Ik heb deze niet meer ingenomen tijden mijn OI. Ik ben ondertussen zwanger geworden in ronde 4 van OI.
oh wow wat snel , je weet wel in welk onderwerp je post toch? Kan een beetje pijnlijk zijn dit voor degenen die al in een lang traject zitten dat rondes al meer dan 1 cijfer hebben..
En @Newbie123 heeft hier een tijd meegeschreven dus ze is bekend Gaat het een beetje met je @GroeneBomen?
De waas trekt wat op, ben meer bij zeg maar. Heb meer aandacht voor mijn omgeving: eerste 3 dagen had ik echt 0 aandacht voor de kinderen zelfs, was continu thuis (als in bij mam) en nu kan ik ook prima even tijd alleen zijn met de kinderen. Mijn man laat mij ook, ik kan ook flink mopperen: heeft ie t over volle wasmanden en dan zeg ik ook f#ck die wasmanden papa is dood. Maar ook dat gaat beter. Mam is ook minder eh verdwaald. Maakt plannen voor de toekomst ipv dat ze perse mee wil met pa. Geniet zelfs van de ons en de kleinkinderen. De jongste blijft maar opa aaien en liedjes zingen. 2,5 jaar. De oudste heeft t moeilijk. Maar geeft opa van alles mee in de kist. Oa een euro: kan hij wat kopen in de hemel. Die schat. Ik huil niet meer hysterisch de hele dag. Heb absoluut momenten dat ik diep ga, en alleen maar kan roepen papa kom terug, ik kan niet verder zonder je. En 10 minuten later klets ik weer tegen hem dat ik nu eindelijk t laatste woord heb. Veel familie en vrienden en buren over de vloer, iedereen blijft ook plakken voor koffie. Er wordt gelachen, gehuild en geknuffeld. Als iemand aanbelt die even persoonlijk kaartje wil afgeven zeg ik ook: wil je papa zien? Hij ligt er écht mooi bij (dat krijg je goddank als je in aardig goede gezondheid in 1 keer weg bent). En mensen zeggen allemaal 'ja graag' en dan huilen we, praten over hem. Voor mijzelf heb ik er geen vrede mee, maar voor pa wel. Voltooid rijk leven, geen doodsstrijd van weken en na een knipoog weggegleden. En er is nooit een goed moment om je ouder te verliezen. Of mijn moeder haar man. Maar god wat heeft hij elke van het leven genoten en ik elke dag van papa ♡ hoe hectisch ook nu, ik voel zoveel liefde en warmte en de tijd dat hij thuis is geeft echt rust en acceptatie dat het echt is. Omdat t zoooo snel ging. En de band tussen mam en haar 3 kinderen is zo hecht, komen wij echt wel achter zo. Zus slaapt er tm dinsdag nog, broer is weer thuis na 2 dagen eigen huis en slaapt ook weer thuis thuis en we fixen t gewoon. Sturen elkaar aan en vullen elkaar aan. Geen drama, geen gedoe. Zelfs als iemand spullen van pa wil: kies maar. Maakt ons allen niets uit. Zus zei al: jij moet het meeste doen met mam straks dus jij krijgt pa zn (net dit jaar gekochte hele dure) laptop hoor. Zo heerlijk dat het zo kan. Dat t niet alleen k#t is maar ook mooi. Mijn man is ook heel betrokken en is achtervanger, regelt ook veel. Was ook bijna dagelijks in contact met mijn ouders. Mam wil verhuizen, roept ze al lang hoor. Dus niets nieuws, pa wou nooit. Zus zei direct: jij mag t huis hebben hoor, ik hoef geen cent dan. Naja dat dus. Gewoon geen gedoe. Maar ja in hoor te vaak in 1 zin: ooo wat erg en ooo wat mooi want ik zie dat je zwanger bent. Is wel heel raar maar ook zoals mam zegt: cirkel van t leven.
Oeps beetje lang sorry hoofd loopt over. Samenvatting, we gaan er op een gezonde manier mee om merk ik. Tijd voor intens verdriet, tijd voor lach, tijd voor vloeken omdat alles gewoon gedaan moet worden met tijdsdruk en alle tijd voor liefde te omarmen. We komen allen meer wat terug in t leven. Al zou dinsdag echt een drama zijn als het écht stil is.... en je dan ten volste beseft. Hij is écht weg. Nu is hij fysiek nog bij ons. Aanraken is zo fijn nu nog. Even arm aaien. Deed ik vaak. Dus nu ook
Lieverd, goedzo! Lekker schrijven, helpt. En fijn zo uitgebreid. Herkenbare emoties bij overlijden, klinkt inderdaad als een gezond rouwproces. Je staat natuurlijk nog maar aan het begin, maar dit klinkt 'goed'. Ben maar trots op jezelf en je familie.
Dank je! ♡ Wij voelen ook sterk samen en ook kwetsbaar: we gaan dit samen redden. Ja het zal k#t zijn, geen enkele illusies over.t was mijn beste vriend, was papas kindje en elke dag contact. Elke ochtend word ik wakker en gaat die dolk in mijn hart en huil ik vanuit die oerpijn. En toch kan ik de dag starten daarna, naar de zon kijken en denken 'fijn'. Kan zelfs nu naar ee echo fotos kijken en denken: wow. Lukte mij donderdag niet. Maar goed blijft een achtbaan en we omarmen het. Laten alle emoties toe. Het komt niet goed maar... we gaan zeker door. En omarmen t leven
Dat snap ik volledig. Maar ik heb hier een tijdje meegeschreven en ik werd gequote en een vraag gesteld. dan kan ik toch niet anders dan er ook bij vermelden dat ik ook zwanger ben. Ik vind het super erg dat jullie dames 10+ rondes in fertiliteit zitten. Dat gun je niemand. Want ja ook ik heb het begin van een medisch traject mogen ervaren, de onzekerheid en IUI en ivf stond als volgende traject op de planning voor dit jaar. In de NOD groepen en de first time mommy groep zag ik al mijn medeschrijvers vertrekken. Ik bleef mooi achter enkele dames hebben me hier uitgenodigd omdat ze mijn struggle herkende. (Waarvoor nogmaals dank) Uiteindelijk ben ik na 1,5 jaar en 4 OI’s zwanger geworden. Oké dit is niet zo lang als vele hier in de groep, maar sorry ik heb ook wel mijn struggle gehad.
Vroeg in de ochtend, en goed in principe. Zijn er 9 allemaal keurige grootte, 3 van 14/15mm, de rest 17-19mm Had alleen gehoopt op iets meer omdat er 13 klaar lagen. Ik vind dit en de punctie het minst spannend, alles wat erna komt meer. Hoeveel eicellen, afwachten tot je TP krijgt, dan hoeveel er nog in de vriezer belanden.
dat is echt een mooie start.. ja klopt ook, de periode na de punctie zijn echt het meest mentaal slopend. Stap voor stap .. nu eerst punctie. Ik heb mijn laatste punctie zelfs zonder pijnstilling gedaan en dat ging eigenlijk prima. Niet dat het pijnloos was, maar het viel me achteraf mee, ik had ook zo’n fijne arts toen.
Never dat ik de fentanyl laat gaan. Is mijn enige lichtpuntje van een traject.. Zweven op de fentanyl
Ik besef me net, dat ik zodirect om half 6 mijn allerlaatste menopur spuit ga zetten. Als in echt de allerlaatste.