Lees nou! Ik zeg de band VAN kind NAAR moeder is er al. Niet de band tussen kind en moeder. Echt hoor. Ik ga want anders doen want de discussie gaat nu over heel wat anders.
omdat je maar de helft leest. Ik zeg de band is er al van kind naar moeder. Niet van moeder naar kind of tussen moeder en kind of enkel en alleen tussen moeder en kind. maar ik ben er klaar mee. Ik trek me terug uit deze discussie.
Of meteen een band heeft tijdens de zwangerschap? Ja, letterlijk gezien groeit het kindje in een vrouw dus kan er sprake zijn van een band maar die kan je op heel veel manieren opvatten. Die kan ook heel negatief zijn, bijvoorbeeld na op een ‘verkeerde manier’ zwanger raken. Ik denk dat je wel weet op welke manier ik dat dan bedoel. Ik heb een keer een meisje begeleid dat zwanger raakte van een vriend van haar vader. Niet gewild. Dat meisje had een enorme hekel aan haar kindje. Betekent dat dan dat de zogenaamde band tussen moeder en kind ook negatieve kanten heeft? Niet persé een vraag aan jou uiteraard maar ik zit een beetje door te denken. Hoe het eerder werd gesteld tussen band/moeder/kind/vader, lijkt het alsof dit alleen positief is.
Nou nou. Rustig maar hoor. Ja dat heb ik gelezen. Later zeg je iets over de band tussen moeder en kind en dat die band anders is. Tweemaal zelfs. En daar reageerde ik (ook) op
Kijken hoe rustig jij blijft als wat je zegt meerdere keren niet wordt gehoord Je neemt wat je denkt dat ik zeg samen met wat ik echt zeg. Die twee zijn nu samen 1 stelling geworden waarop wordt verder gepraat. Dan trek ik me terug want het is mijn mening/stelling helemaal niet.
Ik weet niet of ik dan rustig blijf nee maar dat is het punt toch ook niet nu? Ik was oprecht benieuwd waarom je zegt dat de band tussen moeder en kind anders is. Tweemaal dus. Dat zeg je in post #52.
Ik wil niet sekse gelijk trekken, ik wil juist dat we binnen sekse niet alles gelijk trekken. Een kind kent inderdaad instinctief de biologische moeder, een kind kan echter ook instinctief de biologische vader kennen. De band kan anders zijn, maar niet beter of slechter, ook al vanaf geboorte. En dus kun je niet stellen dat afwijzing van een moeder pijnlijker is dan afwijzing van een vader, dat hangt van zoveel meer zaken af dan van de sekse van de ouder. Ik vind echt dat vaders juist niet de waarde krijgen toebedeeld die ze eigenlijk hebben, er zijn zoveel onderzoeken die bewijzen dat een betrokken vader ontzettend veel invloed heeft op de ontwikkeling van een kind en we vinden het als maatschappij nog steeds wel prima als de vader zich terugtrekt. Jammer, maar helaas, is de algemene houding. En dat is ontzettend schadelijk voor onze kinderen en onszelf. Het creëert een moedercultuur waar bijna niemand aan kan voldoen en waar vrouwen op kapot lopen en een vadercultuur waarin mannen worden weggezet als nauwelijks nuttig. Dat vind ik oprecht zonde, voor beiden. Juist omdat er verschillen zijn tussen mensen, man, vrouw of anders.
Je kunt inderdaad niet stellen dat de afwijzing van een moeder erger/pijnlijker/wat dan ook is. Ook niet omdat ze je gedragen en gebaard en gevoed heeft. Dat voeden kan een vader trouwens ook. Je (niet jij) zet hiermee moeders neer alsof ze een superieure rol hebben ten opzichte van vaders en dat is imo minderwaardig naar vaders toe. En hoewel er vrouwen zijn die echt zo denken en leven en dit (onbewust misschien) laten merken aan hun partner, vind ik dit echt heel treurig. En al die vaders dan die veel meer de zorgrol op zich hebben genomen, er altijd voor je zijn, je meer liefde geven, enz. Is het dan zo dat als hij ervandoor gaat, dit een stuk minder erg is dan dat je moeder gaat omdat zij je nou eenmaal gebaard en gedragen heeft? Enorm gechargeerd natuurlijk, maar de rol van vader wordt nog best vaak onderschat.
Jij zegt dat ik rustig moet blijven. Dus ik leg mezelf uit. Hoe jullie reageren maakt wel uit want ten eerste schept het een beeld over mij aangezien het mijn mening zou zijn. Dat voelt onrechtvaardig dus wil ik rechtzetten. Dat probeer ik meerdere keren maar men leest niet maar vervolgens onderstaat er wel een gesprek aan de hand van conclusies getrokken uit een niet bestaande mening. Ik heb geen behoefte om verder te gaan met het gesprek. De toon is gezet, het voelt nu meer alsof ik mij moet verdedigen dan dat het een open gesprek is. Eerste dik gedrukte : precies mijn punt. Het tweede: precies wat ik zeg. Het is anders. Ik ben het met je eens dat vaders niet de genoeg waarde toebedeeld krijgen. En dat de afwijzing van een vader traumatisch is voor een kind. Los daarvan blijf ik van mening dat de relatie tussen kind en moeder, en de relatie tussen kind en vader anders is. Maar het ligt niet op een weegschaal, moeder vs vader. Je bagatelliseert daarmee de pijn. Het kan altijd erger of zo. Niet mijn punt, niet wat ik bedoel. Verre van. Maar vanwege dat stukje gedragen en gebaard door, vind ik dat dát nou net dat verschil maakt tussen moeder en vader. Niet meer of minder, maar anders. De afwijzing voelt misschien anders want ik kwam uit mijn moeder, ik was deel van mijn moeder, ik lag in de armen van mijn moeder, en zij wilde me niet. (Anders wanneer het een draagmoeder betreft, want het kind wordt dan niet afgewezen. Groot verschil in de psyche van een persoon.) Edit: ik moet niet zeggen ‘toch’ (want dat is een ander woord voor maar en dat bedoel ik niet) ik bedoel ‘los daarvan’. Dus aangepast.
Deze twee quotes spreken elkaar voor mijn gevoel tegen. Want een stapje verder is toch erger? Dat is toch niet hetzelfde als anders? Want anders wil ik wel geloven, al was het maar omdat het een vaker gebeurt dan het ander en de omgeving er ook anders op reageert. Maar een stapje verder, daar val ik over.
Had dat stukje van reageren al weggehaald. Het ging mij erom dat het qua onderwerp niet uitmaakt hoe ik wel of niet reageer. Dat was niet aan de orde. Waarom ik zei ‘rustig maar’ (is imo anders dan blijf rustig), is omdat je me quote met een hoofdletter, gebiedende taal en dik gedrukte woordjes. Staat zo fel Ik begrijp wat je zegt hoor mbt een niet bestaande mening maar je typte verschillende dingen die wat mij betreft niet helemaal rijmden met elkaar. Beetje wat Femkes ook zegt. Ik wil je ook niet het gevoel geven dat je je moet verdedigen want dat is niet leuk. Uiteindelijk hoopte ik meer op een uitleg van je bedoeling dan een verdediging.
Ja ik snap wat je bedoelt. Ik had daar die ‘maar’ niet moeten neerzetten want daarmee ga ik persoonlijk leed vergelijken maar dat deed ik in mijn hoofd juist niet. Ik bedoel het groter. Als mensheid zien we de afwijzing van een moeder als iets zwaarders dan de afwijzing van een vader. En ik ben van mening dat dat niet zo is vanwege ouderwetse rollenpatronen maar oa vanwege het biologische aspect. Ik zag laatst een oud interview met Eartha Kitt. Haar moeder verkocht haar toen ze 4 of 5 was. Dat heeft haar uiteraard getraumatiseerd. Ze zei: “als zelfs je moeder je niet meer wil…”. Als mensheid zien we dat als iets verschrikkelijks. Een moeder die een kind afwijst of een kind dat wordt afgenomen van een moeder. Het klopt niet en dat is - denk ik - vanwege die band. Een kind hoort bij de moeder. Ik geloof niet dat dat door rollenpatronen zo is gekomen, ik geloof eerder andersom; rollenpatronen zijn oa hierdoor gekomen. Want de vrouw draagt, baart en voedt. De baby wanneer het geboren is herkent zijn moeder. Die band is er. Je ziet het ook gewoon. Het zijn veelal de vaders die (deels) weglopen van hun kind(eten) en niet de moeders. Waarom is dat zo? Als de band even sterk zou zijn zouden net zoveel moeders weglopen? Toch is dat niet zo. Ik denk dat een reden is dat moeders een diepere instinctievere band hebben met hun kind(eren), zich daardoor verantwoordelijker voelen. Baby’s en kleine kinderen op hun beurt reageren daar op waardoor die band alleen maar sterk wordt. De band met een vader groeit ook natuurlijk, wordt ook sterker en kinderen hechten zich ook aan hun vader. Maar het is anders - vind ik - door dat biologische aspect. (dit uiteraard over het algemeen.)
Het is toch ook anders. De vader kan in principe altijd iedereen zijn, maar wie de moeder is, is degene die het kind gedragen en gebaard heeft (draagmoeders in bijzondere situaties uitgezonderd). Als vader kan je passief afstand nemen van je kind, een moeder kan dat alleen actief doen door haar kind bij iemand achter te laten. En ik denk ook dat de vrouw in eerste instantie de hoofdverzorger is, alleen al omdat zij degene is die haar kind kan voeden na de geboorte. Lijkt me wel anders als je moeder je afwijst. Maar dus ook omdat vaders het al zo vaak doen. Wat belachelijk is om dan maar normaler te vinden blijkbaar. Toch was mijn eerste reactie op het lezen van de OP ook: en vaders dan? Maar ik zit ook nogal in de: mannen kunnen wat vrouwen kunnen en vice versa. En ik word heel boos van mannen die zichzelf meer waard vinden dan vrouwen. Alles waar wij als vrouwen het onderspit delven vind ik niet oké.
En adoptiemoeders neem ik aan? Die hebben ook niet gedragen en gebaard. Toch zijn het ook echt de moeders van de kinderen. Overigens een godsgruwelijke hekel aan het woord ‘adoptie’ voor een ander woord Ik ben het met je eens dat als mannen zich meer waardig voelen dan vrouwen, dat dat niet oké is. Andersom trouwens ook: moeders die zich meer voelen dan hun partners, dus de vader van de kinderen. Ik ken iemand die werkelijk vindt dat zij veel beter voor de kinderen zorgt en alles wat vader probeert doet zij nog even over. En dan heb ik het over aankleden van de kinderen, het tandenpoetsen en ga maar door. Dan denk ik ook: niet oké.
Ik snap je punt over de adoptie denk ik niet helemaal. Doel jij daarbij op mijn tweede alinea? Verder is het idd beide kanten op niet oké. Maar ik hoor vrouwen over het algemeen niet over mannen die achter het aanrecht zouden moeten zitten. Vrouwen hebben wereldwijd meer om voor te vechten dan mannen, met oog op rechten.
Moest ik wel om grinniken. Herkenbaar gevoel. Mijn moeder had spijt van het moederschap. We hebben nooit een band gekregen. Ik zeg weleens tegen mijn man dat ik een wees ven met ouders. Mijn zusje ervaart het precies zo. Ik ben blij dat ik er ben, maar wat een diepgaande gevolgen heeft mijn moeders keuze voor ons gehad. Ik ben zo'n beetje halverwege mijn leven en nog steeds struikel ik weleens door deze start. Mijn zusje worstelt met hevige depressies. Vooral nu ikzelf kinderen heb, begrijp ik het steeds minder. Ik hoop ook dat het niet op tv komt. Schrijf zo'n verhaal anoniem in een tijdschrift ofzo. De kinderen hebben hier niets aan. Mijn gevoel is nog steeds weleens: als mijn eigen moeder niet van mij kon houden, wie dan wel. En in een discussie met man of werkgever o.i.d. is er altijd een stemmetje achter in mijn hoofd: ze denken nu dat het aan jou ligt, want zelfs je moeder houdt niet van je...dussss. Na het hele topic gelezen te hebben nog een toevoeging: ik noem alleen de afwijzing van mijn moeder terwijl beide ouders ons niet wilden. De afwijzing van mijn moeder ervaar ik niet zozeer als erger, maar als groter verraad. Ik las eens datde rol van een vader voor 80 % het zelfbeeld van zijn kinderen bepaald. En 20 % ging over geborgenheid. Bij de moeder is dit andersom. Mijn zelfbeeld kon later genezen, maar geborgenheid ken ik nog steeds niet. Ik voel me altijd ontheemd. Mss dat dit het verschil verklaard?
Ik vind zwanger zijn en de eerste maanden ook niet heel erg genieten. Je hebt 'babymoeders' en moeders die het prettiger/makkelijker vinden met oudere kinderen. Op het moment zelf geniet ik er wel van, maar terugkijkend ben ik steeds blij dat de periode van dat hele kleine er weer op zit. Je hebt een traject gehad om zwanger te worden. Het is niet ongewoon dat je dan extra kunt aanlopen tegen deze gevoelens. En dan ook nog veel onrust over de gezondheid van je kind. Dat is heel veel hoor. En dat verstoort het 'normale' hechtingsproces. Komt allemaal goed. Mocht je willen, kun je dit best eens met een vk ofzo bespreken. Herkenning zal je vast goed doen! Maar aan de liefde voor je kindje doet het niets af ♡
Nee, dit stelt ze niet. Ik ben het eens met @KleineLai. Je kind heeft met jou op moment van geboorte een andere band dan met de vader. Doordat je dit kind gedragen, gevoed hebt. Het in jou gegroeit is. Het gaat dus om de band van het kindje met jou versus de vader. Andersom staan man en vrouw beiden aan het begin van hun relatie naar het kind toe.
Ik zie hier juist een hele sterke maatschappelijke rol in. In het westen zien we nu afwijzing door de moeder inderdaad als veel ernstiger dan afwijzing van de vader, maar dat is een visie van nu, uit het westen die we verklaren op basis van biologie, maar die we lange tijd anders hebben ingevuld. Lange tijd werd gevonden dat kinderen beter bij de vader konden blijven igv scheiding. Er is ook een tijd gevonden dat jongens beter bij hun vader konden blijven en meisjes beter bij hun moeder. Kinderen van rijke gezinnen zijn lange tijd opgevoed door dienstmeisjes en daarna nam de vader het over om van jongens een man te maken en moeders van dochters een dame. Maar hechting en dergelijke werd niet neergelegd bij ouders. Er zijn ook tijden geweest dat de hele stam verantwoordelijk was voor de kinderen, iedereen deed waar hij/zij goed in was en in tegenstelling tot wat veel mensen denken, blijkt uit onderzoek dat vrouwen net zo vaak jagers waren als mannen. Allemaal zaken die wij nu op basis van biologie toedelen aan moeders, maar die vroeger, met dezelfde biologie anders werd toegedeeld. Vandaaruit wordt door veel van de westerse wereld afwijzing door de moeder anders beoordeeld dan door de vader, maar dat is dus door de geschiedenis op verschillende manieren gezien terwijl de wijze waarop we kinderen krijgen niet is veranderd.