Een bevalling na 26 weken: voor het oog van de camera vocht Edith (940 gram, 27 cm) voor haar leven https://www.ad.nl/gezin/een-bevalling-na-26-weken-voor-het-oog-van-de-camera-vocht-edith-940-gram-27-cm-voor-haar-leven~aa804bac/
Bedankt voor de tip. Ik ga ook kijken. Mijn oudste heeft destijds 1 maand op de nicu gelegen tussen de hele kleine baby’tjes zoals Edith. Ben benieuwd, hoewel de geluiden van de monitoren bij mij altijd een heel naar gevoel triggeren, wil ik het toch zien.
In mijn geval nu al tranen met tuiten. Herkenbare omgeving herkenbare artsen. Op nicu2 lag C de couveuse op de hoek.
Janken Was ook onze nicu, nummer 3. Pff heftig hoor… ook die raket (reiscouveuse) haalt een hoop herinneringen naar boven. Tranen met tuiten.
Hier ook volop in tranen… zoveel herkenbaarheid, er zijn sinds de afgelopen jaren best veel mensen die wel weten dat ik kinderen heb, maar die niet weten dat ik er 4 heb en dat vind ik soms lastig… dit brengt ze weer even meer terug naar mij. Of brengt mij terug naar hen… ondanks alle zorgen en verdriet was het een enorm bijzondere tijd. Ik lag overigens in een ander ziekenhuis, Sophia had geen plaats.
Heel herkenbaar! Oudste zoon ook in het Erasmus ziekenhuis geboren . Hij is met een spoedkeizersnede geboren met 28.2 weken . Hij was pre- prematuur Hij had ondergewicht(870 gram) Zulke lieve mensen die daar werken. Ik vind het een mooi programma om te zien. Maar ook zeker heftig ! Zeker het verhaal van Jennifer en Benito .Ik hoop zo dat het allemaal goed komt met ze.
Ik heb het nog niet gezien, maar wil het wel terugzien! Ik heb ook de ervaring met een prematuur die in het sophia heeft gelegen maar ik vind het niet heftig om naar zulke programma’s te kijken.. roept veel herkenning waarschijnlijk op, maar wordt er niet emotioneel van vermoed ik zo.. ik heb de hele ervaring ook niet als heftig ervaren.. al was ik wel moe tegen het einde, na zo’n week of 6/7.. toen wilde ik haar mee naar huis nemen.. ik word wel emotioneel als het verhaal niet goed afloopt..
Fijn dat je het niet als heftig hebt ervaren, het zijn ook wel heel lieve verpleegkundigen en artsen en als je kindje gezond en wel mee naar huis mag is de ‘afdronk’ wellicht ook wel anders. Het is heel mooi in beeld gebracht en de presentatie doet het ook heel respectvol. Dus voor jou misschien mooi om te kijken. Een vriendin van mij heeft ook gekeken en het betekent veel voor mij dat zij nu meer inzicht krijgt in hoe het voor ons toen was. Onze zoontjes zijn in die weken nooit stabiel geweest, ik heb behalve directe familie niemand op bezoek gehad.
Ik denk het ook, voor jullie nog een veel heftigere afloop natuurlijk. Maar wij zijn daar op die plek een rollercoaster ingestapt waar we elke dag nog in zitten bijna 8 jaar later. Daardoor brengt dit ook echt gevoelens naar boven, om te zien. De hoop voor ouders dat hun kindje er goed zonder rest schade doorheen komen.
Net de eerste aflevering gezien. Wat een respect voor het personeel! Heel heftig die moeder in kunstmatige slaap gehouden, hopelijk een goede afloop. Heb zo nu en dan even een traantje moeten wegpinken.
Dat zeg je heel mooi… op dat moment vecht je voor iedere positieve ontwikkeling en geloof je dat ze naar huis gaan. Ik heb ze ook echt meteen in mijn hart gesloten, daarom is het ook zo zwaar als je dan toch afscheid moet nemen. Maar het is soms ook het begin van een heel langdurig proces, je weet niet altijd meteen wat ze eraan over hebben gehouden en je hoopt toch dat ze het niet alleen overleven, maar ook dat ze bij die kleine % horen die er zonder schade uitkomt… je kan daar ook niet anders mee omgaan, anders is het niet te doen.
Ik heb ook weer gekeken. Eerst inside met Eddy Zoë in het RMD hier bij hield ik het ook niet droog. Wij hebben er in Rotterdam gezeten met onze zoon, een thuis ver weg van huis. En toen deze aflevering van handen aan de couveuse. Mijn man weigert mee te kijken ' zegt alles verwerkt te hebben maar heeft hij dus niet. Maar echt tranen dit keer. Vind het zo mooi liefde vol weer gegeven.
O wat een mooi/intens programma. Die vrouw die in coma lag/ligt, Hopelijk waren die tranen van geluk en kreeg ze mee dat haar dochtertje bij haar was/lag.