Kind van vriendin pest mijn kind

Ik spreek de kinderen zelf aan. Idem voor mijn vriendin. Wij spreken elkaars kinderen met gemak aan. Ik zie niet alles, zij ziet niet alles dus als er wat gebeurt corrigeren wij gerust elkaars kinderen. Heb daar ook geen moeite mee bij kinderen van een onbekenden als ik de ouders zie loop ik daarna even op ze af en vertel even wat er is gebeurt als t nodig is (zoals gister toen 3 jonge kinderen de eenden in de kinderenboerderij bekogelden met steentjes. Eerst kinderen aangesproken, ouders konden het niet zien gebeuren dus ben naar hun toegelopen van ik heb net 3 van de kinderen aangesproken want ze waren eenden aan het bekogelen, die daarna nog een keer een preek kregen dus haha)


Door dit te doen, laat ik ook mijn kind zien dat assertiviteit oke is

 

Als ouders een kind niet zelf aanspreken help ik mijn kind. Aangeven dat je kan zien dat hij dit niet wil. Je zoon moet ook leren te zeggen stop. Op het schoolplein zijn ook oudere kinderen en is er ook niet altijd een juf die op hem kan letten.

Als je kind iets niet wil aanleren dat hij klaagt bij die ouders of bij de juf of bij jou.

Een ander kind fysiek zo veel pijn doen kan niet door de beugel. Je zoon kan nog niet voor zich zelf opkomen dus moet je hem helpen.

Lastig ja maar als je alleen wegloopt lost dit het niet op.

 

Waarom zou je nu niet terug komen op deze afspraak en wat er is gebeurd? Nu heb je een concreet voorbeeld en je hebt het kunnen laten bezinken, geef aan dat je toen wellicht wat abrupt bent weggegaan, maar dat het je nog dwars zit hoe haar zoon met jouw zoon om gaat.

Ik zeg altijd maar: ‘it takes a village to raise a child’ en als ze daar problemen mee heeft, terwijl jouw zoon daar last van heeft, dan zou het voor mij afgelopen zijn.

 

Je schrijft dat ze al wel problemen hebben met hun zoon. Dan hebben ze er wel last van lijkt mij? En hoe gaat het bijvoorbeeld op school of bij vriendjes of in de buurt? Dit gedrag zullen ze op school waarschijnlijk niet accepteren of is hij daar totaal anders (wat mij sterk lijkt).

Je hoeft je ook niet te bemoeien met de opvoeding. Maar als ze zelf begint over problemen met haar zoon kan jij natuurlijk gewoon je mening geven (of "ik denk dat de juf best een punt heeft"). En bemoeien staat ook los met opkomen voor je eigen kind.

Een "vrije" opvoeding heeft trouwens niets te maken met anderen pijn doen of geen respect hebben voor andermans grenzen. Dit is gewoon gemakzucht.

 

Wat jij er van weet is in elk geval dat schoppen en slaan, helemaal een trap in iemands rug. Alles behalve acceptabel gedrag is.

Ongeacht hoeveel problemen ze hebben met dat kind, je mag toch wel stellen dat er ondanks dat nog IETS van fatsoensnormen zijn en basis beginselen van normaal en grensoverschrijdend gedrag.

Jij tolereert t niet van jouw kinderen, neem ik aan. Waarom zou je dat gedrag, richting jouw kinderen dan wel accepteren? Daar hoort zij gewoon op in te grijpen, hoe vrij haar opvoeding dan ook mag wezen er zijn ook grenzen.

Of mag hij ook tot 00:00 buiten over straat zwerven zonder toezicht? Dat lijkt me niet en ook dat is een grens. Dan mag er voor schoppen/slaan/bijten en elke vorm van "een ander zeer doen" ook prima een grens zijn. Jouw vrijheid houdt op waar die van een ander begint.

Aanvulling: jouw kind verwacht dat jij hem behoed van gevaar, moeder/vader is immers diens beschermer. Hoe krom is het dan om "om de relatie maar niet op het spel te zetten" alsnog je kind mee te nemen naar een "leuke" speeldate, terwijl jouw kind weet dat JIJ weet wat er is gebeurd (in elk geval t effect ervan). Dan wek jij de schijn alsof jouw kind hierin door jou niet is gehoord. (Ff een gedachtenspinsel om mee te nemen). Als je daadwerkelijk wilt gaan praten, zou ik wel even je kleine dat vertellen. Ga je later dan alsnog met o.a. hem naar je vriendin toe dan weet hij in elk geval dat er gepraat is hierover.

Alhoewel allicht niet ieder kind een olifantengeheugen heeft en alles wat unfair of kwetsend is geweest tot in lengte van dagen weet op te noemen ookal was t niet tegen haar maar iemand anders.

 

Bedankt voor je aanvulling TO. Helaas is op tijd onderzoek doen juist zo belangrijk bij problematisch gedrag. Door er op tijd bij te zijn ben je zoveel problemen voor. Je kunt dan ouders, omgeving maar in de eerste plaats het kind zelf op tijd helpen door onderzoek, behandeling en inzicht. Dat kan dan vaak nog in lichte vorm. Waardoor je zwaardere problemen in de toekomst voor bent.

In de klas van mijn kind zie ik helaas het enorme verschil tussen ouders die tijdig hebben ingegrepen en ouders die nog steeds het probleem niet willen en kunnen inzien. Kind 1 doet het nu weer goed. Kind 2 zakt steeds verder af. Ouders continu op school, klachten van andere ouders, slechte leerresultaten en als het zo doorgaat zal er vanzelf extern worden ingegrepen.

Zo'n "vervelend kind" krijgt vanzelf een slechte naam waardoor andere kinderen uit de buurt (moeten) blijven. Of andere ouders hem niet meer over de vloer willen hebben. Terwijl er zoveel mogelijk is. En het niet eerlijk is naar zo'n kind toe.

Wellicht speelt schaamte ook een rol. En is die zogenaamde "vrije opvoeding" eigenlijk handelingsonbekwaam zijn. Hoe ouder ze worden hoe zwaarder dit helaas gaat worden. Met 7 kan je nog veel. Met 17 niet meer...

 

Oke maar dan zou ik afspreken zonder kinderen. Zo zit je zelf ook niet prettig en constant op je hoede

 

Het lijkt me een hele verstandige keuze. Leuk als je kinderen met die van je vriendin om hadden kunnen gaan maar als dat er niet in zit is het klaar.

Dan is het voor jezelf nog kijken zijn we nog goede vriendinnen, is het leuk en gezellig? Dan spreek je nog gezellig af, is het niet meer zoals het was dan is echt jammer en laat je het los.

 

nog niet alles gelezen maar je hebt in/na die 8 keer dat kind niet aangesproken. Ik zou na de 1e keer zeggen, handen thuis en het gezellig houden, na de 2e keer dat je vriendin er wat van moet zeggen en waarschijnlijk net wat te hard zeggen tegen mijn kind volgende keer sla of schop je maar heel hard terug in zijn gezicht en na de 3e keer mijn kinderen oppakken en weg gaan.

 

Niet iedereen is hetzelfde. Ts heeft toch al een paar keer toelichting gegeven
Je oordeelt wel erg stellig.

 

Ik ben ook geen label fan maar dat zegt niet dat ik alles dan maar goedkeurend of poeslief accepteer van dr of wegmoffel/downplay/met de mantel der liefde bedek omdat "ze zo is". We zijn dan wel geen fan, maar zeker ook niet blind.

Wij zijn aan de andere kant wel streng, met duidelijke regels en kaders en consequent "omdat ze zo is". Maar daar is nog geen enkel kind beroerder door geworden.

Tenzij je er een robot van probeert te maken, maar dat is hier niet t geval.

Ze is kind, beetje onhandige impulsieve keuzes, is de bedoeling goed maar de uitwerking bagger kan ook voorkomen dat mag, daar leer je van. Maar recht is recht en krom is krom. Binnen de kaders mag ze veel, maar komt ze buiten de kaders dan volgt de consequentie. Ik snap wel dat ze grenzen test, maar zij snapt ook dat ik grenzen handhaaf.

Fysiek geweld, pesten etc. is hier zero tolerance. Gelukkig is t meer een helper/beschermer, dat scheelt al een bak werk.

 

Ik heb een keertje aan de andere kant gezeten, mijn zoon pestte de zoon van een vriendin. Sloeg en schopte niet, dus ik had het zelf helaas niet in de gaten. Ze heeft me toen uitgenodigd om samen een bakkie te doen en heeft het verteld. Ik schrok van, maar was haar heel dankbaar. Mijn zoontje bleek het ook niet in de gaten te hebben dat hij iemand anders pijn doet met zijn gedrag.
Het is inmiddels een paar jaar geleden en sindsdien gaat het harstikke goed tussen de jongens.
Ik ben nog steeds heel blij dat ze het toen zo open vertelde, dat heeft, denk ik, ons vriendschap gered