Ik ben even ten einde raad. Onze zesjarige zoon dreigt veel met zelfmoord en pakt hierbij soms ook een mes uit de keukenla of opent het raam. Hij heeft waarschijnlijk adhd en/of autisme en moeite met zelfregulering van emoties. Op school past hij zich aan en doet hij wat hij moet doen, met als gevolg dat hij thuis ontploft. Hij heeft op school veel last van de juf die straf geeft aan andere kinderen, geschreeuw en dominante klasgenoten. Tijdens zijn dreigingen blijven wij bij hem en wordt hij rustig van bij hem blijven en filmpjes kijken. We krijgen af en toe ondersteuning, maar die hulp vind ik nauwelijks gericht op de prikkelverwerking en meer op “regels”. Wij hebben regels voor hem, alleen werkt straffen absoluut niet bij hem wanneer hij iets niet mag en doordraait. Hij is gebaat bij positiviteit en nabijheid. De hulpverlening is voor ons dus niet waar we op hoopten en werpt na bijna een jaar geen vruchten af. Sorry heel verhaal. Ik weet dat zijn zelfmoordpoging/gedachten een schreeuw om hulp zijn op dat moment, maar dat hij er nu ook naar handelt baart mij zorgen. Herkennen jullie het gedrag en zelfmoordgevoelens van mijn zoon? Waar kan ik terecht voor goede hulp?
@Haje32 heeft hier ook een topic over lopen. Lijkt mij heel heftig en als ik het zo lees zou er meer ondersteuning mogelijk moeten zijn. Maar ik heb er geen ervaring in. Wat betreft de sfeer in de klas klinkt het alsof daar wel werk voor school te doen is. Mijn zoontje had ook veel last van de onrustige klas. Nu zijn ze een heel traject in gegaan met een externe partij die meekijkt in de klas en gaat het echt al veel beter. Veel sterkte toegewenst, het lijkt mij heel zwaar en moeilijk om te zien dat je zoontje het zo moeilijk heeft.
Veel sterkte Ik zou naar de huisarts gaan en een diagnose traject opstarten. Vanuit daar kun je dan weer verder kijken. Veel specifieke hulp is helaas pas beschikbaar als je een label hebt. Hier geen dreigen met zelfmoord, maar wel autisme. Pas toen hij het label had konden we een specifiek behandel traject starten. En wat betreft die 'hulp' die je krijgt, als het niet goed voelt, voel je dat als ouders zeer waarschijnlijk goed aan. Ook hiervoor kun je opnieuw naar de huisarts/wijkteam/school stappen.
Dankjewel. Wij zijn vorig jaar een diagnostisch onderzoek gestart en daar kwam alleen uit dat het mogelijk adhd kon zijn maar dat hij te jong was voor een diagnose. Van daaruit kregen we hulp vanuit twee kleine instellingen voor jonge kinderen samen met een wijkcoach. Ik heb vooral het gevoel dat het allemaal aan ons als ouders ligt volgens de instanties (zware zwangerschap man met add). Onze zoon vertoont vanaf baby al opvallend gedrag, maar ik krijg het gevoel van kastje naar de muur gestuurd te worden en men zich vooral focust op de add van mijn man. Ik voel me daar echt niet gehoord. Denk dat ik morgen toch maar weer de huisarts bel.
Herkenbaar, onze jongste zoon kreeg ook pas de tweede keer zijn autisme diagnose, eerste keer durfden ze er ook nog niet aan. Tweede keer was de maand voor zijn zesde verjaardag.
Wat ontzettend rot dat jullie dit mee moeten maken. Ik zou via de huisarts vragen om een verwijzing naar de specialistische ggz. Met zes jaar en deze klachten moeten ze wat kunnen doen.
Wat naar als je zoontje zoiets doet of denkt. Ik zou op z'n minst om een verwijzing naar een kinderpsycholoog vragen bij de huisarts. Of een therapeut voor sensorische integratietherapie. Of misschien een kinderpsychiater, zodat je daar ook meteen terecht kunt voor een diagnose. Kan hij uitleggen waarom hij dood wil? Kan hij vertellen of tekenen wat hij voelt? Zit hij veel in z'n hoofd. Je zou om hem te leren zijn emoties te beschrijven het smoeltjesschrift kunnen kopen. Dat is een dagboekje dat je samen kunt invullen en waarbij hij kan benoemen hoe hij zich die dag voelde. Wat er goed en minder fijn was aan de dag en waarom.
Ik zou ook zeker een doorverwijzing vragen. Maar daarnaast zou ik kijken of je hem kan helpen om zijn 'vraag' anders te formuleren. De dood is het einde. Maar er zijn ook andere manieren om bijvoorbeeld (tijdelijk) van pijn af te komen. Misschien helpt dat tegen het blindstaren op deze oplossing. Als de gedachte niet bij de laatste oplossing zit is er misschien meer ruimte om betere wegen in zijn gedachtes te krijgen. En daarmee meer praktische handvaten te bedenken. Op basis van jouw op lijkt mij de vraag hoe laat ik (de prikkels van) school los als ik thuis kom. Dat ligt heel erg aan wat iemand kan verdragen. Misschien op dat moment al een lekkere warme douche nemen en losse kleding in. Maar een douche kan ook juist prikkelend zijn. Jij hebt meer inzicht in de zintuigen die overbelast zijn. En de zintuigen die kunnen helpen om die andere prikkels te verwerken.
Allereerst een dikke knuffel, moet afschuwelijk zijn om je kind zo te zien. Je bent zo machteloos, he... terwijl je je kind ernstig ziet lijden. Weet de huisarts hoe erg het thuis is? Een (spoed)verwijzing naar specialistische GGZ lijkt me aangewezen. En ik vraag me af hoe de ondersteuning die thuis komt hierop reageert? Sowieso als deze niet passend is, kun je vaak beter stoppen (been there, done that). Helaas is goede hulp niet altijd makkelijk te krijgen. Daarnaast zou ik persoonlijk drastische stappen ondernemen tav school. Ik ga er even vanuit dat er naast de suicidaliteit ook (veel) meer problemen thuis zijn? Zoals bijvoorbeeld emotionele uitbarstingen, problemen met eten/slapen/hygiene, problemen met zelfredzaamheid, lichamelijke klachten zoals hoofdpijn en/of buikpijn, angst, niet goed kunnen spelen, veel ruzies, kort lontje, opstandig, brutaal. Maar dat wordt op school allemaal netjes 'binnengehouden' (zoals zo veel kinderen... maskeren noemen ze dat), wat ook nog klauwen met energie kost. Mijn conclusie is dan dat hij school helemaal niet aan kan en daar helemaal volloopt en dat er daar grote dingen moeten veranderen (en wellicht ook een andere school) om het weer draaglijk te maken voor hem. Zijn uitingen tav de dood zouden voor mij teken zijn hoe enorm hij lijdt en ik zou zelfs overwegen om mijn kind ziek te melden en langere tijd uit school te houden. Ik weet niet wat school tot nu toe heeft gezegd? (hulpverleners hebben de neiging om niet naar school te kijken maar veel focus te leggen op de opvoeding/ouders, maar in mijn ervaring is school de eerste plek waar je moet zoeken/kijken als er problemen zijn. Al helemaal als er duidelijke vermoedens bestaan op adhd en/of autisme. Schooltrauma is een serieus iets)
Jeetje wat heftig, veel sterkte! Ik zou idd terug naar de huisarts gaan en daarnaast zou ik hem ziek melden voor school. Ziek zijn is niet enkel koorts hebben maar kan ook mentaal zijn. Het lijkt dat hij rust in zijn hoofd moet vinden. Maar ik ben natuurlijk geen prof. Q heeft ook een periode gehad dat ze zichzelf steeds pijn wilde doen (gelukkig niet zó heftig als bij jou zoon). Ik heb haar toen minder naar school laten gaan. Totdat ze bij de kinderpsycholoog terecht kon, die heeft goed geholpen en de oorzaak aangepakt.
Ach jemig meis toch! Ik zou toch echt weer aan de bel trekken, als de huisarts niks doet dan naar de gemeente! Het klinkt als of hij niet op zijn plek zit op zijn huidige school. Hoe doet hij het betreft lesstof? Lager, op niveau, of juist hoger? Als dingen op school niet lopen kan alles er met mega kracht thuis eruit komen. Thuis is zijn veilige plek. Maar wat er thuis er uit komt is mega zwaar voor jullie!! School ziet niks en dat is heel lastig. Toch zou ik in gesprek gaan met school. Hoe reageert hij als de juf roept. Kruipt hij in elkaar? Loopt hij weg etc. Misschien kunnen ze hem eens observeren? (Wij hebben hele goede ervaringen met het samenwerkingsverband, hopelijk is dat voor jullie ook mogelijk)
Als je bij de huisarts niet veel verder komt, dan zou ik je zorgverzekering bellen. Vaak kunnen zij adviseren en soms ook bemiddelen waar je in zulke gevallen terecht kunt. Eens met de rest, ik zou hem ook ziek melden als hij zo overprikkeld raakt door school. Zag je in Coronatijd met die thuisonderwijsperiodes trouwens verschil bij hem?
Ik vind dit heel herkenbaar (ass). Als kind wist ik ook niet goed hoe mijn emoties en overprikkeling te uiten. Vaak ging dit ook gepaard met provocerend gedrag als uiting van wanhoop. Wanneer je je niet gehoord of geholpen voelt door de huisarts, zou je eens contact op kunnen nemen met je gemeente. Die hebben een hele afdeling voor hulpbehoevende mensen (jong/oud/gehandicapt/lichamelijk/fysiek). Dit is voor jou als ouder echt vreselijk. Je wilt je kind aan alle kanten helpen, maar daar heb je wel hulp bij nodig van een professional. Maak jezelf daar hard voor hoor! Heel veel sterkte. Als je wil mag je me altijd even pb-en.
Wat heftig voor jullie. Hier heeft onze zoon inderdaad in de vakantie gezegd dat hij dood wilde. Situatie is wel echt anders als bij jullie, want er was in principe een duidelijke aanleiding en hij dreigde ook niet met messen e.d. Ik zou inderdaad naar de huisarts gaan en kijken wat die voor jullie kan betekenen. Al begreep ik dat wij mazzel hebben gehad met een verwijzing naar de psycholoog via de huisarts. Het officiële kanaal schijnt hier het CJG te zijn. Die stellen eerst een onderzoek in naar wat nodig is en verwijzen dan evt. door. Erg omslachtig maar het schijnt afhankelijk te zijn van hoe het in de gemeente geregeld is met de geldstromen. Ik zou dus wel bij de huisarts beginnen. Hopelijk krijgen jullie snel hulp.
Ik denk dat het goed is als je een verwijzing vraagt naar de specialistische GGZ. Maar het is goed om je te realiseren dat in het geval van emotie-regulatie problemen, vaak het doel van het dreigen niet is om echt dood te willen maar om de emoties te reguleren. Ze kunnen het zelf niet dus hebben hulp van de ander nodig. Bij mensen met ASS, ADHD of persoonlijkheidsproblematiek zie je dit vaak. Het komt dan in een opwelling als het de emoties veel worden. De reactie van de omgeving (paniek, er naar handelen, troosten) maakt dat hun eigen emoties zakken met als gevolg dat ze het vaker op deze manier gaan doen ipv op adequate manieren om hulp vragen. Wat ik wil zeggen is; je zoontje kan het waarschijnlijk niet overzien en heeft jouw hulp nodig, maar hij weet niet hoe hij dit op een adequate manier kan vragen. Het is goed om hem te leren hoe het wel moet, maar daar is wrs specialistische hulp voor nodig. Ook voor jullie als ouders hoe dan het beste om te gaan met zijn heftige uitspraken, omdat je als ouders compleet machteloos staat.
dank jullie wel voor alle berichtjes en tips. Gisteren zijn we naar de huisarts geweest en samen met een ander organisatie wordt hij aangemeld bij een kinder psychiater. Ze namen ons gelukkig erg serieus en willen ook hier weer diagnostisch onderzoek laten doen. Ze herkennen wel het ass wat ik zie en zetten er spoed achter. Ik laat hem soms al wel een dag van school zodat bij kan opladen. Wanneer hij (weer) in het traject zit willen we ook school meer laten “helpen”. Nu herkennen ze ons verhaal niet dus erkennen ze het ook niet. Hopelijk straks wel.
Fijn dat je de eerste stap gezet heeft! Wat jammer dat school niet helemaal meewerkt. Hier ontplofte mijn zoon ook regelmatig thuis. Hij heeft veel gehad aan zijn overstap naar het SBO. Daar is veel meer begrip voor kinderen met ADHD/ASS/enz. Bovendien hebben álle kinderen daar hun uitdagingen, waardoor het onderlinge begrip ook veel groter is. Nu hij ook ouder wordt en steeds beter kan verwoorden wat er in zijn hoofd omgaat, worden zijn driftbuien ook minder. Hij heeft inmiddels een officiele diagnose, milde ADHD, waardoor er ook weer allerlei poorten opengaan.
Met kleine aanpassingen kan voor een kind dat enorm prikkelgevoelig is al een wereld verandering brengen. Zeker met de huidige technieken! G werkt soms extra met een noise cancelling headset of in een wat stiller hoekje van de klas (in de vorige groepen althans, dit huidige lokaal is qua indeling een ramp overigens). Heeft geen diagnose maar wordt echt koekoek als t rumoerig is. De boel in dat koppie wordt dan echt veels te veel. Wordt ze vervolgens doodmoe van en als er dan geen tijdig rustmoment komt op die externe pulsen heb je de uitbarsting te pakken. Ik kan er zelf overigens ook helemaal niet tegen, dus heel vreemd is het niet. Tot zekere hoogte kan ik er mee omgaan maar er vanaf ben ik er niet.