Ohh tranen met tuiten....zal ook heus hormonen enz zijn Ik ben zelf meer dan 35 jaar geleden geboren in het Radboudumc en 3 maanden op de nicu gelegen. Mijn ouders durfden deze afleveringen zelfs nu nog niet te kijken. Heftig!!
Ik vind het confronterend maar wel fijn dat er aandacht voor is. Ik vond het zo eenzaam, ook al kregen we wel wat bezoek. Je staat in de overlevingstand , er moet zoveel geregeld worden en dan zelf nog herstellen.en als het “voorbij” is, komt de klap. Erover praten blijft lastig omdat het voor / volgens veel omstanders “nu toch goed gaat”. Verwerken kost gewoon tijd is mijn ervaring
Oh men, het verhaal van Jennifer en Vajèn Wat heftig zeg! Vind alle andere kindjes ook heftig. Maar moeder en dochter zo kritiek, verschrikkelijk.
Ondanks dat het triggert heb ik het toch gezien en kijk ik het altijd. Vind het heel interessant en kan het niet altijd droog houden. Maar wat een mooi programma.
Weer een prachtige aflevering. Deze week toch extra gevoelens er bij. Vrijdag is het weer 8 jaar geleden dat wij deze rollercoaster in gegaan zijn. En kunnen we dankzij al die artsen en verpleegkundigen heel veel geluk en zijn wilskracht zijn verjaardag vieren. Mooi om mensen van toen maar ook mensen die wij er nu nog zien te zien. Hun passie voor het vak.
Weer zo mooi en zo confronterend… Het toont zo goed hoe zwaar het is. Zoals ook de moeder met covid over het schuldgevoel… Hoe moeilijk het ook is, het is heel mooi in beeld gezet.
Wauw, Emma, geboren met 24 weken en nog wat. Onvoorstelbaar. Dat je door haar huid heen kan kijken gewoon. Ik hoop zo dat dit meisje hier uiteindelijk goed en gezond uit komt. Maar dit is wel heel prematuur hoor. We hebben het zelf meegemaakt, maar nu ik deze serie kijk (er komen wel veel herrinneringen boven hoor) heb ik bijna het idee dat ik een voldragen baby had. Nou, ben bevallen met 33+1, ze moest ook een infuus, sondevoeding eerst, een CPAP, dus ook genoeg toeters en bellen en wij waren ook in shock dat ze er ineens was. Maar wij hebben geen tegenslag gehad, het ging steeds een beetje beter en wij mochten haar na 19 dagen al mee naar huis nemen. Nog voor de 36e zwangerschapsweek. Wat een diep respect voor al deze mensen. Wat krijgen deze mensen veel voor hun kiezen. Ik hoop dat het met alle kindjes goed gaat komen. Wat een mooi programma en ik vind Anne Mar echt een fijne presentatrice.
@giebel gek idee hè, ik was jaloers geweest op jouw termijn (24,4 en 24,6), terwijl jij op jouw beurt ook zoveel zorgen had. Anne Mar doet het inderdaad heel goed. Heel respectvol. Ik weet niet of ik op dat moment mee had willen werken aan een tv programma (ik kan het mij niet voorstellen), maar wel heel mooi om beelden te hebben van zo’n heftige periode. Ik heb wel alles opgeschreven en hele mappen van onze periode daar bewaart.
Wij hadden ook een prima termijn en gewicht. 32 weken en een paar dagen 2295 gram. Volgens het boekje had hij er zo door heen moeten fietsen. Maar hij was doodziek. Naar de geboorte een apgar van 7-8-4 en toen gereanimeerd. En dat zette eigenlijk heel zijn Nicu periode door. Sepsis IRDS klaplong hersenschade, geel zien wat niet omlaag ging. Eigenlijk ging alles mis wat mis kon gaan buiten NEC om deze is gelukkig niet voorbij gekomen. Meermaals te horen gekregen dat we afscheid zouden gaan moeten nemen. Maar hij is er toch lastige is en was vooral dat de follow up in het streekziekenhuis moest omdat hij naar 32 weken geboren is. Terwijl hij wel in het skz lag. Daardoor komen er nu pas dingen aan het licht die we anders wel allang geweten hadden en we mee aan de slag gekund hadden.
Ik heb dat ook gedaan. Op advies vh ziekenhuis, omdat ik anders dingen zou vergeten. Ik ben er zo blij mee. Ik heb zeer gedetailleerd dag voor dag opgeschreven wat er gebeurde en foto's erbij. Zo waardevol. Voor mezelf en voor haarzelf ook. Ze kan het nu haast wel al gaan lezen als ze zou willen. Ik heb hem ook direct even weer bekeken. Ik heb het vervolgens voor de jongste ook gedaan. Wat wel een zeer bijzondere bevalling was (thuis omdat het zo snel ging zonder iemand erbij) maar de kraamtijd thuis en met een hele lieve kraamverzorgster. Heel ander verhaal maar mooi dat het beide vast ligt. Een ding waar ik echt spijt van heb. Ik ben om half negen bevallen, daarna ik naar de ok omdat placenta niet wou. Vader plus baby naar neonatologie. Ik kwam half elf uit narcose, langs baby, toen naar kraamafdeling. Zat veel ruimte tussen. Onze ouders kwamen eind vd ochtend en ze hadden gezegd dat ik beter niet mee kon als zij gingen kijken. Want veel te vermoeiend en ik moest rusten bla bla. Ik heb zo'n spijt dat ik niet voor mezelf ben opgekomen. Was het eerste kleinkind voor mijn ouders. Ik het werk ervan en niet hun reactie zien ... Ik lag me op te vreten in mijn bed dat zij daar waren en ik niet. Een verpleegkundige had mij gewoon met bed of in rolstoel mee moeten nemen.
Ik vind het echt een heftig programma om naar te kijken en toch wil ik het kijken. indd die ouders van Ace, ik voel ze zo! Ben blij dat ik het stukje voor volgende week zag. Hun zullen vast nog veel moeten verwerken Onze jongste heeft vorig jaar op de IC gelegen in het Sophia en er komen zoveel (nare) herinneringen naar boven.
Ik heb gisteren een paar afleveringen gezien. Wat een rollercoaster voor al deze ouders. Zo klein en dan al zo aan het vechten. Besef dat ik dan zo dankbaar ben.