Qie heeft er tips voor onze jongste. Ik weet het allemaal even niet meer. Onze jongste van 4,5 wordt echt steeds lastiger. Hij wil altijd al wel zijn zin doordrijven maar hij drukt zo'n negatieve stempel op het hele gezin. Positief benaderen helpt niet, straffen trekt hij zich niks van aan en lacht hij me uit. Gisteren heeft hij onze oudste bewust pijn gedaan. Hij wilde aandacht, de oudste had er geen zin en en hop het ging mis. We schrokken allemaal. Oudste huilen. Ik zet hem even op zijn kamer, maar hij komt er gewoon iedere keer weer uit en lacht. Het interesseert hem niks als je boos bent. Hij rent weg, lacht. Als ik hem optil en meeneem gilt hij, knuffelen of rustig zitten wil hij niet. Hij slaat me zo in het gezicht in zijn wilde woede als ik hem vastpak. Het interesseert hem allemaal niet. Ook later niet als ik er met hem rustig over praat. Naar bed gaan, gaat allemaal prima. Hij kan ook echt heel lief en rustig zijn. Het zijn de situaties in de loop van de dag. Als hij zijn zin wil hebben. Maar vooral met zijn grote broer. Ze zijn samen nogal wild met stoeien en de jongste wordt altijd uitgedaagd. Maar als de oudste en vriendjes er dan geen zin meer in hebben, accepteert hij dat niet. De middelste wil al geen vriendjes meer mee nemen naar huis door haar broertje. De oudste daagt de jongste altijd uit, altijd wild doen. Waardoor hij weer vaak van mijn man op zijn kop krijgt dat hij zijn broertje met rust moet laten omdat hij hem wild maakt. Hij gaat een half jaar naar school en ook op school is hij 'onhandelbaar' volgens de juf. Hij gaat na de zomer naar groep 2 om extra uitdaging te bieden. Ze hopen dat hem dat helpt. Over school zijn we best tevreden, ervaring met hb en de oudste wordt goed geholpen. Die is net vorig jaar versneld na veel gedoe. De jongste wordt daardoor nu door school niet weggezet als een lastig kind, maar proberen ze hem met extra uitdaging en vervroegd naar groep 2 toch rustiger te krijgen. Als hij iets leuk vindt is er niks aan de hand. Het is vaak dat hij of zijn zin wil hebben, die dan niet krijgt dat het misgaat. "Ik mag dat zelf bepalen. Jij bepaalt mijn leven niet".. Of dat hij wild wordt gemaakt en wordt uitgedaagd door zijn broer of oudere vriendjes. Hij kijkt enorm tegen grote kinderen op en wil stoer doen maar dan helaas op de verkeerde manier. Hij kan ook heel lief en sociaal zijn. Hij is heel lief met jongere kindjes en beschermend. Veel mensen vinden hem heel grappig en ondeugend maar ook schattig. En dat voelt hij haarfijn aan. Hij knuffelt graag en pikt gevoelens heel snel op "mama ben je nou verdrietig?". En het is een echte doener. Hij verzint vanalles om iets te kunnen bereiken. Klimmen, ruimtelijk inzicht, slimme oplossingen bedenken, ik zie hem zo als kleine uitvinder later . Hoe krijgen we de juiste hulp? Ik ben bang dat dit de verkeerde kant uitgaat. Hij luistert gewoon niet en dat slaan, schoppen en soms ook bijten moet echt stoppen. Of is hulp nu nog te vroeg? Goe kunnen we hem dan zelf helpen? Onze oudste heeft zulke andere kenmerken en benadert de wereld zo anders dan onze jongste. Dat ik me afvraag of onze jongste ook wel hb is of gewoon slim en heel onhandelbaar. Wie herkent dit gedrag? Ik zit ook in een HB- groep op FB maar daar durf ik geen hulp te vragen. Daar zitten nogal wat bekenden in zoals een juf op school etc.
Ik blijf eerst doorzetten. Breng hem iedere keer weer terug. Maar hij gaat alleen maar harder en bozer doen. Na een keer of 10 ga ik soms met hem praten. Soms blijft hij na de zoveelste keer wel op zijn kamer om dan wat anders stoutste te doen. Maar als hij dan eruit blijft ontsnappen of op de deur gaat bonzen of dingen kapot maken, dan weet ik het gewoon niet meer.
Belangrijk om echt door te zetten want hij weet dat als hij maar genoeg protesteert jij hem uiteindelijk laat. Dus echt doorzetten, en dat zullen de eerste keren misschien uren betekenen want hij zal alles uit de kast trekken. Als je toegeeft, al is het maar 1x, dan moet je weer helemaal vanaf het begin opbouwen. Als hij spullen in zijn kamer sloopt dan is dat zijn probleem. Dan heeft hij kapot speelgoed, jammer voor hem. Hij weet waar jouw zwakke plek zit en daar zal hij je pakken. Negeren negeren, hou het doel voor ogen. Na de time out moet hij alles opruimen dus hij heeft alleen zichzelf ermee. Is het duidelijk voor hem waarom hij naar zijn kamer moet? En hoelang hij daar moet blijven? Wat wij doen: - uitleg : “je krijgt een time out want je hebt je broer geslagen” - een timer in zicht: “4 minuten time out” (Ze krijgen een minuut per levensjaar. Dus 4 jaar = 4 minuten time out.) - elke keer als hij uit zijn kamer komt breng je hem terug, je legt de eerste 2x (of zo) uit “je krijgt een time out want je hebt je broer geslagen”. Daarna negeer je hem en zet je hem elke keer terug. Niets zeggen. Schreeuwen, slaan, dingen gooien; negeren negeren negeren. Nog maals; hij zal alles uit de kast halen want hij weet dat je (tot voorheen) uiteindelijk toegeeft. Hij heeft niets te verliezen, zet je maar schrap. - de timer zet je elke keer opnieuw op 4 minuten. - als de timer af gaat dan mag hij er uit en zeg je tegen hem: “je kreeg een time out omdat je je broer hebt geslagen. Dat is niet lief/leuk/aardig/acceptabel, je moet je excuses aanbieden.” Als hij zijn excuses niet wil aanbieden dan krijgt hij de keuze; excuses maken of time out. Geen excuses? Dan gaat hij opnieuw 4 minuten in time out. Het is een heel werk, zeker de eerste paar keren zal het echt zwaar zijn omdat hij weet dat hij uiteindelijk zijn zin krijgt. Als jij consequent blijft dan zal hij uiteindelijk opgeven. Elke time out zal minder strijd worden want hij weet dat protest zinloos is.
Dankjewel. Ik ben ook echt weleens een uur bezig geweest met terugzetten. Zelf negeer ik hem dan of leg nog eens rustig uit waarom hij weg moet. Maar hij luistert niet meer. Blijven doorzetten met een time-out heeft hier als gevolg 3 hysterische kinderen in huis. Een kapotte deur, want hij trapt er tegen aan. Kapot speelgoed is eigen schuld dat ben ik met je eens. Maar ik vraag me soms dan wel echt af of een time out nog effect heeft dan. Hij weet echt niet meer na een half uur dan waarom hij straf krijgt en is de strijd op zijn kamer blijven. Excuses laat ik hem altijd maken. Dat doet hij ook wel want als de bui over is vindt hij het wel heel erg om zijn broer verdrietig te zien. Of hij vraagt aan mij de hele dag of hij weer lief is en of ik nog boos ben. Het is ook niet alleen in dit soort situaties. Soms ook ergens anders. Vandeweek in de speeltuin. Ik waarschuw 3 keer en dan ga ik weg. En dan pak ik hem ook onder de arm en ga. Maar voordat we zover zijn.. vandeweek had hij op mijn been gespuugd uit woede, rende hij de hele speeltuin rond zodat ik hem niet kon pakken, gooide hij iets in mijn gezicht. Een hele toestand en ik schaam me dan echt kapot. Consequenties zoals uitjes niet door laten gaan of geen ijsje of snoepje halen, zet ik ook echt altijd door. En ik zwicht niet als hij daarna wel lief is. Maarja die buien..... Ik weet gewoon niet hoe te voorkomen. En ik hou echt mijn hart vast voor straks als school weer begint..
@Baileyy, dat klinkt deels erg herkenbaar. Misschien goed om hulp te zoeken, wie weet speelt er nog wat anders mee als ASS.
@Baileyy: Ik zou inderdaad hulp inschakelen. De wachtlijsten zijn lang, voordat je aan de beurt bent, is er weer een hele tijd voorbij. Als je wacht tot het echt escaleert, dan duurt het voor je gevoel echt te lang.
Dat vind ik wel heel erg heftig om te lezen! Dat het een uur kan duren en het hele huis van slag is dat kan inderdaad. Je zoon trekt alles uit de kast omdat het loont. De meeste kinderen gaan niet zo ver als een deur kapot schoppen maar je hebt erbij zitten… De eerste paar keer zal hij zo te keer gaan omdat hij tot het uiterste zal gaan om zijn zin te krijgen. Maar de 4e keer (of zo) zal hij eerder opgeven. Voor hem kost het namelijk ook bakken energie, en als het niet loont dan zal hij niet meer zo ver gaan. Als je denkt dat er meer meespeelt, bijvoorbeeld autisme, dan is dat wel goed om te weten. Die kinderen ervaren situaties anders dan neurotypische kinderen en daarom soms een andere aanpak nodig. ik ben het ook wel eens met de meiden hierboven. Ik vind zijn gedrag wel heel erg hoor; spugen en in je gezicht slaan of iets in je gezicht gooien. Ik denk dat hulp inschakelen daarvoor geen verkeerde is.
Ja maar waar dan hulp inschakelen? Ik hoor bij de groep van mijn oudste al dat hulp via de huisarts soms niet de juiste is. Omdat er dan niet altijd wordt gekeken naar hb zijn en hoe daar mee om te gaan.
Ik denk zelf absoluut niet dat er iets van autisme meespeelt. Maar ik vind het zelf ook echt wel ver gaan. Hij vindt alles grappig en leuk en laat zich zo opjutten. Zonder dat hij wordt opgejut of wild wordt gemaakt is er zelfs niks aan de hand. Het is altijd een combinatie dat hij stoer wil doen, erbij wil horen en dan komt hij in zo'n bui tja dan is het echt afschuwelijk. We dachten dat zodra hij op school zou zitten en uitdaging zou krijgen het beter gaat. Maar helaas niet. Wel in de les en werkjes situaties, maar tijdens het buitenspelen gaat het soms in bepaalde situaties dus mis.
@Baileyy wat heftig. Ik herken dit gedrag een beetje van een vriendje van A, hij heeft ADHD en autisme. Ik zou hulp zoeken bij een kinderpsychiater, die doen sowieso een iqtest en kijken of er andere problemen spelen. Zij kunnen dan vervolgens thuisbegeleiding geven.
Waar naar gekeken wordt, ligt aan de hulpvraag die gesteld wordt. Bij het centrum voor jeugd en gezin/wijkteam of de huisarts kun je een verwijzing vragen voor onderzoek (maar enkel hb -onderzoek wordt vrijwel nooit vergoed) of zelf een bureau inschakelen voor onderzoek (maar dan moet je het sowieso zelf betalen en voor de uiteindelijke hulp heb je dan veelal ook alsnog een verwijzing nodig, tenzij je ook dat zelf betaald).
Ik zou eerst zelf gaan zoeken in je woonplaats/regio. Bij de gemeente kun je een lijst vragen waar ze een contract mee hebben. Handig voor vergoeding. Dan kijken op websites enz., de praktijk bellen en horen hoe zij er in staan en mee omgaan en als je een praktijk hebt gevonden die je aanspreekt, daarvoor een verwijsbrief halen bij de huisarts. Vragen om een breed onderzoek.
Alles grappig vinden is vaak een masker. Kinderen zijn nooit (of zeer zelden) met opzet vervelend. Er zit eigenlijk altijd wel wat achter. Aandacht, stimulans (prikkelzoekend), gewoonte, emotie. Als je denkt dat HB een rol kan spelen hierin dan zou je opzoek kunnen gaan naar een orthopedagoog/kinderpsycholoog die bekend is met gedragsproblemen en hoogbegaafdheid. Ik heb geen ervaring met IQ testen maar wat ik hoor is dat er ook bredere onderzoeken bestaan waarin ze niet alleen kijken naar IQ maar naar het hele kind. Misschien is dat wat?
Informeer trouwens ook waar je een verwijzing van moet hebben. Hier was de huisarts niet goed en moest het perse een verwijzing van het wijkteam zijn. Drie maanden voor niets op de wachtlijst gestaan, want denk maar niet dat ze dat even uit zichzelf melden…
Helaas wel (ondanks dat het volgens hun eigen site wel kon… ). Ik kan inmiddels een boek schrijven over onze ervaringen in ‘hulpverleningsland’… Was dit maar het enige wat mis is gegaan…
Een kinderpsychiater? Bij ons zei de vervangende huisarts dat doorverwijzingen gaan naar cjg en orthopedagoog e.d. Maar dat was half jaar geleden voordat hij naar school ging, we moesten het eerst nog eens bekijken hoe het op school gaat.
Er zit zeker wat achter dat ben ik met je eens. Het komt altijd voort uit aandacht zoeken bij broer, oudere kinderen, verveling. Maar dat erin blijven hangen dat is nog lastiger, het niet kunnen corrigeren zeg maar. Ik kan dagelijks een hoop voorkomen door afleiding, steeds uitdaging geven. Maarja oudere broer en vriendjes heb ik de hand niet in, die zijn er gewoon. Een breder onderzoek spreekt mij dan zeker aan. Als ik het zo lees dan moet ik toch via de huisarts gaan zoeken.