Wij hebben op de basisschool infogesprekken aan het begin van het schooljaar. Dat is altijd in de avond en dan maak je kennis met de leerkracht en kun je als ouders vertellen wat je van de leerkracht verwacht voor jouw kind. Zeker met een kind dat niet altijd de gewone leerweg volgt is dat wel fijn. Verder zijn er de contactavonden na de rapporten. De 10 minuten gesprekken zeg maar. Die zijn bij ons ook in de avonden. En meestal 1x per jaar een ouderavond, dan komt er bijv een spreker over een opvoedkundig onderwerp ofzo. Of er wordt door school iets extra's uitgelegd, geïntroduceerd. Maar door corona zijn die ouderavonden al een paar jaar niet geweest.
Hm zo'n gesprekje aan begin was hier digitaal ivm corona maar ook overdag en die 10 minuten gesprekjes nu zijn ook altijd overdag, daar moet je dan ook maar weer vrij voir nemen..
Nee niet herkenbaar, maar dat ligt ook aan je eigen inzet vind ik. Mijn man brengt de kinderen naar school, ik haal ze op. We zitten allebei in de klassenapp en gaan samen naar de 10-minuten gesprekken. Mijn man noet daar vaak een middag vrij voor nemen maar is er wel bij. We doen allebei de overblijfbeurten op school. Mijn man werkt veel en ook vaak in het buitenland, maar is zeker betrokken bij school.
Ons dametje is net 1, maar al meerdere momenten gehad waarop mijn vriend, haar vader, als ‘tweederangs’ werd gezien. En dat terwijl hij zich enorm inzet! Wij zijn qua zorg en betrokkenheid wel echt gelijken. Het meest nare moment was op het consultatiebureau. Door de coronamaatregelen mocht maar 1 ouder mee. Als je samen wilde komen, mocht een van de ouders buiten bij het open raam van de spreekkamer staan. Dus wij wisselden af. Ene keer ik buiten, andere keer hij. Op een gegeven moment zat hij dus met dochter binnen en ik stond bij het raam buiten. De jeugdverpleegkundige keek hem het hele gesprek amper aan! Het was zo naar. Hij zat zo zijn best te doen en kon overal antwoord op geven. En toch keek ze mij steeds aan, alsof ze de antwoorden alleen van mij verwachtte. Maar heel eerlijk? Ik merk wel er vrouwen zijn die hun partner als mindere behandelen wat betreft de zorg van hun kind. Als tweederangs partner dus. Natuurlijk is er een wisselwerking, maar toch. Ja vaders hebben de zaken minder snel door dan de moeders. Maar moeders hebben dan ook een heel andere band met het kind. En een voorsprong van 9 maanden. Laat vaders ook lekker aanklooien en leren hoe het werkt ipv alles voor te kauwen. Ga ervanuit dat dat wat hij doet, uit een goed hart komt. ❤️ (Even uitgaande van een hetero-relatie. Ik weet niet hoe dit hij homoseksuele/lesbische koppels is)
Binnen grenzen. Maw wat zou je anders doen maar vormt geen gevaar en welke gevaren worden over het hoofd gezien waar je wel echt op moet reageren. Ik denk dat vrouwen over het algemeen beter zijn in het inschatten van gevaren. Als je dan uitersten naast elkaar hebt is het geen kwestie van maar meer uit handen geven. Sommige mannen zijn ook gewoon bar slecht in het inschatten van situaties. Maar niet zo algemeen als het waarschijnlijk uitgevoerd wordt.
Hmm "grappig" eigenlijk. Als ik op mijn werk moet bellen over een kind dan bel ik meestal eerst de moeder. Niet bewust eigenlijk. Ik zal er eens op letten. Maar als ze net bevallen is dan bel ik juist vader. Ik wil haar dan niet wakker bellen oid. Dat is dus wel bewust.
Als vaders zaken minder snel doorhebben is dat misschien ook omdat ze minder tijd doorbrengen met het kind of omdat ze niet jarenlang op een zwangerschapsforum doorbrengen. Ze hebben iets minder “domeinkennis”. Ik zou niet durven stellen dat mannen van nature dingen minder snel doorhebben, die van mij in in ieder geval niet. Hij schat de risico’s anders in dan ik soms. Hij is nuchterder dan ik, ik sla snel door naar de hysterische kant. Maar het lijkt me juist goed in een relatie om dat evenwicht te hebben?
Veel vrouwen zijn goed in het bedenken van gevaren, maar de kans dat die zich ook echt voordoen is vaak heel klein. Bij ons is dag in ieder geval mooi in evenwicht, ik zie overal problemen en mijn man relativeert ze. Het zou voor mijn kinderen ook niet fijn zijn om alleen op te groeien met een mama die ze overal bang voor maakt.
Ik ben 6 jaar thuis geweest bij de kinderen. En nu werken we 50/50 en ondanks dat man voorheen overal bij hielp vind ik dit echt zo heerlijk. Ik hoef me ook nergens zorgen over te maken. Hij kookt, wast, strijkt, poetst, regelt alles voor de kinderen die dag. Ik hoor van collega’s dat de man niet kan koken, niet weet hoe de wasmachine werkt etc etc ik vraag me dan toch ook wel af hoe dat kan. Wil die man dat echt niet? Of heeft de vrouw altijd alles naar zich toegetrokken? Is het toevallig zo gelopen?
hier ongeveer ook zo. Ik ben altijd thuis dus het aanspreekpunt. Mijn schoonzusje is de 2 op de lijst want ook altijd thuis en in de buurt. Man gaat mee naar ouder gesprekken als ik die kan plannen eind van de dag. En als er problemen zijn waar ik hem in betrokken wil hebben. Maar voor de rest doet man alleen op school klusjes vrijwillig en vaak buiten schooltijd. Kapotte wc repareren, daklekkage verhelpen. Of bij de kleuters dit jaar het buitenspeelgoed wat stuk was allemaal even nalopen, oliën en binnenbandjes plakken en vervangen maar 9 vd 10 keer ziet hij dan de juf niet omdat hij dit na zijn eigen werk in plant. De directeur belt hem wel rechtstreeks met deze vragen, dat gaat weer niet via mij.
Mijn man zit ook niet in de klassen app of in het Ouderportaal. In die eerste word nooit nuttige info gedeeld. Zijn vaak vragen rond speciale dagen of ze die dag lunch of fruit mee moeten of of het nou deze vrijdag of volgende vrijdag speelgoed dag is. In het Ouderportaal zit ik en belangrijke info geef ik door maar aangezien hij niets regelt voor school heeft hij ook vaak niets aan die info.
helemaal mee eens! Hier is die balans net zo! Man slaat alleen door naar het hysterische als de kinderen benauwd zijn, zicht verslikken of dreigen te stikken. Dan voelt hij zich te machelooos waardoor hij sneller paniek heeft dan ik. Waar ik dat juist weer heb zodra ik bloed zie.
hier in huis is dat omdat ik altijd alles naar me toe trek! Ik wil niet dat hij zich met poetsen wassen en strijken bemoeid. Koken daarintegen doet hij wel regelmatig. Ik vind het niet leuk, hij wel. En ondanks dat ik niet werk en thuis ben de hele dag kookt hij regelmatig nog als hij uit zijn werk komt. Ik heb dan wel de boodschappen gedaan en voorbereid wat van te voren mogelijk is en heb de tafel gedekt en ruim af en maak schoon daarna. Maar er zijn ook zaken waar ik hem meer betrokken in zou willen zien. Financiële zaken en administratie vind hij niet leuk en wil hij zich niet in verdiepen. Hij weet hoe hij geld moet pinnen (doet hij ook weinig hij doet zo goed als alles cash) maar internetbankieren of geld overmaken heeft hij nog nooit gedaan. Een tikkie sturen of betalen als hij er 1 krijgt, dat kan hij niet, dat vraagt hij aan mij. Hij heeft geen eens een bankapp op zijn telefoon staan. Hij weet niet hoeveel geld erin komt en uit gaat en wat dingen kosten en dat boeit hem ook niet. Hij heeft geen besef van waarde van boodschappen bijvoorbeeld. Ik zei vorige week dat ik schrok van de prijs van een pot pindakaas van €7,09 en hij snapt daar niets van. Ik maak me weleens druk hoe dat moet als mij wat gebeurt. Maar hij wil het niet leren en als ik wat wil laten zien of uitleggen speelt hij dommertje.
zo herkenbaar! Financieel is bij ons de situatie precies hetzelfde. Ik vind het eigenlijk wel prima Als ik soms weleens hoor wat vrouwen moeten verantwoorden aan uitgaves daar zou ik niet gelukkig van worden. Hij vertrouwt me daarin blindelings. ik vertel wel alles en ik geef hem geregeld de keuze om ook de app op de telefoon te zetten etc. Maar dat wil hij niet.. Hij hoeft in het huishouden ook niks te doen.. wij hebben vrij “ouderwetse” verdeling van taken. Maar ik voel me daar prima bij…
Wij hebben al jaren een misschien wat ouderwetse rolverdeling, omdat mijn zoon zo vaak ziek was, dat we besloten hebben dat ik zou stoppen met werken en die zorg op me kon nemen. Logisch dus ook dat school mij daarna ook steeds belde of ik hem op kon halen enz. Hij werkt op driekwartier rijden ofzo van huis. Buiten dat deed mijn man voor school bijna net zoveel, ging meestal mee naar oudergesprekken, op kamp, naar informatie-avonden enz. Op zijn thuiswerkdag haalde hij ze ook van school, zulke dingen. Sinds Corona werkt hij de meeste dagen thuis, maar sinds dit afgelopen jaar zitten ze allebei op de middelbare school. Ik merk wel dat de orthodontist, tandarts enz. mij standaard bellen. En ik ken best veel mannen die dat vrouwentaken vinden (en dat is dan gewoon van mijn leeftijd), heb ook een vriendin die met mij op zaterdag een keer ging winkelen en zei dat dat nog best wat voeten in aarde had, omdat haar man liever niet op de kinderen past. Dan gaan mijn haren overeind! Dat zijn dat rolverdelingen die vaak niet met gezamenlijke instemming tot stand zijn gekomen. Die zie ik ook alles voor school regelen, sport, tandarts enz. Zelfs al werken ze.
Als beiden het zo prima vinden dan is er uiteraard niks aan de hand! Maar iets niet willen kunnen vind ik wel gek, want inderdaad; wat als je partner wegvalt? Zo heb ik mijn man gevraagd mij te leren banden plakken. Doet hij nog het meest, maar ik wil het wel kunnen voor als hij er niet is, of hem iets overkomt
Herkenbaar nieuwsbericht hoor. Wij hebben vanaf start mijn man z’n privenummer en vervolgens zijn werknummer als contact 1 en 2 bij kdv gehad en nu ook bij de bso. Daarna kom ik pas met mijn nummer. Toch is mijn man nog nooit als eerste gebeld. We hebben het inmiddels wel 100x aangegeven en 9 van de 10 keer is mijn reactie direct: had man aangegeven dat hij niet kon komen of kunnen jullie hem niet bereiken? Echt mega irritant. Mijn man brengt en haalt de kinderen driekwart van de tijd. Doet een goede overdracht. Dus daar ligt het allemaal niet aan. En ook op school merken we nu dat de juf toch net wat vaker mij aanschiet als er iets is. Meest rare vond ik nog wel dat mijn man een officiële klacht had ingediend bij het hoofdkantoor van het kdv. Met mail met zijn naam en telefoonnummer erover. En toen gingen ze mij bellen. Ze kennen ons allebei niet vanuit het hoofdkantoor. Hoe kom je er dan bij om niet degene te bellen die klacht indiende en wiens contactgegevens bij de klacht staan?!
Hier heerlijk “ouderwets” gezin nog. Vaders zorgt ervoor dat we financieel rond kunnen komen, En ik zorg ervoor dat ons gezin gezond en wel overal heen kan dus hier ben ik 100% aanspreekpunt. En vaders, heeft hier absoluut geen probleem mee. En mocht t eens voorkomen dat hij wat moet oid, doet hij dat gewoon met liefde….
Ach kleine man is bijna 8 mnd en als ik niks had verteld had zoon nog steeds enkel fles gehad. Moet het ook klaarzetten en opschrijven anders vergeet hij t gewoon. Wat er in t weekens gebeurd is kennelijk uitgeblurd ofzo. Je ziet toch dat ie brood eet of een fruitje krijgt...kop op zeg. Heb t m een paar weken geleden gevraagd Hoe ging t met zn fruit? Welk fruit? Zucht... Mantra to self...."Hij gaat er niet kapot van, in flesvoeding zit ook nog wel wat, vocht is het belangrijkste..."
Mijn vriend heeft de zorg en opvoeding voor en van zijn zoon jarenlang alleen gedaan. Ook toen zijn vriendin er nog wel was, deed hij praktisch alles alleen. Hij voelde zich vaak minder serieus genomen als ouder. Vaak moeten verantwoorden waarom hij alleen bij een afspraak was, moeten bewijzen dat het allemaal wel goed ging, heel vaak ongevraagd advies gekregen van moeders over de meest onnozele dingen, altijd maar horen hoe knap het was dat hij alles alleen deed terwijl hij zich prima redde. Ik heb dat toch heel anders ervaren toen ik er alleen voor kwam te staan. Tuurlijk, ik kreeg wel eens een compliment voor het feit dat ik het alleen deed. Maar een compliment omdat kind er netjes verzorgd uitzag? Neuh. Gelukkig niet zeg. Mijn vriend kreeg bijvoorbeeld ook vaak de opmerking ‘’oh wat erg dat hij geen moeder meer heeft’’, terwijl ik vaak de opmerking kreeg “wat fijn dat ze hun moeder nog hebben’’. Een vader is niet belangrijk ofzo?