskramen hebt gehad..? Heeft iemand nog tips voor mij, een andere kijk er op, een andere manier van er mee omgaan? Liefs
Blijft moeilijk.. Want je weet nooit wanneer het wel of niet goed gaat, de eerste weken blijven killing en je leeft van echo naar echo, van mijlpaal naar mijlpaal. Proberen afleiding te zoeken in leuke dingen, en ik vond het fijn om regelmatig echo te krijgen, toch een stukje bevestiging of het wel of niet goed gaat daarbinnen. Hadden we maar een luikje die we af en toe even open konden doen om te kijken hoe het gaat daarbinnen. En wat betreft de miskramen, ik heb na de laatste mk grieving counseling gehad, hier heb ik veel aan gehad. Iemand die voor mij de dingen op een rijtje kon zetten om het beter te kunnen accepteren. Verder heb ik voor ons meisje een gedenk plekje en vieren we haar geboortedag met een leuke dag met het gezin en taart. Voor de miskramen heb ik verder niks omdat dit voor mij denk ik minder zwaar weegt. Wat niet wil zeggen dat dit voor een ander ook zo is of moet zijn, iedereen heeft hier z’n eigen verdriet in. Ik hoop dat jullie over een aantal maanden een lief mooi broertje of zusje mogen verwelkomen, veel succes en sterkte deze slopende weken van onzekerheid ♡
Dankjewel voor jouw lieve bericht ❤ Na het schrijven van dit topic voelde ik dat er bij mij een diepere pijn onder zit: het gevoel verlaten te worden door mijn eigen schuld. Dit gevoel zit heel diep en is ontstaan in mijn kindertijd, waarin ik veel afwijzing heb gevoeld. Onbewust voelde ik met iedere miskraam verlaten te worden door het kindje, en voelde ik dat dat mijn eigen schuld was. Ik ben wel "blij" met dit inzicht, want nu weet ik dat daarin nog iets voor mij te verwerken valt❤
Ik denk dat de onbezorgheid nooit meer terugkomt. Een positieve test betekent nu helaas niet meer dat je over een aantal maanden een baby in je armen hebt. Gosh wat mis ik die naïviteit en onbezorgdheid soms. Mijn laatste zwangerschap was emotioneel heel heftig. Ik was er bij X* van overtuigd dat ik iets fout had gedaan of dat ik het verdiend had want ik was vast een vreselijk mens geweest in een vorig leven. Dat doemdenken ging steeds verder waarbij ik op den duur ook een periode heb gehad waarin ik niet meer mijn nagels durfde te lakken, te dicht bij de magnetron te staan en meer van dat soort dingen. Het werd echt wel obsessief. Ik heb traumaverwerking en EMDR sessies gehad in de zwangerschap en dat heeft wel geholpen. Ik dacht gedurende de zwangerschap dat als hij eenmaal geboren was ik wel gerustgesteld was maar niets bleek minder waar, de angst dat hij alsnog "afgepakt" zou worden werd alleen maar intenser. Gelukkig had ik een aantal mensen ingelicht en konden die mij weer met beide benen op de grond krijgen. Maar zelfs nu ren ik nog wel eens naar boven om even te controleren of hij nog ademt. Je bent niet alleen en veel vrouwen ervaren dit bij een zwangerschap na verlies. Wees niet te hard voor jezelf. Niemand zegt dat genieten in een zwangerschap perse moet. Die eerste weken kun je ook best even je kop in het zand steken❤️
Ik ben 4x zwanger geweest. De eerste keer kreeg ik een dochter, 4 jaar later kreeg ik twee miskramen, en tot slot kort daarna werd ik zwanger van een zoon. Toen ik mijn miskramen had (ik had er 2 binnen 4 maanden, beide stopten rond 6w4d met groeien), wist ik dat ik iets moest doen om het concreet te maken, iets tastbaars. Omdat ik me graag creatief uit, heb ik toen een grote steen beschilderd en de embryo's een naam gegeven. Het heeft me erg geholpen om iets tastbaars te hebben. Desondanks was de laatste zwangerschap moeilijk. Vooral het eerste trimester was een kwestie van overleven en eigenlijk kon ik ook daarna maar af en toe voluit genieten. Mijn tip is om radicaal je gevoelens te accepteren, en je niets aan te trekken van cliché's als roze wolken etc. Want voor iedere zwangere die op een roze wolk zit, staat er minstens één andere die op een donderwolk vertoeft. En mits je op tijd hulp zoekt waar dat nodig is, mag je gewoon voelen wat je voelt. Ik wens je veel geluk!
Na de bbz heb ik emdr gehad. Dat hielp. Maar de laatste miskraam, waarvan ik voelde 'ja deze gaat er wel komen" en van 1 op andere moment dat gevoel verloor en miskraam kreeg hakte er zoveel meer in dan ik had gedacht. Worstel er nog mee. Belazerd worden door mijn lijf En het zwaartste is ook dat wij een zwaar fertiliteitstraject volgen. We zijn zoveel verloren en het lijf faalt al zo Wat bij mijn 1e en 2e miskraam hielp, dat ik de zwangerschapstesten op een bepaald moment heb begraven. Dat ik ze losliet zeg maar. Bij de 3e miskraam ben ik daar nog niet aan toe.
Jouw reactie raakt mij! Dat is precies hoe ik het heb gedaan. Een naam geven aan het kindje wat helaas nooit had mogen zijn en accepteren dat elk gevoel die je erbij hebt of hebt gehad er mag zijn en uitgesproken mag worden. Een volgende zwangerschap zal nooit meer onbezorgd zijn voor degene die een miskraam/zwangerschapsafbreking/stilgeboorte hebben meegemaakt. Ik heb de naam pas geleden met een par mensen gedeeld want ik kon het niet over mijn lippen krijgen zonder intens verdriet te voelen. Ook heb ik een psycholoog benaderd om mij te helpen in de verwerking ervan, dat helpt goed! Natuurlijk ben ik nog wel eens verdrietig maar ook een soort van blij dat dit kindje wat er ineens ongepland was ons heeft doen beseffen dat we toch graag een tweede willen! Hopelijk heb je wat aan deze antwoorden TS! Veel succes en sterkte met de verwerking! Hopelijk ben je dit keer blijvend zwanger en hebben jullie over een paar maanden een gezond en levend kindje in jullie armen!❤️