Je hoeft niet naar de huisarts, je kan rechtstreeks een psycholoog benaderen. Verwijzing is niet nodig.
Twijfel nog wel… ben zo bang dat ik afgestoten wordt door mijn familie. Want mijn ouders en oma betekenen echt alles voor me namelijk.wil gewoon niet als gefaald zien door me ouders en familie. Snap je
Snap ik. Maar je bent niet gefaald. Zij hebben jou misschien gefaald. En als ze afstoten hierdoor dan hebben je weer gefaald. Zo simpel is het. Het leven is te kort om je als volwassene te laten leiden door de kortzichtigheid van je ouders. Want over 5 jaar vinden zij dit nog steeds en ben jij geen stap verder. Ja je hebt dan vast wel een kind maar je zit nog even vast.. vaster zelfs want je ouders hebben recht op hun kleinkind en jij kan het niet alleen aan en blablabla. Zie je plaatje? ook met oog op je moederschap straks: leer voor jezelf opkomen, want je moet het straks zeer zeker ook voor je kind doen. Een kind heeft een sterke ouder nodig, niet eentje die stiekem naar de dokter gaat of terugkrabbelt want bang voor opa en oma. Loyaliteit is mooi en ik geloof er zeker in. Maar als het ten koste gaat van jezelf - en dat doet het - dan is het ongezond en moet je het stoppen.
Je hebt het steeds over dat je ouders gaan vinden dat je gefaald hebt en dat ze je gaan afstoten, blabla. Maar tegelijkertijd zeg je ook dat je ouders en oma alles zijn voor je. Daaruit kan ik aannemen dat jullie een goede band hebben? Als je ouders echt van je houden, dan willen ze toch alleen maar het beste voor je??? Ik zou gewoon open kaart spelen en je ouders vertellen wat er met je aan de hand is, zodat ze hulp voor je kunnen regelen!!!
Je zit vast is loyaliteit naar familie en de mening van anderen. Je gaat mee in de mening van anderen ipv je eigen keuzes te maken. Ook neem je snel een slachtofferrol aan of gaat dingen stiekem doen uit angst voor kritiek. Dat laat zien dat je nog niet volwassen of zelfstandig bent. Volwassenen maken hun eigen keuzes ongeacht wat anderen daarvan vinden. Ze maken zelfstandige keuzes over hun gezondheid en zijn daar ook open over. En geven rustig en duidelijk weer waarom ze dat doen (ook als anderen daar boos of teleurgesteld op reageren). Dat kan jij op dit moment nog niet. En laat zien dat er nog een lange weg te gaan is naar volwassenheid. Niet zo gek als je nog maar 19 bent, thuiswonend en je ouders je waarschijnlijk nog als een kind zien. Maar dat is ook een van de redenen dat je echt nog niet toe bent aan een kind. Ga de komende jaren werken aan jezelf. Door therapie en een zelfstandig leven (een stabiel inkomen, een eigen huis op een prettige plek, een stabiele relatie en een netwerk om op terug te vallen). Laat de wens voor een kind voorlopig los als je echt een goede ouder wilt worden. Want een kind krijgen kan (bijna) iedereen. Maar een goede opvoeder zijn zeker niet.
Dus volgens jou zijn alle tienermoeder slechte opvoeders, als ze thuis wonen en hun ouders zich met dat kind bemoeien. Met deze huizenmarkt ga ik komende 5 jaar nog niet op mezelf kunnen wonen hoor. Dat is de reden dat veel jongen ouders ook nog thuis wonen een alleenstaande tienermoeder die ik ken bijvoorbeeld. Zij is minder volwassen dan ik en heeft een dochter van 1,5 en jij zegt hiermee dus dat zij geen goede moeder is?
Maar waarom zou je er bewust voor kiezen om een alleenstaande tienermoeder te worden? Sorry hoor maar dan denk je toch niet in het belang van je kindje? Tuurlijk als je onverwachts zwanger raakt en je probeert het beste van de situatie te maken dan heb je soms geen optie dan bij je ouders wonen maar om heel bewust daarvoor te kiezen vind ik zelf ook niet echt getuigen van volwassenheid en het belang van je ongeboren kind voorop zetten.
Dat zeg ik nergens want ik ken haar niet. Maar ik reageer op jouw situatie en het feit dat je denkt aan kinderen terwijl je psychisch niet stabiel bent en niet eens durft te praten over hulp met je omgeving. En bewust aan kinderen beginnen terwijl je geen zelfstandige woonruimte hebt en noodgedwongen moet inwonen is in mijn ogen zeer onverstandig en niet volwassen. Kan mij ook niet voorstellen dat (groot)ouders daar op zitten te wachten... Dan heb ik het niet over een écht ongelukje (dan heb je geen keuze). Een volwassene heeft geleerd geduld te hebben en kan zijn verlangens en wensen uitstellen. Een tiener of onvolwassen persoon handelt op basis van impulsen en overziet zaken niet.
Haar vriend liet haar in de steek toen hij erachter kwam dat ze zwanger was en later wilde hij opeens weer wel helpen en heeft ze bewust gekozen voor haar kindje en zonder haar vriend.
Ik heb die wens wel maar ben nog maagd dus nee voorlopig nog geen kindje maar dat neemt niet weg dat als het nu zou gebeuren ik het niet erg zou vinden om het te houden ofzo, maar misschien ben ik daarin te onduidelijk geweest. Ik heb geen eens ruimte nu hier voor een kindje en het geld ook niet. Maar dat wilt niet zeggen dat de wens niet kleiner is hoor. Tuurlijk wil ik eerst een eigen huisje zodat ik een eigen kamertje aan mijn kindje kan geven. Maar de wens blijft groot en voor degene die het niet weten of niet hebben (willen hebben) gelezen ik heb me aangemeld voor therapie en dat is voor mij al een hele grote stap en dat ik er zelfs met mijn oma over heb gepraat. Dat is voor mij al heel wat en gelukkig stond mijn oma achter me en vond ze het goed dat ik aan mezelf wil werken en ze zei zelfs dat ik er wel ga komen.
Logisch als je niet mijn hele jeugd kent, mij niet persoonlijk kent en niet in mijn schoenen hebt gestaan. Dan is het ook sws nooit te begrijpen ookal zeggen mensen dat ze het zich in kunnen denken dat gaat niet als je het niet mee hebt gemaakt, mijn hele verhaal niet kent en niet in mijn situatie bent opgegroeid met een autistische broer en zelf op late leeftijd erachter komen dat je tweeling zusje met 14/15 weken is overleden. Dat valt niet te begrijpen.
Sorry maar voel me er door sommige reacties niet meer prettig bij om dat te delen. Omdat ik denk dat daar alleen maar meer van dit soort reacties op gaan komen. Het spijt me.
Dat is ook zeker waar en zo heeft natuurlijk iedereen zijn rugzakje. Maar eerder deze week gaf je aan dat je een afspraak hebt gemaakt met de vk voor een kinderwensconsult, maar nu hier boven weer dat je er nu niet mee bezig bent, nog maagd bent zelfs (niet dat dat er toe doet), en dat je zelf ook inziet dat een kindje op dit moment niet in je situatie past. Ik zal niet al mijn gedachten delen over de hele situatie omtrent jou en je kinderwens, want dat is niet aan mij. Ik wil je wel veel sterkte en wijsheid toewensen met alles.
Lieve jongewensmama, ik zou graag ook even wat duidelijkheid willen geven aan jou. Mocht je het fijn vinden om te weten, ik ben een coach en help veel mensen die net als jij vastlopen op bepaalde zaken in het leven. Normaal zou ik je zelf naar de antwoorden brengen, maar via een forum is dit niet haalbaar. Ten eerste, merk ik dat jij een intens probleem hebt met erkenning. Erkenning is een emotionele basisbehoefte, en mensen die dit in hun jeugd tekortkomen gaan hier vaak in doorschieten. Wat dat concreet wil zeggen is dat jij eigenlijk gewoon heel graag gezien zou willen worden. Het probleem hiermee is, dat dit probleem niet door externen kan worden opgelost. Of je nu wel of niet erkenning krijgt van je ouders, grootouders, kinderen of partners, het probleem gaat nooit opgelost zijn tot jij zelf op een dag in de spiegel kan kijken en oprecht tegen jezelf kan zeggen dat je jezelf graag ziet voor alles wat je bent, met al je talenten maar ook met al je gebreken. Tot de dag dat dit gebeurt, ga je niet in staat zijn om goede relaties op te bouwen met een fundament van liefde, respect en vertrouwen. Wat de dames hiervoor ook aan jou duidelijk proberen te maken, is niet dat jouw kinderwens er niet mag zijn, maar dat jouw kinderwens zo sterk is vanuit dit specifieke probleem en dat dit jou niet gaat vooruit helpen. Ze willen je stimuleren om dit probleem te gaan onderzoeken en aan te pakken net zodát je gelukkig wordt met jezelf en op de juiste tijd in staat zal zijn om een fantastische moeder te zijn met een fantastische band met haar kind. Omarm dat. Wat betreft jouw jeugd/opvoeding, dit moet jou ontzettend hebben geraakt. Wat ik je hierover wil meegeven, is dat hoe je vorming is door je verleden, slechts een illusie is. Het is niet echt. Het is niet hoe je echt bent. Beloofd! Je vorming is gewoon het enige kader dat je op dit moment kent om op af te gaan, maar dat hoeft niet zo te zijn. Je kan jezelf gaan ontdekken en jezelf heropvoeden naar wie jij echt bent! Maar daarvoor ga je wel met je patronen moeten breken, stap voor stap met kleine haalbare stapjes. Een coach of therapeut kan je helpen om samen met jou een leidraad te maken waarmee je uit deze vicieuze cirkel geraakt, want ik neem aan dat je zelf ook niet goed weet waar te beginnen? Je staat zélf aan het stuur van jouw leven. Jij en niemand anders. Het leven geeft geen cadeautjes, alles wat je wil in je leven ga je zelf moeten creëren en zolang je je verschuilt achter je verleden ga je er niet meer van kunnen maken dan hetvis en ga je steeds in dezelfde problemen en patronen terechtkomen. Je verleden is je verleden. Vergeef het, geef het een plaats en laat het los. Het enige wat je hebt is NU en in extensie de toekomst, en hoe wil jij zijn en waar wil je staan in de toekomst? Dat is jouw doel. Laat je toekomstige kindje jouw motivatie zijn om eerst voor jezelf te kiezen, ongeacht wat anderen vinden, ongeacht of anderen teleurgesteld gaan zijn (zelfs je familie). Het zal het achteraf meer dan waard zijn!
Ik gun je met alle liefde om zwanger te mogen worden . Maar nu al naar kinderwens consult gaan lijkt me niet goed . Ik zou eerst echt even met de huisarts of een psycholoog gaan praten .en als je dan stabieler bent .hoop ik uit het diepste dat je grootste wens mag uitkomen. Begreep dat je nog thuis woonde heb je wel een vriend of klopt dat ook niet .