De website die @Chechi noemt is een goede. De testuitslag daar gaf mij de doorslag om advies te vragen. Met amper 2 jaar zaten we daarom al bij kinderarts. Early intervention is zo belangrijk. Boekentip (wel Engels) : ‘An early start for your child with autism’ Gebaseerd op de Denver methode welke heel effectief is voor peuters en kleuters (en jonge kinderen) met autisme.
Ik weet dat dat zo is. Maar ik weet uit ervaring met meerdere psychiaters en psychologen dat er heel veel verkeerde inschattingen gemaakt worden bij autisme en hoe de ontwikkeling loopt en of een kind “achterloopt”
Daar ben ik het mee eens. Er wordt teveel vergelijken met neurotypische ontwikkeling en neurotypisch brein. Gelukkig komt daar wel steeds meer kennis over. En ook belangrijk om het niet meer zo te noemen. Er zit kracht in benaming.
Rot dat je die ervaring hebt, zo zou het niet moeten. Mijn collega hulpverleners zouden beter moeten weten. Ik begrijp alleen niet wat mijn post daar dan mee te maken heeft. Ik geef namelijk gewoon accurate informatie en nu lijkt het alsof je het niet eens bent met wat ik zeg / alsof ik verkeerde informatie geef.
Ik ben het niet eens met de benoeming. Het vergelijken van de ontwikkeling van een kind met autisme met een peuter of kleuter van een neurotypisch kind
Ah de semantiek, oké helder. Voor mij is deze vergelijking gewoon logisch, omdat kinderen een sociaal emotionele ontwikkelingsfase doorlopen die bij mensen met verschillende problematiek (of dat nou autisme is, of een verstandelijke beperking of een persoonlijkheidsstoornis, maar ook gewoon een gezonde volwassene kan dit hebben) dan vergelijkbaar is in uiting / of daar in anders verloopt. Dat maakt het ook een “stoornis”, het verloopt niet zoals het gemiddelde kind. Ik werk met volwassenen en mijn ervaring is dat zij die vergelijking juist erg fijn vinden, omdat het precies onderstreept wat zij ervaren. Ze voelen zich vaak afwijkend in gewone ontwikkeling of op bepaalde vlakken heel kinds. Ik hoor niet zelden; ik voel mij sociaal net een kleuter. Ik merk dat er dan een naam aan geven ze goed doet. Het is in ieder geval niet bedoeld als een aanval op mensen met autisme. Maar goed, dat ervaart iedereen nog altijd anders. Iedereen mag dit ook anders ervaren.
En ik ben het er dus niet mee eens dat anders ontwikkelen dan wat als maatschappij de norm vinden, een stoornis is.
Stoornis of niet, maar door de ontwikkeling van een persoon met autisme alleen maar te zien als een verstoorde ontwikkeling op het neuro typische, kun je heel makkelijk in de valkuil trappen alles op autisme af te schuiven, terwijl er misschien wel veel meer speelt. Alleen door te erkennen dat een persoon met autisme zich ook gewoon ontwikkelt en zicht te hebben op wat je dan mag verwachten en daarbinnen wat mogelijk afwijkend is, kun je de doelgroep goed ondersteunen. Concreet voorbeeld: mijn oudste zoon heeft een posttraumatische stressstoornis overgehouden aan een acute opname op de IC door een virus infectie (pre corona). We zijn jaren op zoek geweest naar hulp voordat een psychiater zijn problemen niet afschreef op zijn autisme diagnose en de ptss diagnose stelde. Wat onbehandelde ptss met een kind doet, is niet fijn.
Natuurlijk! Daar ben ik het helemaal mee eens. Als je dat als behandelaar niet doet ben je wat mij betreft niet goed bezig en mag je je papieren inleveren. Je mag nooit alles afschuiven op autisme. Dat doe ik nooit als behandelaar en diagnosticus. Ik behandel ook gewoon de ptss, angststoornissen, depressies ed en heb daar zeker oog voor. In diagnostiek kijk ik altijd of ik de klacht door iets anders kan verklaren. Ook kijk ik altijd maar de krachten en mogelijkheden. Maar dat neemt niet weg dat je ook moet kijken naar datgene wat niet goed loopt om überhaupt er iets mee te kunnen doen of in te kunnen ondersteunen. Doen alsof het allemaal heel gewoontjes is doet ook geen recht aan de problemen die mensen ervaren door het autisme, is mijn mening en ervaring met de doelgroep.
In dat geval had ik graag 7 jaar geleden bij jou in de behandelkamer gezeten, IPV al die hulpverleners die ons afgewimpeld hebben. Geloof me, dat zijn er veel.
Verdrietig om te horen dat het er zo aan toe gaat. De jeugd ggz denk ik of niet? Ik vrees dat dat ook het gevolg is van het feit dat de gemeente de zorg betaald en dat er beperkt budget is; te weinig geld om echt tijd te besteden aan je cliënten. In de volwassenen specialistische GGZ krijg ik alle ruimte om het goed te onderzoeken en te behandelen.
De jeugd GGZ was uiteindelijk degene die het wel opgepakt heeft. Maar over de gemeente ben ik inderdaad niet te spreken, maar dat is een ander verhaal.
Ts, los van ASS of welke diagnose dan ook, wil ik je 1 ding meegeven. Als het blijft knagen dat gevoel, doe er iets mee! Niet per se direct, 11 maanden is nog jong. Maar als het gevoel niet overgaat (peuter/kleutertijd) dan zou ik wel meer onderzoeken. Ik ben niet iemand die iets op gevoel deed, alles moest feitelijk zijn. Maar sinds mijn oudste kind heb ik wel geleerd je moedergevoel niet te negeren. Ook niet als 'de hele wereld' zegt dat het normaal is en er niets aan de hand is.
Autisme is een ontwikkelingsstoornis wat zoveel inhoudt als dat bepaald gedrag op een bepaalde leeftijd normaal is maar dat ze 'er overheen groeien'. Rond de 11 maanden begon mijn zoontje te fladderen bij boosheid of enthousiasme, gedrag was je vaak bij mensen met autisme ziet. Maar ook bij baby's en kleine kinderen omdat ze hun emoties op die manier uiten. Het schoot wel even door mijn hoofd dat dit typisch gedrag is (ik werk in de gehandicaptenzorg en herkende het meteen), maar bedacht direct dat dit normaal gedrag is voor zijn leeftijd. Ik lees geen vreemde dingen in je post. Kinderen ontwikkelen zich nu eenmaal op hun eigen manier. Waarom denk je aan autisme of iets dergelijks in plaats van ontwikkeling op zijn eigen manier?
Als je op tiktok kijkt bij bijvoorbeeld #childautism zie je onder andere filmpjes van hele jonge kinderen waarbij later autisme is vastgesteld. Misschien heb je er iets aan!
Hoi ts, Ik zat vorig jaar in de fase waar jij nu staat. Tijdens de zomervakantie gewisseld van dagopvang en toen begon de pedagoog over het gedrag van onze jongste. Ik wimpelde het in eerste instantie af. Hij zat immers maar 2 weken bij de nieuwe opvang. Het komt wel goed, ieder kind ontwikkelt zich op zijn eigen tempo. Toch bleef het knagen. Je leet dan extra op het gedrag van je lind. Uiteindelijk de stap gezet en met hem naar het inloop speekuur gegaan van het consultatiebureau. Daar observeerde de arts onze zoon; hij loopt 50% van de tijd op zijn tenen, reageert niet op zijn naam, zwaaien doet hij niet, etc. Ik kreeg voorzichtig de vraag of autisme bij ons in de familie voorkomt. Dat is niet het geval. We zijn toen doorverwezen naar het consultatiebureau plus, er volgden testen om dingen uit te sluiten. Gehoortest, motoriek, observatie bij de dagopvang etc. Conclusie: ontwikkelingsachterstand/vorm van autisme. Hij is inmiddels 2 en staat al 8 maanden op de wachtlijst om naar het speciale dagopvang te gaan. In de tussentijd hebben wij logopedie, thuisbegeleiding en ook bij de dagopvang befeleiding. We zijn deze maand net gestart met het onderzoek om te kijken waar onze zoon in zijn ontwikkeling op dit moment staat. De wachtlijsten zijn lang. Wat ik hiermee wil zeggen is; als je twijfelt ga op onderzoek uit.
Je hebt al een heleboel goede tips gekregen, die website (en test daar) is ook goed. Ik had bij mijn zoon niet zo snel door dat er iets echt speelde, omdat ik geen vergelijk had met andere baby's. Mijn schoonmoeder zei ook vaker, oh dat deed vader ook toen hij baby was (en ja, mijn man heeft nu op volwassen leeftijd ook diagnose ASS gekregen...), dus dat deed geen belletjes rinkelen bij mij. Wel kreeg ik na 1 jaar het gevoel dat hij langzaam was in alles en na een tijdje bekroop mij echt het gevoel dat hij algeheel achterliep. Het was uiteindelijk het kinderdagverblijf dat uitsprak hoe 'anders' hij was en dat ze zich zorgen maakten. Ik was zo opgelucht dat zij eindelijk woorden gaven aan iets dat al een tijd aan mij had geknaagd. Hij was toen 2 jaar en toen is balletje gaan rollen. Door wachtlijsten e.d. duurde het langer voordat onderzoeken waren afgerond en er passende opvang/behandeling was, diagnose is met 3 jaar gesteld, maar had dus ook veel eerder gekund. Bij mijn jongste was ik goed op de hoogte van autisme en de verhoogde kans dat zij het ook kon hebben (ivm broer). Met argusogen bekeek ik haar ontwikkeling, heb ook vaak zorgen uitgesproken bij CB, maar het was allemaal zo subtiel dat niemand die zorgen deelden. En de prikkelgevoeligheid die ze had, had mijn oudste dochter ook (die zeker geen autisme heeft, maar 'gewoon' gevoelig is en over veel dingen heen groeide), dus ik dacht, tja, zal wel goed komen als ze ouder wordt? En ze was een heel ander kind dan mijn oudste. Niemand maakte zich zorgen om haar of leek iets bijzonders te zien (kinderdagverblijf, logopedie, CB, kleuterjuffen). Dus heb ik dat knagende gevoel genegeerd en gewacht tot ze 'eroverheen' zou groeien. Na een zeer moeizame zomervakantie toen ze 6 jaar was, viel bij mij opeens het kwartje en herkende ik de autistische kenmerken, die er anders uitzagen dan bij oudste, maar in feite wel hetzelfde waren (het is echt een spectrum!). Ze is daarna ook snel vastgelopen in groep 3 en zijn wij hulp gaan zoeken. Maar ook daar door wachtlijsten duurde het lang voordat alles rond/duidelijk was. Ik vind het nu jammer dat ik toch niet eerder iets ondernomen heb. Ooit toen ze 2 jaar was heb ik zelf op eigen houtje de M-Chat (een soort screeningslijst voor autisme bij peuters) ingevuld en toen viel ze net in de categorie waarbij verder onderzoek geadviseerd werd. Ik heb nooit gedaan, omdat ik keer op keer het gevoel kreeg van anderen (zoals CB) dat ik spoken zag... (ik vind persoonlijk dat CB hier echt iets laat liggen, ik hoop dat ze inmiddels wel screenen op ontwikkelingsstoornissen. Maar zelfs mijn zoon hebben ze niets 'bijzonders' gezien...) Volg je gevoel en spreek je zorgen uit (al heeft dat mij nooit wat opgeleverd ). En, hoe vervelend ook, soms moet de tijd leren welke richting de ontwikkeling neemt. Wat nu nog subtiel is, kan een paar maanden later een stuk duidelijker worden.
11 maanden is nog heel jong. Ik zou hem echt de tijd nog even geven. Rond de 18 maanden is er al meer zinnigs te zeggen (als er wat bijzonders aan de hand is). Hij kan maar 1 ding tegelijk ontwikkelen. Nu is dat kruipen en optrekken. Er zit dus wel degelijk ontwikkeling in. Het hard slaan.... ja dat doen peuters ook nog. Hij heeft nog geen idee wat hard of zacht is. Of dat iets wat hij doet jou pijn kan doen. Hij is er nog te jong voor. Huilen wanneer een ander kind huilt. Ook heel normaal. Over wennen op de opvang. Als hij thuis alleen is en daar met een groep kinderen zit met veel lawaai.... logisch dat hij moet wennen. Ik zou daar ook aan moeten wennen. Geef hem de tijd. Met 1 dag in de week gaat wennen voor die kleintjes ook niet zo snel. Persoonlijk lees ik niks raars in jouw verhaal. Bekijk het nog eens wanneer hij 15 maanden is. Hij moet ook de tijd krijgen om zich te kunnen ontwikkelen. Voor nu zou ik alle zorgen loslaten en van hem genieten.... voor je het weet is hij geen baby meer.
Tsja….. het klinkt alsof je t over een baby hebt die volop in ontwikkeling zit?! Het boekje zegt dat ze rond deze tijd zouden “moeten” klappen en zwaaien… maar elke kindje is anders. hier alleen maar heeeel relaxte kindjes wat ontwikkeling betreft haha En wij vinden dat dikke prima.. het komt zoals het komt. persoonlijk zou ik me hier absoluut nog niet druk om maken geloof ik. Geef t kindje de kans en ruimte om op eigen tempo te ontwikkelen. Ook zonder oefenen kunnen ze uit zichzelf veel! De een wat eerder dan de ander.