Ja wel deels herkenbaar. Ik vind een kind wel echt heel pittig. Ondanks ons hele traject en heftige wens merk ik dat ik er mentaal niet goed op ga om altijd aan te moeten staan en geen tijd voor mezelf te hebben. Ik mis wel eea maar hele nachten doorhalen of veel spullen kopen niet. Meer de hele dag niksen met een boek of achter een pc ofzo.
Mij maak je er ook niet blij mee maar ik vond 1-2× per jaar een uitgestorven sauna dan wel heerlijk, maar de laatste keer is zo lang geleden 5 jr ofzo. Ik ben blijer met uitslapen, de verwachting dat ik die nacht ongestoord kan slapen die ook redelijk te vertrouwen is en een niet "altijd aan" modus. Met kleding shoppen heb je me altijd al een pest humeur gegeven.
Die lampjes, echt verschrikkelijk. Ook op gewone fietsen hebben de vaste lampen tegenwoordig batterijen. Die van mij is stuk en ik kan die niet meer vervangen. Ik heb nu gelukkig een los lampje gevonden waarbij je tenminste nog de knopcellen kunt vervangen. Maar er bestaan volgens mij ook al lampjes die je kunt opladen. Ik heb een weegschaal die je kunt opladen. Ik gebruik die veel, stel ook hoge eisen aan een weegschaal (vanwege bakhobby) en ik kan echt maanden ermee doen voordat hij weer opgeladen moet worden. Een knoopcel zou al lang leeg zijn geweest.
Deels herkenbaar. Ik ben ook altijd ietwat anders geweest in die dingen. Uit eten houd ik dan wel weer van. Maar als tiener ging ik bijvoorbeeld liever een flink eind fietsen of wandelen dan met vrienden op stap. Mode heeft me nooit veel geïnteresseerd. En geld al helemaal niet. Geef het wel graag uit. Als in. Liever duur en dan een echt mooi product dan goedkoop en veel. Armoede heb ik nooit gekend. Zelfs als student op kamers wist ik dat ik altijd terug kon vallen op mijn ouders. Heb daar ook nooit voor hoeven lenen (basisbeurs plus mooie aanvulling van ouders en diverse bijbaantjes waren genoeg). 2 keer per jaar gingen mijn vriendin en ik naar de sociëteit voor een feest. De andere donderdagen een potje poolen of we bleven thuis. Er is een tijd geweest dat ik probeerde me aan te passen aan de consumptiemaatschappij en de druk om vooral een rijk sociaal leven te hebben. Dat resulteerde in een burn out. Mijn man is heel extravert. Heeft voor hem best moeite gekost om te accepteren dat een verjaardag voor mij echt vermoeiend is.
Ik denk niet dat je 'anders' bent maar uniek. Ieder mens is uniek en ieder mens heeft wel een of ander trekje die een ander als vreemd kan omschrijven. ASS is maar een stempeltje vind ik, en ik denk dat er veel meer mensen zijn die net zo als jij in de wereld staan terwijl ik persoonlijk dat niet meteen op ASS zou gooien. Misschien zouden ze mij dan ook in dat vakje proppen, maar ik houd niet van vakjes. Ik houd ook niet van feestjes of uit eten gaan en ik sorteer dingen graag op kleur omdat ik dat mooi vindt en omdat die eenheid me rust geeft, ik voel me soms ook 'wereldvreemd' en mijn hoofd draait soms ook overuren van de gedachten etc. Maar mijn gevoel voor duurzaamheid en de gedachte dat ik anders ben dan het gros in de wereld zou ik niet toeschrijven aan bijvoorbeeld zo'n stempeltje. Zelfdiagnose (ik houd van psychologie) zou me ook wel in dat hokje willen proppen hoor, maar we doen het lekker niet
Die weegschaal zou voor het gros van de huishoudens prima geschikt zijn! Pasta/rijst afwegen kan er prima mee. Voor bakken is het te onnauwkeurig voor kleinere hoeveelheden.
Voor rijst heb ik een specifiek glas die ik tot een bepaald randje vul en dat is dan genoeg voor ons 2
Stomme vraag misschien, maar die weegt er eigenlijk pasta of rijst af? Heb dat echt nog nooit gezien, haha. Als 1 verpakking teveel is (pasta en rijst kunnen we nog niet verpakkingsvrij kopen helaas), dan gebruik ik zo'n maatschepje. Van die Amerikaanse cups, vind dat ideaal, ook voor bepaalde bakrecepten trouwens. Ik gebruik nog wel mijn weegschaal, die is op de gram nauwkeurig. Wel met batterij, had geen idee dat er tegenwoordig ook oplaadbare bestaan. Ik merk dat mensen hier nogal op gevoel koken en ook ingrediënten voor baksels (koekjes/cakes e.d) worden gewoon met glazen gemeten. Ken zelfs niemand in mijn omgeving die een weegschaal heeft.
@Nummer4 Ik denk ook niet dat ASS alléén mij anders maakt, misschien had ik dat een beetje anders kunnen verwoorden. Mijn man is geen autist en heeft ook niks met uitgaan, veel geld uitgeven etc. Maar uiteindelijk maakt het wel deel uit van wie ik ben. Voor mij heeft mijn diagnose destijds voor rust en vooral acceptatie van mezelf gezorgd, maar kan me voorstellen dat een "labeltje" niet voor iedereen meerwaarde heeft. Overigens kijk ik zeker wel fijn terug op de tijd voordat we kinderen hadden, toen we gewoon nog met z'n tweeën waren
Van spaghetti kook ik gewoon een hele verpakking, wat over is wordt de volgende dag in de middag gegeten Ik kook voor 6 personen, dus vaak blijft er niet eens veel over. Volgens mij heb je zelfs voor spaghetti wel van die "rondjes" waarmee je de hoeveelheid kan meten. Wij hadden eens zo'n gratis maatbeker van het voedingscentrum (kreeg je bij de boodschappen bij AH, geloof ik), waar je allerlei voedingswaren mee kon afwegen. Ware het niet dat het niet zo'n stevig ding was en ik bang was dat 'ie in de koffer kapot zou gaan, had ik 'm zeker meegenomen. Maar daar kon je dus ook spaghetti mee afmeten!
Volgens mij hoeft het bij broodbakken ook niet zo nauwkeurig. Mijn schoonmoeder (ruim over de 80 nu) bakte tot niet erg lang geleden dagelijks brood, is analfabeet, ook qua cijfers, en gebruikte gewoon haar handen en ogen. Niet eens maatschepjes. Ze hebben hier ook een uitdrukking die je kan vertalen als 'je ogen zijn de beste weegschaal'.
Ik weeg pasta af Wij eten veel soorten pasta en het volume macaroni is bijv kleiner dan dat van farfalle. Hetzelfde voor rijst, omdat wij de droogkookmethode gebruiken. Dan moet je op de verhouding rijst/water letten. Voor brood komt het water niet zo precies, maar de hoeveelheid heeft wel invloed op de smaak. Dus meer/minder water heeft direct effect. Hetzelfde geldt voor zout. Voor koekjes maakt het ook niet zoveel uit, maar voor meer cake/taart/patisserieachtige dingen zeker wel. Voor macarons bijvoorbeeld moet je per x gram amandelmeel 30-60 g eiwit hebben (afhankelijk van de x). Dat komt echt precies. 5 gram meer/minder kan al reden zijn tot mislukken. Daarom heb ik een weegschaal nodig die nauwkeurig is tot op de gram en ook nauwkeurig is bij lagere gewichten.
Rijst kook ik ook met de absorbtiemethode, (tenzij ik het stoom) en dan met de verhouding 1,5 deel vocht op 1 deel rijst. Maar vind dat met maatschepjes echt veel makkelijker dan steeds de weegschaal erbij moeten pakken (plus nog een schaal die erop moet, enz), nog afgezien van dat het bij rijst op volume gaat en niet zozeer op gewicht. Zal wel deels gewenning zijn. Hier heb je van iedere pastasoort trouwens verschillende formaten en diktes, dat vind ik erg handig. Dus ook kleine vlindertjes bijvoorbeeld Sowieso zijn er veel soorten pasta die ze in Nederland niet of nauwelijks verkopen.