Zonder twijfel ja. Ik zou wel meer hulptroepen hebben ingeschakeld in het eerste jaar, mogelijk anders hebben gekeken naar scholen en meer aandacht hebben besteed aan onze relatie. Maar dat is allemaal met kennis achteraf. Maar ik ben zelf opgegroeid in het einde van de koude oorlog toen mensen nog regelmatig bang waren voor een nucleaire oorlog, ik heb in Engeland gewoond toen de IRA nog heel actief was en daar hebben we ook redelijk direct mee te maken gehad, er was toen al zure regen en een gat in de ozonlaag, beiden zijn trouwens verbeterd in de loop der tijd. Ik kan me herinneren hoe de school reageerde op pesten, hoe een homoseksuele vriend van mij werd mishandeld op school en hoe de leiding daar toen op reageerde. En ik zie nu de reacties op 1 mail en paarse vrijdag. Ik heb niet de illusie dat alles fantastisch is, pesten gebeurt nog steeds, niet elke school is even alert en er gaat nog steeds gruwelijk veel verkeerd, maar ik zie toch duidelijk ook verbeteringen. Ik denk dat we vooral uit het zicht zijn verloren hoeveel geluk we hebben in ons huidige leven. Het huis waar ik nu woon staat op een plek waar eerst een school stond. Ik ken 2 dames die hier in de jaren 80, begin jaren 90 op school hebben gezeten en de junks sliepen toen buiten de gymzaal en die zagen ze dus bijna dagelijks. Mijn kinderen zouden een junk niet herkennen als ze eroverheen zouden vallen. Er is nog steeds genoeg problematiek in de wijk en een en ander gaat met golven, de huidige situatie met gasprijzen en dergelijke maakt dat we weer naar een moeilijker periode gaan, maar mijn oma is haar beide ouders verloren tijdens de pandemie 100 jaar geleden, dat is toch echt nog vele stappen erger dan de effecten van de pandemie van 2 jaar geleden. En geloof me, ik zie de effecten dagelijks, maar dan nog is het leven nu zoveel beter. Daar durf ik nog steeds mijn kinderen met volle overtuiging in te zetten. Geen enkele twijfel!
Ja hoor, zonder twijfel. Het leven gaat door, wat er verder ook speelt. Mijn kinderen zijn mijn alles, ik kan me geen leven zonder hen voorstellen.
Nee dat bedoel ik ook niet. Het is, nou ja, anders zeg maar. En anders is niet minder leuk, maar makkelijker vond ik het wel.
Ik begrijp jouw punt A wel. En dat is in mijn situatie misschien moeilijk te snappen want 8 jaar MMM. En toen ik ervoor ging, ging ik ook voor de volle 100 procent maar ik heb altijd gedacht: zo niet, dan niet. Ik zat ook niet heel erg in de put zoals ik weleens lees als pogingen mislukten en heb me nooit gevoeld alsof ik faalde. En uiteindelijk lukte die MMM niet eens (en m’n huwelijk ook niet) dus achteraf blij dat ik er zo ingestaan heb.
En toch komt dat wel weer. Mijn kinderen zijn nu 10 en 13 jaar en wij kunnen ze nu wel een avondje alleen laten. We blijven dan dicht bij en als er wat dan is zijn we in 5 minuten thuis. Laatst zijn we met vrienden heerlijk wezen dansen, het concept vroeg zat (begint om 19.30 tot 24.00). Kinderen thuis op de bank, chips erbij en film aan op Netflix. Of we bedenken om lekker samen uit eten te gaan, kinderen bestellen een pizza, iedereen blij. Ze zijn ook steeds vaker bij vrienden om te chillen, we hoeven niet meer voor ze thuis te blijven, ze hebben zelf een sleutel en we houden elkaar via whattsapp op de hoogte.
Ja je hebt gelijk hoor. Ik zie dat ook bij m’n zusje. Haar kinderen zijn ouder dan de mijne. Ik verheug me er nu al op
@Iertje81 daar komt ook altijd bij dat je toch onbewust wel meer rekening houdt met de kinderen. Tuurlijk kan man een keer de kinderen opstarten als ik zou willen doorzakken ofzo, maar zonder kinderen ‘maak ik het makkelijker te bont’ dan mét
Ja! Geen twijfel over mogelijk! Nu hebben wij qua opvang ed weinig kosten omdat mn moeder 2 dagen oppast. Ik had eerder geen mega aquarium in mn woonkamer neergezet als ik dit allemaal geweten had. En mogelijk achteraf überhaupt wat minder huisdieren Maar verder zouden we weinig anders doen. We geven ons geld bewust uit, maar geen kinderen, nee nooit! Ontzettend dankbaar voor de 2 mannen die we hebben en ook enorm dankbaar voor het kleine meisje in mn buik.
Zonder twijfel zou ik er weer voor gaan. Maakt niet dat het soms ontzettend zwaar is en dat ik denk waarom zijn we hier aan begonnen. Ook omdat ze eigenlijk allemaal wel issues hebben. Maar die momenten mogen er zijn. Over het algemeen echt heel gelukkig met ze.
Dat komt echt wel weer, hier zijn ze nu 13 en 15.5 maarre mama gaat zaterdag toch echt naar de film en cocktails drinken en met de trein weer naar huis! Cheers. Daarnaast kunnen ze prima alleen zijn, dus als mijn man dat wilt, kan hij prima mee (al zal hij eerder een bier lokaal instappen)